ที่ห้องทำงานของติณภพ
“ว่ายังไงนะครับ โรงแรมของเราถูกปฏิเสธอย่างนั้นหรือ?” ใบหน้าของติณภพราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่วิเชียรพูด “มันเป็นไปได้ยังไงกัน เราผิดตรงไหน หรือว่า เอกสารตกหล่น” ติณภพมั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าใครเห็นเอกสารที่เขาตั้งใจทำแบบนั้น จะต้องชอบ เขาแทบไม่มีความคิดว่า ทางนั้นจะปฏิเสธ
วิเชียรทำหน้าปั้นยาก เขาจ้องมองดูเอกสารตอบกลับมาแล้ว ที่ได้รับมาจากทางสยามโฮเทลอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่ไม่ว่าจะอ่านอย่างไร ในกรณีที่ทางนั้นแจ้งมา เลอหัวหินเรสสิเดนท์ก็ดี และไม่มีบกพร่อง แต่กลับปัดตก
“ไม่บกพร่อง แต่ไม่ขอร่วมงานด้วย หมายความว่ายังไง” ติณภพตบโต๊ะเสียงดังปัง เขาไม่เคยรู้สึกโกรธใครมากแบบนี้มาก่อน
“อันนั้นล่ะครับ ที่ว่า... ไม่ว่าผมจะอ่านสักกี่ครั้ง ผมก็ยังไม่เข้าใจ ทางสยามโฮเทลปฏิเสธได้อย่างไร ทำให้ผมคิดว่า... แบบ... คือ... คล้ายว่าจงใจครับ แบบไม่เห็นเราในสายตา” สายตาของทั้งสองมา
