ตอนที่12 ทดสอบทฤษฎี 21 วัน (วันที่ 3)

1720 Words

ตอนที่12 ทดสอบทฤษฎี 21 วัน (วันที่ 3) วันที่ 3 หลังจากเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเต็มความสูงคว้ากุญแจรถตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะหันไปกำชับลูกน้องคนสนิทที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะข้างๆ “กูกลับก่อน ตรวจดูความเรียบร้อยดีๆ อย่าให้เกิดปัญหา” “ครับ มีงานด่วนที่ต้องกลับไปทำเหรอครับทำไมวันนี้พี่รีบกลับ” “เปล่า” พูดจบลุคค์ก็สาวเท้ายาวออกจากห้องไปท่ามกลางสีหน้างุนงงของแทนไท “พึ่งจะตี 1 จะรีบกลับไปไหนของเขา งานด่วนก็ไม่มี” แทนไทบ่นอุบอิบกับตัวเองและก้มหน้ากลับไปสนใจงานตรงหน้าของตัวเองต่อ สายตาคมไล่เช็กรายการสต๊อกเครื่องดื่มอย่างละเอียด คฤหาสน์ฮาร์เปอร์ แทนไทขับรถเข้ามาตรงลานจอดรถสายตาคมเหลือบไปเห็นแสงไฟจากห้องของลุคค์ที่อยู่โซนปีกซ้ายยังสว่างอยู่ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาตี 5 กว่าๆ ซึ่งผ่านไปกว่า 4 ชั่วโมงที่ลุคค์กลับมาถึงบ้าน “ทำไมไฟห้องพี่ลุคค์ยังเปิดอยู่ พี่ลุคค์กลับมาถึงบ้านตอนกี่โมง” แทนไทตั้งท่าจะเดินไปที่ห้องพักของตัวเองแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปถามบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าเวรยามอยู่บริเวณนั้น “ตีหนึ่งกว่าๆ ครับ แต่ดูจะยุ่งๆ นะครับเห็นกดโทรศัพท์ตลอดเวลา” บอดี้การ์ดรายงานตามสิ่งที่เห็น แต่ดูเหมือนแทนไทจะเข้าใจตรงกันข้ามกับสิ่งที่บอดี้การ์ดรายงาน “แชตกับสาวสิไม่ว่า สร้างภาระไว้ซะเยอะแล้วเสือกอยากมีเมีย” แทนไทเดินไปบ่นไปเหมือนปรับทุกข์กับตัวเอง “พี่แทนไทมีอะไรหรือเปล่าครับ” บอดี้การ์ดเดินตรวจเวรยามเดินสวนมาพอดีได้ยินที่ชายหนุ่มบ่นจึงเอ่ยถามออกไป “ไม่มี” “ถ้างั้นก็พักผ่อนเถอะนะครับ ผมว่าพี่น่าจะทำงานหนักจนเกินไปเลยเป็นแบบนี้” พูดจบบอดี้การ์ดก็วิ่งไปจากตรงนั้นทันที ตอนเช้าบนโต๊ะอาหาร “ไอ้ลุคค์กลับมาหรือยัง” ชาร์วีเอ่ยถามธาราเมื่อไม่เห็นมือซ้ายคนสนิทนั่งร่วมโต๊ะทานมื้อเช้า “กลับมาตอนตีหนึ่งกว่า ๆ ครับ ตอนนี้ยังไม่ออกจากห้องครับ” “มันเป็นอะไรทำไมถึงตื่นสาย” “บอดี้การ์ดที่เฝ้าเวรยามเมื่อคืนบอกว่าเห็นไฟห้องมันดับไปตอนเกือบๆ 6 โมงเช้านี่เองครับ” “มันทำห่าอะไรของมันอยู่พึ่งนอนเอาป่านนี้” “น่าจะทำงานครับ นายมีอะไรหรือเปล่าครับเดี๋ยวผมไปตามมันให้” “ไม่ต้อง” บนห้อง ชายหนุ่มที่กำลังถูกพูดถึงนอนจ้องมือถืออยู่บนเตียง ขณะที่มือกำลังกดพิมพ์ข้อความแชตไปด้วย ‘ถึง Office หรือยังครับ’ ‘พึ่งถึงค่ะ ตื่นแล้วเหรอคะ’ ‘ครับ แล้วทานอะไรหรือยังครับ’ ‘ทานแซนด์วิชกับกาแฟมาแล้วค่ะ คุณลูคัสล่ะคะทำอะไรอยู่’ ‘Missing u’ ‘555 ล้อเล่นนะครับ แต่เอาจริงก็คิดถึงคุณเป็นคนแรกเหมือนกันนะครับ พึ่งสังเกตตัวเองก็ตอนนี้แหละครับ’ หยอดคำหวานปนมุกตลกกลับไป ไอคิวบวกกับจิตวิทยาที่ชายหนุ่มนำมาใช้เหมือนมันจะได้ผล เมื่ออีกฝ่ายนั่งยิ้มให้กับโทรศัพท์แบบไม่รู้ตัว “ยัยไซน์เป็นอะไร เดี๋ยวนี้ฉันเห็นแกนั่งยิ้มให้โทรศัพท์อยู่บ่อยๆ กำลังมีความรักหรือไง” ซีไนซ์พูดขึ้นข้างๆ ใบหูเล็กจนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจ “อ้ะ! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมชอบทำให้ตกใจอยู่เรื่อยเลย” “ฮึ! ขนาดฉันเดินดุ่มๆ มาหาแก แกยังไม่เห็นฉันเลยสงสัยกำลังมีความรักเลยหูหนวกตาบอด” “ใครหูหนวกตาบอด” “จะเถียงฉันว่าไม่อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นก็คงแค่หูตึงตาพร่ามัวถึงมองไม่เห็นว่าคนสวยมายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วค่ะ นานพอที่จะเห็นว่าตื่นมาก็มีคนคิดถึงแกแต่เช้า” “ยัยไซน์ทำไมเสียมารยาทมาแอบดูคนอื่นคุยกันแบบนี้” “ยอมรับค่ะว่าเสียมารยาท ฉันก็แค่เป็นห่วงเพื่อนกลัวว่าเพื่อนจะเจอผู้ชายชั่วๆ อีก แต่คนนี้ฉันโอเคเพราะเขาหล่อ รวย และเก่งมาก อุ๊ป!” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นไปปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน สีหน้าดูเลิ่กลั่ก “แกพูดเหมือนรู้จักเขาเลยนะ” “ฉันดูแป๊บเดียวก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนยังไง ขนาดไอ้โยคบกับแกมาตั้งกี่ปีมันเคยมีสักวันไหมที่จะถามว่าแกตื่นหรือยัง กินข้าวหรือยัง คนนี้เขาดูห่วงใยแกดีออก ฉันว่าเขาน่าจะจริงจังกับแกนะ” “ฉันยังไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใคร ฉันว่าการอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ดีอยู่นะ ไม่ต้องคอยห่วงใคร ไม่ต้องแคร์ใครแคร์แค่ตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ เหงาก็แค่หาเพื่อนคุย” “แกอย่าเอาผู้ชายเชี่ย ๆ แค่คนเดียวมาตัดสินผู้ชายทั้งโลก ยังมีผู้ชายดีๆ อีกมากมายรอเข้ามาให้แกเลือกนะไซน์” “แต่ทุกวันนี้แกก็ยังไม่มีแฟนนะซี นักธุรกิจรวยๆ ต่อแถวเข้ามาให้แกเลือกตั้งมากมายแต่แกก็ไม่คิดจะเลือกใครสักคน ยังมีหน้ามาเชียร์ให้ฉันมีแฟน ตราบใดที่แกยังไม่มีแฟนฉันก็จะโสดอยู่เป็นเพื่อนแกแบบนี้แหละ” “ฉันแค่ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเฉยๆ” “สาธุค่ะ เจอเมื่อไหร่ขอให้แกหลงเขาหัวปักหัวปำ” “ไปๆ กลับไปทำงานที่โต๊ะของตัวเองได้แล้ว” ดีไซน์โบกมือไล่เพื่อนกลายๆ ซีไนซ์ไหวไหล่เลิ่กคิ้วเรียวสวยเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าโอเคก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ติ๊ด! ‘ทุกอย่างเป็นไปในทางที่ดี สู้ต่อไปนะพี่ชาย’ ซีไนซ์ส่งข้อความหาพี่ชายทันที ‘ดียังไง อธิบายด้วยยัยซี’ ‘ก็ยัยไซน์นั่งยิ้มให้กับโทรศัพท์พี่ว่าดีไหมล่ะ เก่งมากสมกับที่เป็นพี่ชายซี พี่ลูคัส’ คำชมบวกประชดตอบกลับคนเป็นพี่ชาย แต่อีกฝ่ายเผลอยิ้มให้โทรศัพท์ไม่สนใจข้อความที่น้องสาวประชดประชันมาตอนท้ายประโยค ‘ขอบใจ เสื้อคอลเลคชั่นใหม่พี่จะสั่งให้เขาไปส่งให้ที่บ้าน’ ‘พี่ชายซีน่ารักที่สุด มีอะไรเกี่ยวกับยัยไซน์ซีจะรีบรายงานทันทีค่ะ’ ‘เร็วขึ้นมาเชียวนะ แค่นี้แหละพี่จะลุกไปอาบน้ำ’ ‘ค่ะ’ ห้องทำงาน ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เข้ามา” “อรุณสวัสดิ์ครับนาย พี่ธารา” ชายหนุ่มกล่าวทักทายสีหน้ายิ้มแย้มกว่าปกติ ก่อนจะเดินไปหย่อนสะโพกลงนั่งตรงโต๊ะทำงานของตัวเอง “ตื่นเอาป่านนี้เมื่อคืนกลับบ้านช้าหรือไง” เสียงเรียบจากคนเป็นนายเอ่ยถามขณะที่สายตายังจ้องเอกสารในมือ “เปล่าครับ พอดีผมนั่งทำงานต่อพึ่งนอนตอน 6 โมงเลยตื่นสายไปหน่อยครับ” ลุคค์ตอบกลับเจ้านายไปตามความจริง เพราะคนอย่างชาร์วีไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่ามีใครเข้าออกบ้านตอนไหน “คิดจะแต่งงานมีครอบครัวเมื่อไหร่” ทุกสายตาหันขวับมองไปทางมาเฟียหนุ่ม คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน ธาราเองก็แสดงสีหน้าแปลกใจไม่ต่างจากลุคค์ “นายถามทำไมครับ” “แกอายุสามสิบกว่าแล้วลุคค์ จะมาใช้ชีวิตสนุกแบบนี้ตลอดไปไม่ได้ แดดกับมัมพวกเขารอแกกลับไปช่วยงานอยู่ รีบสร้างครอบครัวซะเพราะเวลาเดินไปข้างหน้าแล้วไม่สามารถย้อนกลับได้” “ครับ” “เมื่อคืนนายนอนกี่ทุ่มครับ” ธาราเอ่ยถามแทรกขึ้น “กูกับมึงก็เข้านอนพร้อมกัน มึงจะถามทำไม” ชาร์วีถามกลับสีหน้างุนงงเล็กน้อย “นายนอนไม่หลับเหรอครับ” “ก็หลับปกติ มึงถามทำไม” เสียงเรียบเริ่มแข็งขึ้น “นายพูดจาแปลกๆ นะครับวันนี้” “พวกมึงก็เหมือนครอบครัวกู กูก็ห่วงทุกคนมันแปลกตรงไหน แต่ก่อนกูอาจจะไม่เคยมีความคิดแบบนี้ แต่ตั้งแต่มีพลอยใสเข้ามากูก็รู้ว่าเวลาทุกนาทีมีค่า อย่าใช้เวลาที่มีค่าของเรากับการทำงานหนักจนเกินไป” ธาราถึงกลับนึกขอบคุณพลอยใสในใจครั้งที่ร้อยล้านที่เข้ามาเปลี่ยนคนไร้หัวใจให้มีความรู้สึกห่วงใยคนอื่น “แล้วเมื่อไหร่นายขายธุรกิจฝั่งยุโรปทิ้งครับ แค่บริษัทที่ไทยกับกาสิโนที่ฮ่องกงก็สามารถทำเงินให้นายไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้วนะครับ” “การขายไม่ใช่เรื่องยาก แต่คนของเราจะตกงานอีกมากมาย พวกเขายังต้องการรายได้เพื่อเลี้ยงดูครอบครัว ฉันกำลังหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้อยู่” “นายก็ให้คุณมังกรดูแลต่อสิครับ” ธาราเสนอทางออกที่เขาเองคิดมาแล้วสักพักเหมือนกัน “มันง่ายอย่างที่มึงบอกก็ดีสิ ไอ้มังกรมันก็มีธุรกิจหลายอย่างที่มันต้องดูแล ไหนจะธุรกิจของครอบครัวมันอีก” ชาร์วีตอบกลับไป ใช่ว่าเขาจะไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่เขาคิดและไตร่ตรองหลายครั้งแล้ว “เรื่องนี้เอาไว้ก่อน เรื่องมึงว่ายังไงลุคค์เมื่อไหร่มึงจะกลับไปช่วยงานที่บ้านเต็มตัวสักที” ชาร์วีพูดตัดบทหันไปถามลุคค์น้ำเสียงจริงจัง “น่าจะอีกไม่นานหรอกครับ ขึ้นกับว่าเธอจะยอมไปกับผมเมื่อไหร่” “ใคร/ใคร” ชาร์วีและธาราเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน “ว่าที่ภรรยาในอนาคตครับ ตอนนี้ผมกำลังพยายามอยู่ ฝากบอกแดดกับมัมด้วยนะครับถ้าพวกท่านโทรมาหานายอีก” “มึงอย่ามาล้อเล่นนะไอ้ลุคค์” “เวลาไม่สามารถย้อนกลับ คำพูดก็ไม่สามารถลบล้างได้เช่นกันครับ” พูดจบก็ก้มลงสนใจแฟ้มเอกสารในมือ สายตาไล่ตรวจดูความถูกต้องอีกครั้งก่อนส่งให้คนเป็นนายเซนต์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more