หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เจอทรัชอีกเลย เขาแทบไม่กลับบ้านเลย ซึ่งการไม่เจอกันมันอาจจะดีต่อเราสองคนแล้วก็ได้ ฉันจะได้ลืมเขาได้ในอีกไม่นาน ฉันหวังให้มันเป็นแบบนั้น เพราะหลายวันที่ผ่านมาฉันยังคิดถึงทรัชอยู่ทุกวัน คิดถึงความอ่อนโยนแสนดี ความอบอุ่นที่เขามอบให้ คิดถึงใบหน้าหล่อๆและน้ำเสียงที่ละมุนของเขา คิดถึงทุกอย่างที่เป็นทรัชเลยจริงๆ
“พราวฟ้ามัวยืนทำอะไรอยู่” เสียงแหลมของผู้จัดการเอ่ยขึ้นทำให้ฉันที่ยืนเหม่อลอยอยู่ได้สติรีบหันไปหาทันที
“ไปรับออเดอร์โต๊ะสิบสอง”
“ได้ค่ะ” ฉันก้มหัวให้ผู้จัดการเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินไปรับออเดอร์ทันที
ก๊อกๆ มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูเล็กน้อยเนื่องจากร้านนี้จะมีโซนวีไอพีที่มีการแบ่งโต๊ะเป็นห้องๆเพื่อความเป็นส่วนตัวหรือเพื่อให้ลูกค้าได้ใช้คุยงานธุรกิจต่างๆกันได้สะดวกมากขึ้น เมื่อเปิดประตูเข้าห้องฉันก็ยืนก้มหัวให้ลูกค้าเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
“ขออนุญาตร
