“เอ๊ะ... พี่ไรม์กลับมาแล้วเหรอคะ?”
“...” ผมหลุดจากภวังค์ความคิดกลับมามองคนตัวเล็กที่ตื่นงัวเงียขึ้นมาถาม ดวงตาหวานปรือนิด ๆ ขณะใช้หลังมือขยี้อย่างง่วงงุนจนผมเผลอเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กโดยไม่รู้ตัว อองฟองชะงักมือค้างพลางมองมือผมด้วยสายตาตื่นเต็มที่ ผมรีบชักมือออกแล้วหลุบตามองบนโต๊ะอาหารแทน “ง่วงก็ขึ้นไปนอน แล้วอาหารนี่ก็ทิ้งไปซะ”
“ตะ แต่ว่า... ยังไม่ได้ทานเลยนะคะ” ผมเลื่อนตามองคนพูดอีกครั้ง ท่าทางแบบนั้นอย่าบอกนะว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อเย็นน่ะ
“ป่านนี้มันเสียหมดแล้ว ทิ้งไป” ผมว่าเสียงนิ่ง อองฟองเม้มปากนิด ๆ แต่ก็ยอมยกจานบนโต๊ะไปเททิ้ง ผมมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมต้องสนใจด้วยวะ เธอจะเป็นยังไงก็เรื่องของเธอสิ แต่ไม่รู้ทำไมพอนึกถึงช่วงเวลาสองสามวันที่ผมยอมกลับมาทานข้าวกับเธอทุกวันตามข้อตกลงของเธอ แถมยังได้นั่งมองเธอทำอาหารอย่างขะมักเขม้นนั่นแล้ว ถึงจ
