Chapter 37
LALAINE’S POV
“Tatawagan na lang kita mamaya, Jessica. I love you,” kusa ko nang nabitawan ang pag kakahawak ko sa doorknob sa aking mga narinig.
Hindi pa gaanong nag process sa aking utak ang aking mga nalaman, pero ito lang ang nasisiguro ko ang sakit-sakit nang dibdib ko.
Bakit?
Paano nila nagagawa iyon sa akin?
Ilang oras akong nag hintay sa’yo Connor, tapos mag kasama lang pala kayong dalawa?
Muntik na kaming mapahamak ng anak mo dahil mas inuna mo pa siya kumpara sa amin?
Patuloy lamang lumalandas ang luha sa aking mata at tahimik na umiiyak.
Ang tanga-tanga ko.
Bakit hindi ko man lang inisip na posible na kayong nag kabalikan na dalawa.
Kaylan pa Connor?
Kinirot ang aking dibdib at hindi ako magawang ikilos man lang ang paa ko at ang dibdib ko naman sasabog na
