“ร้องไห้งั้นเหรอ” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นด้วยความเรียบนิ่ง มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กทั้งสองข้างอย่างเบามือ
“ฮึก!”
“คิดว่าร้องไห้บีบน้ำตาแล้วฉันจะหยุดเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
“ยะ หยุดเถอะนะ ฮึก!”
“หึ น้ำตาของเธอใช้ไม่ได้ผลหรอกนะ”
“…” หญิงสาวยังคงนอนร้องไห้ออกมา
“ฉันไม่ใช่พระเอกที่แสนดีของเธออีกต่อไปแล้วพราวฟ้า”
“เพราะฉะนั้นเปลี่ยนจากร้องไห้ เป็นร้องครางดังๆดีกว่า เพราะฉันจะไม่หยุดเด็ดขาด” พูดจบประโยค มือหนาก็กระชากบราเซียสีดำออกด้วยความรวดเร็ว
“ทะ ทรัช ฮึก อย่านะ” ร่างบางยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกเปลือยเปล่าของตัวเองไว้ทันทีด้วยความตกใจ แต่มือหนาก็ดึงออกและยกมือบางรวบไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเข้าครอบครองยอดปทุมถันที่เริ่มแข็งเป็นไตขึ้นจากการสัมผัสที่วาบหวิว
“อ๊ะ อื้ออ อ๊าา” ริมฝีปากหนาดูดดื่มยอดอกสีชมพูระเรื่อรา
