Pain 11 ; อดีตที่เเสนเจ็บปวด

1681 Words

[บนรถ – เส้นทางสู่บ้านริมน้ำ] แสงไฟจากถนนค่อยๆ น้อยลงเมื่อรถแล่นพ้นตัวเมืองเข้าสู่เขตเงียบสงบ ภายในรถยังคงเงียบ แต่ไม่ใช่ความเงียบแบบอึดอัดเหมือนเมื่อครู่ มันคือความเงียบที่กำลังสะสมพายุบางอย่าง ทีร่าเบือนหน้ามองกระจกอีกฝั่ง เมื่อถึงหน้าบ้าน เสียงเครื่องยนต์ดับลง แต่ไม่มีใครพูดอะไร เลเอสเปิดประตูลงมา เดินอ้อมไปเปิดฝั่งเธออย่างสุภาพ แต่นัยน์ตาเขาเรียบนิ่ง ราวกับนักล่าที่ไม่ต้องรีบ เพราะรู้ว่าเหยื่อจะหนีไม่พ้น ทีร่าลงจากรถ “พี่จะทำอะไร…” “ในเมื่อเธอไม่ยอมฟัง ฉันก็จะทำให้เธอ ‘รู้สึก’” เสียงเขาทุ้มต่ำแต่ชัดเจนจนทำให้หัวใจ เธอกระตุกวูบ [ภายในบ้าน – ห้องรับแขกติดริมน้ำ] แสงไฟสลัว อากาศเย็นจากแม่น้ำพัดเข้ามาเบาๆ ผ่านผ้าม่านสีขาวที่ปลิวไหว ทีร่ายืนอยู่กลางห้อง เหมือนคนที่ไม่แน่ใจว่าควรจะเดินต่อหรือถอยกลับ แต่เลเอสเดินเข้ามาใกล้…ทีละก้าว ทีละจังหวะ จนระยะห่างเหลือเพียงไม่กี่ฝ่ามือ “พี่จะทำอะไร…” เสียงเธอสั่น ด้วยความโกรธ… “ทำให้เธอกลับมาเป็นของฉัน…” เลเอสพูดจบก็ยื่นมือแตะที่ข้างแก้มเธอ สัมผัสนั่นหยาบกระด้าง แต่ทรงพลังจนทำให้ทีร่าตกใจ “สิทธิ์ของเธอ...มันไม่เคยเป็นของใครมันเป็นของฉันคนเดียว…” เขาก้มลงชิดจนลมหายใจร้อนจัดเป่ารด ปลายจมูกเธอ “พี่ไม่มีสิทธิ์เลเอส" “งั้นฉันจะ ‘เอามันคืน’ ด้วยตัวเอง…” วินาทีถัดมา…เลเอสก็ประโคมจูบลงอย่างรวดเร็ว และลึกซึ้งราวกับต้องการสั่งให้เธอจำ ว่ารสสัมผัสนี้เคยเป็นของใคร ทีร่าพยายามผลักเขาออก…แต่มือของเขาโอบแน่น.... เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีก “หยุดนะ…”เธอผลักเขาออกด้วยเเรงที่มี เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือตบเข้าที่แก้มของเลเอสอย่างแรง มือเล็กๆ นั่นสั่นเทา แต่นัยน์ตาเธอแน่วแน่ “พี่เป็นบ้าไปแล้วหรือไง…!” “ฉันไม่ใช่ของพี่…อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงพวกนั้นของพี่!!” แต่แทนที่เลเอสจะได้สติกลับมา…เขากลับหัวเราะในลำคอเบาๆ รอยยิ้มมุมปากนั่นไม่ได้บ้า แต่เต็มไปด้วยความเจ็บและ…ความจริง “เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นเเละหยิ่งไม่เหมือนทีร่า…เธอคือคนที่ฉันรัก” เขากระชากแขนเธอเข้ามาอีกครั้ง ก่อนที่จูบรุนแรงจะประทับลงอย่างไม่ทันตั้งตัว มันไม่ใช่จูบที่นุ่มนวล ไม่ใช่จูบที่อ้อนวอน แต่มันคือจูบของ “เจ้าของ” ที่กำลังจะทวงสิทธิ์ของตัวเองคืน มือเขาสอดเข้ากับเส้นผมเธอ ประคองท้ายทอยแน่นขณะที่ริมฝีปากบดขยี้ ลงอย่างไม่ปรานี ทีร่าดิ้นหนีเต็มแรง มือเล็กฟาดลงที่อกเขาแต่ยิ่งเธอปะทะ เขากลับยิ่งรัดแน่น ยิ่งเธอหนี เขากลับไล่ตาม ยิ่งเธอสู้ เขากลับกลายเป็นคลื่นที่ถาโถมแรงกว่าเดิม เสียงหอบของเธอดังประสานไปกับเสียงหายใจหนัก ของเขา “ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอให้ไปแต่งงาน กับใครหน้าไหนทั้งนั้น!” เสียงคำรามจากเลเอสดังขึ้นชัดเจน ราวกับคำสาปราวกับคำมั่นสัญญาที่เขา จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันเกิดขึ้นจริง “เเม้เเต่ถ้าจะต้องเเตกหักกับไอทิเบตฉันก็ยอม!!!” เขาตะคอกออกมาอีกครั้ง ก่อนจะซบหน้าลงตรงซอกคอเธอ เสียงหอบกระชั้นไหลผ่านต้นคอเธอ ขณะที่ร่างสูงยังโอบรัดไม่ยอมปล่อย “เธอจะต้องเป็นของฉัน…คนเดียว!! ไม่ว่าเธอจะเกลียดฉันแค่ไหน…เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปรักใคร เพราะเธอต้องรักเเค่พี่เท่านั้นเเค่เลเอสคนนี้เท่านั้น!!" "รักหรอ?ความรักที่ฉันไห้พี่ไปตอนนั้น มันยังไม่มากพอหรอเลเอส" เลเอสยืนนิ่งงั้นกับคำพูดที่เธอพูดใส่เขา กริยาท่าทางเธอไม่ได้เเข็งกร้าวเหมือนที่ ผ่านๆมาเเต่มันเหมือนเธอเมื่อหลายปีก่อน ย้อนเวลาไปเมื่อห้าปีก่อน "ในวันที่ทั้งความรักและความเชื่อใจ... ถูกทรยศ" เสียงหัวเราะของทีร่าในวันนั้นยังชัดเจนใน ความทรงจำ มันเป็นวันที่เธอรู้สึกเหมือนหัวใจล่องลอยอยู่ในท้องฟ้า เพราะเขา... เลเอส เพื่อนพี่ชายของเธอ คนที่เธอแอบชอบมาตั้งแต่ จำความได้เขาไม่ใช่แค่เพื่อน ของพี่ชาย แต่เป็นโลกทั้งใบของเธอ “ถ้าทีร่าสอบติดคณะนี้ได้ พี่เลเอสต้องพาไปเลี้ยงไอติมนะ!” เธอบอกเขาอย่างเอาแต่ใจ “ได้เลยครับคุณหนู” เขายิ้มตาหยี ยีหัวเธออย่างเอ็นดูเหมือนเคย... แต่เธอไม่รู้เลยว่าในเวลาอีกไม่นาน โลกของเธอจะพังลง ค่ำวันนั้น ท่ามกลางแสงไฟอบอุ่นจากร้านกาแฟริมแม่น้ำ ลมพัดเบาๆ คล้ายจะปลอบประโลมใจที่ไม่รู้ว่ากำลังจะพังลง ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทีร่ากำลังนั่งข้างเลเอส รอยยิ้มน้อยๆ ประดับริมมุมปากของเธอขณะถือแก้วโกโก้ร้อนในมือ "ทำไมวันนี้ถึงชวนทีร่าออกมาเลี้ยงคะ... ผลสอบยังไม่ออกเลยนะ" เธอหันไปถามเขาด้วยรอยยิ้ม เเล้วเลเอสก็ส่งยิ้มกลับมาไห้เธอด้วยความอ่อนโยน “นี่เเค่เลี้ยงฉลองที่สอบเสร็จครับ พี่เชื่อว่าทีร่าสอบติดอยู่เเล้วๆ" เขาพูดด้วยรอยยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเอามือขึ้นมาลูบกัวทีร่าด้วย ความเอ็นดู ตื้ด!~~เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เลเอสตั้งไม่หยุดเเต่ เขากลับเลือกที่จะไม่สนใจ เเล้วตัดสายทิ้งไป "รับโทรศัพท์เถอะพี่เลเอสเผื่อคนโทรมา เขามีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่ถึงได้โทรมา ไม่หยุดเลย" "งั้นพี่ไปรับสายนะ"เขาพูดยิ้มๆพร้อมกับ เดินออกไปรับสายโทรศัพท์ข้างนอก ขณะทีร่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะถ่ายรูปวิวร้านสวยๆส่งไปอวดรีไทร์พี่ชายก็เจอเข้ากับมิรินที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง “นั้นมิรินนิ…มิริ-” เธอเอ่ยทักขึ้นกำลังจะเรียกมิรินไห้มานั่งด้วย กันก็ไม่ทันเสียเเล้วจึงตั้งใจจะเดินออกไปเรียก จนกระทั่งเธอเห็นร่างของ มิริน เดินอ้อมไปทางหลังร้าน ทางเดียวกับที่เลเอสเพิ่งเดินไปเมื่อครู่ ทีร่าจึงเดินตามไปโดยไม่คิดอะไร แต่สิ่งที่เธอเห็นและได้ยินในวินาทีนั้น ...เปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล “พี่เลเอส…” เสียงของมิรินสั่นเครือ “ฉันแค่...แค่อยากให้พี่เห็นฉันในแบบที่ พี่เคยมองทีร่า...ฉันแค่อยากรู้ว่า ฉันสำคัญบ้างไหมหลังคืนนั้น...” “อย่าพูดถึงมันอีกได้ไหมมิริน...” เสียงเลเอสแข็งกระด้าง เย็นชาอย่างที่เธอไม่เคยได้ยิน “แล้วมันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอสำหรับพี่?” “ใช่ มันเป็นความผิดพลาด! ฉันเมา และฉันเสียใจ...ฉันไม่เคยคิดกับเธอแบบนั้นเลย” เพล้ง! เสียงโทรศัพท์หล่นจากมือของทีร่าดังขึ้นไม่ไกลทั้ง เลเอสและมิรินหันขวับมาพร้อมกัน แววตาของทีร่า ว่างเปล่า ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน "ทีร่า...ฟังพี่ก่อน" เลเอสรีบก้าวเข้าไปหา แต่เธอก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ "อย่า...อย่าเข้ามา"เธอสั่นสะท้านทั้งตัว ไม่รู้ว่าเจ็บที่หัวใจหรือจุกที่ลำคอมากกว่ากัน แววตาของเธอ...เหมือนคนที่เพิ่งถูกแทงกลางอกโดยไม่ทันตั้งตัว “ไม่… มันไม่จริง…"ทีร่าพูดด้วยเสียงสั่นพร่า “พี่คิดว่าทีร่ายังเป็นแค่เด็ก? เป็นแค่น้องสาวเพื่อน?ใช่ไหมถึงได้ทำเเบบนี้” “ไม่จริงทีร่า…พี่รักเธอ!รักมานานเเล้ว พี่ไม่เคยรู้สึกเเบบนี้กับใครเลย นอกจากเธอทีร่า”เลเอสพูดถึงความรู้สึก ของตัวเองที่มีต่อทีร่าออกมาจนหมด จนลืมคิดไปเลยว่ามีมิรินที่ยืนหังอยู่ด้วย หัวใจที่เเตกสลาย "เราไม่ได้เป็นอะไรกัน..พี่มิสิทธิ์ที่จะไปรักกับคนอื่น เเต่ทำไมต้องเป็นเธอด้วยล่ะมิริน” เธอพูดด้วย ดวงตาแดงก่ำเพราะถ้าหากผู้หญิงคนนั้นเป็นคนอื่น เธอคงจะไม่เสียใจ เท่านี้เเต่เพราะมันเป็นเธอ'มิริน'คนที่รู้ ทุกอย่างรู้ถึงความรู้สึกของทีร่าที่มีต่อ เลเอสทุกอย่าง "....."มิรินกลับเงียบก้มหน้าร้องไห้ด้วย ความรู้สึกผิดต่อผู้เป็นเพื่อน แววตาเลเอสวูบไหวไปด้วยความรู้สึกผิด เขาอยากจะคว้าทีร่าไว้ แต่เธอถอยหลัง อย่างรังเกียจเหมือนเขาเป็นเพียงเศษซาก ของคนที่เธอเคยรัก ทีร่าเดินออกมา ทั้งที่ขาอ่อนแรงเหมือน จะทรุดลงกับพื้นเสียงหัวใจของเธอเหมือน ถูกบีบจนแหลกเป็นผง เธอหนี หนีจากความจริง หนีจากผู้ชายที่ เธอคิดว่ารักที่สุด...หนีจากเพื่อนที่เธอรัก มากอีกคนหนึ่ง วันต่อมา... ข่าวการฆ่าตัวตายของมิริน ก็แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน เธอทิ้งจดหมายไว้... ไม่ได้โทษใคร แต่กลับขอโทษ “ทุกคน” ที่เธอรักไม่ได้ อย่างที่ควรจะรัก และตั้งแต่นั้น... ทีร่าก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีก เธอเลือกที่จะเงียบ เลือกที่จะปิดหัวใจ และเลือกที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่เรียกว่า ความรักอีกต่อไปควงผู้ชายเพื่อ ประชดเลเอสไม่ซ้ำกันเปลี่ยนจากหญิงสาว ขี้เล่นน่ารักไปเป็นผู้หญิงที่ 'หมดศรัทธาเรื่องความรัก'ไปเเล้ว ส่วนเลเอสนั้นพยายามอ้อนวอน ขอให้เธอให้อภัยเขาเเต่มันก็ปล่าว ประโยชน์จนเขาทำได้เพียงมองดูเธอ อยู่ห่างๆด้วยความรู้สึกผิด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more