วันต่อมา
“นั่งลงก่อนสิ” ธานินเอ่ยบอกทรัชที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาด้วยท่าทางเรียบนิ่ง เพราะธานินให้คนไปตามมาเอง
“พ่อมีไรก็พูดมาเลย” ทรัชพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่มองหน้าคนเป็นพ่อแม้แต่น้อย ตั้งแต่สิรินแม่ของเขาเสียไป ทรัชก็ไม่พูดคุยกับพ่อเลยนอกจากเรื่องงานเท่านั้น
“พ่อรู้มาว่าเลขาของทรัชลาออก พ่อก็เลยเตรียมเลขาคนใหม่มาให้ทรัช”
“ผมหาเองได้”
“แต่คนนี้เก่งมาก พ่อคิดว่าเขาจะทำงานกับลูกได้เป็นอย่างดี ถ้าลูกไม่มีอคติกับเขา” ธานินพูดขึ้นอย่างใจเย็น
“ใคร” เมื่อทรัชถามขึ้น ธานินก็กดโทรศัพท์หาเลขาหน้าห้องทันที
“พาเลขาคนใหม่ของท่านรองประธารเข้ามาได้” ธานินพูดกับเลขาหน้าห้อง
ก๊อกๆ
“เชิญ” เมื่อเสียงธานินเอ่ยออกไป เลขาก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับเลขาสาวคนใหม่ของรองประธานหนุ่มที่ไม่แม้แต่จะหันมามองว่าเป็นใคร
“เธอไปทำงานต่อได้” ธานินพูดกับเลขาตัวเอง เธอจึงเดินออกไป
“มาตรงนี้สิ” ก่อนจะ
