วุ่นรักพี่ผู้ใหญ่

ตอนที่3.นางสาวทอฝันคนสวย

นางสาวทอฝันคนสวย

ทอฝันปิดบ้านลงกลอน แน่นหนาแล้วเข้าห้องนอนสวดมนต์ไหว้พระที่ทำเป็นกิจวัตรประจำวัน เปิดไฟที่หัวเตียงหนึ่งดวงให้แสงสว่าง

หญิงสาวเป็นคนที่ชอบเปิดไฟนอน ตั้งแต่ยังเด็กจนป่านนี้ก็ยังชอบอยู่ แม้ว่าจะสว่างขนาดไหน ก็ไม่มีผลกับการนอนของทอฝัน

ครืด..ครืด..สมาร์ทโฟนส่งเสียงเรียก

ฉันรีบรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นแม่โทรมา

ทอฝัน: "สวัสดีค่ะแม่"

แม่: "นอนหรือยังลูก"

ทอฝัน: "กำลังนอนค่ะ...แม่ไม่ต้องห่วงนะคะทอฝันอยู่ได้ค่ะ"

แม่: "อดทนเอาหน่อยรออีกซักปีสองปี แม่จะหาทางวิ่งเต้นกลับบ้านเรานะลูก"

ทอฝัน: "ค่ะแม่..."

หญิงสาวกดวางโทรศัพท์ลง....พยายามข่มตานอนเท่าไหร่ก็ไม่หลับจึงเข้า Tiktok ดูโปรไฟล์ของตนเอง

ทอฝันเป็นคนติดโซเชี่ยลมานาน แต่ครั้งนี้ก็ใช้มันให้เป็นประโยชน์โดยการอัดคลิปตลอดการเดินทางจนมาถึงที่นี่โดยสวัสดิภาพ

แม้กระทั่งห้องพักก็ได้ถูกเผยแพร่ออกไป.....เพื่อคนที่รักที่ห่วงจะได้สบายใจ

รุ่งเช้าของอีกวัน

ทอฝันเริ่มต้นวันใหม่ด้วยจิตใจที่เบิกบานสวมชุดข้าราชการสีกากีติดเครื่องหมายของกรมส่งเสริมการเกษตร แต่งหน้าอ่อนหวานแบบธรรมชาติผมยาวรวบไว้ที่กลางหลังแบบง่ายๆผูกด้วยโบว์น่ารัก

มือเรียวจับปกเสื้อให้เรียบร้อยกว่าเดิม จับที่เอวคอดแล้วถอนหายใจเข้าปอดอีกครั้ง แล้วยิ้มให้กับตนเองสำหรับการเริ่มต้น

"โตได้แล้วนะทอฝัน" ฉันมองเงาตนเองในกระจกนึกถึงคำสอนของพ่อกับแม่จนขึ้นใจ

"ลูกจงเป็นข้าราชการที่ดี" เพียงเท่านั้นทอฝันก็ปิดบ้านสะพายกระเป๋าใบเล็กหนึ่งใบสวมรองเท้าคัทชูสีดำ มุ่งหน้าสู่สำนักงานเกษตรที่เดินไปก็ถึงในเวลาสิบนาที

@ สำนักงานเกษตร

เวลา 7.30 น.

อากาศยามเช้าของยะลาเย็นสบายกำลังดี เดินมาแล้วเหงื่อก็ยังไม่ออกแต่ถ้าเป็นที่เรณูนครป่านนี้ต้องปาดเหงื่อกันแล้ว

ฉันเดินมาเรื่อยๆไม่รีบร้อนอะไรมาก ถึงที่สำนักงานผลักประตูเข้าด้านในเพราะไฟเปิดสว่างไสวแสดงว่าต้องคนมากันแล้ว แต่มองไปก็ไม่เห็นใครสักคนได้ยินเพียงเสียงดังก๊อกแก๊กที่ด้านใน

ฉันนั่งรอพี่ซันเหล็กที่เก้าอี้ด้านหน้าด้วยความสงบเสงี่ยม กวาดตามองด้านในสำนักงาน ทุกอย่างเป็นระเบียบดีมีการจัดโต๊ะเป็นกลุ่มงานตามผังองค์กรด้านหน้าตู้เอกสารที่จัดแฟ้มสวยงาม

บนโต๊ะมีเพียงคอมพิวเตอร์หนึ่งตัวกับเอกสารที่วางอย่างเป็นระเบียบ

ส่วนด้านในสุดห้องกระจกที่ยังมืดสนิทเป็นห้องของเกษตรอำเภอ แขนเรียวยกข้อมือดูเวลาอีกครั้ง

"เราคงมาเช้าไปมั้ง" ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงดังมาแต่ไกลรู้เลยว่าเป็นผู้หญิงจึงหันไปดู

"หนู...ทอฝันใช่ไหมคะ" เสียงนุ่มใจดีของหญิงสูงวัยดังที่ข้างตัวพร้อมกับมือนุ่มจับเบาๆที่ไหล่

ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ใหญ่ใจดีพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะหนูทอฝันค่ะ"

"เชิญจ๊ะ...เชิญด้านใน" ฉันลุกจากเก้าอี้เดินตามคุณเขาไปแล้วเทียบใบหน้าตัวจริงกับผังองค์กรจนแน่ใจว่าคุณเขาคือเกษตรอำเภอนั่นเอง ฉันจึงตามติดเข้าด้านใน

คุณจารุวรรณ เกษตรอำเภอ

ก่อนถึงห้องของเกษตรอำเภอ ฉันเหลือบไปเห็นโต๊ะทำงานของตนเอง เป็นโต๊ะเหล็กใหม่เอี่ยมยังไม่ได้ใช้งานกับคอมพิวเตอร์ออลอินวันหนึ่งตัว บนโต๊ะมีป้ายชื่อฉันนางสาวทอฝันติดอยู่

ฉันยิ้มในใจ..นั่นโต๊ะทำงานของเธอนะทอฝัน

นั่งลงที่เก้าอี้ด้านตรงข้ามกับคุณจารุวรรณ วางกระเป๋าสะพายไว้แนบตัวสมตากับสายตาอบอุ่นนั้น ลองสังเกตุดูพี่เขาน่าจะไม่ใช่คนภาคใต้แน่นอน

"แนะนำตัวก่อนนะพี่ชื่อจารุวรรณหรือเรียกง่ายๆว่าพี่อั๊งก็ได้นะ"

"ค่ะ...พี่อั๊ง"

"หนูทอฝันมาถึงเมื่อวานใช่ไหม...พี่เห็นซันเหล็กบอก"

"ค่ะ...ถึงเมื่อวานตอนเย็นค่ะ"

"บ้านพักเรียบร้อยดีไหม"

ก็น่าจะเป็นพี่เขาล่ะมั้งที่จัดการทุกอย่างในบ้านอย่างดีแบบนี้ "ดีค่ะ...ดีมากในตู้เย็นมีของกินเต็มเลยค่ะ"

คนขี้ประจบอย่างทอฝัน.....

เกษตรอำเภอยิ้มออกมาอย่างพอใจ "พี่นึกว่าซันเหล็กมันจะไม่ได้เรื่องซะอีก"

"ได้เรื่องค่ะ.... ที่นี่ต้อนรับดีเกินคาดค่ะ"

"อืม...ที่นี่อยู่กันแบบพี่แบบน้องไม่ต้องเกร็งไม่ต้องเครียด"

คุยกันได้สักพักที่ด้านนอกก็เริ่มมีเสียงพูดคุยเป็นสำเนียงภาษาใต้ ที่ต้องตั้งใจฟังถึงจะรู้เรื่อง

ก๊อก....ก๊อก....ก๊อก...เสียงเคาะประตูแล้วเปิดพร้อมมีใบหน้าคนโผล่เข้ามา

"หัวหน้าครับ...ผมซันเหล็กมาถึงแล้วครับ" ฉันมองไปทางพี่บ่าวเห็นเขายิ้มฟันขาวมาให้

พี่อั๊งพยักหน้าให้ฉันแล้วว่า "ไปเถอะ..พักผ่อนที่โต๊ะทำงานก่อน เก้าโมงเช้าพี่จะพาไปแนะนำตัวกับท่านนายอำเภอ"

ฉันพนมมือไหว้แล้วลุกจากเก้าอี้เดินตามพี่ซันเหล็กออกไป...

หน้าห้องรอต้อนรับอบอุ่นพร้อมยืนรอแนะนำตัว...

สายตาท่าทางของแต่ละคน...ฉันรู้ที่นี่ต้องสนุกแน่ๆ

จากการประเมินด้วยสายต าฉันน่าจะเด็กสุดจึงสามารถเรียกพี่ได้อย่างเต็มปาก

"สวัสดีค่ะ...ทอฝันค่ะ" ฉันเริ่มต้นด้วยการแนะนำตนเองก่อนเป็นอันดับแรกไหว้ทุกคนจนทั่วกัน ยิ้มแบบสวยๆให้ไป

เริ่มเลอคนแรก...

พี่บ่าวซันเหล็กหัวหน้าทีมเป็นนักวิชาการส่งเสริมการเกษตร มีเมียแล้วอายุ 33ปี

พี่บ่าวอานัสคนยะลาเชื้อสายจีนผิวขาวสูงโปร่ง ยืนยิ้มตาหยีเป็นนักวิชาการส่งเสริมการเกษตรอีกคนอายุ 28ปี สถานะโสด

พี่บ่าวเอกพงศ์หรือเอกคนยะลาผิวขาวเหมือนกัน แต่หล่อน้อยกว่าพี่บ่าวอานัสเป็นเจ้าพนักงานการเกษตร อายุ39ปีสถานะโสด

ต่อด้วยพี่สาวอย่างพี่เดียร์คนหาดใหญ่สงขลา เจ้าพนักงานการเกษตรชำนาญการรูปร่างท้วมนิดๆ ใบหน้าสวยคมตามแบบฉบับสาวใต้มีครอบครัวแล้วอายุ42ปี แต่ดูคล่องแคล่วมาก

คนสุดท้ายพี่สาวเจินคนปัตตานีเจ้าพนักงานธุรการเมียพี่ซันเหล็ก

พอแนะนำตัวกันครบแล้วพี่ซันเหล็ก เชิญฉันเข้ากลุ่มไลน์ เพิ่มเพื่อนที่เฟสบุ๊คติดตามใน Tiktok

แงง....พอทุกคนได้เฟสและเพลิดเพลินกับTiktok แล้วฉันเห็นทุกคนดูมีความสุขกันมาก เพราะเรื่องฮาๆ โก๊ะๆของนางสาวทอฝันมันมีเยอะจนทุกคนตั้งหลักเอนตัวกับพนักพิงเก้าอี้ งานการไม่ต้องทำกันแล้ว

ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคักแว่วมาไม่ขาดสาย

นี่ฉันทำอะไรลงไป....ฮึก

จะมาอายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วก็เซิ้งกระติ๊บไปเลยสิคร้า......เสียงดนตรีดีดไหพิณอะไรก็มา

เวลา9.00 น

ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองเปิดคอมเข้าเพจของกรมส่งเสริมการเกษตร อ่านวารสารวิชาการ

แต่พวกพี่ๆ ยังเสพไม่รู้เบื่อ...

สาววาริณวันนี้ต้องกินน้ำตา.....(ใส่ลูกคอด้วย)เมื่อหนุ่มอุบลไม่มาแห่เทียนพรรษา

พี่อั๊งออกมาได้ทันเห็นสิ่งนี้จึงเคาะที่โต๊ะของพี่ซันเหล็ก ก๊อก...ก๊อก...

เอื้อก...ฉันแอบกลืนน้ำลายลงคอ..คิดในใจสงสัยงานนี้พี่ซันเหล็กต้องโดนยับแน่ๆ

"ไหนดูอะไรกัน..."

พี่บ่าวเงยหน้าจากสมาร์ทโฟนแล้วส่งให้พี่อั๊งดู พอได้ดูพี่อั๊งถึงกับยิ้มออกมาแบบเปิดเผยดวงตาพราวระยับ

ฉันต้องเอามือปิดใบหน้าสวยๆไว้เพราะอาย

พี่อั๊งเดินมาหาฉันถึงโต๊ะยิ้มละมัย "ทอฝันเหรอเนี่ย! รำสวยจัง ปีนี้พี่จะส่งเข้าประกวด"

เฮือก.... เอาแล้วทอฝัน

"ประเพณีชักพระ เดือนตุลา"

"ทอฝันทำเล่นๆค่ะ เอาเข้าจริงอาจจะไม่ได้เรื่องก็ได้นะคะ"

"ซ้อมเลย...."

"ไปเถอะซันเหล็ก...ปีนี้พี่ไม่ต้องอับอายแล้ว"

จากนั้นเราสามคนคือพี่อั๊ง พี่ซันเหล็กและฉันมุ่งหน้าสู่ที่ว่าการอำเภอ โดยมีพี่ซันเหล็กเป็นคนขับ

@ ที่ว่าการอำเภอ

รถปิ๊กอัพสี่ประตูกลางเก่ากลางใหม่ จอดตรงหน้าหอประชุมอำเภอที่มีผู้คนเนืองแน่น ทุกคนใส่สีกากีเหมือนกันหมดทั้งหญิงทั้งชาย

ด้านผู้ใหญ่หยวนที่ยืนคุยอยู่กับกำนันต่างหมู่บ้านเรื่องโรคทุเรียนของปีนี้ พลันสายตาเหลือบไปเห็นซันเหล็กเพื่อนของเขามากับเกษตรอำเภอคนเก่ง

และ....อีกคนที่เพิ่งลงจากรถ

ทอฝัน...สาวน้อยเมื่อวานได้กลายเป็นสาวสวยนัยน์ตาหวาน เรียวขาขาวที่โผล่พ้นชายกระโปรงน่ามองจนเขาต้องขยี้ตา

เมื่อเธอยิ้มแย้มดูสวยธรรมชาติไม่ต้องแต่งเติมและดื้อรั้นอยู่ในที

เขารีบจ้ำอ้าวทันที...แต่ไม่ใช่เพราะซันเหล็กเพื่อนเขาหรือเพราะท่านเกษตรอำเภอ

แต่เป็น.....ใจเขาเต้นตึกตักไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

"ซันเหล็ก...." เขาเรียกเพื่อนแต่สายตามันไม่สามารถละไปจากใบหน้าหวานได้เลย

และแล้วเธอก็หันมาตามเสียงเรียกแล้วยิ้มให้

"น้าผู้ใหญ่นี่คะ"

ผู้ใหญ่แม้จะดีใจแต่เขาก็ต้องชะงักกับคำว่าน้า...

เรียกพี่ได้ไหม...

นี่เขาอายุแค่33ปี คงไม่แก่ไปมั้ง

@@@@@@@@