บทที่ 13
เด็กขี้อาย
“เดี๋ยวสิ ดีแลน” เต้รีบเอ่ยทักท้วง เมื่อถูกคนตัวสูงกว่าลากออกไปถึงหน้าประตูทางออกของสตูดิโอภูวนินทร์ เด็กหนุ่มซึ่งตอนนี้กลับมาสวมใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ของตัวเองเอ่ยถาม “คุณจะไปส่งผมจริง ๆ เหรอ?”
ไม่ใช่ว่าเขารู้สึกเกรงใจ หรือหวาดระแวงต่อท่าทางเป็นมิตรที่มากเกินไปของชาวต่างชาติคนนี้หรอกนะ แต่อย่าลืมสิว่า บ้านของเขาอยู่จังหวัดข้างเคียงที่ต้องใช้เวลาชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมงด้วยกัน
“แน่นอนสิ!” ดีแลนยิ้มกว้างให้เห็นเขี้ยวเล็ก ๆ เส้นผมสีทองส่องสว่างและดูโดดเด่น ท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมา บริเวณหน้าตึกสตูดิโอ
“แต่ว่า...บ้านผมอยู่อีกจังหวัดนึงเลยนะ”
“ว๊อท!?” ชายร่างสูงหันขวับมามองเขาที่กำลังเดินตามหลัง ขณะที่มือของดีแลนยังคงจับข้อมือของเขาไว้หลวม ๆ
“จากที่นี่ก็น่าจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง หรือสองชั่วโมง---” เต้ยิ้มแห้ง พลางยกมือขึ้นจับเส้นผมสีควันบุหรี่ด้วย
