ตอนที่7 โอกาสของคนรอ
1623 Words
ตอนที่7 โอกาสของคนรอ
ทางด้านลุคค์
“ผมขอโทษนะไซน์ ผมไม่ได้อยากเห็นน้ำตาของคุณเลย ถ้าเป็นไปได้ผมอยากเข้าไปกอดคุณให้แน่น ๆ และเช็ดน้ำตาให้คุณ” สายตาคมมองหญิงสาวจากด้านในรถผ่านกระจกที่ติดฟิล์มดำสนิทจอดอยู่ตรงข้ามที่มีเพียงทางเดินกั้น
โทรศัพท์เครื่องหรูถูกล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดพิมพ์ข้อความอะไรสักอย่างก่อนจะเก็บลงที่เดิมและนั่งมองจนรถของน้องสาวขับพาเธอออกไปจากตรงนี้
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
เสียงเตือนข้อความโทรศัพท์ซีไนซ์ดังขึ้น
‘พี่ฝากดูแลไซน์ด้วย พาไซน์กลับคอนโดก่อนพี่สั่งอาหารไปส่งให้ที่คอนโดแล้ว ซีก็อยู่ค้างเป็นเพื่อนไซน์ด้วยคืนนี้พี่ไม่อยากให้ไซน์อยู่คนเดียว’
“แกนอนพักก่อนก็ได้นะ ถึงคอนโดแล้วเดี๋ยวฉันปลุก”
“อือ” มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาจากพวงแก้ม ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนที่เปียกชุ่มดูโศกเศร้าแต่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่ง ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงราวคนไม่อยากรับรู้อะไรในเวลานี้
บนรถระหว่างทาง
ภายในรถปกคลุมไปด้วยความเงียบตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้าน ถ้าสังเกตดีๆ จะรู้ว่ามีรถอีกคันขับตามมาตั้งแต่ที่ร้านจนเกือบถึงคอนโดของดีไซน์
“ซีแกยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่เหรอ แวะซื้ออะไรก่อนไหม” ดีไซน์ที่นั่งหลับมาตลอดทางรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงแตรของรถที่สัญจรไปมาบนถนนเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถติดไฟแดงทางแยกก่อนเลี้ยวเข้าคอนโดที่เธออาศัยอยู่
“ฉันสั่งอาหารมาส่งแล้ว แกอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า” รถเคลื่อนตัวออกมาเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ความเร็วอยู่ในระดับเรียกว่าชะลอก็ว่าได้เพื่อรอคำตอบจากดีไซน์ก่อนที่รถจะถึงทางเลี้ยวอีกห้าร้อยเมตรข้างหน้า
“ไม่ กลับคอนโดเลยก็ได้” รถถูกเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้งใช้เวลาไม่นานก็มาจอดอยู่ลานจอดรถด้านล่างคอนโด
“ฉันแวะเอาของแป๊บหนึ่งแกขึ้นไปก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันตามไป” ซีไนซ์เดินแยกมายังฟร้อนเพื่อที่จะเอาของที่พี่ชายฝากไว้และให้ดีไซน์ขึ้นลิฟต์ไปยังด้านบนก่อน
“สวัสดีค่ะ มีคนมาฝากของไว้ไหมคะ ชื่อดีไซน์ค่ะ”
“รอสักครู่นะคะ”
“นี่ค่ะ” ถุงกระดาษสามสี่ถุงถูกยกขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์ ซีไนซ์เห็นถึงกับตกใจเพราะถ้าทั้งหมดนี้เป็นมื้อเย็นที่พี่ชายเธอสั่งมาให้นั้นสามารถแบ่งคนทั้งชั้นก็ยังไม่หมด
“หมดนี่เลยเหรอคะ” ซีไนซ์ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ขณะที่ค่อยๆ เปิดดูข้างในทีละถุง
“ใช่ค่ะ ทั้งหมดนั่นเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“ยินดีค่ะ เดี๋ยวฉันเปิดลิฟต์ให้นะคะ”
“ซี” เสียงตะโกนดังมาแต่ไกลขณะที่ซีไนซ์กำลังหอบของพะรุงพะรังเดินไปขึ้นลิฟต์ ร่างบางเอี้ยวตัวหันกลับมาเจอลุคค์กำลังเดินดุ่มๆ ตรงเข้ามาหาเธอ
“พี่ลุคค์มาได้ไงคะ แล้วนี่มีอะไรหรือเปล่า” ซีถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่าทำไมพี่ชายเธอถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่
“พี่ซื้อยามาให้ แล้วนี่ผลไม้กับขนมเค้ก เผื่อตื่นมาดึกๆ แล้วหิว”
“พี่ชายคะ แค่ของที่พี่สั่งมากินกันทั้งคอนโดก็ไม่รู้จะหมดหรือเปล่า นี่ซื้อมาเพิ่มอีกแล้วเหรอกะว่าจะไม่ให้ซีกับไซน์มันออกไปข้างนอกเจอเดือนเจอตะวันเลยหรือไง” ซีไนซ์ถามกลับน้ำเสียงประชด มองถุงกระดาษอีกสามใบในมือพี่ชายสีหน้าเอือมระอา
“เอ่อ มีรถเข็นให้ยืมไหมคะ” หญิงสาวหันไปถามเจ้าหน้าที่ที่ยืนงงมองบทสนทนาระหว่างพี่ชายกับน้องสาว
“ไม่มีค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยถือขึ้นไปก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมถือขึ้นไปส่งเอง รบกวนคุณช่วยขึ้นไปส่งพวกเราก็พอครับ” ลุคค์รีบพูดแทรกขึ้นก่อนที่ทั้งสามคนจะขึ้นมายังชั้นยี่สิบห้าซึ่งเป็นห้องของดีไซน์
ติ๊ด! ซีไนซ์กดรหัสผ่านหน้าประตูก่อนจะรีบสาวเท้าเอาของเข้าไปวางที่โต๊ะหน้าโซฟาห้องรับแขก โดยมีลุคค์เดินตามเข้ามาติดๆ
“ขาดเหลืออะไร โทรบอกพี่ได้นะ วันนี้พี่นอนคอนโด”
“พี่ชายคะ ที่ซื้อมานี่จะขาดก็แต่ผ้าอนามัยแล้วล่ะ” หญิงสาวพูดประชดออกไปสีหน้าเอือมระอา
“ใช้แบบไหน เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้”
“พี่ลุคค์! ซีประชด กลับไปได้แล้ว แล้วก็อย่าลืมสวดมนต์ก่อนนอนด้วยนะคะ”
“ทำไมพี่ต้องสวดมนต์ก่อนนอนด้วยล่ะพี่นับถือคริสต์”
“เผื่อตอนนี้มีผีห่าซาตาน หรือเทวดาที่ไหนเข้าสิงอยู่น่ะสิ”
“พี่ฝากดูแลไซน์ด้วย มีอะไรให้รีบโทรหาพี่เลยนะ” สายตาคมชำเลืองมองเข้าไปด้านในครั้งแล้วครั้งเล่า แววตาห่วงใยที่แสดงออกมาแบบไม่กั๊กคนเป็นน้องสาวเห็นแล้วก็แน่ใจได้ทันทีว่าพี่ชายเธอนั้นชอบเพื่อนของเธอจริงๆ
“ไซน์เป็นเพื่อนซีนะคะ พี่ลุคค์ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะไซน์เป็นคนที่เข้มแข็งมาก”
“แต่วันนี้ไซน์ร้องไห้”
“ร้องไห้แค่สิบนาทีให้กับความรักเกือบ 6 ปีคงไม่ได้แสดงถึงความอ่อนแอขนาดนั้นหรอกมั้งคะ”
“โอเค งั้นพี่กลับก่อนเราสองคนจะได้พักผ่อน” ลุคค์พยักหน้าเข้าใจ ปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่น้องสาวจัดการ
ตอนเช้า
ดีไซน์ตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปทำงานตามปกติราวกับว่าเมื่อวานไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น สีหน้า แววตา ดูปกติเช่นทุกวันจนซีไนซ์เห็นถึงกลับนิ่วหน้า
“แกยังจะไปทำงานอีกเหรอไซน์ฉันว่าแกควรนอนพักอยู่บ้านก่อนนะวันนี้”
“พักทำไมฉันไม่ได้ป่วย”
“แต่เมื่อวานแกพึ่งอกหักมานะ จะไม่รู้สึกเสียใจหน่อยเหรอ”
“ฉันสามารถแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้แกไม่ต้องห่วงฉันหรอก” มือเรียวยาวยื่นไปหยิบแซนด์วิชในจานเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมดื่มน้ำเต้าหู้อุ่นๆ สีหน้าดูเอร็ดอร่อย
“แต่ฉันอยากให้แกพัก”
“ถ้างั้นแกช่วยเอางานที่อยู่ในมือฉันไปทำต่อให้หน่อย ฉันจะลาพักร้อนสักอาทิตย์” ดีไซน์แกล้งบอกออกไปแบบนั้นทั้งที่เข้าใจเจตนาของเพื่อนดีว่าเป็นห่วงเธอ
“ฉันให้แกพักแค่วันเดียวค่ะ ถ้าจะลาพักร้อนช่วยเคลียร์งานที่มีอยู่ในมือออกให้หมดก่อนนะคะ เพราะถ้าปล่อยให้ฉันเข้าไปทำและจัดการเองทั้งหมดแกเตรียมไปงานศพฉันได้เลยค่ะ”
“ฉันโอเค ไปทำงานที่เรารักกันเถอะ ว่าแต่แกทำแซนด์วิชพวกนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่แถมอร่อยด้วย”
“หึ หึ ฉันสั่งมาน่ะ”
ก่อนหน้านั้น
‘ค่ะพี่ลุคค์’
‘ไซน์เป็นอย่างไรบ้าง’
‘ไซน์โอเคค่ะ เมื่อคืนก็นอนหลับปกติตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ’
‘โอเคพี่จะได้สบายใจ พี่ซื้อแซนด์วิชกับน้ำเต้าหู้ฝากไว้ที่นิติด้านล่าง’
‘พี่ชายซีน่ารักที่สุด ขอบคุณนะคะ’
บริษัทอัครเดชา กรุ๊ป
ประตูกระจกเลื่อนเปิดออกอัตโนมัติขาเรียวสวยบนรองเท้าส้นสูงสีดำเดินฉับ ฉับ เคียงคู่กันตรงไปยังลิฟต์
“น้องซีน้องไซน์สวัสดีตอนเช้าค่ะ” พนักงานที่ยืนรอลิฟต์หันมากล่าวทักทายทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานกล่าวทักทายกลับอย่างมีมารยาทเช่นกัน
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์เปิดออก ซีไนซ์และดีไซน์ยืนรอเพื่อให้พนักงานคนอื่นเข้าไปก่อนเพราะชั้นของพวกเธออยู่ถึงก่อน
“รอด้วยค่ะ” ขณะประตูลิฟต์กำลังเลื่อนปิดเสียงตะโกนดังมาแต่ไกลพร้อมเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นบ่งบอกว่าบุคคลนั้นกำลังวิ่งมาด้วยความเร่งรีบเพราะตอนนี้ใกล้เลยเวลาทาบบัตรเข้าทำงานแล้ว
ติ๊ด! ครืด..
มือเรียวเล็กยื่นไปกดปุ่มเปิดประตูทันที ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกอีกครั้งก็เจอกับหญิงสาวและชายหนุ่มที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้
“ไซน์” เสียงแหบพร่าพูดขึ้น สีหน้าหมองคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน สายตาอาลัยอาวรณ์เหลือบมองใบหน้าเย็นชาของอดีตแฟนสาวจนลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้น 5 ชั้นที่ดีไซน์ทำงานอยู่
“ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อย” เสียงเรียบนิ่งพอๆ กับสีหน้าเอ่ยบอกเมื่อโยธาเอาแต่ยืนมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น
“ขอทางหน่อยค่ะ” ซีไนซ์พูดขึ้นเสียงดังเมื่อโยธายังยืนขวางทางเธอและเพื่อนอยู่
“พี่โย จะมองอะไรหนักหนา” แตงยื่นมือไปเขย่ามือโยธาสายตาของคนในลิฟต์ต่างมองไปยังพวกเธอ
“เอ่อ..ขอโทษครับ” ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อให้ทั้งสองเดินออกไปได้ จังหวะที่ซีไนซ์เดินผ่านหน้าโยธา
“เอารถมาคืนไซน์ด้วยนะ อย่าหน้าด้านใช้ของคนอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยจ่ายเงินผ่อนแม้แต่บาทเดียว” ซีไนซ์หันไปพูดกับโยธาตั้งใจให้คนในนั้นได้ยิน แล้วสาวเท้าเดินสวย ๆ ออกจากลิฟต์ตามดีไซน์ไป
- Writer
