FATAL DESIRES

CHAPTER 6 🔥

Hingal na hingal ako, nakahiga pa rin sa ibabaw ng malamig na desk, nanginginig ang tuhod at halos manghina ang buong katawan ko. Pero nang mag-angat ng tingin si Nathan mula sa pagitan ng hita ko, nakita ko ang apoy sa mga mata niya—isang uri ng pagnanasa na hindi pa tapos, na parang sinasabing ngayon pa lang talaga magsisimula ang lahat.

Hinalikan niya ako nang mariin, puno ng gigil. Nalalasahan ko pa ang sarili ko sa labi niya, at sa halip na mahiya, lalo lang akong nalusaw.

"Bella…" bulong niya, habol-hininga, habang marahan niyang ikiniskis ang sarili niya sa hiwa ko. Basa pa ako mula sa ginawa niya kanina, at ramdam ko ang init niya na parang sabik nang pumasok.

Napasipol siya nang mariin. "God, you’re so wet…"

Napakapit ako sa balikat niya, nanginginig. "Please… Nathan… I need you."

At hindi na siya naghintay. Dahan-dahan siyang pumasok, unti-unti, bawat pulgada ramdam ko ang bigat, ang init, ang tindi ng pag-angkin niya. Napakagat ako sa labi, napasinghap nang maramdaman kong punong-puno ako.

"s**t…" sabay kaming napaungol.

Nang tuluyan siyang makapasok, nanatili muna siya roon, nakalapat ang noo sa akin, para bang sinusubukan niyang pigilan ang sarili niya. Ramdam ko ang panginginig ng katawan niya, ang hirap ng kanyang paghinga.

"You feel… so damn good," bulong niya, halos paos.

Niyakap ko siya, hinila ang mukha niya para muling halikan, at sa halik na iyon, nagsimula na siyang gumalaw.

Mabagal sa una—mahahabang ulos, bawat galaw niya puno ng pag-aangkin. Para bang gusto niyang itatak sa katawan ko na siya ang nasa loob ko, na walang makakapalit sa nararamdaman ko ngayon. Ang bawat ulos, may diin. Mabagal pero malalim.

"Aaahhh… Nathan…" napaarko ang likod ko sa bawat galaw niya.

Mabilis ang naging sagutan ng halik namin, puno ng kagutuman. Habang bumibilis ang bawat ulos niya, naramdaman kong pumapalo na ang desk, kumakalabog sa sahig ng opisina niya.

Hinawakan niya ang bewang ko, itinaas ang isang hita ko para mas malalim pa ang pasok niya. Napaigik ako sa sarap, halos mawalan ng boses sa bawat ulos niya.

"Say my name," bulong niya sa tenga ko habang patuloy ang pagbayo niya.

"Na-Nathan!" halos mapasigaw ako, sabay kagat sa balikat niya.

Mas lalo pa siyang ginanahan, mas madiin, mas mabilis, mas walang habas. Ang tunog ng katawan naming nagsasalpukan, ang mga ungol namin na umaalingawngaw sa buong silid—lahat iyon parang musika ng kasalanan at sarap.

Pakiramdam ko, nawawala na ako sa sarili ko. Paulit-ulit akong tinatamaan ng alon ng kaligayahan sa bawat ulos niya. Hanggang sa maramdaman ko na naman ang pamilyar na init na namumuo sa tiyan ko.

"Na-Nathan… I-I’m close…" halos umiiyak na ungol ko.

"Come for me, baby," bulong niya, mas mabilis at mas madiin pa ang bawat ulos. At sabay ng isang malalim na ulos, napasigaw ako, nanginig ang buong katawan ko habang muling nilabasan.

Naramdaman kong sinapo niya ang lahat ng iyon, hindi bumitaw, patuloy pa rin ang pag-ulos kahit nanginginig na ako. Hanggang sa siya naman ang napamura nang malakas.

"F*ck, Bella… I’m—"

At bago siya tuluyang sumabog, mabilis niya akong hinalikan, mariin, mapang-angkin. Ramdam ko ang init na bumuhos sa loob ko, ang panginginig ng katawan niya habang sabay kaming lumulubog sa matinding sarap.

Hingal na hingal kaming bumagsak sa desk, magkahalo ang pawis, ang init, at ang kalituhan. Ang tanging naririnig ko ay ang mabilis na t***k ng puso naming dalawa.

Mainit pa rin ang balat ko, nanginginig pa rin ang mga hita ko kahit nakalapat na ako ngayon sa malamig na kahoy ng desk. Ramdam ko ang bigat ni Nathan sa ibabaw ko, pawisan, hingal, pero hindi ko man lang iniinda. Sa halip, iyon ang nagbigay ng kakaibang kapanatagan—ang init ng katawan niya laban sa akin, ang bigat niya na parang baon pa rin ako sa isang panaginip na ayaw kong magising.

Mariin pa rin kaming magkadikit, hindi niya pa rin binibitawan ang loob ko, parang ayaw niyang may agwat na mangyari sa amin. Ramdam ko ang bawat t***k ng puso niya, bumibilis pa rin, tumatama sa dibdib ko na para bang sabay silang tumutugma.

“Bella…” mahina niyang bulong, halos maputol ang hininga. Hindi siya gumalaw, pero naramdaman ko ang haplos ng palad niya sa pisngi ko, hinagod iyon nang dahan-dahan, parang fragile akong kristal na ayaw niyang mabasag.

Napapikit ako sa init ng haplos niya. Hindi ito tulad ng mga halik kanina, hindi tulad ng mga ulos na puno ng gigil. Ito, banayad. Malambing. Para bang may ibang mensaheng gustong iparating.

Binuksan ko ang mga mata ko at nakita ko siyang nakatitig sa akin. Pawisan, magulo ang buhok, pero sa mga mata niya—may kakaiba. Hindi lang pagnanasa. May halong init, pero may lambing din, may tanong, may pangakong hindi niya sinasabi pero ramdam ko.

“Hey…” mahinang ngiti ang lumabas sa labi ko, kahit hingal na hingal pa rin.

“Hey…” ginantihan niya ng mahina ring ngiti, sabay dampi ng halik sa labi ko. Banayad lang, mahaba, parang pag-seal ng isang bagay na hindi ko pa kayang pangalanan.

Napakapit ako sa batok niya, hinila ko siya palapit, at doon kami nanatili—naglapat lang ang mga labi, walang pagmamadali, walang gigil. Para bang bumawi kami sa bagyong pinagdaanan ng katawan namin kanina.

Maya-maya, marahan siyang kumilos. Dahan-dahan niya akong hinugot, at napaigik ako sa sensasyong naiwan, parang may hinugot na bahagi ng kaluluwa ko. Agad niya akong niyakap, ayaw niyang maramdaman kong mag-isa ako sa lamig.

Inangat niya ako mula sa desk, at bago ako tuluyang bumangon, inilapit niya ang noo niya sa noo ko. Naramdaman ko ang pawis naming naghalo, ang hininga naming bumabalot sa isa’t isa.

“You okay?” tanong niya, halos paos, parang siya mismo’y natatakot sa sagot.

Tumango ako, ngumiti nang mahina kahit nangingilid pa ang luha sa mata ko. Hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa bigat ng emosyon na bumalot sa akin. “I’m… more than okay.”

Hinaplos niya ulit ang pisngi ko, tinanggal ang buhok na dumikit sa pawis ko. “Good. Because I don’t think I’ll ever get enough of you, Bella.”

Napalunok ako, hindi alam kung paano sasagot. Sa halip, ibinaon ko ang mukha ko sa dibdib niya, pinakiramdaman ang t***k ng puso niya. Mahigpit siyang yumakap, para bang gusto niyang ikulong ako sa bisig niya at huwag nang pakawalan.

Sa gitna ng kalat ng papel, mga basag na hininga, at pawisang balat na magkadikit, nakahanap kami ng isang sandaling tahimik—isang sandaling para bang walang ibang mundo kundi kaming dalawa lang.

At doon ko naisip…

Sh*t. Paano ko kakalimutan si Nathan kung bawat halik, bawat haplos, bawat pagtingin niya ay para bang kayang tunawin ang lahat ng takot ko?

Pagkatapos ng lahat, matapos ang init at bagyong dumaan sa amin sa ibabaw ng desk, nagbihis na kami. Ramdam ko pa rin ang init ng balat ko sa bawat haplos ng tela, at ang bigat ng pakiramdam na para bang nananatili pa rin si Nathan sa loob ko kahit wala na siya roon.

Tahimik kaming umupo sa malambot na sofa sa gilid ng opisina. Naka-unbutton ang ilan sa polo niya, nakalaylay ang manggas, at ako naman ay muling nagsuot ng shirt at pants na halos hindi maitago ang bahagyang panginginig ng katawan ko.

Humilig ako sa balikat niya, at agad niya akong hinila palapit, iniakbay ang braso sa akin. Tahimik lang. Ang tanging maririnig ay ang humuhuning aircon at ang marahan naming paghinga.

Para kaming nakalutang. Para bang wala nang kailangang sabihin.

Pero siya ang unang bumasag ng katahimikan.

“When will I see you again?” bulong niya, halos parang takot na baka hindi ko sagutin.

Napapikit ako, huminga nang malalim bago tumingin sa kanya. Ang mga mata niya, diretso, puno ng init at sabik, pero may halong lambing na hindi ko alam kung paano tatanggihan.

“Your condo…” sagot ko, mahina pero sigurado. “Sabihin mo sa akin kung nasaan, Nathan. Ako ang pupunta.”

Bahagya siyang napangiti, ‘yung ngiting parang bata na may tinagong sikreto. Kinuha niya ang wallet niya sa gilid ng mesa, at mula roon ay kinuha ang isang slim na key card. Ipinatong niya iyon sa palad ko, at kinulong ng mga daliri niya ang kamay ko.

“Then it’s settled,” sabi niya, mababa ang tono ng boses, may halong kilig at pangako. “You’ll come to me.”

Tumingin ako sa kamay naming magkahawak. Ang simpleng key card na iyon, bigla na lang naging mabigat sa palad ko. Para bang simbolo ng isang pintuang bubuksan ko—isang pintuan na hindi ko alam kung saan ako dadalhin.

“Bella…” muling bulong niya, at nang tumingin ako, agad niyang inilapit ang mukha niya. Banayad, mahaba, puno ng init at pangako ang halik na ibinigay niya sa akin. Hindi iyon gigil, hindi iyon laro—iyon ay halik ng isang lalaking hindi sigurado kung kailan kita ulit, pero gagawin ang lahat para mapanatili kang kanya.

At doon ako tuluyang natunaw.

Sa braso niya, sa sofa ng opisina niyang iyon, nakadikit ang pisngi ko sa dibdib niya habang nakikinig sa t***k ng puso niya. Sa sandaling iyon, hindi ko inisip si Victor, hindi ko inisip ang gulo. Ang alam ko lang, gusto kong maramdaman ito ulit. At muli. At muli.

Pag-uwi ko sa mansion, sinalubong agad ako ng nakagawian kong eksena—malamig na ilaw ng chandelier, mahahabang mesa, at katahimikan na kahit gaano kaganda, ay tila ba nakakasakal.

Nasa dining hall na si Victor. Elegante pa rin siya kahit simpleng dinner lang: crisp white shirt, relos na milyones ang halaga, hawak ang baso ng alak na parang kasama sa bawat gabi niya. Sa kabilang banda ng mesa, naroon si Zenab, ang anak niya mula sa unang asawa. Mas matanda lang siya sa akin ng isang taon, pero ramdam ko ang maturity at confidence sa bawat kilos niya. Nakatingin siya sa akin, parang laging sinusukat kung saan ako lulugar sa buhay nila.

Tahimik akong umupo at nagsimulang kumain. Malamig ang atmosphere hanggang sa bumasag ng katahimikan si Victor.

“Bella,” sabi niya habang pinapahid ang labi gamit ang napkin. “Bukas ng hapon, sasama ka sa akin. May malaking auction na gaganapin sa Deluxe Grand Hotel—Quezon City branch.”

Napakagat ako sa labi, halos hindi ko maitago ang gulat ko. Deluxe Grand. Agad kong naisip si Nathan. Ramdam ko ang kabog ng dibdib ko pero agad kong kinontra ang sarili: Hindi… hindi naman siya siguro nandoon. Sana sa gabing iyon hindi siya magagawi sa branch ng hotel niya sa Quezon City. Siguro naman sa dami ng branches ng Deluxe Grand Hotel sa buong Metro Manila, hindi niya pipiliin ang Quezon City sa pupuntahan niya. I'm hoping.

“What kind of auction, Dad?” tanong ni Zenab na nagpatigil sa pag alala ko kay Nathan, may bahid pa ng excitement sa tono niya habang nakangiti ng todo na nakatingin sa Daddy Victor niya.

“Rare collectibles,” sagot ni Victor, matter-of-fact. “Mga paintings, heirloom jewels, antiques… pati ilang properties. Isa itong malaking event para sa mga taong may taste at power. Our presence there is crucial.”

Nagningning ang mga mata ni Zenab. “Sounds perfect. Everyone important will be there.” Tumingin siya sa akin, bahagyang nakangiti, pero parang sinusubok kung kaya ko bang makihalo sa mundo nila.

Pinilit kong ngumiti. “Of course… I’ll be ready.”

Victor reached out at hinawakan ang kamay ko sa mesa. Mabigat at malamig ang hawak.

“You represent me, Bella. I expect you to look your best. Understand?”

“Yes,” mahina kong tugon.

Nagpatuloy ang dinner, ang usapan nila ni Zenab ay tungkol sa negosyo at mga taong makikita nila bukas. Ako naman, nakaupo lang, nakikinig pero hindi pumapasok ang mga salita sa utak ko. Ang tanging nasa isip ko—ang posibilidad na kahit anong oras, kahit hindi ko ginusto, baka muli kong makita si Nathan.

At iyon ang bagay na kinatatakutan at kinasasabikan ko nang sabay.