EPISODE 2

2090 Words

แตนหรือแตน เอ๊ะ ฉันจะพูดให้มันมากความทำไมก็ไม่รู้เนอะ เอาเป็นว่าฉันน่ะชื่อแตน สาวไม่สวย หน้าไม่หมวย นมไม่ใหญ่ อายุเท่าไหร่ไม่รู้ ฐานะทางบ้านก็พอถูๆ ไถๆ ได้ นิสัยฉันน่ะเป็นพวกชอบปะทะ ไม่เคยเกรงกลัวใครไม่ว่าจะหญิงหรือชายฉันได้หมด ถึงฉันสู้ไม่ได้ฉันก็จะสู้ขอให้ฝ่ายตรงข้ามมีแผลบ้างตามร่างกายของมันแค่นี้ฉันก็สะใจแล้ว คนแถวบ้านไม่มีใครกล้ายุ่งกับฉันหรอก เรียกได้ว่าพวกเขาน่ะเกลียดขี้หน้าฉันด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่แคร์หรอกนะเพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องแคร์ ฉันไม่มีเพื่อนหรอก ไม่ใช่ไม่มีคนคบนะแต่ฉันนี่แหละที่ไม่คบใคร ฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับใคร อยู่คนเดียวสบายใจกว่าเยอะชิวๆ ไปเลยไม่ต้องกลัวใครนินทา ไม่ต้องมานั่งระแวงเพื่อนนกสองหัว? เมื่อคืนฉันไปเที่ยวผับระหว่างที่ฉันกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ จู่ๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาขอซื้อตัวฉัน เขาหน้าหล่อนะแต่นิสัยเหี้ยไปหน่อย ฉันเลยสาดคำด่าชุดใหญ่ใส่เขาไปเต็มๆ แถมยังฟาดมือไปตบหน้าเขาอีก วันนี้ฉันแต่งตัวด้วยชุดสบายสบาย ไปเดินตลาดนัด หาของอร่อยกินคนเดียวสบายสบาย ฉันเดินกินลูกชิ้นปิ้งไปตามทางเดินกลับบ้านพร้อมฮัมเพลงไปด้วย ลูกชิ้นร้านนี้น้ำจิ้มเด็ดรอบหน้าฉันจะมาซื้อใหม่ เอี๊ยดดดด ฉัน: เห้ย มาจับกูทำไมวะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ฉันร้องโหวกเหวกโวยวายให้คนช่วย เมื่ออยู่ๆ ก็มีรถมาจอดตรงหน้าฉัน แถมคนในรถยังมาจับตัวฉันอีก ฉัน: ปล่อยกู ไอ้เหี้ยปล่อย ช่วยด้วย 'เงียบถ้าไม่อยากตายอย่าส่งเสียงเด็ดขาด' เอาปืนมาจ่อหัวฉัน แล้วไงกับอีแค่ปืนกูไม่กลัวหรอกเว้ย ฉันกระทืบเท้าไอ้คนที่ล็อกแขนฉันอยู่จนมันล้มไปนอนกับพื้น แล้วหันไปต่อยอีกคนข้างหน้า จากนั้นฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีพวกมัน 'เห้ยตามดิวะ' 'จับให้ได้น่ะเว้ย ไม่งั้นนายได้ฆ่าพวกเราแน่' ฉันได้ยินเสียงบทสนทนาของพวกมันที่คุยกันอยู่ ตอนนี้ฉันได้แต่วิ่งหนีอยา่งเดียวชาวบ้านแม่งไม่ยอมช่วยกู โอ๊ะ ลืมไปใครไม่ยุ่งกับกู? ฉันวิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้ 'ไปไหนแล้ววะ' 'ไปหาให้ทั่วคนนี้นายต้องได้' 'งั้นกูไปทางนู้น' 'เออกูจะไปทางนี้เอง' มึงจะไปทางไหนก็ไปเถอะตอนนี้กูปวดฉี่จนจะราดอยู่แล้ว ฉันนั่งหลบอยู่หลังพุ่มไม้พักใหญ่ๆ จนแน่ใจว่าพวกนั้นกลับกันไปหมดแล้วจึงออกมา ฉัน: โล่งอก 'โล่งมากไหมจ๊ะ' ฉัน: เห้ย อือ เสียงของฉันถูกกลืนลงคอไปเมื่อพวกมันเอาผ้ามาโป๊ะจมูกฉัน จนฉันสลบไป เรื่องนี้สอนให้ฉันได้รู้ว่าจะแกร่งจะฉลาดขนาดไหนสุดท้ายฉันก็แพ้ผู้ชายร่างใหญ่และยาสลบอยู่ดี [ขุนพล] บอกแล้วไงครับว่าอะไรที่ผมอยากได้ผมก็ต้องได้ อย่างเช่นผู้หญิงคนนี้ที่กำลังนอนสลบอยู่บนเตียงของผม พรุ่งนี้เช้าเธอน่าจะตื่น ผมยืนมองร่างกายของเธอเงียบๆ ผมยังไม่คิดจะทำอะไรเธอตอนนี้หรอกครับ แม่นี่ประมาทไม่ได้ลูกน้องผมเล่าให้ฟังว่ากว่าจะจับตัวมาได้เล่นเอาลูกน้องผมแทบน้วม ผมยืนมองร่างเธอสักพักก่อนจะเดินออกจากห้องมา วันนี้ผมต้องไปส่งย***าล็อตใหญ่ให้กับลูกค้าคนสำคัญ สถานที่จัดส่งของคือโกดังร้างของผมที่อยู่ในป่า ผมใช้เวลานั่งรถไม่นานก็มาถึงที่หมาย ซึ่งลูกค้ามารออยู่แล้ว ผม: สวัสดีครับคุณซัน คุณซัน: ของอยู่ไหนครับ ผม: ใจร้อนจังเลยนะครับ เห้ยเปิดท้ายรถให้คุณเขาดูสิ คุณซัน: หึ ดีนิ ผม: แน่นอน คุณซัน: เห้ย เอาเงินมา คุณซันใช้ให้ลูกน้องมันเปิดกระเป๋าเงินให้ผมดู ผมหยิบเงินมาดมดู กลิ่นอายของเงินมันหอมจริงๆ ผม: ขอบคุณ หวังว่าครั้งต่อไปเราจะได้ร่วมงานกันอีก คุณซัน: แน่นอน ผมจับมือกับคุณซันก่อนจะหันหลังเดินออกมา แต่ยังเดินไปพ้นประตูเลยครับ คุณซัน: แต่เราต้องไปเจอกันในนรกนะ ปัง! จบคำพูดของมัน มันก็ลั่นไกปืนทันที แต่ดีที่ลูกน้องผมกระชากตัวผมหลบกระสุนได้ทันเลยไม่เป็นอะไร ผม: จัดการพวกมันอย่าให้เหลือซาก เว้นแค่ไอ้ซันคนเดียวจับเป็น ลูกน้อง: ครับนาย สิ้นสุดคำตอบรับของลูกน้องผมเสียงปืนเกือบห้าสิบกระบองก็ดังขึ้นรัวๆ ต่างฝ่ายต่างกระหน่ำยิงใส่กันแบบไม่มีใครยอมใคร แต่สุดท้ายฝ่ายผมก็เป็นฝ่ายที่ชนะอยู่ดี ถึงลูกน้องผมจะบาดเจ็บเยอะก็เถอะ ผมเดินเข้าไปหาไอ้ซันช้าๆ ทำธุรกิจนี้กันมาตั้งนาน ไม่คิดว่ามันจะหักหลังกันได้ลงคอ ผม: ไงไอ้สวะ คุณซัน: หึ ผม: ทำไมไม่สู้อีกวะ/จิกผมมันให้เงยหน้าขึ้น ซัน: คนแบบมึงจะทำไรกูได้ กระจอกว่ะ ผม: เหรอ (เอามีดไล่วนบนหน้ามัน ก่อนจะกดมีดกรีดบนหน้ามันช้าๆ เลือดมันก็ค่อยๆ ไหลออกมา มันทนเก่งนะครับ ผมชอบ) ผม: เอามันไปจัดการซะ กูจะไปหาว่าที่เมียสักหน่อย แล้วพาพวกที่เจ็บไปทำแผลด้วย ลูกน้อง: ครับผม พูดจบผมก็เดินออกมาขึ้นรถ ระหว่างทางเดินหูของผมก็ได้ยินเสียงโหยหวนของไอ้ซันตลอดเวลา ไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่าผมจัดการมันยังไง ผมถือว่าครั้งนึงผมกับมันก็เคยทำธุรกิจด้วยกันผมเลยจัดให้มันไปแบบซอตฟ์ๆ แตนหรือแตน เอ๊ะ ฉันจะพูดให้มันมากความทำไมก็ไม่รู้เนอะ เอาเป็นว่าฉันน่ะชื่อแตน สาวไม่สวย หน้าไม่หมวย นมไม่ใหญ่ อายุเท่าไหร่ไม่รู้ ฐานะทางบ้านก็พอถูๆ ไถๆ ได้ นิสัยฉันน่ะเป็นพวกชอบปะทะ ไม่เคยเกรงกลัวใครไม่ว่าจะหญิงหรือชายฉันได้หมด ถึงฉันสู้ไม่ได้ฉันก็จะสู้ขอให้ฝ่ายตรงข้ามมีแผลบ้างตามร่างกายของมันแค่นี้ฉันก็สะใจแล้ว คนแถวบ้านไม่มีใครกล้ายุ่งกับฉันหรอก เรียกได้ว่าพวกเขาน่ะเกลียดขี้หน้าฉันด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่แคร์หรอกนะเพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องแคร์ ฉันไม่มีเพื่อนหรอก ไม่ใช่ไม่มีคนคบนะแต่ฉันนี่แหละที่ไม่คบใคร ฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับใคร อยู่คนเดียวสบายใจกว่าเยอะชิวๆ ไปเลยไม่ต้องกลัวใครนินทา ไม่ต้องมานั่งระแวงเพื่อนนกสองหัว? เมื่อคืนฉันไปเที่ยวผับระหว่างที่ฉันกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ จู่ๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาขอซื้อตัวฉัน เขาหน้าหล่อนะแต่นิสัยเหี้ยไปหน่อย ฉันเลยสาดคำด่าชุดใหญ่ใส่เขาไปเต็มๆ แถมยังฟาดมือไปตบหน้าเขาอีก วันนี้ฉันแต่งตัวด้วยชุดสบายสบาย ไปเดินตลาดนัด หาของอร่อยกินคนเดียวสบายสบาย ฉันเดินกินลูกชิ้นปิ้งไปตามทางเดินกลับบ้านพร้อมฮัมเพลงไปด้วย ลูกชิ้นร้านนี้น้ำจิ้มเด็ดรอบหน้าฉันจะมาซื้อใหม่ เอี๊ยดดดด ฉัน: เห้ย มาจับกูทำไมวะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ฉันร้องโหวกเหวกโวยวายให้คนช่วย เมื่ออยู่ๆ ก็มีรถมาจอดตรงหน้าฉัน แถมคนในรถยังมาจับตัวฉันอีก ฉัน: ปล่อยกู ไอ้เหี้ยปล่อย ช่วยด้วย 'เงียบถ้าไม่อยากตายอย่าส่งเสียงเด็ดขาด' เอาปืนมาจ่อหัวฉัน แล้วไงกับอีแค่ปืนกูไม่กลัวหรอกเว้ย ฉันกระทืบเท้าไอ้คนที่ล็อกแขนฉันอยู่จนมันล้มไปนอนกับพื้น แล้วหันไปต่อยอีกคนข้างหน้า จากนั้นฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีพวกมัน 'เห้ยตามดิวะ' 'จับให้ได้น่ะเว้ย ไม่งั้นนายได้ฆ่าพวกเราแน่' ฉันได้ยินเสียงบทสนทนาของพวกมันที่คุยกันอยู่ ตอนนี้ฉันได้แต่วิ่งหนีอยา่งเดียวชาวบ้านแม่งไม่ยอมช่วยกู โอ๊ะ ลืมไปใครไม่ยุ่งกับกู? ฉันวิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้ 'ไปไหนแล้ววะ' 'ไปหาให้ทั่วคนนี้นายต้องได้' 'งั้นกูไปทางนู้น' 'เออกูจะไปทางนี้เอง' มึงจะไปทางไหนก็ไปเถอะตอนนี้กูปวดฉี่จนจะราดอยู่แล้ว ฉันนั่งหลบอยู่หลังพุ่มไม้พักใหญ่ๆ จนแน่ใจว่าพวกนั้นกลับกันไปหมดแล้วจึงออกมา ฉัน: โล่งอก 'โล่งมากไหมจ๊ะ' ฉัน: เห้ย อือ เสียงของฉันถูกกลืนลงคอไปเมื่อพวกมันเอาผ้ามาโป๊ะจมูกฉัน จนฉันสลบไป เรื่องนี้สอนให้ฉันได้รู้ว่าจะแกร่งจะฉลาดขนาดไหนสุดท้ายฉันก็แพ้ผู้ชายร่างใหญ่และยาสลบอยู่ดี [ขุนพล] บอกแล้วไงครับว่าอะไรที่ผมอยากได้ผมก็ต้องได้ อย่างเช่นผู้หญิงคนนี้ที่กำลังนอนสลบอยู่บนเตียงของผม พรุ่งนี้เช้าเธอน่าจะตื่น ผมยืนมองร่างกายของเธอเงียบๆ ผมยังไม่คิดจะทำอะไรเธอตอนนี้หรอกครับ แม่นี่ประมาทไม่ได้ลูกน้องผมเล่าให้ฟังว่ากว่าจะจับตัวมาได้เล่นเอาลูกน้องผมแทบน้วม ผมยืนมองร่างเธอสักพักก่อนจะเดินออกจากห้องมา วันนี้ผมต้องไปส่งย***าล็อตใหญ่ให้กับลูกค้าคนสำคัญ สถานที่จัดส่งของคือโกดังร้างของผมที่อยู่ในป่า ผมใช้เวลานั่งรถไม่นานก็มาถึงที่หมาย ซึ่งลูกค้ามารออยู่แล้ว ผม: สวัสดีครับคุณซัน คุณซัน: ของอยู่ไหนครับ ผม: ใจร้อนจังเลยนะครับ เห้ยเปิดท้ายรถให้คุณเขาดูสิ คุณซัน: หึ ดีนิ ผม: แน่นอน คุณซัน: เห้ย เอาเงินมา คุณซันใช้ให้ลูกน้องมันเปิดกระเป๋าเงินให้ผมดู ผมหยิบเงินมาดมดู กลิ่นอายของเงินมันหอมจริงๆ ผม: ขอบคุณ หวังว่าครั้งต่อไปเราจะได้ร่วมงานกันอีก คุณซัน: แน่นอน ผมจับมือกับคุณซันก่อนจะหันหลังเดินออกมา แต่ยังเดินไปพ้นประตูเลยครับ คุณซัน: แต่เราต้องไปเจอกันในนรกนะ ปัง! จบคำพูดของมัน มันก็ลั่นไกปืนทันที แต่ดีที่ลูกน้องผมกระชากตัวผมหลบกระสุนได้ทันเลยไม่เป็นอะไร ผม: จัดการพวกมันอย่าให้เหลือซาก เว้นแค่ไอ้ซันคนเดียวจับเป็น ลูกน้อง: ครับนาย สิ้นสุดคำตอบรับของลูกน้องผมเสียงปืนเกือบห้าสิบกระบองก็ดังขึ้นรัวๆ ต่างฝ่ายต่างกระหน่ำยิงใส่กันแบบไม่มีใครยอมใคร แต่สุดท้ายฝ่ายผมก็เป็นฝ่ายที่ชนะอยู่ดี ถึงลูกน้องผมจะบาดเจ็บเยอะก็เถอะ ผมเดินเข้าไปหาไอ้ซันช้าๆ ทำธุรกิจนี้กันมาตั้งนาน ไม่คิดว่ามันจะหักหลังกันได้ลงคอ ผม: ไงไอ้สวะ คุณซัน: หึ ผม: ทำไมไม่สู้อีกวะ/จิกผมมันให้เงยหน้าขึ้น ซัน: คนแบบมึงจะทำไรกูได้ กระจอกว่ะ ผม: เหรอ (เอามีดไล่วนบนหน้ามัน ก่อนจะกดมีดกรีดบนหน้ามันช้าๆ เลือดมันก็ค่อยๆ ไหลออกมา มันทนเก่งนะครับ ผมชอบ) ผม: เอามันไปจัดการซะ กูจะไปหาว่าที่เมียสักหน่อย แล้วพาพวกที่เจ็บไปทำแผลด้วย ลูกน้อง: ครับผม พูดจบผมก็เดินออกมาขึ้นรถ ระหว่างทางเดินหูของผมก็ได้ยินเสียงโหยหวนของไอ้ซันตลอดเวลา ไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่าผมจัดการมันยังไง ผมถือว่าครั้งนึงผมกับมันก็เคยทำธุรกิจด้วยกันผมเลยจัดให้มันไปแบบซอตฟ์ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more