WISEST BILLIONAIRE

EPISODE THREE

Episode 3

I WAITED for one week to fully recovered. Sa wakas ay pwede na akong makalabas. Talagang hinintay ko pang gumaling ang aking mga sugat bago kumilos ng kahit na ano. Unang hinanap ng aking mga mata si Lolo Nestor. Kanina pa siya wala and I have no idea kung saan siya ngayon.

I went outside to see kung ano nga ba hitsura ng islang ito. I saw few houses nearer to Lolo Nestor's house and it was all made by woods and bamboo. This island is truly an island with simple lifestyle yet it has been victimized by extreme poor. Or I should say, poverty.

Mayroon akong mga nakikitang tao at abala ang mga ito. Dahil tirik na tirik ang araw at sobrang init sa labas. I decided to get inside the native house. Doon ko na lamang hinintay ang matanda. Pero sa mga oras na nagdaan ay wala pa siya. Medyo nag-aalala na ako at hindi mapakali. When I decided to look for him may narinig akong nagsisigaw. Boses iyon ng tumatakbong tao. At patungo ito sa bahay. Binuksan ko kaagad ang pinto at hindi ako nagkamali.

"Si Tatang Nestor hinimatay sa dalampasigan!" sigaw ng lalaki at bakas sa mga mata nito ang pag-aalala.

"Damn, kumusta siya?" kalmadong tanong ko kahit sa loob-loob ko'y nag-umpisa na akong kabahan. I don't want to show weakness to people in this island. I must remain my phase at kailangang alam nila kung ano akong tao.

"Kailangan ko ng tulong mo para buhatin siya pabalik dito sa kanyang bahay."

"Okay then, let's go." Hindi naman siguro bawas points iyon sa mga magagandang dilag dito sa isla. Baka nga mamangha pa sila sa akin.

May naisip akong kakaiba na paniguradong aakit sa mga dilag. Eksaktong paglabas ko ng bahay ay hinubad ko ang aking damit. Dahil sa maputi ako ay nangibabaw ang kulay ng aking balat sa lalaki. Mas kitang-kita ngayon ang eight packs abs ko.

"Anong ginagawa mo?" tanong ng lalaki sa akin na tila hindi alam kung para saan ang kanyang paghuhubad.

"It's too hot at kailangan kong maghubad. Hindi naman bawal, right?"

"Hindi naman, magmadali na tayo baka natuyuan na si Tatang Nestor sa sobrang init."

This man is literally right, sobrang init at nakaka-dehydrate ng tao ang sino mang mananatili ng matagal under the heat of the sun. I just followed him until we reached the seashore. If I am not mistaken it was 500 meters away from Lolo Nestor's house.

Naabutan namin siya na may nakatabong mga dahon. I git curious bakit may mga dahon but hindi ko na tinanong kung para saan iyon. Sa aming dalawa, I have toned and big muscle. I immediately carry Lolo Nestors on my both arms. Sobrang gaan lang niya at mahina ang kanyang heartbeat. I am so scared baka hindi niya na kakayanin.

Pagdating namin sa bahay ay kaagad ko siyang pinahiga at tinanggal ang pang itaas na damit. He is very weak at ang dry ng balat.

"Please get me a hand towel with warmth water," aniya sa lalaki na nakatingin lang.

"Hindi kita maintindihan," ani nito at kumunot ang noo.

"Damn," pinikit ko ang aking mga mata. Mukhang hindi yata ito naturuan ni Lolo Nestor. "Kunan mo ako ng bimpo at maligamgam na tubig," pag-ulit ko sa wikang tagalog.

"Iyon pala 'yon? Sige," ani nito at nagmamadaling umalis.

"Ang apo ko," mahinang wika ng matanda at naiintindihan ko pa naman iyon.

"It is not the time to look for your grand daughter. Ano ang nararamdaman mo?" I asked.

"Nagugutom ako," nanghihinang wika nito.

"Okay, I'll get you a food," umalis ako saglit at nagtungo sa kusina. May isda pa roon na aking tira at kaunting kanin. It might be so better kaysa wala siyang kakainin. Kumuha na rin ako ng tubig.

Bumalik ako kaagad kung saan ko siya iniwan. Nandoon pa rin siya at nakapikit ang mga mata.

"Ubusin mo itong isda at kanin, bakit hindi ka kumain," wiko ko at umupo sa tabi niya. Dahan-dahan ko siyang binangon at sinandal sa dingding.

"Para saiyo ang pagkain na 'yan, tubig lang sa akin sapat na."

"Damn, hindi ito oras na magpaka-hero kayo. You're dying at kailangan mong kumain."

"It's for you," ani nito sa wikang ingles at unang beses ko siyang marinig na nagsasalita gamit ang ganoong wika.

"Mabubuhay ako for days na walang pagkain at kayo kapag hindi na kakain ay baka mahaba lang ang isang oras upang kayo'y mabuhay."

"Pero baka wala ka nang kakainin niyan?"

Naipikit ko ang aking mga mata. Sa lahat ng ayaw ko ay iyong matigas ang ulo. I easily get pissed.

"I'll find food for myself... for the both of us, kaya pa ng aking katawan and I think matutunan ko naman iyon," wala na akong choice. Hindi naman pwedeng aasa lang ako palagi sa matanda. Mamatay kami pareho.

"Pero," nag-aalala ang boses nito.

"Wala nang pero, mamamatay ka na nga ako pa rin ang iniisip mo," ani ko.

"I don't want you to live the same life I had before. Sobrang hirap," ani nito.

"Kung nakaya mo noon siyempre makakaya ko," ani ko. Nakakatalino pala kapag gutom, napa-ingles na siya.

"Magkaiba tayo," ani nito.

"Tama ka pero fast learner ako and damn, huwag na kayong makipagtalo sa akin. Kumain na kayo at ako na ang bahalang maghanap ng pagkain para sa ating dalawa mamaya. Mainit pa sa labas kaya mamayang hapon nalang," ani ko.

"Ano pa nga ba ang magagawa ko?"

"Wala ka nang magagawa pa," I insisted.

"Nanghihina pa ang aking mga kamay," ani nito.

Napabuntong hininga ako, of course kailangan ko siyang subuan. Hiniwalay ko muna ang mga tinik at nang matapos ay nag-umpisa na akong pakainin siya. Haggang sa natapos ko siyang pakainin at saka pa dumating ang lalaki dala ang aking iniutos.

"Akin na," kinuha ko ito sa lalaki. Sinuri ko muna ang tubig. Sobrang init niyon kaya masama ko siyang tiningnan.

"Bakit?" kumunot ang noo nito.

"Maligamgam ang sabi ko, bakit parang magtitimpla ka ng kape?"

"Okay na 'yan," ani nito.

Wala na akong nagawa. Inilunod ko ang bimpo at pinuga ko ang tubig. Dahan-dahan ko iyong ipinunas sa noo ni Lolo Nestor. Nakakaawa itong tingnan. It is my first time to take good care of an old man. Sa tanang buhay ko ay wala pa akong inalagaan ng ganito. I grow up na wala nang pamilya. Eksaktong natutunan ko lahat about sa negosyo ay siya namang pagkawala ng pamilya ko. So I grew up alone and independent.

"You need to sleep at ako na ang bahalang maghanap ng ating makakain," ani ko at tiningnan ang lalaki. "What's your name?" tanong ko at kumunot ang noo nito. Saka ko lang napagtanto na hindi pala ito nakakaintindi ng ingles. "Ano ang pangalan mo?"

"Ako si Betlog."

"What?" kumunot ang noo ko, "are you f*****g serious?"

"Mahilig akong kumain ng itlog ng mga ibon kaya betlog na ang naging palayaw ko," paliwanag ni Betlog.

"So may forest kayo rito?" tanong ko.

"Forest? Ano 'yon?"

Napabuntong hininga ako, "kakahuyan, kagubatan," paliwanag ko.

"Oo naman, madaming bungang kahoy iyon at mga prutas roon pero wala kaming ideya kung pwede ba iyong kainin," ani ni Betlog.

"Anong klaseng mga halaman?" tanong ko.

"Iyon ang hindi ko alam."

"May mga halaman roon na maaari mong alam pero hindi alam ng taga-rito. Matanda na ako kaya hindi na ako nakakapunta roon upang mamitas. Wala namang pumuntang tao roon dahil takot ang mga ito," wika ni Lolo Nestor.

"Okay, samahan mo akong pumunta roon Betlog. Magdala ka ng mga lalagyan natin," utos ko.

"Sigurado ka ba?"

"Oo, kahit papaano ay may alam ako sa mga halaman dahil mahilig ako sa biology."

"Oh," wika ni Lolo Nestor. "I wish kumuha ako ng ganyang kurso noon edi sana nagamit ko lahat ng iyon."

"Bukod sa mga halaman, ano pa ang mga nandoon?" Sa pagkakataong iyon ay nakatingin na ako sa matanda. Mas matino pa ito kausap kaysa kay Betlog.

"May mga wild animals roon. Pwedeng gawing domesticated ang mga iyon kapag nakahuli. Pwedeng paramihin."

"Exciting," ani ko. Kahit papaano ay may magagawa akong maganda sa islang ito. I'm an entrepreneur at baka makanap ako ng solusyon para naman matubos ang gutom sa islang ito lalo pa't bawal ang mangingisda sa laot.

"Malaki ba ang isla na ito?" curious kong tanong.

"Malaki kung pagsasamahin ang dalawang isla."

Tumango lang ako bilang pagsang-ayon kay Betlog. Tiningnan ko si Lolo Nestoe upang masuri kung mayroon bang improvement sa mukha nito pagkatapos kumain. Medyo okay na naman ito at nakikinig lang.

"Bago sana ako mamatay ay gusto kong makita ang aking apo," ani nito.

Kumunot ang noo ko. There's no way para mapuntahan namin ang kanyang apo.

"Christon, may natitira akong pera diyan, kunin mo at puntahan ang aking apo. Hangga't maaari ay iligtas mo siya roon. Matalino kang tao at alam mo ang gagawin kapag kaharap mo sila. Kapag nakuha mo na siya ay pakasalan mo ang aking apo."

"What?" namilog ang aking mga mata. "Ang iligtas siya ay pwede pero ibang usapan na ang papakasalan ko siya," sa mga telenobela lang may ganoong tagpo pero sa tunag na buhay ay wala. Walang-wala.

"Hindi siya alangan ng mukha, maganda siya at sobrang inosenti. Alam mong magugustuhan mo ang aking apo at magusutuhan ka niya," ani Lolo Nestor.

"Mamatay ka na ba?" tanong ko.

Umiling ito, "hindi ako mamatay hangga't hindi ko nakikita ang aking apo."

Kakaiba din ang matandang ito.