บ่วงรัก...ในรอยร้าว

CHAPTER 9 เดินคนละทาง (3)

หกปีต่อมา ที่ห้องประชุมของสยามโฮเทลกรุ๊ป

“วันนี้ ทางผู้บริหารได้ให้นโยบายใหม่ของการรับโรงแรมเข้ามาในเครือของสยามโฮเต็ลกรุ๊ป เอกสารข้อมูลต่าง ๆ ก็อยู่ในมือของทุกท่านแล้ว ทีมงานที่เราหวังสร้างขึ้นมาในปีนี้ คืออยากจะให้ทีมเราเป็นทีมที่ดีที่สุด จุดมุ่งหมายให้ทุกคนมุ่งหาโรงแรมที่ดีและเต็มใจ พร้อมกับมีศักยภาพ ให้เข้ามาอยู่ในเครือของสยามโฮเทลกรุ๊ปให้ได้มากที่สุด ขั้นตอนการทำงานพร้อมกับคุณสมบัติต่าง ๆ ต้องให้ต่างฝ่ายยอมรับเงื่อนไขที่มีข้อตกลงร่วมกัน มาดามอยากให้ทุกคนไปอ่านให้ชัดเจน แล้วก็ลองนำเสนอรูปแบบของโปรเจคต่าง ๆ ในทีมของตัวเองเข้ามายังส่วนกลาง ว่าจะหาโรงแรมแบบไหนอย่างไรจากนั้นให้เข้าไปติดต่อประสานงานได้เลย ทั้งนี้ทั้งนั้นก่อนตอบรับโรงแรมเข้ามาในเครือสยามโฮเทลกรุ๊ป จะต้องถูกนำกลับเข้ามาในห้องประชุม เพื่อให้คณะกรรมการทุกคนออกเสียงกันอีกครั้งหนึ่ง ตกลงตามนี้นะคะ”

“ครับมาดาม”

“ค่ะมาดาม”

“ทุกคนกลับไปทำงานให้ได้ผลลัพธ์ที่ดี ที่สุด โบนัสจะอยู่ที่เท่าไหร่ ก็ขึ้นอยู่กับผลงานของทุกคนนั่นเอง เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะได้โรงแรมที่มีคุณภาพ มีเอกลักษณ์ของความเป็นไทย พร้อมกับหัวใจที่พร้อมบริการ การเปลี่ยนแปลงทุกการเปลี่ยนแปลงย่อมนำมาซึ่งความสำเร็จแบบใหม่ ขอบคุณทุกคนมากสำหรับวันนี้ เลิกประชุมได้”

ทุกคนพากันลุกขึ้นแล้วโค้งก่อนจะเดินออกไป

ตืด ตืด .. มือถือของรมิตาดังขึ้น เธอกดรับสายทันที

(“วันนี้จะกลับมากินข้าวเย็นหรือเปล่า”) เสียงของคุณอองเดร

“แด๊ดคะ ขอโทษนะคะ วันนี้หนูงานยุ่งมากเลยค่ะ แด๊ดกินกับน้องจันทร์เจ้าไปก่อนนะคะ”

(“เฮ้อ... เอาอีกแล้วนะบ้างานอีกแล้ว นี่ถ้าไม่มีแด๊ดสักคน ใครจะดูแลจันทร์เจ้าฮึ...”)

“หนูรู้ค่ะแด๊ดว่าการดูแลเด็กน่ะมันเหนื่อย หรือว่าแด๊ดต้องการพี่เลี้ยงที่จะมาอยู่ประจำคะ”

(“โน ๆ ไม่เอาหรอก ที่จะให้มาอยู่ด้วยกันน่ะนะ เอาแบบนี้แหละ ไปเช้าเย็นกลับอย่างนี้ดีแล้ว ไม่เป็นไรแด๊ดทนได้ อีกอย่างเพื่อจันทร์เจ้ากับลูก แด๊ดทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”) คนเป็นลูกสาวถึงกับยิ้ม

“หนูรักแด๊ดมากค่ะ” พูดเอาใจ ตั้งแต่แม่เสียชีวิตไปเพราะโรคร้าย ก็มีคุณพ่ออองเดรที่อยู่เคียงข้างเธอกับลูกสาวอย่างไม่ห่าง

(“แด๊ดก็รักลูกมากเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม มีนช่วยจัดสรรเวลาของตัวเองด้วยนะ อย่าลืมล่ะ โรงเรียนของจันทร์เจ้าจะมีการจัดแข่งกีฬาสีน่ะ”)

“แด๊ดพูดเรื่องนี้เป็นสิบๆ รอบแล้วนะ คะ กีฬาสีไม่ได้จัดเดือนนี้สักหน่อย อีกตั้งหลายเดือน แด๊ดน่ะตื่นเต้นมากเกินไป”

(“มีน แด๊ดไม่ได้ตื่นเต้นลูก เพียงแต่แด๊ดยังจำเหตุการณ์นั้นได้ จันทร์เจ้าเสียใจ ที่มีนไม่ไปงานวันแม่ แด๊ดอยากให้มีนให้เวลากับจันทร์เจ้าบ้าง ในงานกิจกรรมพิเศษน่ะ มันเป็นความทรงจำดี ๆ ของเด็กนะ มีนเข้าใจที่แด๊พูดนะ”)

“ค่ะแด๊ด หนูจะเป็นแม่ที่ดี”

(“พูดแล้ว ก็ให้ทำได้เถอะ แค่นี้แหละ”) คุณอองเดรวางสายไปแล้ว เธอถึงกับถอนหายใจ

รมิตามุ่งทำงานหนัก เพื่อจะให้หน้าที่การงานก้าวหน้า สิ่งเดียวที่เป็นแรงผลักของเธอ ก็คือ เธอจะทำให้ตัวเองดีกว่าผู้ชายที่ชื่อติณภพ

โรงแรมเลอเรสสิเดนท์หัวหิน ห้องทำงานของติณภพ

สีหน้าของวิเชียรคร่ำเคร่ง “ตอนนี้การเงินของเราขาดสภาพคล่องมากเลยนะครับคุณติณ ผมว่าเราจะประคองได้เพื่อให้บริษัทไปต่อคงจะไม่กี่เดือนเท่านั้นเอง”

ด้วยสภาวะเศรษฐกิจ และอะไรอีกหลายๆ อย่างทำให้สถานภาพทางการเงินของติณภพย่ำแย่ หลังจากที่คุณย่าเสียชีวิต และเขาขอถอนหมั้นกับราตรี ทำให้ครอบครัวของราตรีเลิกสนับสนุนธุรกิจเขา

แม้ว่าราตรีกับวิษณุ สามีของเธอจะยื่นมือเข้ามาช่วยบ้าง แต่คนอย่างติณภพไม่ต้องการความช่วยเหลือจากทางนั้นอีกต่อไป

“รายรับของโรงเรียนยังพอไปได้นะครับ แต่ก็ยังกำไรน้อย เพราะเราลงทุนไปกับสถานที่ และสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ให้กับเด็กๆ แต่ก็ยังต้องจ่ายดอกเบี้ยคืนให้กับธนาคารทุกเดือนจำนวนมากทีเดียว ทั้งที่ดินที่คุณติณประกาศขายไปนั้น พวกที่จะมาซื้อเอาแต่ต่อรองราคา ผมว่า การขาดสภาพคล่อง มันจะทำให้การดำเนินธุรกิจต่อไปข้างหน้าลำบาก” คุณวิเชียรที่เป็นแขนขาของคุณย่าสรวง และปัจจุบันก็ได้มาช่วยงานติณภพ

บางครั้งการเรียนสูง แต่ด้อยประสบการณ์ ก็ทำธุรกิจยาก สีหน้าของติณภพไม่สู้ดีนัก คุณวิเชียรพูดต่อ

“ที่ผมเป็นห่วงคือโรงแรมมากกว่าครับ หลังจากโควิดมา คุณติณก็รู้ว่าเราแทบไม่มีรายได้อย่างที่เราต้องการ และพนักงานงานส่วนมาก เงินเดือนค่อนข้างสูง ๆ ทั้งนั้น ผมเข้าใจงานบริการถ้าจำนวนพนักงานมีน้อยเกินไป มันก็ไม่สมบูรณ์ เรื่องคอมเพลนด์ก็มีมาก ปากต่อปาก ถ้าไม่มีแขกเข้าพักกับทางโรวแรมของเรา มันก็ขาดรายได้ จำนวนมหาศาล ตอนนี้รายจ่ายที่มีมากเกินพอดี ก็บีบตัวขึ้นทุกที”

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ” ติณภพรู้ว่า วิเชียรมักมีข้อเสนอดี ๆ

“ตอนนี้ มีเครือสยามโฮเต็ลกรุ๊ปเข้ามาครับ ผมปริ้นเงื่อนไข และคุณสมบัติต่าง ๆ ออกมาให้แล้ว ซึ่งเป็นอะไรที่ดีมากเลย ถ้าเราใช้ระบบของสยามโฮเทลกรุ๊ป คือมันจะลดต้นทุนเกี่ยวกับพนักงาน โมเดลตัวนี้ถ้าเราได้การสนับสนุนจากเขา เราจะสามารถนำโรงแรมของเราเข้าไปอยู่ในเครือสยามโฮเทลกรุ๊ปได้ นอกจากจะมีลูกค้าอย่างต่อเนื่องแล้ว ยังได้การบริหารจัดการที่ดีอีกด้วยครับ”

“คุณวิเชียรกำลังจะบอกว่าผมไม่มีประสบการณ์”

“บางครั้งถ้าเรารู้ตัวและยอมรับข้อบกพร่อง มันจะเป็นการดีกับเรานะครับ คุณติณถนัดการบริหารการศึกษา มุ่งเน้นไปทางนั้นจะเป็นประโยชน์มากกว่าครับ”

พูดถูกตำหนิตรง ๆ เขาก็หน้าเสียเหมือนกัน แต่โรงแรมแห่งนี้ คุณย่ารักมาก เขาควรจะทำตามที่คุณวิเชียรแนะนำ

“สยามโฮเทลกรุ๊ป” เขาอ่านเอกสารอย่างละเอียดและครบถ้วน

“สำหรับเชนใหญ่ ๆ แล้ว โรงแรมของเราเข้าไม่ถึง เพราะโรงแรมเรานั้นแค่ระดับสามดาว คือเชนใหญ่ ๆ ไม่รับเรานะครับ แต่สำหรับสยามโฮเทลกรุ๊ปนั้นสามารถรับและพัฒนาโรงแรมเล็ก ๆ ให้ช่วยเหลือตัวเองได้และอยู่รอด ถ้าเรามีชื่อของสยามโฮเทลกรุ๊ปพ่วงท้าย มันจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน

“ดูคุณวิเชียรจะชอบสยามโฮเทลกรุ๊ปมากเลยนะครับ”

“อ้อ... พอดีว่า ผมรู้จักกับน้องฟาง เธอเป็นเซลล์และ...”

ติณภพรีบยกมือห้าม วิเชียรวัยจะห้าสิบห้าปีอยู่แล้ว แต่ก็ยังทำตัวสมาร์ท และชอบคุยกับเด็กสาว ๆ

“อ๋อ... ผมเข้าใจละ”

วิเชียรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ผมจะลองศึกษารายละเอียดดูแล้วกันนะครับ”

“คุณติณครับ มันเป็นทางเลือกเดียวที่ดีที่สุดสำหรับโรงแรมเราในเวลานี้ เพราะทางสยามโฮเทลกรุ๊ป เปิดรอบใหม่ที่จะรับโรงแรมเข้าไปในเครือ พร้อมกับผู้บริหารคนใหม่ เธอชื่อมาดามสมิธ นอกจากจะพัฒนาระบบการบริการที่ลดต้นทุน ลดจำนวนคนแล้ว ยังการันตีว่าจะมีลูกค้าใช้บริการอย่างต่อเนื่องให้เราอย่างแน่นอน ลูกค้าจากฝั่งยุโรป สแกนดิเนเวีย อเมริกาเหนือ อเมริกาใต้ แล้วก็แอฟริกาด้วยครับ”

“แหม... ข้อมูลแน่นมากเลยนะครับ”

“ก็ผมไม่อยากให้เราไปถึงจุดที่คุณต้องขายโรงแรมนี่ครับ”

ติณภพทำหน้าเศร้า “ที่จริงผมก็ไม่อยากขายหรอกครับ เพราะที่นี่คือหัวใจของคุณย่า ผมขออ่านรายละเอียดอีกทีนะ”

“ได้ครับ”