FATAL DESIRES

CHAPTER 12 🔥

Paglapag ko ng eroplano sa Manila, para bang biglang bumigat ang dibdib ko. Ang excitement, kilig, at init na iniwan ko sa Japan ay napalitan ng kaba. Doon, kasama ko si Nathan—ligtas, malaya, masaya. Pero ngayong bumalik ako rito, para akong hinila pabalik sa isang kulungan na pilit kong kinakalimutan.

Pagdating ko sa mansion, sinalubong ako ng katahimikan. Ang mga ilaw sa hallway ay nakasindi, at sa bawat hakbang ko sa marmol na sahig, nararamdaman ko ang lamig na tila ba nanunuot hanggang buto.

Nadatnan ko si Victor sa sala, nakaupo sa paborito niyang wingback chair, hawak ang isang baso ng brandy. Nakatingin siya sa akin nang diretso, walang ngiti, walang emosyon—pero ang tingin niya, mabigat.

“Finally,” malamig niyang sabi. “One week in Japan… did you enjoy yourself, Bella?”

Pinilit kong ngumiti, dahan-dahang inilapag ang designer bag ko sa sofa. “It was work, Victor. You know that. Photoshoot, meetings… wala akong oras sa iba.”

Tumikhim siya, marahang umikot ang baso sa kamay niya. “Work.” Tahimik niyang inulit. “Good. At least, you didn’t forget your responsibilities.”

Parang tinutusok ang sikmura ko sa bawat salita niya. Kahit wala siyang binabanggit na mali ako, ramdam ko ang bigat ng hinala. Lalo na nang dahan-dahan siyang tumayo at lumapit sa akin.

“Bella…” Umangat ang kamay niya, marahang hinaplos ang pisngi ko. “You know I don’t like being… kept in the dark.”

Napakagat ako ng labi, pilit na nagpipigil. “I told you everything about the trip. Walang dapat ikabahala.”

Ngumiti siya, pero hindi iyon abot sa mata. “Good. Because you know me—I always find out the truth. Always.”

“Tonight, sumama ka sa akin.”

Simple lang ang tono ni Victor, pero alam ko na agad ang ibig sabihin. Hindi iyon imbitasyon—iyon ay utos.

Pagod pa ang katawan ko mula sa mahabang flight galing Japan, mabigat pa ang mga mata ko at mas gusto ko sanang makatulog na lang sa malambot kong kama. Pero tumango ako. Wala naman akong ibang pagpipilian.

“Of course,” bulong ko.

Alam ko kung bakit niya ako isinasama sa mga ganitong gabi. Hindi dahil mahal niya ako. Hindi dahil gusto niya ng kasama. Pero dahil ako ang pinaka-epektibong “weapon” niya. Ang mukha, ang katawan, ang presensiya ko—lahat ng iyon ay ginagamit niya para ma-secure ang malalaking deals na magpapataba pa lalo sa bulsa niya.

Pagdating ng gabi, sinundo ako ni Victor mula sa kuwarto ko. Nakasuot ako ng isang fitting black dress na may daring slit sa hita, perpektong napili ng glam team ko para sa eksenang ito. Ang mga mata ko, binigyan ng smoky touch, habang ang labi ko ay mapulang mapula.

“You look perfect,” sabi ni Victor habang nakatingin sa akin mula ulo hanggang paa. “Remember, you don’t need to say much. Just smile, laugh at the right time, and let them chase the deal.”

Hindi ko siya sinagot. Sanay na ako. Para akong chess piece na pinapagalaw niya sa board ng negosyo at pulitika.

Ang venue: isang private function room ng isang sikat na high-end steakhouse sa Bonifacio Global City. Pagpasok namin, agad kong naramdaman ang mga mata ng kalalakihan—mga big-time businessmen, foreign investors, pati ilang government officials—lahat sila, nakatitig sa akin.

At doon ko naalala kung gaano kalakas ang kapangyarihan ng isang tingin, ng isang ngiti.

“Gentlemen,” bati ni Victor, seryoso ang mukha pero may kumpiyansa sa boses. “This is my wife, Bella.”

Parang sinindihan niya ang spotlight sa akin. Lahat sila napatingin, at biglang nagbago ang dynamics ng gabi.

Isang foreign investor ang agad lumapit, hawak ang wine glass. “Now I understand why it’s impossible to say no to Mr. Salazar. With a wife like you, how could anyone refuse?”

Ngumiti lang ako, mahinhin pero may laman. Hindi bastos, hindi rin submissive—sakto lang, para mahulog ang loob nila.

Sa bawat sagot ko, bawat tawa, bawat bahagyang hawak ko sa braso ni Victor, alam kong mas lalo silang nabibighani. At habang mas nahuhulog sila sa “charm” na ipinapakita ko, mas lumalapit ang mga kontrata at pirma kay Victor.

Habang pinagmamasdan ko ang mga lalaking parang mga asong gutom na tumutunghay sa akin, biglang sumagi sa isip ko si Nathan. Ang paraan ng tingin niya—hindi dahil may kailangan siya sa akin, kundi dahil tunay niya akong nakikita.

At doon ko naramdaman ang hapdi. Dahil sa gabing ito, muli kong naalala na hindi ako asawa—isa akong pain.

Isang pain na ginagamit para mapaikot ang mundo ni Victor.

Mabigat ang hangin sa function room. Sari-saring alak at usok ng mamahaling tabako ang humahalo sa lamig ng aircon. Nasa gitna ng mesa si Victor, nakaupo na parang hari, habang sa harap niya ay nakaupo ang tatlong foreign investors mula Europe.

Ako naman, nasa tabi niya. Tahimik, pero ramdam kong ako ang tunay na bituin ng eksenang ito.

“Mr. Salazar,” wika ng isa sa kanila, isang lalaking may manipis na buhok at matalim na mga mata. “We’ve reviewed your proposal, but it seems… too aggressive. Too risky.”

Narinig ko ang bahagyang tikas ni Victor. Pero imbes na mainis, ngumiti siya. Hinawakan niya ang kamay ko sa ibabaw ng mesa, pinisil nang marahan.

“My wife,” sabi niya, sabay lingon sa akin. “She believes in this project as much as I do. Don’t you, Bella?”

Nag-angat ako ng tingin. Lahat ng mata, nakatutok bigla sa akin. Para bang ako ang magiging hatol kung papayag ba sila o hindi.

Ngumiti ako, banayad, parang walang kahirap-hirap. “Of course. I’ve seen how Victor works—he doesn’t gamble, gentlemen. He calculates. And I think you’ll find that this deal will be more rewarding than you expect.”

Parang may unti-unting kuryente sa mesa. Yung lalaking kanina’y tutol, biglang nagbago ang titig—mula malamig, naging interesado.

Habang nagpapatuloy ang usapan, ramdam ko kung paanong ginagamit ako ni Victor. Tuwing may duda ang mga investors, binabaling niya sa akin ang atensyon. Tuwing tatawa ako o dahan-dahang hahaplosin ang braso niya, nakikita ko kung paano lumalambot ang mga mukha ng kaharap namin.

Hanggang sa isa sa kanila, medyo lasing na sa alak at sa presensya ko, ay yumuko pa palapit at bumulong:

“With a wife like you, Mr. Salazar, I think I can be convinced of anything.”

Umalingawngaw ang tawa ni Victor. Malamig, pero may kumpiyansa.

“Then let’s make it official,” sagot niya, sabay abot ng pen.

At sa harap ng lahat, pinirmahan ng investor ang kontrata. Parang isang laro lang para kay Victor. Pero alam ko—ako ang naging tunay na alas niya.

Habang nakangiti ako, tinatanggap ang mga tingin ng mga kalalakihan, ramdam ko ang panginginig sa ilalim ng balat ko. Dahil oo, secured ang deal. Pero sa loob-loob ko, ako ang nawalan.

At sa bawat ngiting ibinibigay ko sa kanila, mas lalo kong nararamdaman ang pait ng katotohanang ginagamit lang ako bilang pain.

Tahimik ang biyahe namin pauwi. Ako, nakasandal sa leather seat ng black Rolls-Royce ni Victor, habang hawak pa rin niya ang basang-basang kontrata na pinirmahan kanina. Nakikita ko sa gilid ng mata ko ang maliit na ngiti sa labi niya—ngiting tagumpay, ngiting alam kong ako ang dahilan.

“Good job, Isabella,” malamig pero buo ang tinig niya. “Kung hindi dahil sa’yo, baka hindi ko sila napa-oo ngayong gabi.”

Hindi ko alam kung papaano ako sasagot. Kaya’t nagbuntong-hininga na lang ako, nakatingin sa bintana, pinagmamasdan ang mga ilaw ng lungsod ng Quezon na mabilis na lumalampas.

Maya-maya, kinuha niya ang isang maliit na box mula sa tabi. Inabot niya iyon sa akin.

“For you,” sabi niya.

Napalingon ako. Dahan-dahan kong binuksan ang kahon—isang pares ng hikaw na gawa sa Cartier diamond, napakakintab, parang bituin na isinara sa maliit na bilog.

“Victor…” halos mahina kong bulong.

Tumikhim siya, parang wala lang. “You deserve it. You made me proud tonight.”

Ipinatong niya ang kamay niya sa hita ko, mabigat, may bigat ng pag-aari. “You’re my wife. My asset. Remember that.”

Napakagat ako sa labi ko, pinilit ngumiti kahit sa loob-loob ko, parang may bumigat pa lalo sa dibdib ko. Oo, mamahalin ang hikaw. Oo, lahat ng babae siguro ay kikiligin kung makakatanggap nito. Pero sa akin, parang pisi lang ito na lalong nagtatali sa leeg ko.

“Thank you,” mahina kong sabi, kahit ang totoo gusto kong isigaw na hindi ito ang kailangan ko.

Pero nanatili akong tahimik. Katulad ng lagi.

Pagdating namin sa mansion, tinulungan niya akong isuot agad ang hikaw bago bumaba ng kotse. Sa salamin ng pinto, nakita ko ang repleksyon ko—nakangiti, kumikislap ang diamond. Pero sa likod ng ngiti, naroon ang luha na hindi ko mailabas.

At habang nakatingin ako sa sarili ko, isa lang ang pumasok sa isip ko:

Nathan.

Pagkasara ko ng pinto ng kwarto, malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Ramdam ko ang bigat ng gabi—ang pakikipaglaro sa mga mata ng tao, ang pakikipag-ngitian kahit gusto ko na lang mapagod.

Una kong tinanggal ang mga alahas ko, isa-isa, bago dumiretso sa banyo. Ang lamig ng tiles ay gumapang sa talampakan ko, at pagharap ko sa salamin, nakita ko ang sarili kong may bahid pa ng makeup, pero kitang-kita ang pagod sa mga mata ko.

Binuksan ko ang shower. Ang buhos ng maligamgam na tubig ay parang nagtanggal ng lahat ng bigat na dinadala ko. Hinayaan ko lang na dumaloy ito mula ulo pababa sa katawan, parang binubura ang lahat ng tensyon ng maghapong pilit na pagngiti sa tabi ni Victor.

Pagkatapos maligo, nagbalot ako ng malambot na bathrobe, pinatuyo ang buhok, at saka dahan-dahang humiga sa kama. Akala ko makakakuha na ako ng tulog na mahimbing—pero bago pa man ako makapikit, biglang nag-vibrate ang phone ko sa bedside table.

Napakagat-labi ako nang makita ang pangalan sa screen.

Nathan.

Video call.

Parang kusa akong napangiti, kahit ramdam ko pa ang bigat ng katawan ko. Saglit akong nagdalawang-isip, pero ang mga daliri ko ay kusa nang gumalaw para sagutin ang tawag.

“Hi, baby,” boses niya, malambing at halos bulong. Sa screen, nakita ko siyang nakahiga rin, gulo ang buhok, nakasuot lang ng simpleng puting shirt. Pero Diyos ko… bakit kahit gano’n, parang gusto ko na naman siyang yakapin?

“Hi…” sagot ko, mahina pero puno ng lambing. “Pagod ako, pero ngayong nakikita kita… parang nawala lahat.”

Napangiti siya, at dahan-dahang umiling. “You’re glowing pa rin. Kahit pagod, kahit bagong ligo.”

“Ang hilig mong manambit ng bola,” biro ko, pero natatawa na rin.

“Hindi bola, Bella,” sagot niya, diretso ang mga mata sa camera. “I missed you. Sobra.”

Hindi ako nakasagot agad. Sa halip, iniangat ko ang kamay ko at idinikit sa screen, parang kaya kong abutin ang init niya mula roon.

“Sleep, baby,” dagdag niya, malumanay. “Let me be the last face you see tonight.”

Kaya pinikit ko ang mga mata ko, nakangiti, habang patuloy siyang nagsasalita. Hindi ko na maalala lahat ng sinabi niya, pero naramdaman ko ang lambing, ang pananabik, at ang katiyakan na hindi ako nag-iisa.

At bago ako tuluyang lamunin ng antok, narinig ko siyang mahina pang bulong—halos parang dasal:

“Bella… when can I hold you again?”