[D.Aisy] เมียเด็กของพี่เสือ

3 พี่เสือซุ่ม

บันนี่กินข้าวเย็นเพียงคนเดียว เหมือนกับทุกๆ วันตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับลิลลี่

เกือบอาทิตย์แล้วที่บันนี่ได้เห็นว่าลิลลี่แทบจะไม่อยู่ห้องเลย ออกเที่ยวทุกคืน และกลับมาในตอนเช้าด้วยสภาพมึนเมา

บันนี่คิดว่าแม่เล็กคงไม่รู้เรื่องนี้ เธอเองก็ไม่กล้าบอกเหมือนกัน ได้แต่อยู่เงียบๆ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี

บันนี่หยิบตารางเรียนที่ได้รับในงานปฐมนิเทศออกมาดู โชคดีที่เธอได้เรียนเหมือนกับอัยย์ เพื่อนซี้คนใหม่ทั้งหมด ทำให้เธออุ่นใจขึ้นมาว่าคงไม่เหงาแน่ๆ บันนี่เตรียมชุดนักศึกษา ตั้งใจว่าจะเข้านอนเร็ว เพราะพรุ่งนี้มีเรียนวิชาแรกตั้งแต่เช้า

ครืดดด

โทรศัพท์ของบันนี่สั่นเพราะมีข้อความเข้า บันนี่เลยหยิบมาดูและเห็นข้อความของเสือที่ส่งมาหาเธอแบบส่วนตัว

สติ๊กเกอร์รูปหัวใจเหรอ... พี่เสือส่งผิดหรือเปล่านะ เขาจะส่งมาให้เราทำไม

บันนี่ส่งรูปกระต่ายทำหน้างงกลับไป เสืออ่านข้อความแต่ไม่ได้ตอบกลับมาแล้ว บันนี่เลยยิ่งมั่นใจว่าเสือคงแค่ส่งผิดจริงๆ

บันนี่วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียงนอน ปิดไฟ แล้วซุกตัวลงนอนในผ้าห่ม หญิงสาวหลับอย่างรวดเร็ว ต่างจากคนที่เพิ่งส่งข้อความมาหา ที่เพิ่งเริ่มต้นออกไปใช้ชีวิตในยามราตรี

“คุยกับใครวะ”

เสือหันไปมองหน้าเกียร์ เพื่อนร่วมคณะที่ความจริงมีอายุเท่ากับเขา แต่มันซิ่วมาเรียนที่นี่เลยกลายเป็นรุ่นน้องเขาหนึ่งปี

เสือเหยียดยิ้ม ก่อนจะยักไหล่เบาๆ เก็บโทรศัพท์ใส่ลงกระเป๋ากางเกงของตัวเอง เขาเดินกลับไปนั่งที่ ยกแก้วของตัวเองดื่มจนหมด แล้วอมยิ้มอีกครั้ง

เกียร์สบตากับอคิน...เด็กคณะแพทย์เพื่อนร่วมโต๊ะอีกคน ทั้งสองเห็นรอยยิ้มของเสือก็นึกเดาได้ว่าเพื่อนของเขากำลังวางแผนร้ายบางอย่างอยู่ในใจ

วิชาแรกของวันเป็นวิชาภาษาอังกฤษพื้นฐานที่มีเด็กคณะอื่นมาเรียนด้วย บันนี่กับอัยย์ต่างตกเป็นที่สนใจทั้งจากคนในคณะและนอกคณะ หลังจากเรียนคาบแรกเสร็จ สองกับแทนมาหาน้องรหัสของตัวเอง เพื่อขอให้ทั้งคู่ลงประกวดดาวของคณะ เพื่อเป็นตัวแทนไปประกวดดาวมหาวิทยาลัย อัยย์ตอบรับด้วยความเกรงใจ แต่บันนี่ถูกลิลลี่ขู่ไว้ทำให้ต้องปฏิเสธถึงแทนจะขอร้องแค่ไหนก็ตาม

“ลองคิดอีกครั้งไหมบันนี่” แทนลองตื๊ออีกครั้งตอนที่เจอบันนี่แค่เพียงลำพังในช่วงบ่าย ก่อนที่บันนี่จะกลับบ้าน

“ขอโทษจริงๆ นะคะพี่แทน แต่บันนี่ไม่อยากลงจริงๆ ค่ะ” บันนี่ยืนยันอีกครั้ง จนแทนคอตก

“มีอะไรกัน”

เสียงของเสือดังขึ้นที่ด้านหลังของคนทั้งคู่ แทนเลยดูมีความหวังขึ้นมา รีบหันไปเล่าให้รุ่นพี่ของตัวเองฟังเหมือนกับฟ้อง

“ผมกำลังขอให้บันนี่ลงประกวดดาวคณะอยู่ครับพี่ แต่บันนี่ไม่ยอม พี่เสือลองพูดกับบันนี่หน่อยสิครับ”

เสือมองหน้าบันนี่ที่ทำหน้าเสียและหลุบตาลงไม่กล้าสบตากับเขา ชายหนุ่มจับจ้องใบหน้าน่ารัก ที่สะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็นอย่างนึกหวงขึ้นมา

กระต่ายน้อยสีขาวแสนบริสุทธิ์ เหยื่อที่เขายังไม่ได้แตะต้อง เขาไม่อยากให้ใครมารุมล้อมเหมือนกัน

“ถ้าบันนี่ไม่อยากประกวด ก็ไม่ต้องประกวดค่ะ”

“อ้าว พี่เสือ” แทนทำหน้าเซ็งที่เสือกลับพูดอีกอย่าง บันนี่ส่งยิ้มให้เสืออย่างขอบคุณที่เขาไม่คิดจะบังคับเธอ

เสืออมยิ้ม บันนี่คงไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มใสซื่อของเธอทำให้เขายิ่งกระหาย

แต่เขายังคงใจเย็น หันไปตบบ่ารุ่นน้องชาย “งอแงอะไรของมึง ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว ไปกินข้าวเย็นด้วยกันเถอะ กูเลี้ยงเอง”

“ก็ได้ครับ” แทนพูดเหมือนไม่เต็มใจ ทั้งๆ ที่ดวงตาเปล่งประกายที่จะได้กินของฟรี ต่างจากบันนี่ที่ทำหน้าเจื่อนลงไปอีก

“เอ่อ...บันนี่...” บันนี่พยายามหาเหตุผลเพื่อปฏิเสธคำชวน เพราะกลัวว่าจะไปเจอกับลิลลี่ และลิลลี่คงไม่พอใจถ้าเห็นเธอกินข้าวกับเสือ

“เรื่องนี้ห้ามปฏิเสธนะบันนี่ พี่ไม่ยอมแล้วนะ” แทนยกมือห้ามไม่ให้บันนี่พูดต่อ บันนี่ยิ้มแหย

“ถะ...ถ้าอย่างนั้น เราไปกินร้านที่อยู่ไกลจากมหา’ลัยหน่อยได้ไหมคะ” บันนี่หาทางออกที่จะช่วยทำให้โอกาสที่จะเจอกับลิลลี่น้อยลง หญิงสาวช้อนสายตามองทั้งสองแบบอ้อนๆ เพื่อให้เขายอมทำตามคำขอของเธอ โดยส่งสายตาไปทางเสือมากเป็นพิเศษ เพราะเขาเป็นคนชวน

“ได้สิคะ พี่ตามใจบันนี่” เสือยิ้มอย่างใจดี บันนี่ฉีกยิ้มกว้างกว่าเก่า

“ขอบคุณนะคะ”

ใจของคนมองต่างพากันสั่นไหวทั้งคู่ ก่อนที่เสือจะเป็นคนก้าวนำไปทางลานจอดรถก่อนตามด้วยแทนและบันนี่

เสือหยุดลงตรงรถสปอร์ตคันหรู แทนเดินเลยไปทางรถราคาแพงเช่นกัน แต่รถของเขายังโดดเด่นไม่เทียบเท่ากับรถของเสืออยู่ดี

“บันนี่ขอไปกับพี่แทนนะคะ” บันนี่พูดขึ้นมาเสียงใส โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอทำให้เสือคิ้วกระตุก และอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมา

แต่เขายังคงยิ้ม ให้กับน้องๆ ที่พากันขึ้นรถ ก่อนที่เขาจะเข้าประจำที่บ้าง

เสือตาวามวับ... ได้เล่นกับเหยื่อที่ชอบหนีแถมยังดิ้นเก่งแบบนี้ ยิ่งทำให้สัญชาตญาณนักล่าของเขาสูงขึ้น

เสือส่งโลเกชั่นร้านอาหารที่อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยหลายสิบกิโลเมตรตามที่บันนี่ขอให้แทนที่ขับรถตามหลังเขามา หลังจากที่พวกเขาสั่งอาหารกับเครื่องดื่มเสร็จก็มีคนโทรหาแทนทำให้คนรับทำหน้าเซ็ง

“เออๆ จะรีบไป” แทนกดวางสาย “พอดีเพื่อนผมมีปัญหานิดหน่อยพี่ ผมคงต้องกลับไปที่มหา’ลัยก่อน”

บันนี่มองหน้าแทนอย่างตกใจ ถ้าเขาไม่อยู่ จะกลายเป็นว่าเธอต้องกินข้าวกับเสือแค่สองคน

“ฝากบันนี่กลับกับพี่เสือด้วยนะครับ พี่ไปก่อนนะ” แทนบอกลาบันนี่หลังจากที่ฝากฝังรุ่นน้องไว้กับรุ่นพี่ของตัวเองเสร็จ บันนี่ได้แต่มองตามหลังแทนที่ก้าวออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับมาสบตากับเสือที่จ้องมองเธออยู่

บันนี่ขนลุกขึ้นมาวูบหนึ่ง รู้สึกเหมือนกับว่าจะเห็นดวงตาของนักล่าที่ส่งมาให้เธอ ก่อนที่มันจะหายไปอย่างรวดเร็ว