ลูกศรตื่นขึ้นมาในเช้าของวันต่อมา ร่างกายของเธอปวดร้าวเหมือนพึ่งไปออกศึกมาอย่างไหนอย่างนั้น ร่างบางชันตัวเองให้ลุกขึ้นพลางมองไปรอบๆห้อง กลับเจอแต่ความเงียบงันเหมือนไม่มีใครอยู่ หญิงสาวค่อยๆหย่อนขาลงข้างเตียง แต่เมื่อเท้าบางสัมผัสเข้ากับพื้นแข็งๆ ความปวดร้าวที่เป็นต้นเหตุก็ทักทายเธอเป็นสิ่งแรก
“โอ้ยย เจ็บเป็นบ้า”
ร่างบางค่อยๆพาตัวเองเดินออกไปยังด้านนอกที่เมื่อคืนเขานอนอยู่บนโซฟา ประตูห้องนอนค่อยๆแง้มออกพร้อมกับไร้เงาของตฤณ มีเพียงแค่ถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังวางอยู่บนโต๊ะกลางห้องรับแขก หญิงสาวค่อยๆเดินไปที่ถุงพร้อมทั้งหยิบโน๊ตที่ติดอยู่กับถุงขึ้นมาอ่าน
‘ใส่ซะแล้วรีบออกไปจากห้องของฉัน หวังว่าฉันกลับมาจะไม่เห็นเธอแล้วนะ’
“คนใจร้าย ได้เราแล้วก็ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ” ลูกศรพลางหน้ามุ่ยน้อยใจคนตัวโตที่เมื่อคืนลากให้เธออยู่ พอเช้ามากลับหายตัว
คลินิกของตฤณ
ตฤณนั่งคอพับอยู่ภายในห้องทำงานของตัวเอง เนื
