บ่วงรัก...ในรอยร้าว

CHAPTER 4 ปฐมบทรอยร้าว (4)

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่จริง” ปากยังขยับพูด

ใบหน้าขาว ๆ เริ่มซีดเผือด ดวงตาเริ่มพร่ามัว ขณะที่เดินริมฟุตบาทข้างทางแล้ว ขาของรมิตาคล้ายมีน้ำหนักข้างละสามสิบกิโลฯ เธอก้าวขาแทบไม่ออก

“โอ้ะ!” เธออุทานออกมา เมื่อเกือบชนเข้ากับใครบางคน เขาดูรีบเร่ง

ชายไร้บ้าน “เฮ... เดินดี ๆ หน่อยสิ” เขาตวาดรมิตาเสียงดัง จึงทำให้เธอตื่นจากภวังค์ความคิดอีกครั้ง เธอเงยหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมองเขา ชายคนนั้นเมื่อเห็นว่า เธอกำลังเสียใจและร้องไห้อยู่ ก็ไม่เอาเรื่องต่อ และรีบเดินจากไป

รมิตาค่อย ๆ ทรุดลงนั่งกองกับพื้น ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร ๆ หญิงสาวกลั้นมันเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ทันใดนั้น ฟ้าฝนที่ตั้งเคล้ามืดดำ ก็เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย เม็ดฝนห่าใหญ่กระหน่ำราวกับจะซ้ำเติมรมิตาเข้าไปอีก ผู้คนที่สัญจรเดินไปมาขวักไขว่ แต่วันนี้กลับหายไปหมด

รมิตาเงยหน้ามองผ่านสายน้ำฝนไป เธอไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว ชีวิตของเธอช่างว่างเปล่าและเดียวดาย โลกทั้งใบของเธอที่เคยเป็นสุข คราวนี้ถล่มพังลงมาจนไม่เหลือชิ้นดี

เธอเกลียดเวลานี้ และเธอก็เกลียดติณภพด้วย

‘เขาเป็นคนที่ใจร้าย ใจดำที่สุด เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่ฉันคิด อีกต่อไปแล้ว... จบสิ้นกันที ไม่เอาอีกแล้ว พอแล้ว’

รมิตาร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นอาย ไม่แคร์ใคร ๆ ทั้งนั้น

เมื่อไปต่อกันไม่ได้ โดนหักหลังแบบนี้ เธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปโดยไม่มีเขา

‘คอยดูก็แล้วกัน พี่ติณ ..มีนจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่าพี่ให้ได้’ แค่ผู้ชายคนเดียว มันไม่ทำให้ชีวิตฉันอยู่ไม่ได้อย่างแน่นอน

รมิตาขยับกายที่อ่อนล้าและเปียกโชกลุกขึ้นยืน เธอเดินหน้าต่อไปถึงแม้ยากเย็นแสนเข็ญ หญิงสาวรีบปาดเช็ดน้ำตาที่นองหน้า ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า สายฝนห่าใหญ่นั้นชะล้างจนหมดแล้ว ราวกลืนเป็นน้ำเดียวกัน

“ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกันจนวันตาย เชอะ...”

รมิตารีบเดินไว ๆ ให้พ้นไปบริเวณนี้ สิ่งที่รมิตาคิดอยู่ในหัว ต้องไปให้ไกลจากเขา ออกไปจากชีวิต ‘ผู้ชายเฮงซวย’

ความผิดหวังและเสียใจถาโถมเข้ามา รมิตาไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยินเรื่องราวของติณภพอีกต่อไปแล้ว

‘จบกันในชาตินี้ ขออย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย แต่ถ้าเจอกันอีกเมื่อไหร่ละก็ รมิตาคนนี้แหละที่จะทำให้คุณเจ็บปวดและพังพินาศอย่างไม่เหลืออะไรเลยคอยดูสิ’