👩🏻‍🍳 แพ้ตอนเธอยิ้ม ˗ˋˏ♡ˎˊ˗

1754 Words

“คนที่วางแผนเก่งที่สุด..ก็แพ้ตอนเธอยิ้มให้โดยไม่ตั้งใจ” ⸻ 🧑‍🏫 บ่ายวันถัดมา – ห้องเรียนกลุ่มย่อยพิเศษ โปรเจกต์สื่อสารระหว่างคณะจัดขึ้นในห้องประชุมเล็ก กลุ่มของพริมได้หัวข้อ “การแปลเทคนิคด้านความปลอดภัยระบบ” ซึ่งต้องอาศัยคำแนะนำจากฝ่ายวิศวะ “ถ้างั้น..กลุ่มพริม ลองเสนอการเรียบเรียงสไลด์ให้ดูหน่อยนะ” อาจารย์ผู้หญิงสาวสวยพูด พลางส่งสายตาให้คีย์ที่นั่งเงียบอยู่หัวโต๊ะ พริมสูดหายใจลึก หันหน้าจอแล็ปท็อปให้พวกเพื่อน และกดเริ่มพรีเซนต์ “หัวข้อนี้ เราเลือกใช้คำศัพท์ให้ฟังเป็นมิตร เช่นคำว่า ‘ระบบเฝ้าระวัง’ → เปลี่ยนเป็น ‘การดูแลเชิงรุก’ เพื่อให้ประชาชนเข้าใจว่า…” เสียงเธอนุ่ม สุขุม พูดคล่องจนคีย์ที่กำลังอ่านเอกสารเงียบ ๆ ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ในใจเขาไม่คาดคิดว่า…เธอจะอธิบายเรื่องซับซ้อนให้ฟังง่ายได้ขนาดนี้ เขาหันมองเพื่อนวิศวะที่นั่งข้าง ๆ อีกฝ่ายกระซิบเบา ๆ ว่า.. “คนนั้นน่ารักดีเนอะ พูดเก่งด้วย” คีย์ไม่ได้ตอบ แต่จู่ ๆ ก็พูดเสียงเรียบขึ้นมากลางกลุ่ม: “คำว่า ‘การติดตาม’ ในหน้านั้น ยังไม่เหมาะนะครับ” “ถ้าเจาะกลุ่มเป้าหมายวัยผู้ใหญ่ อาจใช้ ‘การติดตาม’ ร่วมกับ สัญญาณภาพ จะตรงกว่า” พริมชะงักเล็กน้อย หันมามองเขา ดวงตาเธอเป็นประกาย — ไม่ใช่เพราะคำแย้ง แต่มันคือ.. ความดีใจของเขาเริ่มพูดมากขึ้น! ⸻ 📚 หลังคลาส – ทำงานกลุ่มต่อในห้องนั่งอ่าน โต๊ะยาวมีแค่พริมและคีย์ บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษ พริมกำลังดูภาพอินโฟกราฟิก ส่วนคีย์พิมพ์โค้ดเทสต์ระบบบนจอฝั่งเขา “พี่คิรัน…” เธอเรียกเบา ๆ โดยไม่ได้หันไปมอง “…หนูอยากถามอะไรนิดนึงได้ไหมคะ?” เขาหยุดพิมพ์ “อืม ว่ามา” “พี่เคยเรียนด้าน ‘ความสัมพันธ์ระหว่างระบบกับผู้ใช้’ มั้ยคะ?” “…เคย ทำไม?” พริมกัดริมฝีปากนิด ๆ แล้วถามเสียงเบา “แล้วพี่คิดว่า…เวลาเราสื่อสารกับใครสักคนแบบเรียบ ๆ เราจะรู้ได้ยังไงว่าเขา ‘รับสัญญาณ’ กลับมาบ้าง” คีย์นิ่งไป … เขาวางมือจากคีย์บอร์ด เอนหลังเล็กน้อย และพูดช้า ๆ “ดูที่ปฏิกิริยาเขา” “บางคนไม่ตอบทันที แต่จะค่อย ๆ เปลี่ยนพฤติกรรม…ให้เราเห็นเอง” พริมชะงัก ยิ้มบาง แล้วเอียงหน้ามองเขา “…อย่างพี่ตอนนี้ใช่ไหมคะ?” คราวนี้…คีย์เป็นฝ่ายหน้าแดงนิด ๆ แต่เขาแกล้งกระแอม แล้วตอบเรียบ ๆ “ฉันนั่งตรงนี้เพราะโต๊ะมันมีปลั๊ก…อย่าคิดมาก” “แน่ใจเหรอคะ?” พริมยิ้มตาเป็นประกาย เขาไม่ตอบ แต่แอบขยับแฟ้มในมือ…เพื่อบังหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง ⸻ 🌙 ค่ำวันเดียวกัน – ห้องของคีย์ เขานั่งอยู่หน้าสมุดแผนรักลับเหมือนทุกคืน แต่คืนนี้เขาเขียนแค่บรรทัดเดียว ❝แผนเริ่มรวน…เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่ใกล้เธอโดยไม่ต้องวางแผนแล้ว❞ ⸻ 📌 พริมกลับถึงห้อง เธอหยิบสมุดรายวันขึ้นมาเขียนเพียงสั้น ๆ “วันนี้พี่เขาเริ่มพูดมากขึ้นนิดนึง… ฉันก็เลยไม่แน่ใจแล้วว่า… ฉันเริ่มรู้ทันเขา หรือใจฉันมันเริ่มรู้ตัวก่อนกันแน่” แผนเริ่มพังเพราะความรู้สึกจริงเริ่มชัดขึ้น และคีย์ - ผู้วางแผนทุกอย่างแบบแม่นยำกลับ “จัดการความหวงเงียบ ๆ ของตัวเองไม่ได้” คีย์ หึงเบา ๆ แบบพระเอกสายเงียบ และ พริมผู้ใสซื่อ แต่ดันจี้ใจเขาแบบไม่รู้ตัว แต่มีใจเต้นแรงพอสมควร 💓 ⸻ “ซ่อมระบบไม่ยากเท่า…ซ่อมใจตอนหวงแล้วทำเป็นนิ่ง” ⸻ 🏫 เช้าก่อนเข้าเรียน – โถงหน้าอาคารอักษร พริมวรานั่งเปิดชีทติวอยู่บนเก้าอี้ยาว ข้าง ๆ มีรุ่นพี่ปี 4 จากชมรมกิจกรรมยืนคุยกับเธอด้วยรอยยิ้ม “เราจำศัพท์จีนเร็วมากเลยนะ รุ่นพี่ปีเรายังท่องสลับเลย” เขาหัวเราะ ก่อนหยิบสมุดออกมาให้ “ช่วยสอนคำพวกนี้ให้หน่อยได้ไหม พรุ่งนี้พี่จะขึ้นพูดบนเวที” “ได้ค่ะ!” พริมยิ้มกว้าง “ไม่ยากเลย แค่จำเสียงกับโทนให้ได้ก่อน…” คีย์เดินผ่านมาในระยะห่างประมาณ 10 เมตร เขาหยุดชั่วขณะ มองเห็นพริมกับผู้ชายคนนั้นคุยกันอย่างมีความสุข …หัวเราะเบา ๆ …ส่งสายตาให้กันเหมือนรู้ใจกันนานแล้ว เขาไม่ได้เดินเข้าไปหา แต่ยืนอยู่เงียบ ๆ ข้างเสาหน้าอาคาร มือที่ถือหนังสือแน่นขึ้นนิดหน่อย ⸻ “ระบบไม่ได้ error นะคิรัน” “แค่นายเริ่มรู้สึก…และไม่รู้จะซ่อมตรงไหน” เขาคิดในใจ แล้วถอนหายใจเงียบ ๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าอาคารไปโดยไม่เรียกเธอ ⸻ 🧑‍🏫 ช่วงบ่าย – เวิร์กช็อปโปรเจกต์ พริมกับคีย์นั่งห่างกันเล็กน้อยในห้องกลุ่ม วันนี้เธอยิ้มบ่อยกว่าปกติ และพิมพ์อะไรลงในไลน์ตลอดเวลา คีย์เหลือบมองเงียบ ๆ “วันนี้ดูอารมณ์ดี” เขาพูดขึ้นเรียบ ๆ ขณะกดคีย์บอร์ด “หืม?” พริมเงยหน้าขึ้น “อ๋อ…เพื่อนพี่ปีสี่ที่ชมรมมาขอให้ช่วยสอนคำจีนให้นิดหน่อยน่ะค่ะ” คีย์พยักหน้า ไม่พูดอะไร แต่เขาพิมพ์ในเอกสารว่า: “ระวังข้อมูลหลุดถ้าเผลอใส่ใจผิดคน” แล้วลบมันทิ้งก่อนกดเซฟ “พี่คิรัน…” เสียงพริมเบา ๆ ขัดความคิดเขา เขาหันมามองเธอ แววตานิ่ง…แต่กำลังตั้งรับบางอย่างอยู่ในใจ “พี่เป็นคนเงียบ ๆ แบบนี้กับทุกคน หรือเฉพาะคนที่พี่ไม่ชอบคะ?” เขาชะงัก คำถามนั้น…เหมือนประแจเบอร์เล็กที่ไขเข้าหัวใจเขาพอดี “…ฉันไม่ได้ไม่ชอบเธอ” เขาตอบช้า ๆ พริมยิ้ม “อ้าว งั้นพี่ก็ไม่ใช่แผงวงจรเย็นชาใช่ไหมคะ?” เขายิ้มมุมปากเล็ก ๆ “เย็น…แต่ไม่ได้ไร้ความรู้สึก” “แค่ไม่อยากให้บางคนรู้เร็วเกินไป…ว่ากำลังมีผลกับระบบภายใน” ⸻ 🌙 ค่ำวันเดียวกัน – แชทกลุ่มโปรเจกต์ 👤 พริม: พรุ่งนี้ขอส่งสไลด์ตอนเที่ยงนะคะ พี่คิรันโอเคมั้ยคะ 👤 คีย์: ได้ 👤 พริม: ขอบคุณค่ะ! 👤 พริม: (สติ๊กเกอร์หมีเขิน) คีย์อ่านข้อความนั้นหลายครั้ง ก่อนจะเปิดแอปโน้ตส่วนตัว แล้วพิมพ์ไว้บรรทัดเดียว ❝พรุ่งนี้เธอจะเจอฉันหน้าห้องอักษรตอนเที่ยง แต่จะคิดว่า ‘บังเอิญ’ อีกครั้ง❞ ⸻ 📌 พริมวรากำลังนอนอ่านหนังสือในห้อง เธอหยุดพลิกหน้าหนังสือเมื่อคิดถึงคำพูดของคีย์ตอนบ่าย “แค่ไม่อยากให้บางคนรู้เร็วเกินไป…ว่ากำลังมีผลกับระบบภายใน” เธอยิ้มออกมาเงียบ ๆ แล้วเขียนลงในสมุดรายวันอีกครั้ง “ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยแล้วล่ะว่า ใครกันแน่ที่กำลังควบคุมระบบใครอยู่” “เขาเริ่มเก็บอาการไม่อยู่” เพราะแม้จะวางแผนมาดีขนาดไหน แต่เมื่อเธอ “แค่ทำบางอย่างธรรมดา ๆ” …หัวใจของเขาก็รวนจนระบบเงียบ ๆ ของตัวเองเริ่มพัง 🧡 “ใกล้กันโดยไม่ตั้งใจ…แต่ใจมันดันตั้งตัวไม่ทัน” ⸻ 🏫 เที่ยงวัน – หน้าคณะอักษรฯ พริมเดินมาถึงหน้าคณะพร้อมแฟ้มเอกสารและกล่องขนมที่เธอซื้อฝากเพื่อน อากาศร้อนนิด ๆ แต่ลมพัดเย็น — แบบที่ทำให้คนคิดถึงร่มเงา และ…ใครบางคนที่ชอบนั่งอยู่ตรงม้าหินใต้ต้นไม้ข้างตึก แน่นอน เขานั่งอยู่ตรงนั้น คิรันนั่งไขว่ห้าง อ่านหนังสือเงียบ ๆ เสื้อช็อปพาดพนัก โต๊ะหน้ามีขวดน้ำชาเขียววางนิ่ง ๆ ข้างมือถือ พริมเดินเข้าไปหาช้า ๆ ไม่ได้ตั้งใจจะคุย แต่แค่อยากบอกเขาว่า “ส่งสไลด์แล้วนะคะ” แต่เมื่อเธอเข้าไปใกล้… ตุ้บ! กล่องขนมในมือเธอหล่นใส่พื้น เธอรีบก้มลงเก็บอย่างเก้ ๆ กัง ๆ พร้อมกับเสียงอีกคนที่ขยับตัวลุกลงมาช่วยทันที “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนู…” มือของเขาแตะลงที่กล่องพร้อมเธอ ปลายนิ้วแตะกันแค่เสี้ยววินาที แต่เพียงพอให้เธอชะงัก และเขานิ่งไปเหมือนใครหยุดลมหายใจ ⸻ พริมเงยหน้าช้า ๆ สบตากับเขาใกล้กว่าที่เคย ใกล้จนเห็นแววตาสีเข้มที่มักจะดูนิ่ง…แต่ตอนนี้มีบางอย่างสั่นอยู่ “พี่…” เธอเรียกเขาเบา ๆ คิรันหลบตาเล็กน้อย ถอนหายใจช้า ๆ แล้วพูดในน้ำเสียงที่แผ่วลง “ถ้าเธอทำอะไรแบบนี้อีก…ฉันอาจวางแผนไม่ทันนะ” พริมเลิกคิ้ว “อะไรเหรอคะ?” เขาไม่ตอบตรง ๆ แต่กลับถามกลับแทน “วันนี้เธอใส่น้ำหอมกลิ่นอะไร?” “มัน…รบกวนสมาธิน่ะ” เธอยิ้มออกมาทั้งหน้าแดง “กลิ่นแป้งเด็กค่ะ…ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนพี่หรอก” “…อืม” เขาตอบเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อแบบคนพยายามควบคุมทุกอย่างให้เงียบอีกครั้ง “แต่เธอก็ทำให้ฉัน…ลืมว่ากำลังอ่านถึงหน้าไหน” ⸻ 🛒 บ่ายวันเดียวกัน – ร้านวัสดุอุปกรณ์เล็ก ๆ ใกล้คณะ “พี่คิรันคะ ช่วยเลือกไขควงให้หน่อยได้ไหม?” พริมชูภาพจักรยานของเพื่อนที่เธอรับปากว่าจะช่วยดูให้ เขาเดินมาหา หยิบไขควงจากชั้นวาง แล้วเอียงหน้าไปดูภาพในมือเธอ ระยะห่างตอนนี้…น้อยกว่าสามสิบเซนติเมตร ลมหายใจเบา ๆ ที่ฟังไม่ออกว่าเป็นของใคร “ใช้เบอร์เล็กหน่อยจะพอดีช่องค่ะ” เขาพูดเสียงเบา พริมพยักหน้าเบา ๆ แต่หัวใจเต้นแรงเกินกว่าจะได้ยินคำแนะนำของเขาทั้งหมด ⸻ 🌇 ค่ำคืนนั้น พริมกลับถึงห้อง เปิดกล่องขนมที่ตกก่อนหน้า แล้วพบว่าข้างในมีโน้ตแผ่นเล็กแปะไว้ “อย่าลืมเปลี่ยนลมยางจักรยานด้วย — ตรวจแล้ว ยังรั่วอยู่” ลายมือเรียบ เส้นหนักแน่น เธอยิ้มกว้างแบบไม่ทันตั้งใจ แล้วเขียนลงในสมุดรายวันว่า: “ไม่รู้ว่าเขาซ่อมอะไรเก่งกว่ากัน จักรยาน…หรือหัวใจที่เริ่มเพี้ยนของเรา” ⸻ 🛠️ อีกฟากหนึ่ง — ห้องของคีย์ คิรันนั่งมองข้อความในโทรศัพท์ที่เธอส่งมา รูปขนมที่เธอถ่าย พร้อมข้อความว่า “ขอบคุณค่ะ :)” เขายิ้มบาง ๆ แล้วปิดโน้ตแผนรักลับลง วันนี้…เขาไม่เขียนอะไร นอกจากประโยคเดียวในใจ ❝ฉันไม่ได้วางแผนจะรู้สึกขนาดนี้ แต่ตอนนี้…ไม่มีระบบไหนจะช่วยได้อีกแล้ว❞ ⸝⸝ 𖥧 ⋆*◞˚❀ ⊹𓈒 ✿ ⊹ ⟢

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more