บทที่ 22
ก้าวขึ้นไปอีกขั้น
เสียงหอบหายใจถี่กระชั้นชิดดังขึ้นอย่างแผ่วเบาผ่านม่านที่กั้นระหว่างห้องแต่งตัวนักแสดง กับห้องที่อยู่ติดกันไว้
เด็กหนุ่มผมสีควันบุหรี่ซึ่งกำลังสวมใส่ชุดคนป่วยตามบทบาทที่ได้รับ ยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง ขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้เป็นถึงนักแสดงรุ่นพี่กำลังใช้ปลายนิ้วเขี่ยขยี้ยอดอกของเขาผ่านเสื้อตัวบางจนเห็นเป็นจุดเล็ก ๆ ที่แข็งชูชันจากความเสียวซ่าน
“อะ อื้อ พะ พอแล้ว” เต้ว่าด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ทั้งที่เขาใกล้จะได้เวลาถ่ายทำแล้วแท้ ๆ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมเลิกรา
ความสัมพันธ์ตลอดเวลาหนึ่งเดือนเต็มของพวกเขา นับได้ว่าทั้งดีและแย่ในคราเดียวกัน ตัวตนของเต้ซึ่งเป็นเด็กใหม่ได้รับการชี้แนะจากดีแลนเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นด้านการแสดงหรือสมรรถภาพทางกาย แต่ในขณะเดียวกัน การเสพติดและการลวนลามของดีแลน นับวันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นไม่ต่างกัน
“I know you like it”
(ฉันรู้หรอกน่าว่า
