ผมกำลังหงุดหงิดอย่างมาก... และความหงุดหงิดนั้นกำลังเปลี่ยนเป็นโทสะ เมื่อภาพตรงหน้ามันสุมไฟในใจให้ร้อนรุ่มจนไม่อาจหักห้ามตัวเองให้เดินเข้าไปกระชากร่างบางออกจากวงแขนของไอ้เวรนั่นได้
“อ๊ะ!” ผมตวัดแขนรับร่างเล็กเข้ามากอดชิดตัวเมื่อเธอทำท่าจะล้มพับไป ดูก็รู้ว่ายัยนี่กำลังเมาจนแทบไม่เหลือแม้แต่แรงยืน ยิ่งได้เห็นใบหน้าหวานเรื่อแดงใกล้ ๆ ความหงุดหงิดในใจก็ยิ่งทวีคูณ
“ทำอะไรของมึงวะไอ้ไรม์ กูเจอยัยนั่นก่อนนะเว้ย จะแย่ง?”
“หุบปาก” ผมไม่หันไปสนใจไอ้คูเปอร์เลยสักนิด เพราะถ้าสนใจมันตอนนี้ ผมคงได้ซัดหน้ามันแน่ ๆ ภาพที่มันจูบเธอเมื่อกี้ยังฉายชัดในม่านตาของผม และผมกำลังอดทนอยู่ ขอให้รู้ไว้
“พี่ไรม์...” เสียงหวานกระซิบเรียกชื่อผม สีหน้าตกใจเมื่อครู่อ่อนลงก่อนจะซบหน้ากับอกผมราวกับเธอวางใจที่เห็นหน้าผม เสียงหวานพึมพำเรียกชื่อผมไม่หยุด และมันก็ทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก
นึกไปถึงข้อความที่เธอส่งมา
