ตอนที่9 แอปหาคู่

2024 Words

ตอนที่9 แอปหาคู่ ร่างอรชรในชุดนอนตัวโปรดนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง นิ้วเรียวเล็กจิ้มไปที่แอปพลิเคชันหาคู่ยอดฮิตรูปดวงไฟและกรอกข้อมูลต่างๆ เพื่อลงชื่อเข้าใช้งาน ใช้เวลานานกว่าสิบนาทีการตั้งค่าโปรไฟล์ก็เสร็จเรียบร้อยพร้อมกับการสมัครสมาชิกโกลด์เพื่อเข้าถึงการใช้งานที่ครอบคลุมมากขึ้น หลังจากลงทะเบียนใช้งานแอปได้ไม่นานก็มียอดกดถูกใจโปรไฟล์เธอเกือบร้อยคน ดีไซน์จึงกดเข้าไปดูคนที่ถูกใจเธอเข้ามาแต่ก็ยังไม่มีใครรู้สึกถูกใจอยากคุยด้วยเลย ได้แต่ปัดซ้ายทิ้งไปคนแล้วคนเล่า มีบางคนลองคุยดูแต่ก็คุยกันได้ไม่เกิน 3 วันรู้สึกว่าไม่ใช่ก็เงียบไปไม่คุยต่อ กิจกรรมหลังเลิกงานของดีไซน์ก็จะขลุกอยู่กับแอปนี้ตลอดทั้งสัปดาห์ ทางด้านลุคค์ ‘โทรมาหาพี่แต่เช้ามีธุระอะไรยัยซี’ ‘จะมีเรื่องอะไรนอกจากเรื่องยัยไซน์ล่ะคะ’ ‘ดีไซน์ทำไม เกิดอะไรขึ้นกับดีไซน์’ เสียงเรียบถามกลับอย่างร้อนรน ‘ก็ตอนนี้ยัยไซน์ไปโหลดแอปหาคู่มาเล่นสิคะ’ ‘แอปหาคู่อย่างนั้นเหรอ แอปอะไร’ ‘นี่พี่รู้จักอะไรบ้างเนี่ย’ ‘ก็คนมันไม่เคยเล่น รีบๆ บอกมาเถอะน่าอย่าลีลา’ ชายหนุ่มที่เริ่มมีอาการร้อนรน น้ำเสียงดูแข็งกร้าวขึ้นจากตอนแรก ‘แอปลูกไฟค่ะ รีบไปโหลดมาด่วนเลยนะคะถ้าไม่อยากเสียยัยไซน์ให้ใครอีกก็ไม่รู้’ ‘โอเค แค่นี้แหละ’ พูดจบลุคค์ก็กดวางสายจากคนเป็นน้องสาวทันที “แทนไทเข้ามาหากูที่ห้องทำงานตอนนี้” เสียงเรียบนิ่งพูดผ่านเครื่องมือสื่อสารที่การ์ดทุกคนต้องพกติดตัวตลอดเวลาที่ทำงาน “ผมกำลังเช็กของในสต๊อกอยู่ครับน่าจะใช้เวลาอีกประมาณ 20 นาทีครับ พี่มีอะไรด่วนไหมครับ” แทนไทตอบกลับ “กูบอกให้ขึ้นมาหากูที่ห้องทำงานตอนนี้” เสียงทุ้มกดต่ำย้ำความต้องการกับลูกน้องคนสนิทอีกครั้ง “ครับพี่” ก๊อก ก๊อก ก๊อก “พี่ลุคค์มีอะไรด่วนเหรอครับ” แทนไทเอ่ยถามขึ้นหลังจากสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่หลังจากวิ่งขึ้นบันไดขึ้นมาชั้นสอง “แอปหาคู่มันคือแอปอะไรวะ มึงช่วยโหลดมาให้กูหน่อย” โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดถูกผลักไปตรงหน้าแทนไท “นี่อย่าบอกนะว่าที่พี่สั่งให้ผมรีบขึ้นมาหาพี่เพราะแค่ต้องการจะถามผมเรื่องแอปหาคู่เนี่ยนะ พี่ทำงานหนักแล้วพักผ่อนน้อยไปทำให้สารเคมีในสมองพี่มีปัญหาหรือเปล่า ถึงพี่จะเป็นหมอแต่ผมแนะนำให้พี่ไปหาหมอเพื่อตรวจเช็กสมองให้แน่ใจอีกทีนะครับ” น้ำเสียงหงุดหงิดบอกออกไปพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย “สรุปมึงรู้ไหม” “รูปแอปเป็นรูปดวงไฟเข้าไปโหลดแล้วลงทะเบียนได้เลยครับ เล่นไม่ยากถ้าพี่ชอบใครพี่ก็แค่ปัดขวาแต่ถ้าไม่ชอบให้ปัดซ้ายทิ้งไป อย่าลืมสมัครสมาชิกเป็นแบบโกลด์ด้วยนะครับ” “อืม..ขอบใจ” หลังจากที่แทนไทเดินออกจากห้องไปชายหนุ่มก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดราคาเกินครึ่งแสนขึ้นมากดเข้า Play Store แล้วพิมพ์คำว่าแอปหาคู่ ผลลัพธ์การค้นหาเด้งขึ้นมาเป็นสิบแอป สายตาคมเข้มโฟกัสที่แอปรูปดวงไฟที่ขึ้นคำว่า แชต คุย หาเพื่อน หาคนรู้ใจ ปัดไปก่อนเดี๋ยวอ่อยต่อเอง ก็กดติดตั้งทันที รอไม่ถึง 1 นาทีก็ติดตั้งเสร็จ ไม่รอช้ารีบกดเข้าสมัครใช้งานทันที และไม่ลืมตั้งค่าตำแหน่งที่ตั้งเป็นแถวคอนโดที่หญิงสาวอาศัยอยู่ “แล้วจะปัดยังไงให้เจอดีไซน์วะ แม่งเสิร์ชหาก็ไม่ได้อีก” เสียงบ่นให้กับหน้าจอโทรศัพท์ขณะที่นิ้วโป้งก็ปัดหน้าจอไปฝั่งซ้ายไม่หยุด ปัดอยู่นานเกือบ 5 นาทีถ้านับก็เกือบร้อยคนที่ชายหนุ่มนั้นปัดทิ้งไม่แม้แต่จะกดเข้าไปอ่านหน้าโปรไฟล์ “เชี่ย!!! นี่ดีไซน์เล่นแอปนี้จริงๆ เหรอวะเนี่ย” ร้องอุทานเสียงดังจนการ์ดที่อยู่ในห้องได้ยินเพราะประตูปิดไม่สนิท “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ” หนึ่งในการ์ดวิ่งเข้ามาสีหน้าตื่นตระหนกตกใจ “ไม่มีอะไร ออกไปแล้วปิดประตูให้สนิทด้วย” เมื่อกดเข้าไปดูรายละเอียดในโปรไฟล์สายตาคมก็กวาดสายตาไล่อ่านตั้งแต่ประโยคแรกจนถึงประโยคสุดท้าย “หึ ต้องการหาคนคุยด้วยแล้วสบายใจอย่างนั้นเหรอ” นิ้วเรียวยาวปัดขวา ความบังเอิญครั้งที่สองที่เกิดขึ้นห่างไม่ถึง 5 นาทีก็คือเขาและหญิงสาวนั้น Mach กันอย่างไม่น่าเชื่อ ติ๊ง! ‘Hi,How r u to day? ,Nice to see u this here’ ข้อความแรกที่ลุคค์ส่งให้หญิงสาว สายตาคมจ้องหน้าจอมือถือตลอดเวลาคอยลุ้นว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับข้อความหรือไม่ ติ๊ง! ‘Hi,Nice to see u this here too’ หญิงสาวพิมพ์ตอบกลับ ทันทีที่เห็นข้อความตอบกลับจากอีกฝ่ายใบหน้าหล่อเหลาก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ทางด้านดีไซน์ “ใครกันนะ ทำไมโปรไฟล์ดูลึกลับจังไม่เปิดเผยใบหน้าแต่ยืนยันตัวตนเรียบร้อยแล้วด้วย” ถึงจะสงสัยอยู่บ้างแต่อย่างน้อยเจ้าของชื่อนี้ก็มีตัวตนอยู่จริง ความสงสัยถูกเก็บไว้ในใจ ด้วยความอยากรู้จักตัวตนของชายหนุ่มจึงแชตถามกลับไปอีกครั้งเป็นข้อความภาษาไทยเพราะรายละเอียดในโปรไฟล์บอกเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกาสามารถพูดได้ 3 ภาษาทั้งไทย อเมริกัน และเยอรมัน ‘สวัสดีค่ะฉันชื่อดีไซน์นะคะ กำลังมองหาเพื่อนคุย แล้วคุณลูคัสล่ะคะกำลังมองหาอะไรที่นี่’ ‘มองหาคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจ สามารถคุยกันได้ทุกเรื่องครับ’ ‘เหงาเหรอคะ’ ‘ประมาณนั้นครับ แล้วคุณล่ะครับเหงาเหมือนกันเหรอ’ ‘ก็ประมาณนั้นค่ะ’ ‘แล้ววันนี้ทำงานเป็นอย่างไรบ้างครับราบรื่นดีไหม’ ‘ก็โอเคค่ะไม่มีปัญหาอะไร แล้วคุณล่ะคะ’ ‘หวังว่าจะราบรื่นเช่นกันครับ’ ‘เอ๊ะ! ตอนนี้ยังทำงานอยู่เหรอคะ’ ‘ครับ ผมทำงานกลางคืน’ ‘อ้อ..ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ขอให้งานราบรื่นค่ะ’ ‘ขอบคุณครับ พักผ่อนเถอะนะครับ ฝันดีนะครับ’ ‘จะบอกฝันดีกลับก็ไม่ได้ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีก็แล้วกันค่ะ’ ‘เป็นวันที่ดีครับเพราะเราสองคนเจอกัน ฝันดีอีกรอบครับ’ ‘ค่ะ’ ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนยังจ้องหน้าจอมือถือที่ยังเปิดแชตค้างไว้ ความรู้สึกแปลกใหม่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “หาว..” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปิดปากกระจับได้รูป ร่างกายส่งสัญญาณว่าต้องการพักผ่อนทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาแค่ประมาณ 4 ทุ่ม ปกติจะเข้านอนหลังจากเที่ยงคืนเป็นต้นไป “นานเท่าไหร่แล้วนะที่ร่างกายไม่ได้พักผ่อนแต่หัววันขนาดนี้” เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ ปิดลง ร่างอรชรนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงโดยมีกระปุกยานอนหลับวางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียง คืนนี้เป็นคืนแรกที่หญิงสาวนอนหลับสนิทโดยที่ไม่ต้องพึ่งยาอันตรายนั้นในรอบเดือนกว่าๆ 6 โมงเช้า ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนข้อความปลุกให้หญิงสาวที่นอนหลับเต็มตื่นมาตลอดทั้งคืนรู้สึกตัวตื่นขึ้น เปลือกตาค่อยๆ ลืมขึ้นและกะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับสายตารับกับแสงสว่างที่ลอดผ่านม่านเข้ามา ‘สวัสดีตอนเช้า อย่าลืมทานมื้อเช้าด้วยนะครับเพราะมื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญ’ ‘สวัสดีตอนเช้าค่ะ เมื่อคืนงานราบรื่นใช่ไหมคะ’ ‘ราบรื่นดีครับ’ ‘เหนื่อยไหมคะ’ ‘ไม่ครับ ขอบคุณครับที่ถาม วันนี้ไปทำงานไหมครับ’ ‘ทำค่ะ ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก่อนนะคะ คุณลูคัสก็อาบน้ำพักผ่อนเถอะนะคะ’ ‘ครับ ขับรถระวังด้วยนะครับ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ’ ‘ขอบคุณค่ะ’ ใบหน้าเรียวเล็กสดใสตื่นมาในเช้าวันนี้บนโลกที่สดใสกว่าเมื่อวาน ความรู้สึกอยากออกไปใช้ชีวิตมีมากกว่าทุกวัน ปากกระจับเผยยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์ที่ยังเปิดหน้าแชตค้างอยู่ “อย่างน้อยโลกก็ไม่ได้ใจร้ายกับฉันมากนัก ยังใจดีเหวี่ยงคุณมาให้ฉัน” เสียงนุ่มหวานบอกกับตัวเองพร้อมกับดันตัวลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อนจัดการธุระส่วนตัวก่อนจะออกไปทำงาน คฤหาสน์ฮาร์เปอร์ “ไอ้ลุคค์กลับมาหรือยัง” มาเฟียหนุ่มเจ้าของคฤหาสน์เอ่ยถามบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณนั้น “พึ่งกลับมาครับ” “แล้วมันอยู่ไหน” “ในห้องทำงานนายครับ” เท้ายาวเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้องทำงานที่บอดี้การ์ดหนุ่มพึ่งเดินเข้าไปก่อนหน้าไม่กี่นาที “ไม่สบาย” เสียงเรียบนิ่งถามขึ้นเมื่อเห็นบอดี้การ์ดคนสนิทกำลังนั่งยิ้มให้กับหน้าจอมือถือ “นายถามผมเหรอครับ” ใบหน้าคมเข้มเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอมองหน้าคนเป็นนายแล้วเอ่ยถามกลับ “ในห้องนี้มีแค่กูกับมึง” “ผมสบายดีครับ ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แต่ผมเป็นหมอเผื่อนายลืม” ลุคค์ตอบกลับเสียงเรียบเช่นกัน “ถ้าแค่ร่างกายไม่สบายมึงรักษาตัวเองได้ แต่ถ้ามึงบ้ามึงต้องรักษากับหมอจิตเวช” “ผมยังไม่บ้าครับ” “แล้วเป็นห่าอะไรนั่งยิ้มให้โทรศัพท์” “ก็คงมีอะไรดีๆ ในโทรศัพท์ที่ทำให้ยิ้มได้แหละครับ นายมีงานด่วนอะไรถึงเข้ามาในห้องทำงานแต่เช้าครับ ปกติกว่าจะทำงานทำการได้ก็บ่ายโน่นไม่ใช่เหรอครับ” “ไอ้ลุคค์! มึงกำลังด่ากู” “เปล่าครับ ผมแค่พูดความจริง สรุปนายมีงานด่วนอะไรครับ” “โซนใหม่ที่เปิดเป็นยังไงบ้าง บอดี้การ์ดดูแลเพียงพอใช่ไหม” “พอครับ เพราะเด็กบาร์โฮสต์ที่เรารับเข้ามาทำงานก็ผ่านการคัดเลือกตามกฎระเบียบของเราก็เลยดูแลง่ายหน่อยครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มตอบกลับคนเป็นนายไปตามความจริง พนักงานที่ทำงานอยู่โซนบาร์โฮสต์ทุกคนผ่านการฝึกและทดสอบโดยแทนไททุกคน “ดูแลดีๆ อย่าให้มีปัญหาเกิดขึ้นแล้วกัน แล้วทำไมป่านนี้มึงยังไม่ไปนอน” “ไอ้เคนส่งบัญชีมาให้ตรวจ เสร็จตรงนี้ก็ว่าจะไปนอนแล้วครับ” “แล้วทำไมไม่ให้ไอ้ธารามันช่วย งานฝั่งยุโรปก็เคลียร์หมดแล้วนี่” มาเฟียหนุ่มแสดงออกถึงความห่วงใยคนสนิท “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ชอบโยนงานตัวเองไปให้คนอื่นทำ” เสียงเรียบตอบกลับคนเป็นนายขณะที่สายตาจ้องอยู่ที่หน้าจอแล็ปท็อป ใช้สมาธิตรวจเช็กตัวเลขทีละบรรทัดอย่างละเอียด “แม่ง! ลูกน้องแต่ละคนปากดีกันทั้งนั้น ต่อไปไม่ต้องเรียกกูว่านายแล้วมั้ง” “แล้วจะให้พวกผมเรียกว่าอะไรครับ ชาร์วีอย่างนั้นเหรอครับ” “ไอ้ลุคค์!” เสียงกร้าวตะโกนใส่หน้ามือซ้ายคนสนิทดังลั่นได้ยินออกไปถึงข้างนอก แอ๊ด.. “เสียงดังจังเลยคะ ลูกตกใจหมด” พลอยใสเปิดประตูเข้ามามองสามีตาขวางพร้อมเอ่ยดุ “นายเสียงดังจริงๆ ครับสงสัยหิวข้าว น้องพลอยใสพานายไปทานมื้อเช้าเถอะครับ” “จะพาลใส่คนอื่นแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ไม่ได้นะคะ หนูตั้งโต๊ะเสร็จแล้วออกไปทานข้าวกันค่ะ พี่ลุคค์ด้วยนะคะลุกมาทานมื้อเช้าก่อนค่อยมาทำงานต่อค่ะ” “ครับ เดี๋ยวพี่ตามไปครับ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more