คณะวิศวกรรมศาสตร์
ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าตึกคณะวิศวะมาเกือบสิบนาทีโดยที่ไม่กล้าเดินเข้าไป ในใจมันว้าวุ่นไปหมด ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรมา พี่ไรม์สั่งนักสั่งหนาไม่ให้ฉันมาหาเขาที่นี่เด็ดขาด ถ้าไม่ติดว่าฉันมีธุระสำคัญต้องคุยกับเขาเรื่องที่พวกลดาจะมาที่บ้านล่ะก็ ฉันคงไม่มาที่นี่ให้เขารำคาญใจหรอก
ฉันเดินมาถึงบริเวณสนามบาสแถวหน้าคณะ สายตากวาดมองเหล่านักศึกษาที่สวมใส่เสื้อช็อปสีเลือดหมูเข้มไปเรื่อย ๆ เผื่อจะบังเอิญพบเขา ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าพี่ไรม์เรียนอยู่ห้องไหนชั้นไหน แต่พอจะรู้เวลาเลิกเรียนของเขาอยู่บ้าง เลยมายืนดักรอเขาตรงนี้แทน
“อ้าว นั่นเมียไอ้ไรม์หรือเปล่าวะ?” เสียงทักจากด้านหลังทำให้ฉันหันมองแทบจะทันที “ใช่จริง ๆ ด้วย แหม สายตากูนี่คมยิ่งกว่าเหยี่ยว”
ผู้ชายร่างสูงสองคนเดินตรงเข้ามาหาฉันท่ามกลางสายตาของสาว ๆ รอบตัวที่กำลังมองด้วยความสนใจ ฉันขยับยิ้มทักทาย รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่ได้พบคนรู้จัก แม้จะเป
