EP.02 [ก่อนแต่ง I]
1042 Words
2 เดือนก่อนหน้า
ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนขายาวเท่ ๆ เดินลงจากบันได นิ้วเรียวควงกุญแจรถเล่นตามปกตินิสัย เขาเดินผ่านห้องนั่งเล่นของบ้านเพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกเสียงนุ่มเรียกขาน ฝีเท้าหยุดชะงักหันมองตามเสียงเล็กน้อย
‘จะไปไหนตาไรม์ นี่มันดึกแล้วนะลูก’ นาริน ร้องทักพลางเหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มกว่า คำว่า ‘ดึก’ ของผู้เป็นแม่เรียกคิ้วเข้มขมวดนิด ๆ ใบหน้าหล่อคมคายตัดรับดวงตาคมเข้มดุดันติดเย็นชานิ่งขรึม ริมฝีปากหนาติดคล้ำเหยียดตึงเล็กน้อย
‘ฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนฮะ ผมจะรีบกลับ’ แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่ก็ติดเย็นชาอยู่ในที นารินมองลูกชายคนกลางครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจ
‘อย่าดื่มเยอะนักล่ะ ลูกรู้ใช่ไหมว่าจะทำตัวเหลวไหลไม่ได้ เพราะลูกต้อง...’
‘ผมรู้ ขอตัวก่อนฮะ’ ชายหนุ่มตัดบทสนทนาเดิม ๆ ที่แม่มักจะตอกย้ำเขามาตลอดเวลาสิบกว่าปี ชีวิตเขาขาดอิสระและถูกควบคุมแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ในขณะที่พี่น้องคนอื่นกลับได้รับอิสระอย่างเต็มที่ นึกถึงเรื่องนี้แล้วพาลอารมณ์ขุ่นมัว
สาเหตุเป็นเพราะเธอคนนั้นแท้ ๆ คนที่พรากอิสระไปจากชีวิตของเขา!
.
.
.
นิวยอร์ค , สหรัฐอเมริกา
ตึง ๆ ๆ ๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งลงจากบันไดคฤหาสน์ขนาดใหญ่ใจกลางเมืองนิวยอร์คทำเอาบรรดาแม่นมและคนรับใช้อกสั่นขวัญหายไปตาม ๆ กัน ร่างบอบบางของคุณหนูวัยสิบแปดปีเต็มถลาเข้าหาร่างสูงของชายวัยกลางคนทรงภูมิฐาน ‘พิพิธ’ ผู้เป็นนายใหญ่ของบ้านและยังมีสถานะเป็นนักธุรกิจชื่อดังของนิวยอร์ค ทว่าเมื่อเขากลับมาบ้านเขาจะกลายเป็นเพียงปะป๊าสุดที่รักเพียงคนเดียวในโลกของเด็กสาวเท่านั้น
‘ปะป๊าขาาา~ปะป๊ากลับมาแล้ว!’ ดวงหน้าสวยละมุนซุกกับอกของผู้เป็นพ่อ ดวงตาหวานหลับพริ้มอย่างมีความสุข ชุดกระโปรงยาวราวเจ้าหญิงพลิ้วไหวตัดรับกับผิวขาวเนียนเปล่งปลั่งที่ได้รับการทะนุถนอมดูแลอย่างดี
‘ป๊ากลับมาแล้วค่ะคนเก่ง คิดถึงป๊าไหมเอ่ย’ แรงสวมกอดอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวที่หญิงสาวได้รับและพักพิงมาตั้งแต่เกิดเรียกรอยยิ้มซุกซน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนพราวระยับยามเงยหน้าขึ้นมองปะป๊าของเธอ
‘คิดถึงสิคะ ฟองคิดถึงปะป๊าที่สุดเลย ก็ปะป๊าไปดูงานที่ญี่ปุ่นตั้งสามวันแล้วนี่คะ ทิ้งฟองอยู่บ้านคนเดียว ใจร้ายที่สุด’ ประโยคหลังร่างบางทำแก้มป่องใส่อย่างแสนงอน จนผู้เป็นพ่อต้องสวมกอดแน่นขึ้นแล้วเอ่ยถามอย่างงอนง้อ
‘โอ๋ ๆ ป๊าขอโทษค่ะ เอางี้ น้องฟองอยากได้อะไรป๊าจะหามาให้หมดเลย’ นักธุรกิจใหญ่พูดง้ออย่างใจป้ำ ‘อองฟอง’ ลูกสาวสุดที่รักผู้ถูกเลี้ยงดูมาราวไข่ในหินช้อนตามองด้วยสายตาพราวระยับ
‘จริงเหรอคะ?’
‘จริงสิคะ ลูกสาวป๊าทั้งคนป๊าหามาให้ได้ทุกอย่างบนโลกอยู่แล้ว’ ถ้าเป็นสิ่งที่ลูกสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวของเขาต้องการมีหรือที่คนอย่างเขาจะหามาให้ไม่ได้
‘งั้นปะป๊ารับปากฟองก่อนสิคะ ไม่ว่าฟองจะขออะไรปะป๊าต้องเซย์เยสเท่านั้น ห้ามปฏิเสธเด็ดขาดนะคะปะป๊า’ ร่างบางต่อรองด้วยสายตาออดอ้อนใช้ไม้ตายทำให้ผู้เป็นพ่อใจอ่อนตกปากรับคำ
‘ได้เลย! ปะป๊ารับปาก! ไหนลูกสาวป๊าอยากได้อะไรบอกปะป๊ะซิ’ ริมฝีปากหนาขยับยิ้มบางก่อนรอยยิ้มเหล่านั้นจะชะงักค้างเมื่อฟังคำตอบแสนมาดมั่นกับดวงตาแน่วแน่ของลูกสาวตัวน้อยในสายตาเขา
‘ฟองอยากแต่งงานกับพี่ไรม์ค่ะ!!’
.
.
.
กรุงเทพมหานคร , ประเทศไทย
‘บ้านกิตติโสภณ’
‘ส่องอะไรอยู่เจ้าแรมพ์ เห็นนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นานแล้ว’
‘ร๊อค’ ลูกชายคนโตของบ้านกิตติโสภณเอ่ยถามน้องชายคนเล็กที่นั่งอยู่โซฟาฝั่งตรงข้ามเขา เรียกสายตาจาก ‘แรมพ์’ ผู้ถูกถามในทันที
‘ไอจียัยตัวแสบน่ะสิ เดี๋ยวนี้โตเป็นสาวใหญ่แล้ว’ น้ำเสียงเอ็นดูฉายชัดจนร่างสูงของลูกชายคนกลางที่นั่งดูรายการแข่งรถถัดจากพวกเขาไปไม่ไกลอดเหลือบตามองอย่างเสียไม่ได้
‘จริงเหรอ! ไหน ๆ มาส่องบ้าง’ ร๊อคกระโดดมานั่งข้างน้องชายแล้วชะโงกดูหน้าจอโทรศัพท์จอใหญ่ ‘เออแฮะ ยิ่งโตยิ่งสวยวุ้ย เห็นว่าเพิ่งจบไฮสคูลเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนี่ใช่ไหม’
‘ใช่ ๆ ผมยัง Facetime ไปยินดีกับเธออยู่เลย’
‘โอ้โห นี่แกคอลหายัยตัวแสบด้วยเหรอ ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย ขี้โกงว่ะ’ พี่คนโตผลักหัวน้องคนเล็กแรง ๆ อย่างนึกหมั่นไส้ในที บังอาจข้ามหน้าข้ามตาเขาไม่ว่า แต่ดันไม่บอกกล่าวกันสักคำ เขาจะได้คอลไปหาบ้างไรบ้าง
‘อ้าว ก็พี่ไม่คอลไปเองล่ะ ยัยนั่นยังบ่นคิดถึงพี่อยู่เลย’ แรมพ์จัดทรงผมตัวเองอย่างหน้ามุ่ยนิด ๆ เขาไม่ชอบให้ผมเสียทรง มันดูไม่เท่
‘เหอะ ยัยนั่นน่ะนะคิดถึงฉัน’ ร๊อคกอดอกพลางยกยิ้มมุมปาก สายตาเหลือบมองร่างสูงที่นั่งดูทีวีเงียบ ๆ เหมือนไม่ใส่ใจใคร แต่เขามองออกว่าหมอนั่นกำลังตั้งใจฟังบทสนทนาของพวกเขาอยู่ ‘ยัยนั่นคงจะคิดถึงใครบางคนแถวนี้มากกว่าน่ะสิไม่ว่า’
‘...’ ใครบางคนที่เขาแขวะถึงกับเหลือบสายตามองเล็กน้อย แรมพ์เองก็หันมองเป็นตาเดียวกับร๊อค
‘พูดแล้วก็หมั่นไส้อะนะ แต่มันก็จริงนั่นแหละ ยัยนั่นเอาแต่ถามถึงพี่รองไม่หยุดปาก นี่ถามจริง… พี่เคยคอลหาเธอบ้างไหมเนี่ย?’
ไร้ซึ่งคำตอบรับและการตอบสนองจากคนถูกถาม ร๊อคอดไม่ได้ที่จะหยิบหมอนปาใส่อย่างนึกหมั่นไส้ในท่าทีเย็นชาของน้องชายคนรองที่มักแสดงออกมาทุกครั้งเวลาพูดถึงเธอคนนั้น
- Writer
