FATAL DESIRES

CHAPTER 5 🔥

“Sh*t… Victor.”

Bigla akong nagmulat, parang binuhusan ng malamig na tubig. Ang init ng katawan ko na kanina’y nilalamon ng sarap ay biglang napalitan ng takot at guilt. Mabilis akong bumangon, nagmamadaling pulutin ang underwear at dress ko sa sahig.

“Bella…” malalim ang boses ni Nathan, galing pa sa antok, pero ramdam ko ang bigat.

“Sh*t… no, no, no… I shouldn’t be here,” bulong ko, halos pasigaw habang nagmamadaling isuot ang strap ng dress ko.

Bigla siyang umupo, hubad pa rin, at sa isang iglap ay hinawakan ang kamay ko. Mainit, mariin, parang sinasabing stay.

“Hey… hey. Relax.” Dahan-dahan, kalmado, pero matalim ang titig niya sa akin.

Napahinto ako. At doon ko na-realize—hindi ko kayang igalaw ang katawan ko habang tinititigan niya ako nang gano’n. Hindi ko alam kung bakit… pero parang sa bawat pagtingin niya, gumagaan ang loob ko. Para bang binabasa niya ako, pero hindi niya ako hinuhusgahan.

“Bella…” bumaba ang boses niya, paos at mapang-akit. “Look at me.”

At nang tumama ang mga mata ko sa kanya, hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Hindi ito guilt. Hindi ito dapat. Pero bakit ang gaan? Bakit parang safe ako sa kaniya?

“When will I see you again?” bulong niya, puno ng sincerity na hindi ko akalain manggagaling mula sa isang lalaking isang linggo pa lang nasa Pilipinas.

Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung bakit, pero ang lumabas lang sa bibig ko ay: “Babalik ka sa Manila… bukas.”

Tumango siya, mabagal, at parang mas lalong tumalim ang tingin niya. Kinuha niya ang phone sa nightstand, mabilis na tinipa ang number at iniabot sa akin. “Here. My number. Don’t make me wait too long, Bella.”

Kumunot ang noo ko, nanginginig ang kamay kong hawak ang phone. “Nathan… kilala mo ba kung sino ako?”

Saglit siyang natahimik, tapos ngumiti—isang ngiting hindi ko alam kung magpapakaba o magpapa-relax.

“You’re Bella Reyes. That’s what you told me.”

Napatawa ako ng mahina, pero halatang pilit. “Right… oo nga pala. Hindi mo pa ako kilala. One week ka pa lang dito.”

Pero bago ko pa makumpirma ang susunod kong sasabihin, hinila niya ako pabalik sa kama. Nahulog ang sapatos na hawak ko, at bago pa ako makapalag, muli niya akong kinulong sa mga bisig niya.

“Then let me know you tonight,” bulong niya, halos didikit na ang labi sa tenga ko.

“W-what?” nauutal kong sagot, ramdam ko ang panginginig ng katawan ko—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa init na unti-unting bumabalik.

“You said you leave tomorrow. Then let’s make the night burn… together.”

At bago ko pa siya masaway, hinalikan na niya ako ulit—hindi na tulad kanina na puno ng gigil, kundi mabagal, parang halik na gusto niyang ipabaon sa alaala ko.

Nang sumuko ang labi ko sa kanya, bumagsak muli ang katawan ko sa kama. Ang mga kamay niya, dahan-dahang dumudulas sa balikat ko, pababa sa dibdib, sa tiyan, hanggang sa muli niyang makuha ang init na kanina lang ay kanyang inangkin.

Hindi na ako nakapagsalita. Hindi ko na kayang pigilan. Ang alam ko lang—kahit may Victor, kahit mali—ang gabing ito, magiging gabing hindi ko makakalimutan.

At muling nagliyab ang apoy.

Isang linggo na ang lumipas mula nang umalis ako ng Amanpulo at bumalik sa Manila. Akala ko magiging madali—na pagbalik ko rito, babalik din sa normal ang buhay ko. Photoshoots, endorsements, interviews, runway trainings. Sapat na para malibang ako, sapat na para hindi ko na siya maalala.

Pero mali ako.

Kahit gaano ka-busy ang schedule ko, kahit gaano kalaki ang spotlight na nasa akin, lagi at lagi pa ring bumabalik sa isip ko si Nathan. Ang mga halik niya, ang mga titig niya, ang init ng gabing iyon. Para siyang laging multo na sumusunod sa akin.

At sa tuwing iisipin ko si Victor, mas lalo lang akong nasusuka. Minsan, nagpapasalamat ako na sobrang busy siya sa negosyo niya. Bihira kaming magkita—at sa tuwing wala siya, iyon lang ang oras na nakakasinghot ako ng konting kalayaan.

Isang hapon, habang nasa lounge ako ng condo, hawak ang kape at tinititigan ang lungsod sa bintana, biglang nag-vibrate ang phone ko. Private number.

Nag-aalangan akong sagutin pero hindi ko mapigilan. “Hello?”

“Bella.”

Isang pangalan lang, pero nagpatigil ng mundo ko. Napasinghap ako, nanlamig ang kamay kong hawak ang tasa.

“N-Nathan?” halos bulong kong sagot.

Narinig ko ang mahina pero siguradong tawa sa kabilang linya. “Miss me, baby?”

Parang biglang kumirot ang dibdib ko. Hindi ako nakasagot kaagad. Nanginginig ang kamay ko, at ramdam ko rin ang pagbilis ng t***k ng puso ko.

“I’m in Manila. Thought maybe… we could meet?” casual ang boses niya, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan ng mga salita niya.

Sh*t. Ano ba ‘to? Dapat tumanggi ako. Dapat sabihin kong busy ako. Dapat sabihin kong hindi pwede. Pero ang lumabas lang sa bibig ko ay: “Where?”

At sa isang iglap, parang nawala lahat ng alinlangan.

Nasa harap ako ngayon ng Deluxe Grand Hotel – Makati branch. Isa sa pinakasikat na five-star hotels sa bansa, sikat na destinasyon ng mga mayayaman at makapangyarihan. At ngayon, ako mismo ay nandito—hindi para sa photoshoot, hindi para sa event—kundi para kay Nathan.

Nag-disguise ako: oversized na shades, black bucket hat, simpleng white shirt at denim jeans. Pinakaordinaryong itsura na kaya kong ipakita, para walang makapansin.

Pagpasok ko sa lobby, agad kong naramdaman ang lamig ng aircon na bumalot sa balat ko. Ang chandeliers ay nagningning, at ang marmol na sahig ay kumikislap sa kinis. Lahat ng staff nakaayos, nakangiti. Pero ako, kabadong-kabado, parang may itinatago.

May naglapit na concierge. “Good afternoon, ma’am. Do you have a reservation—”

“Uh, Nathan… Nathaniel,” sagot ko, halos pabulong.

Parang alam na agad ng staff, tumango ito at marahang yumuko. “Right this way, Ma'am.”

Nanlamig ako. Hindi ako nagpakilala bilang Bella Salazar ir Reyes ayon sa pagkakaalam ni Nathan, hindi ako namukhaan ng staff, pero mukhang inihanda na niya ang lahat.

Dinala ako sa isang private executive office sa ikalawang palapag. Pagbukas ng pinto, bumungad agad sa akin si Nathan—nakaupo sa leather chair, nakatalikod, nakaharap sa floor-to-ceiling glass window ng opisina, overlooking ang kabuuan ng Makati skyline.

"Hi," sabi ko, dahan-dahan siyang lumingon.

God. That look.

“Bella.”

Parang may kung anong sumabog sa dibdib ko nang marinig ko ulit ang pangalan ko sa bibig niya. Walang Victor. Walang camera. Walang kahit na sino. Kami lang.

Napakagat ako ng labi, hindi ko malaman kung tatakbo ba ako palabas o lalapit sa kanya. Pero siya mismo ang tumayo, dahan-dahan, hanggang sa ilang hakbang na lang ang pagitan namin.

“Nice disguise,” bulong niya, sabay ngisi. “But I’d know you anywhere.”

Hindi ako nakasagot. Nakatitig lang ako sa kanya, at sa bawat segundo ng titig na iyon, lalo lang akong nadadala.

At sa gitna ng katahimikan, isa lang ang naisip ko:

Sht. What am I doing?*

Lumapit siya dahan-dahan, bawat hakbang parang musika na kumakalabog sa dibdib ko. Nang magtama ang mga mata namin, hindi na ako makahinga.

"One week…" bulong niya habang tinutukod ang dalawang kamay sa desk, pinapalapit ang mukha niya sa akin. "One week of thinking about you. And now you’re here."

Hindi ko na kayang magsalita. Ang tanging nagawa ko lang ay alisin ang shades ko at ilapag iyon sa desk. Napalunok ako habang nakatitig sa labi niya.

Dahan-dahan niyang hinawakan ang pisngi ko, malamig pa ang kanyang palad pero nag-aalab ang init ng hawak niya. At bago ko pa namalayang gumalaw ang katawan ko, hinalikan niya ako—banayad sa una, parang pagtikim lang. Pero unti-unti itong lumalim, naging gutom, naging marahas na parang matagal nang nagpipigil.

Naramdaman kong idinikit niya ako sa desk, ang katawan ko halos nakaangat dahil sa diin ng halik niya. Hinubad niya ang shirt ko, dahan dahan din niyang inalis ang bra ko at mabilis na sumunod ang pants ko. pagkatapos nun, nagmamadali siyang maghubad ng kanyang damit.

"Nathan…" bulong ko, pero hinalikan niya ulit ako, mas mapusok.

Ang mga kamay niya dumulas pababa, dumapo sa bewang ko, hinila ako palapit hanggang maramdaman ko ang init ng katawan niya sa pagitan ng hita ko. Umupo siya sa gilid ng desk, saka ako itinulak dahan-dahan pahiga sa malamig na ibabaw ng kahoy.

Nanginginig ako sa anticipation.

Dumulas ang labi niya sa leeg ko, pababa sa clavicle, nag-iiwan ng mga halik at kagat na nagpapahinto sa hininga ko. At bago ko pa man napigilan ang ungol ko, naramdaman ko ang labi niya sa dibdib ko, mariin, gutom, halinhinan. Ang kamay niya pumasok sa pagitan ng hita ko, marahang humaplos, parang nanunukso.

"s**t…" napakapit ako sa braso niya.

At saka niya ginawa—ang dila niya dumapo sa pagitan ng hita ko. Mainit. Basang-basa. At marahas na parang sinisipsip ang lahat ng pagpipigil na meron ako. Sabay pa ang daliri niya, dahan-dahang pumapasok, lumalalim, hinahanap ang bawat sensitibong parte ng pagkatao ko.

Napaliyad ako sa desk, ang mga kamay ko halos bumaon sa buhok niya. "Nathan… oh my God…"

Ramdam ko ang malamig na kahoy ng desk sa likod ko, pero halos hindi ko na iyon pansin dahil sa init ng bawat galaw ni Nathan. Nakaluhod siya sa pagitan ng hita ko, nakatingin muna pataas na para bang gusto niyang basahin ang buong kaluluwa ko bago tuluyang sumubsob.

At nang dumampi muli ang dila niya sa pinakasensitibong parte ko, muntik na akong mapasigaw. Mainit. Basa. Mabagal sa una, parang sinasadya niyang tuksohin ako—mahahabang hagod mula sa ibaba paakyat, bawat dila parang kidlat na dumadaan sa buong katawan ko.

"Na-Nathan…" napakagat ako sa labi, nanginginig ang binti ko.

Humawak siya sa magkabilang hita ko, ibinuka iyon ng mas malapad para wala akong magawa kundi tanggapin ang bawat pagdila niya. Ngayon, paikot-ikot ang dila niya sa gitna, marahan sa umpisa, bago biglang sisipsipin nang mariin. Napaarko ako sa desk, halos mapunit ang blouse kong nakalaylay pa rin sa braso ko.

Basang-basa na ako, at ramdam niya iyon. Dahil kasabay ng dila niya, pumasok ang isa niyang daliri—mabagal, madiin, dahan-dahan. Para bang sinusukat ang bawat sulok sa loob ko. Napasigaw ako sa sarap, mahigpit na kumapit sa buhok niya.

"s**t… don’t stop…"

Parang lalo siyang ginanahan. Nadagdagan pa ng isa pang daliri, mas malalim na pagpasok, sabay ang walang tigil na paglalaro ng dila niya sa pinaka-kaloob-looban ko. Ramdam ko ang bawat pagsipsip, bawat ungol niya na dumadaloy sa balat ko, nagpapahalo ng sarap at kiliti na hindi ko kayang tiisin.

Pabilis nang pabilis ang ritmo. Sipsip. Dila. Finger. Paulit-ulit. Mas malalim. Mas mariin. Para akong mababaliw.

"Na-Nathan… I-I can’t… it’s too much…"

Pero imbes na tumigil, mas lalo niyang diniin ang bibig niya sa akin, sinipsip ako nang mariin, habang ang mga daliri niya pumipintig sa loob ko, hinahagod ang bawat sensitibong bahagi na tila siya lang ang nakakaalam.

Ang mga hita ko nanginginig, halos mapatid ang hininga ko. Nakatingala ako, nakapikit, nanginginig ang buong katawan ko sa papalapit na pagsabog.

Hanggang sa dumating na nga.

"Aaaahhh! Nathan—!"

Sumirit ang sarap mula sa loob ko, rumagasa, dumaloy sa labi niya. Hindi siya tumigil. Imbes, sinapo niya ang lahat—sinipsip, nilunok, hinigop na para bang ayaw niyang may masayang kahit patak. Ang tunog ng pag-ungol niya at paglunok niya lalo pang nagpaikot ng mundo ko.

Nanginginig ako sa ibabaw ng desk, pawisan, hingal na hingal, parang nilunod niya ako sa sariling kaligayahan ko.

At nang sa wakas ay umangat siya, basa pa ang labi niya, may mapangahas na ngiti. Hinalikan niya ako nang mariin, ipinatikim sa akin ang sarili kong lasa.

"You taste like heaven," bulong niya, bago muling naglaro ang mga daliri niya sa hita ko, parang handa siyang ulitin lahat mula sa simula.