หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา นายหัวใหญ่ มักให้ลูกน้องไปเหมาขนมของมาหยา วันละหนึ่งถึงสองร้อยกล่อง เพื่อสนับสนุนให้มาหยามีรายได้ และเขาได้เห็นหน้ามาหยาทุกวัน
บางวันก็ให้มาหยามาส่งด้วยตัวเองหลังปิดร้าน เพราะบาร์เปิดหนึ่งทุ่ม ส่วนร้านขนมของมาหยาปิดหนึ่งทุ่ม ยกเว้นวันอาทิตย์ที่ลูกค้าเยอะ มาหยาจะปิดเที่ยงคืน
และนอกจากจะเอ็นดูมาหยา ขนาดหนักถึงขั้นให้รถที่ร้านไปรับไปส่งมาหยา เวลาที่จะมาขายของโดยไม่คิดเงินแม้แต่บาทเดียว
มาหยาพยายามปฏิเสธหลายครั้ง แต่นายหัวใหญ่เช่นเขาไม่ฟังอยู่แล้วอะไรที่ถูกใจเขามักจะให้ได้ทุกอย่างเขาทำเช่นนี้มาเป็นเวลาเกือบปีจนถึงปัจจุบัน
จนคืนก่อน มาหยาได้ส่งข้อความมาหาเขาว่าไม่ต้องส่งรถที่บาร์มารับเธอไปร้านขนมอีก เพราะ 'ผู้อุปการะ' เธอจะมาเยี่ยมและจะมาส่งเธอเอง เขาแปลกใจกับคำว่า ผู้อุปการะ
เพราะร้อยวันพันปี ไม่เคยจะพบเห็นหน้าคนที่ได้ชื่อว่าอุปการะเธอสักที ทำไมจู่ ๆ ถึงได้โผล่ม
