ตอนที่5 หมดเวลา

1712 Words

ตอนที่5 หมดเวลา ทันทีที่เรือสปีทโบ๊ทจอดเทียบฝั่งก็มีอีกลำขับตามหลังเข้ามาติดๆ สายตาคมหันไปมองผ่านเลนส์แว่นสีดำเพื่อจะถามลูกน้องว่ามีธุระด่วนอะไรถึงกลับเข้าฝั่งมาวันนี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าคุ้นตาที่นั่งมาตรงเบาะผู้โดยสารก็เข้าใจทันทีว่าเหตุผลที่เอาเรือเข้าฝั่งครั้งนี้นั้นเป็นเพราะคำสั่งของวิศวกรหนุ่ม เท้ายาวกับส่วนสูง189 เซนติเมตรเดินตรงดิ่งไปที่ซูเปอร์คาร์สีดำคันหรูที่จอดรอพร้อมอยู่ก่อนแล้วโดยมีโชขึ้นไปนั่งตำแหน่งข้างคนขับ “พี่ลุคค์จะไม่จัดการหน่อยเหรอครับที่สั่งเอาเรือเข้าฝั่งมาแบบพลการแบบนี้ ปกติเรือสองลำต้องสลับกันนี่ครับ” โชเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลุคค์ยังเฉยทั้งที่เรื่องนี้ค่อนข้างสำคัญกับเรื่องความปลอดภัยของคนงานบนเกาะเมื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินจะไม่มีเรือพร้อมใช้งาน “ปล่อยมันไป” บรื๊น… เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเมื่อลุคค์ขับออกไปด้วยความเร็ว ถนนทอดยาวไปตามหาดทรายขาวไม่มีรถสัญจรมากนัก สิ้นสุดถนนเทียบท่าชายหนุ่มก็หักพวงมาลัยเข้าสู่ถนนเส้นหลักมุ่งหน้าสู่ใจกลางเมืองภูเก็ตที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นเมืองที่ไม่ยอมหลับใหล บนถนนเนืองแน่นไปด้วยรถที่กำลังสัญจร ตามร้านค้าต่างๆ เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาตินั่งกินข้าว บ้างก็ดื่มสังสรรค์ เอี๊ยด!!!! เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นคอนกรีตเมื่อรถเบรกในระยะกระชั้นชิดเรียกสายตาผู้คนที่อยู่ละแวกนั้น “พี่จะดื่มร้านนี้เหรอครับ คนเยอะไปไม่ใช่สไตล์พี่เลยนี่ครับ” ร่างกำยำของคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำยืนส่งสายตามองสำรวจเข้าไปในร้านที่เป็นสไตล์กึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์นั่งชิลล์แล้วหันมาถามการ์ดรุ่นพี่ที่กำลังเปิดประตูรถลงมา “ร้านนี้ดังที่สุดในภูเก็ต” คำตอบของลุคค์ยิ่งสร้างความงุนงงให้โชมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยอมเดินตามลุคค์เข้าไปยังด้านใน สะโพกสอบนั่งลงบนโซฟากำมะหยี่สีแดงเลือดหมู ขายาวตวัดขึ้นไข่วห้าง เอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทีสบาย เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงลุคค์และโชยังนั่งดื่มอยู่ที่เดิม ส่วนมากจะเป็นโชมากกว่าที่ดื่มส่วนลุคค์นั้นเอาแต่มองไปทางหน้าร้านเหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่ ห้าทุ่ม โยธาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ ซึ่งไม่ใช่ชุดที่ชายหนุ่มใส่มาเมื่อตอนเย็นเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับสาวสวยตัวเล็กส่วนสูงประมาณ 155 เซนติเมตร ผิวขาวสะดุดตา “พี่ นั่นวิศวกรของอัครเดชา กรุ๊ปนี่ นี่พาแฟนมาทำงานด้วยเหรอหึ ดูติดแฟนน่าดูเลย” โชพยักหน้าไปทางโยธาซึ่งลุคค์มองเห็นอยู่ก่อนแล้ว “นั่นไม่ใช่แฟนมันหรอก แค่ผู้หญิงคลายเหงา” สมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดถูกยกขึ้นมาบันทึกรูปในอิริยาบถต่างๆ ทั้งโอบกอด ทั้งนัวเนีย เมื่อได้ทุกอย่างตามต้องการแล้วก็เก็บลงกระเป๋ากางเกงที่เดิม แบงก์สีเทา 2 ใบถูกควักออกจากกระเป๋าตังค์วางลงบนโต๊ะสำหรับทริปพนักงานชงเหล้า ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นเต็มความสูงและเดินออกจากร้านไปโดยไม่สนใจว่าเหล้าราคาขวดละเป็นหมื่นที่พึ่งถูกรินออกมายังไม่ถึงครึ่งขวด ถ้าตีเป็นเงินคงจะหลายพันบาท ลุคค์และโชมาถึงโรงแรมต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน มัดกล้ามเป็นรอนและมีหยดน้ำเกาะตามร่างกาย ท่อนล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สีขาวพันรอบเอวในลักษณะหมิ่นเหม่ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็หยิบไอแพดมานั่งทำงานต่อบนเตียงเพราะยังไม่รู้สึกง่วง ระหว่างนั่งทำงานไปเพลินๆ ก็นึกอะไรออกสักอย่างจึงยกหูโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นแล้วกดต่อสายไปยังหน้าเคาน์เตอร์ ตู๊ด….. ‘คุณลุคค์สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรให้ดิฉันช่วยจัดการให้คะ’ เมื่อเห็นเบอร์ห้องที่โทรเข้ามานั้นปลายสายก็รีบตอบรับกลับไปเสียงหวาน ‘เช็กแขกที่เข้าพักกับเราทั้งหมดว่ามีคนชื่อโยธา เจ้าจอม เข้าพักกับเราที่นี่ไหม’ ‘รอสักครู่นะคะ’ ‘มีค่ะคุณลุคค์ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ’ พนักงานตอบกลับหลังจากเช็กข้อมูลประมาณหนึ่งนาที ‘เปล่าไม่มีอะไร เขาเป็นเพื่อนผมถ้าเขากลับมาที่โรงแรมช่วยโทรบอกผมด้วยครับ’ ‘รับทราบค่ะ’ ‘ขอบคุณครับ’ หลังจากวางสายลุคค์ก็นั่งทำงานต่อจนเกือบตี 2 และจู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็ดังขึ้น ฝ่ามือหนาเอื้อมไปหยิบและรับสายทันที ‘คุณลุคค์คะเพื่อนคุณลุคค์กลับมาแล้วค่ะ’ ‘เขากลับมาคนเดียวหรือกลับมากับใครครับ’ ‘มากับผู้หญิงหนึ่งคนค่ะ’ ‘ขอบคุณมากครับ’ หลังจากวางสายเสร็จก็หยิบไอแพดอีกเครื่องในลิ้นชักข้างเตียงขึ้นมาเปิด ภาพเคลื่อนไหวจากกล้องวงจรปิดเกือบ 50 ตัวแต่สายตาคมโฟกัสกล้องที่ติดตั้งอยู่บริเวณเคาน์เตอร์ นิ้วเรียวยาวกดเข้าไปเพื่อเปิดดูที่ถูกบันทึกไว้เมื่อหนึ่งนาทีที่ผ่านมาก็เจอกับภาพของชายหนุ่มกับหญิงสาวคนที่เจอที่ร้านอาหารเดินโอบกอดกันหายเข้าไปลิฟต์ จากนั้นก็เลื่อนไปดูภาพจากกล้องวงจรปิดอีกตัวที่ติดอยู่ในลิฟต์ถึงกลับต้องสบถคำหยาบออกมากับภาพที่เห็น “เชี่ย!” ภาพชายหญิงกำลังจูบกันนัวเนียกันอยู่ในลิฟต์อย่างดูดดื่มถึงขั้นล้วงเข้าไปในชายเสื้อบีบเคล้นเต้าอวบ ภาพเคลื่อนไหวทั้งหมดของทั้งคู่ถูกส่งเข้าโทรศัพท์มือถือลุคค์ทันที เช้าวันเสาร์ เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ที่สามารถนอนตื่นสายได้ของใครหลายๆ คน แต่ไม่ใช่ของดีไซน์ที่ต้องตื่นแต่เช้าตรู่หลังจากพึ่งนอนพักไปได้แค่ 4 ชั่วโมงเพื่อรีบทำงานที่ใกล้จะถึงกำหนดส่งให้ลูกค้าในอีกไม่กี่วัน หญิงสาวนั่งทำงานอยู่หน้าจอแล็ปท็อปจนถึงช่วงสายจนลืมทานมื้อเช้า มีเพียงกาแฟดำแค่หนึ่งแก้วที่ตกถึงท้องเธอจนถึงตอนนี้ “อืม..เมื่อยชะมัด” ร่างบางลุกขึ้นบิดไปมาเพื่อไล่อาการเหนื่อยล้าหลังจากนั่งทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมง เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ทานมื้อเช้าจึงตั้งท่าจะเดินเข้าครัวเพื่อหาอะไรกินเท้าเล็กต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กริ๊ง…. ‘ว่าไงโย ที่ไซซ์งานเป็นไงบ้างทุกอย่างโอเคใช่ไหม’ สายแรกจากแฟนหนุ่มหลังจากเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัด ‘ทุกอย่างโอเคไซน์ แต่โย..” เสียงแหบพร่าเพราะดื่มหนักเมื่อคืนตอบกลับ ‘มีเรื่องอะไรหรือเปล่าบอกไซน์ได้นะ’ ‘คือที่บ้านโยมีเรื่องต้องใช้เงินด่วนมาก ตอนนี้โยมีแค่ที่ไซน์ให้มาเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วโยก็ใช้จ่ายไปเหลือติดตัวไม่กี่พันเอง’ เหตุผลเดิมๆ คือเอาที่บ้านมาอ้างเพราะขอยืมเงินกับแฟนสาว และมันก็ใช้ได้ผลทุกครั้งเช่นกัน ‘ที่บ้านจะเอาเท่าไหร่ล่ะเดี๋ยวไซน์โอนให้ก่อน’ ‘ห้าหมื่น จำเป็นต้องใช้ห้าหมื่น จริงๆ โยก็ไม่อยากรบกวนไซน์หรอกนะแต่มันจำเป็นจริงๆ’ ‘ไม่เป็นไรหรอก เราสองคนเป็นแฟนกันนี่มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว’ ‘ขอบคุณนะไซน์ รักไซน์นะ’ ‘ไม่ต้องมาปากหวาน เดี๋ยวไซน์รีบโอนให้ตอนนี้เลย’ ‘ขอบคุณครับที่รักของโย โยไม่ได้อยู่ด้วยก็อย่าทำงานดึกมากนะครับดูแลตัวเองด้วยโยเป็นห่วง’ ‘ค่ะ โยเองก็ดูแลตัวเองดีๆ นะ’ ‘ครับ โยวางก่อนนะโยต้องรีบโอนเงินให้ที่บ้านก่อนเดี๋ยวจะรอนาน’ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยโยธาก็รีบหาเรื่องวางสายทันที ไม่แม้แต่จะถามไถ่แฟนสาวสักนิด โทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุดถูกโยนทิ้งลงข้างๆ อย่างไม่ไยดีแล้วล้มตัวลงนอนต่อเพื่อรออาหารที่สั่งกับทางโรงแรมมาเสิร์ฟ ‘คุยกับแฟนเหรอคะ’ หญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ เอ่ยถามขึ้นเมื่อนอนฟังบทสนทนาของทั้งสองตั้งแต่ต้นจนจบ “ครับ แต่เราสองคนเป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า เธอเองก็ทำแต่งาน ไหนจะงานประจำไหนจะงานเสริมที่รับทำพิเศษอีก” “ฟังดูเธอคงขยันมากเลยนะคะ” “แต่เธอทำงานจนลืมว่ามีแฟนน่ะสิครับ” “เพราะพี่ใช้เงินเก่งเธอเลยต้องหาเงินมากขึ้นหรือเปล่าคะ” “นั่นมันคือข้ออ้างมากกว่ามั้งครับ” “หญิงขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” “อาบพร้อมกันดีกว่าครับเผื่อเราจะต่อกันอีกรอบในห้องน้ำ” ทั้งสองลุกจากเตียงขณะที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบตัวปกปิดของสงวนไว้เดินตามหลังกันเข้าไปในห้องน้ำที่เป็นกระจกใสกั้นสามารถมองเห็นวิวทะเลเมื่อเปิดม่านออก “อื้อ..อ่าส์ อ่าส์” เสียงครวญครางดังขึ้นหลังจากนั้นไม่ถึงห้านาที หญิงสาวยืนหันหน้าเข้าหาทะเลมือสองข้างเกาะอยู่ที่กระจกแน่นแอ่นสะโพกงอนไปทางชายหนุ่ม สัมพันธ์สวาทเร่าร้อนบรรเลงนานกว่าสิบนาทีก็สงบลงตามมาด้วยเสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงกระทบพื้น ทางด้านลุคค์ ลุคค์ตื่นมาตั้งแต่เช้าตรู่เพราะวันนี้ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ หลังจากทิ้งงานที่ผับมาเกือบหนึ่งอาทิตย์โดยมีโชเป็นคนไปส่งที่สนามบิน “งานที่สั่งอย่าให้พลาดล่ะ” เสียงเรียบเอ่ยย้ำอีกครั้งก่อนจะลงจากรถ “ครับพี่ลุคค์ ผมไม่ปล่อยให้คาดสายตาแน่นอนครับ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more