เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงก็ถึงเวลาที่รุ่นพี่จะได้พบกับรุ่นน้องของตัวเอง รุ่นพี่ของอัยย์เป็นพี่ผู้หญิงสวยจัด ท่าทางมั่นใจชื่อว่า สอง ส่วนพี่รหัสของบันนี่คือ แทน เป็นประธานรุ่นและเป็นคนที่ช่วยกันวินออกจากบันนี่ตอนที่วินทำเจ้าชู้ใส่บันนี่ก่อนเข้าห้อง ถึงแทนจะเป็นคนมีตำแหน่งแต่เขาสุภาพและใจดีกับบันนี่มาก จนบันนี่รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา เพราะเขายังทำให้วินไม่กล้าเข้าใกล้บันนี่ด้วย
แทนแลกเปลี่ยนเบอร์และไลน์กับบันนี่ก่อนจะแยกออกไปจัดการงานตามความรับผิดชอบของตัวเองต่อ อัยย์เองก็พูดคุยกับสองเสร็จแล้วเหมือนกัน อัยย์กับบันนี่เลยเดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกัน ทั้งยังพูดคุยกันอย่างสนิทสนมมากขึ้นจนแลกเบอร์ของกันและกันด้วย
“เรากลับก่อนนะบันนี่” อัยย์บอกกับบันนี่ตอนที่รถของบ้านอัยย์มาจอดรอที่หน้าตึก บันนี่โบกมือลาอัยย์ที่ก้าวขึ้นรถยนต์คันหรูไป ส่วนบันนี่ก้าวไปทางด้านหลังของคณะเพื่อเดินกลับที่พัก
บันนี่พักอยู่คอนโดฯ ที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย แม่เล็กเลยบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องมีรถแบบคนอื่นๆ ทั้งๆ ที่ลิลลี่ที่พักห้องเดียวกันกับบันนี่ยังมีรถเป็นของตัวเอง แต่บันนี่ไม่กล้าเรียกร้อง เพราะแม่เล็กทำหน้าที่เป็นผู้จัดการมรดกนับตั้งแต่วันที่พ่อของบันนี่เสียเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้บันนี่เลยได้แต่อดทนให้ตัวเองอายุครบยี่สิบปี บันนี่จะได้รับทุกอย่างตามพินัยกรรม และวันนั้นบันนี่จะได้ใช้ชีวิตที่มีอิสระจริงๆ สักที
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” บันนี่ที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ อุทานอย่างตกใจตอนที่เดินชนร่างสูงใหญ่ของใครบางคนตรงมุมตึกพอดี
“ขอโทษนะคะ บันนี่ไม่ทันระวังเอง ขอโทษจริงๆ ค่ะ” บันนี่ยกมือไหว้อีกฝ่ายที่ยื่นมือมาจับมือเล็กไว้
“ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มหูที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนทำให้บันนี่กล้าเงยหน้ามองรุ่นพี่ชาย “แล้วน้องเจ็บมากไหมคะ”
คนที่ถูกชนถามต่อด้วยความห่วงใย เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมาก คิ้วคมเข้ม ดวงตาเรียวดุแต่ถูกปรับให้ละมุน จมูกโด่งเป็นสัน แผงอกกว้างอย่างคนที่ออกกำลังอย่างสม่ำเสมอ
“ม่ะ...ไม่ค่ะ” บันนี่ส่ายหน้า มือหนาเลยเปลี่ยนมาวางบนหัวของเธอแทน
“ดีแล้วค่ะ” รุ่นพี่ส่งเสียงปลอบโยน บันนี่ตกใจกับกระทำของเขาที่ดูจะขัดกับรังสีอันตรายบางอย่างที่แผ่ออกมาจากคนตรงหน้า
หรือ...บางทีเธออาจจะคิดมากไป
“ชื่อบันนี่หรือคะ” เขาเหลือบมองป้ายชื่อที่บันนี่ลืมถอดออก บันนี่พยักหน้า
“ชื่อน่ารักจัง” รุ่นพี่พูดต่อ ก่อนจะแนะนำตัวเองบ้าง “พี่ชื่อ เสือนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”