เธอเดินออกไปด้วยความทั้งตั้งตารอและประหม่า เห็นว่าดุจเดือนกําลังฝึกคนใหม่อยู่ข้างนอก หลังจากเห็นเธอออกมาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า
"อุไร หน้าคุณ!"
อุไรพรแกล้งทําเป็นไม่รู้
"แม่ เกิดอะไรขึ้นกับหน้าฉัน ทําไมคุณถึงหน้าแบบนี้คะ"
ดุจเดือนรีบหยิบกระจกอยู่ข้าง ๆ มา
"ดูสิ หน้าคุณดีขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว"
อุไรพรมองกระจกทองแดงด้วยสีหน้าประหลาดใจ
"แม่ หน้าฉัน...หน้าฉันดีขึ้นแล้ว"
ลูกสาวของเธอสวยจังเลย ไม่ใช่สาวน้อยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเมื่อก่อนอีกต่อไป ตอนนี้เพิ่งจะเรียกได้ว่าเป็นคนงาม เธอดูมีความสุขมากกว่าตัวอุไรพรเอง
"ตราบใดที่ใบหน้าของคุณดีขึ้น พงศ์ก็จะไม่รังเกียจคุณแน่นอน"
จริง ๆ แล้วอุไรพรอยากจะบอกว่าต่อให้หน้าเธอไม่ดี พงศ์เทพก็จะไม่รังเกียจเธอหรอก เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความมั่นใจมาจากไหน แค่รู้สึกแบบนี้โดยไม่รู้ตัว
เมื่ออุไรพรไปซื้อเนื้อที่ร้านขายเนื้อ
