บ่วงรัก...ในรอยร้าว

CHAPTER 6 ปฐมบทรอยร้าว (6)

“กรี๊ด...” เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของรมิตาดังลั่นไปทั้งห้อง ก่อนที่เธอจะเป็นลมหมดสติไป

รมิตาเสียใจมาก เธอช้ำใจคูณสองที่ติณภพนอนกับผู้หญิงคนอื่น แล้วยังมาบอกเลิกเธออีก เขาตอแหลและโกหกมาตลอด ทั้งที่เขามีคู่หมั้นอยู่แล้วสินะ

“ยายมีน” จาเนสร้องเสียงหลง เมื่อเห็นร่างของรมิตาหมดสติลงไป จาเนสได้พารมิตาไปที่โรงพยาบาล เธอถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน

หลังจากที่ได้สติแล้ว แพทย์ที่ทำการตรวจรักษารมิตาได้เดินออกมาบอกข่าวดีกับเธอ “คุณแม่ตั้งครรภ์แล้วนะครับ อาการของคนท้องก็มักจะเป็นแบบนี้” เป็นข่าวดีที่ทำให้ทั้งสองคนช็อกมาก

“ท้องเหรอคะ” ทั้งรมิตาและจาเนสถึงกับอ้าปากกว้างตาค้าง เธอไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะท้องกับติณภพ เพราะทั้งคู่ป้องกันมาโดยตลอด

“คุณหมอคะ ถ้าเราป้องกันแล้ว ยังมีสิทธิ์ท้องได้ด้วยหรือคะ”

“เป็นไปได้ครับ การคุมกำเนิดไม่สามารถรับรองผลร้อยเปอร์เซ็นนะครับ และผลตรวจออกมาแล้ว คุณรมิตาตั้งครรภ์ครับ อายุครรภ์แปดสัปดาห์แล้วด้วยครับ”

จาเนสตรงเข้าไปจับมือรมิตาอย่างให้กำลังใจ

รมิตาได้แต่ซบหน้าอยู่ที่อกของเพื่อนสาว เธอร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว หัวใจสั่นไหว ความรู้สึกตอนนี้ถาโถมเข้ามาทั้งผิดหวังและกังวล

“เธอจะบอกเรื่องนี้กับเขาไหม”

“ไม่... ไม่มีทางหรอกจาเนส อย่านะ จาเนส... เธอไม่รู้หรอกว่าเขาใจร้ายกับฉันแค่ไหน ฉันไปเจอเขานอนกับผู้หญิงคนอื่นในห้องของเขา มันบาดตาบาดใจและเจ็บปวดมากเลยนะ แล้วนี่เขายังส่งข้อความมาบอกเลิกฉันอีก เขาทำร้ายหัวใจของฉันเกินไปตอนนี้สภาพเหมือนแก้วที่มันแตกไม่เป็นชิ้นดี แล้วเธอยังจะให้ฉันเอาลูกไปอ้าง …ให้ฉันไปง้อเขา และให้เขามารับผิดชอบเรื่องลูกในท้องอีกงั้นหรอ จาเนส... ไม่มีทาง คนอย่างฉันไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ … เขาบอกว่าเขาจะกลับเมืองไทยเพื่อไปแต่งงานกับคู่หมั้นของเขา” รมิตาเล่าความจริงทุกอย่างให้เพื่อนฟัง

“โถ! ไม่น่าเลยแก ติณเขาไม่น่าทำแบบนี้กับแกเลยอ่ะ”

“แต่เขาก็ทำไปแล้วนะจาเนส ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขา พอกันทีชาตินี้ อีกอย่างลูกของฉันจะไม่มีเขาเป็นพ่ออย่างแน่นอน” รมิตาคร่ำครวญเสียใจ

“เฮ้อ... ฉันรู้แล้ว แกใจเย็นๆ นะเพื่อน แล้วแกจะทำยังไงต่อไปล่ะมีน” จาเนสมองอย่างเห็นใจ ปัญหาเรื่องลูกมันหนักหนาเกินไปสำหรับรมิตา ท้องก่อนแต่ง ยังไม่ได้เข้าพิธีวิวาห์ ซ้ำร้ายยังต้องมาโดนผู้ชายทิ้งอีก

“ตอนนี้ท้องเธอก็ยังเล็กอยู่ ถ้าเธอยังไม่พร้อม หรือเธอจะตัดสินใจทำอะไร...” จาเนสกำลังเอ่ยถึงการทำแท้ง

“ไม่... ไม่หรอกจาเนส ฉันจะเก็บลูกของฉันไว้ อย่างน้อยลูกในท้องของฉัน เขาก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน” สะอึกสะอื้นตัวโยน

“เด็กไม่ผิด” จาเนสต่อให้

“ใช่... ฉันคงจะไปหาแม่กับแด๊ดน่ะ เพราะท้องฉันก็ต้องโตขึ้นทุกวัน เรื่องนี้มันปิดไม่ได้หรอก ฉันจะต้องเล่าความจริงให้แม่กับแด๊ดฟัง”

“ฉันเชื่อว่าแม่กับแด๊ดของเธอจะต้องยินดีกับเรื่องนี้แน่ ๆ” จาเนสส่งกำลังใจให้เพื่อน กอดและลูบหลังปลอบประโลม

“ฉันก็หวังเอาไว้แบบนั้น แม่กับแด๊ดจะต้องยินดีที่ฉันมีลูกคนนี้”

รมิตายกมือลูบท้องตัวเองด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ของคนเป็นแม่ ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แค่ได้รู้ว่ามีเด็กคนนี้อยู่ในท้อง

“มีน… ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ และจะคอยปลอบใจเธอนะ”

“จ้ะ ขอบคุณมากนะจาเนส” ทั้งสองกอดกันแน่น