เช้าวันต่อมา
ตึก..ตึก..
ฉันเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีงัวเงียเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลยในหัวคิดถึงแต่เรื่องทรัช กว่าจะหลับได้ก็เกือบเช้าแล้ว ฉันเดินเข้ามาในครัวเพื่อจะมาช่วยแม่ทำขนมตามปกติ แต่ทว่าเมื่อฉันได้เงยหน้าขึ้นดันไม่เจอแม่เช่นปกติทุกวัน แล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“แม่คะ” ฉันร้องเรียกแม่ขึ้นมาทันที เพราะสิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าคือขนมและอุปกรณ์ต่างๆเละเทะกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ฉันกวาดสายตามองรอบห้องครัวก็ไม่เห็นแม่เลย ซึ่งปกติเวลานี้แม่จะทำขนมอยู่ในครัว ทำให้ฉันกระวนกระวายใจรีบวิ่งออกมาจากห้องครัวเพื่อหาแม่ทันที
แต่ทว่าขณะที่ฉันวิ่งออกมาที่ห้องนั่งเล่น สองเท้าของฉันก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นคุณสิรินกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาโดยที่แม่ฉันนั่งอยู่ที่พื้นด้านล่าง
“แม่” ฉันรีบเดินเข้าไปหาแม่ด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวคุณสิรินจะทำอะไรแม่
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” คุณสิริ
