CHAPTER 14
LALAINE’S POV
Pinunasan ko ang tumulong luha sa aking mata at tuminggin sa kawalan. Hanggang ngayon walang humpay pa din akong umiiyak at nag kulong sa silid.
“L-Lola,” garalgal kong salita. Naiiyak na naman siya muli na hindi ko na makita si Lola Pasing.
Hindi ko man lang siya nayakap.
Hindi man lang ako nakapag paalam sakanya kahapon bago siya umalis.
Para sa kaligtasan niya naman ito kong bakit mas pinili kong tanggapin ang alok ni Connor dahil ayaw ko siyang madawit dito.
Ayaw kong mapahamak siya.
Aakuin ko na lang ang hirap at sakit basta huwag lang ang Lola ko.
“M-Miss na miss ko na h-ho kayo,” pinunasan ko ang luha sa aking pisngi. Ito ang unang pag kakataon na mawalay ako sakanya na ganito katagal at pahirap para sa akin itong nangyayari.
Rinig ko ang pag-buk
