FATAL DESIRES

CHAPTER 11 🔥

Nagising ako sa banayad na liwanag na pumapasok mula sa sheer curtains ng suite. Ang unang naramdaman ko ay ang init at bigat ng isang braso na mahigpit na nakapulupot sa baywang ko. Saglit akong napangiti bago pa man idilat ang mga mata ko.

Pagdilat ko, siya agad ang bumungad.

Nathan.

Nakahiga siya sa tabi ko, mahimbing ang tulog, at para bang ayaw talaga akong pakawalan. Ang mukha niya, relaxed, walang bakas ng mga tensyon na nakasanayan ko sa kanya. Kahit nakapikit siya, may kakaibang presensya pa rin—matikas, pero sabay na parang isang batang takot maiwan.

Napasinghap ako nang mapansin kong halos nakalapat ang katawan niya sa akin, ang init niya ay parang kumakain sa bawat espasyo ng malamig na kumot. Ramdam ko ang t***k ng puso niya sa likod ko, dahan-dahang kumakawala sa dibdib niya.

Napahaplos ako sa kamay niyang nakapulupot sa akin. Pinisil ko iyon nang mahina, at kahit tulog siya, parang instinct na humigpit pa lalo ang yakap niya.

“Baby…” mahina niyang ibinulong, halos parang panaginip lang.

Nanlaki ang mata ko at napangiti nang hindi ko mapigilan. Parang musika ang tawag niya sa akin, musika na hindi ko pa naririnig mula kay Victor kahit minsan. Iba. Totoo.

Pinagmasdan ko siya habang natutulog, ang maitim na buhok niyang magulo, ang mahinang galaw ng kanyang labi, at ang pagkakapantay ng kanyang hininga. Hindi ko namalayang marahan kong hinaplos ang pisngi niya. Mainit. Buhay. Totoo.

Sa unang pagkakataon sa napakatagal na panahon, hindi ako nagising na may bigat ng takot o responsibilidad. Hindi ako nagising na may malamig na presensya sa tabi ko.

Ngayon, nagising ako na may yakap. May init. May pag-asa.

At hindi ko alam kung paano ko matatakasan ang katotohanan—na habang nakapulupot siya sa akin, habang nararamdaman ko ang bawat t***k ng puso niya sa likod ko… lalo akong nahuhulog.

Unti-unti siyang gumalaw. Narinig ko ang mabigat na buntong-hininga niya bago dahan-dahang dumilat ang mga mata.

Nagulat ako nang makitang agad na nakatutok sa akin ang titig niya—parang buong gabi pala akong pinagmamasdan kahit sa panaginip.

“Good morning, Baby…” paos ang boses niya, mababa, at may halong init ng bagong gising.

Napangiti ako, kahit pilit kong pinigilan. “Good morning.”

Dumikit pa siya, ang braso niya lalo pang humigpit sa baywang ko na para bang hindi niya ako hahayaang bumangon. “Mmm… ang sarap pala nito,” bulong niya, sabay dampi ng labi niya sa buhok ko. “Waking up with you in my arms.”

“Cheesy,” natatawa kong sagot, pero sa totoo lang, tumitibok nang mabilis ang puso ko.

Umangat ang tingin niya, seryoso pero may ngisi sa gilid ng labi. “I’m serious. Kanina pa ako gising, tinitingnan lang kita. Alam mo ba kung gaano kagandang gising ang makita ang mukha mo agad?”

Napailing ako, sabay tinakpan ng palad ang mukha ko. “Stop it, Nathan…”

Pero hinawakan niya ang kamay ko, dahan-dahang ibinaba mula sa mukha ko, at hinalikan iyon. “Never. Sanay akong makuha ang gusto ko, Bella. And right now, what I want…” Yumuko siya, at mainit niyang hinalikan ang labi ko—mabagal, banayad, pero may diin na nagpapatigil sa mundo. “…is you.”

Parang kinuryente ako sa halik niya. Hindi iyon gaya ng kagabi na puno ng gigil—ngayon, mas banayad, mas mapanganib, kasi ramdam ko ang lahat ng hindi niya nasasabi.

Napapikit ako, ninanamnam ang bawat segundo ng labi niya sa labi ko. Nang maghiwalay kami, magkadikit pa rin ang noo namin.

“Nathan…” bulong ko, hindi ko alam kung paano tatapusin ang sasabihin.

“Hmm?” tanong niya, nakapikit din.

“Bakit parang… parang ang dali mong gawing komplikado ang lahat?” Natawa ako nang mahina, pero halata sa boses ko ang kaba.

Binuksan niya ang mga mata niya at tumitig diretso sa akin. “Baby, falling for you isn’t complicated at all. It’s the easiest thing I’ve ever done.”

At bago ko pa siya masagot, muli niyang kinulong ang labi ko sa isa pang halik—mas malalim, mas mapang-akit, hanggang sa maramdaman kong muli na namang nag-aalab ang katawan ko sa init ng umaga.

Unti-unti siyang gumalaw. Narinig ko ang mabigat na buntong-hininga niya bago dahan-dahang dumilat ang mga mata.

Nagulat ako nang makitang agad na nakatutok sa akin ang titig niya—parang buong gabi pala akong pinagmamasdan kahit sa panaginip.

“Good morning, Baby…” paos ang boses niya, mababa, at may halong init ng bagong gising.

Napangiti ako, kahit pilit kong pinigilan. “Good morning.”

Dumikit pa siya, ang braso niya lalo pang humigpit sa baywang ko na para bang hindi niya ako hahayaang bumangon. “Mmm… ang sarap pala nito,” bulong niya, sabay dampi ng labi niya sa buhok ko. “Waking up with you in my arms.”

“Cheesy,” natatawa kong sagot, pero sa totoo lang, tumitibok nang mabilis ang puso ko.

Umangat ang tingin niya, seryoso pero may ngisi sa gilid ng labi. “I’m serious. Kanina pa ako gising, tinitingnan lang kita. Alam mo ba kung gaano kagandang gising ang makita ang mukha mo agad?”

Napailing ako, sabay tinakpan ng palad ang mukha ko. “Stop it, Nathan…”

Pero hinawakan niya ang kamay ko, dahan-dahang ibinaba mula sa mukha ko, at hinalikan iyon. “Never. Sanay akong makuha ang gusto ko, Bella. And right now, what I want…” Yumuko siya, at mainit niyang hinalikan ang labi ko—mabagal, banayad, pero may diin na nagpapatigil sa mundo. “…is you.”

Parang kinuryente ako sa halik niya. Hindi iyon gaya ng kagabi na puno ng gigil—ngayon, mas banayad, mas mapanganib, kasi ramdam ko ang lahat ng hindi niya nasasabi.

Napapikit ako, ninanamnam ang bawat segundo ng labi niya sa labi ko. Nang maghiwalay kami, magkadikit pa rin ang noo namin.

“Nathan…” bulong ko, hindi ko alam kung paano tatapusin ang sasabihin.

“Hmm?” tanong niya, nakapikit din.

“Bakit parang… parang ang dali mong gawing komplikado ang lahat?” Natawa ako nang mahina, pero halata sa boses ko ang kaba.

Binuksan niya ang mga mata niya at tumitig diretso sa akin. “Baby, falling for you isn’t complicated at all. It’s the easiest thing I’ve ever done.”

At bago ko pa siya masagot, muli niyang kinulong ang labi ko sa isa pang halik—mas malalim, mas mapang-akit, hanggang sa maramdaman kong muli na namang nag-aalab ang katawan ko sa init ng umaga.

Ramdam ko ang init ng balat niya nang muling dumapa si Nathan sa ibabaw ko, ang bigat ng katawan niya ay nakadagan pero sabay na nagbibigay ng kakaibang seguridad at pananabik. Hinalikan niya ako ng marahan, kasabay ng dahan-dahang pagkiskis ng matigas na ari niya sa hiwa ko. Napasinghap ako.

“Baby…” bulong niya, nakatitig nang diretso sa mga mata ko. “Let me have you this way.”

Inangat niya ang isa kong hita, itinukod iyon sa balikat niya habang nakahiga pa rin ako. Ramdam ko ang pagkabanat ng katawan ko sa kakaibang posisyon. Mas bukas, mas lantad, mas vulnerable.

“s**t, Nathan…” bulong ko, hindi ko na alam kung saan ako kakapit—sa kumot, sa braso niya, o sa mismong kama.

At nang dahan-dahan siyang pumasok, naramdaman ko ang kakaibang lalim na tumama sa loob ko. Napakagat ako ng labi, halos mapasigaw, kaya’t agad niyang sinunggaban ang bibig ko ng halik para pigilan ang ungol kong lumabas.

“Too much?” bulong niya, hingal na hingal.

“Don’t stop…” iyon lang ang naibulong ko, nakapikit, nanginginig.

Umulos siya nang dahan-dahan sa una, marahan ngunit sagad. Parang sinasadya niyang iparamdam sa akin ang bawat pulgada ng pag-angkin niya. Ang bawat indayog niya ay mas matindi kaysa kahapon, mas desperado, mas sabik.

Hinawakan niya ang bewang ko para idiin pa ako sa kanya, sabay halos marahas na pagbayo. “God, Bella… you feel so good,” bulong niya habang ang pawis niya’y dumidikit na sa balat ko.

Hindi ako nakatiis—hinila ko siya pababa, ikinulong sa mga braso ko, nakasubsob siya sa leeg ko habang patuloy niyang nilalasap ang katawan ko. Ang posisyon namin ay nakakadagdag ng kiliti—ang bawat ulos niya ay tumatama sa pinakamasensitibong parte sa loob ko.

“s**t… Nathan… I’m—” halos hindi ko matapos ang salita nang bigla akong bumulwak, nanginginig, halos mawalan ng ulirat.

Ramdam ko ang pagkabigat ng hininga niya, ang pagbilis ng ritmo niya, hanggang sa siya man ay sumabog sa loob ko, kasabay ng malalim na ungol na ibinulong niya sa mismong tenga ko.

Pagbagsak niya sa ibabaw ko, pareho kaming hingal na hingal. Hindi pa man ako nakaka-recover, napatawa ako nang mahina. “Five minutes daw?”

Umangat siya, nakangisi, hinalikan ako sa labi. “Baby, that was the longest, best five minutes of my life.”

Hingal pa rin ako nang bumagsak si Nathan sa tabi ko, nakatagilid at mahigpit ang pagkakayakap sa bewang ko. Mainit pa ang balat namin, basang-basa ng pawis at amoy pa rin ng matinding pagniniig. Napapikit ako, ninanamnam ang t***k ng puso niya na halos kasabay ng akin.

“Baby…” bulong niya, malambing. Naramdaman ko ang labi niya sa gilid ng noo ko, saka dumulas pababa sa pisngi ko. “I could get used to waking up like this.”

Napangiti ako kahit pinipilit kong magpaka-seryoso. “Kung araw-araw ganito… baka hindi na ako bumangon ng kama.”

Umiling siya, natawa, sabay hinigpitan ang yakap. “Then good. Stay here forever.”

May kakaibang kirot sa dibdib ko nang marinig ko iyon, kasi alam kong hindi ganoon kadali. Pero sa mga mata niya, para bang posible. Para bang kaya niyang ipaglaban kahit sino, kahit ano.

Niyakap ko siya pabalik, idinantay ang binti ko sa kanya. “Sana…” bulong ko, halos hindi ko narinig ang sarili kong boses.

Ilang minuto kaming nakahiga lang—walang salita, tanging mga halik niya sa buhok ko at ang kamay niyang banayad na humahaplos sa braso ko. Tahimik, pero puno ng emosyon.

Bigla siyang umangat, ngumiti nang pilyo. “Breakfast?”

Napakunot ako ng noo. “Wala naman tayong inorder.”

Ngumisi siya, saka biglang tumayo, walang kahit anong saplot, dumiretso sa maliit na lamesa sa gilid ng suite. Binuksan niya ang isang basket na inilagay kagabi ng hotel staff. May mga pastry, juice, at prutas.

“Seriously?” natawa ako, pinagmamasdan ang perpektong hubog ng katawan niya habang nagbubukas siya ng bote ng orange juice na para bang nasa sariling bahay lang.

“Room service, baby. I know what you need.” Kumuha siya ng croissant, dumampot ng mansanas, tapos bumalik sa kama na parang walang pakialam kahit hubo’t hubad pa rin.

Umupo siya sa gilid ko, ngumiti, at isinubo sa akin ang maliit na piraso ng tinapay. “Eat.”

Napailing ako pero sumunod din, ngumunguya habang natatawa. “Sobrang bossy mo, Nathan.”

“Only because I care,” sagot niya, sabay ngisi. Tapos isinubo rin niya sa sarili niya ang kalahati ng mansanas bago yumuko at ibinigay ang natitira sa labi ko. Napakagat ako, at halos magtagpo ang mga labi namin habang sabay naming kinakain iyon.

“God, this feels too real,” bulong ko, napapikit.

Inakbayan niya ako, hinila papalapit, at bumulong sa tenga ko. “It is real, Bella. As long as you’re here with me… it’s real.”