🧡💛 ความรักกลายเป็นคำสั่ง 🥞 ༘ ꊞ 👩🏻‍🍳

2342 Words

📗 “ความรักที่เริ่มกลายเป็นตัวกระตุ้นระบบ” เพราะทุกครั้งที่พริมสัมผัสมือของคีย์ ความทรงจำเดิมจะ ซ้อนกลับเข้ามาในร่างเธอทีละชั้น ไม่ใช่เพราะเขาอันตราย แต่เพราะ… ความผูกพัน คือสื่อกระตุ้นที่มีประสิทธิภาพสูงสุด ⸻ ✦ “เมื่อความรักกลายเป็นคำสั่ง…จะยังเชื่อได้ไหมว่าใจตัวเองพูดจริง” ⸻ 🌧️ ค่ำวันหนึ่งที่ฝนตกพรำ พริมกับคีย์เดินกลับจากร้านอาหารเล็ก ๆ ริมชานเมือง มือของเขายื่นมาให้เธอ…เงียบ ๆ อย่างเคย เธอลังเลไปเสี้ยววินาที ก่อนจะยอมจับไว้ 📗แต่ทันทีที่ผิวสัมผัสกัน… 🗓️ ภาพในหัวเธอเปลี่ยนไปทันที ห้องแล็บสีขาว เธออยู่ในชุดผู้ทดสอบ ชายคนหนึ่งแตะมือเธอเบา ๆ แล้วถามว่า.. “คุณรู้สึกไหม? ว่าการสัมผัสแบบนี้…จะทำให้รหัสควบคุมเริ่มลื่นไหลขึ้น?” เธอสะดุ้งเล็กน้อย ดึงมือกลับทันที 🏹 ⸻ 🖤 คีย์สังเกตเห็น แต่ไม่ถามทันที “หนูหนาวเหรอ?” เขาถามเบา ๆ 🌻 “…นิดหน่อยค่ะ” เธอหลบตา จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้หนาว⛈️ แต่ทุกครั้งที่เขาจับมือ ภาพในหัวเธอเหมือนโดน เขียนทับ เธอกำลังสู้กับมัน ระหว่าง “เธอที่เคยเป็น” กับ “เธอที่ระบบเคยเขียนไว้” 🛖🍃 ⸻ 🧠 ความทรงจำจากระบบเดิม – ซ้ำรอยอีกครั้ง คืนนั้น เธอฝัน ในฝัน เธอนั่งอยู่กลางห้องสี่เหลี่ยม มีโต๊ะอยู่ตรงกลาง และเด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม🪇 เขาไม่พูดอะไร แต่ยื่นมือมา🚏 “ถ้าเราจะออกไปได้ เราต้องจับมือกัน” พอเธอเอื้อมไปจับ… “สัญญาณเริ่มขึ้น” และเสียงของระบบก็ดังว่า:⛰️ “คู่จับสัญญาณ: จับคู่ // สร้างสายสัมพันธ์ทางอารมณ์” เธอสะดุ้งตื่น หายใจแรง เหงื่อเย็นเกาะเต็มหลังมือ📱 ⸻ 🥀 เช้าวันถัดมา – พริมพูดบางอย่างกับคีย์ครั้งแรก ขณะนั่งกินข้าวเช้า เขาหยิบช้อนมาใส่ข้าวต้มให้เธอเหมือนเคย🕯️ มือเขาเผลอแตะหลังมือเธอ เธอชะงัก แต่ไม่สะบัดออก📝 “พี่คีย์…” “หืม?” “ถ้าวันหนึ่ง…หนูกลายเป็นอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง พี่จะยังอยู่ตรงนี้ไหมคะ”🍀 คีย์หยุด เงียบไปนานกว่าทุกครั้งที่เคยมีคำถามคล้ายกัน🛡️ “พี่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะหนูเป็นใคร” “พี่อยู่ตรงนี้…เพราะพี่เลือกจะอยู่ ไม่ว่า ‘หนูคนไหน’ จะอยู่ในร่างนี้ก็ตาม”🍁 ⸻ 🧬 เธอยื่นมือกลับไปจับมือเขา…อีกครั้ง แม้รู้ว่ามันอาจกระตุ้นระบบ แม้รู้ว่าความทรงจำจะไหลกลับมา👨‍💻 แต่เธอก็เลือกจับไว้แน่น ราวกับจะบอกกับระบบว่า🫧 “ครั้งนี้…ฉันเป็นคนเลือกเอง” ⸻ 📌 🧡 บางครั้ง ความรักอาจไม่ใช่สิ่งที่รักษาเรา แต่อาจเป็นสิ่งที่ “เรียกระบบ” ในตัวเราขึ้นมาชัดกว่าเดิม แต่ถ้าเรายังกล้าจับมือกัน…แม้รู้ว่ามันเสี่ยง เราอาจได้รักกันด้วยความหมายที่เราสร้างใหม่ขึ้นเอง 🚏การเดินทางกลับไปยังจุดเริ่มต้น ไม่ใช่เพื่อหนีแต่เพื่อ “กู้คืนสิ่งที่ระบบลบไป” คีย์ตัดสินใจพาพริมกลับไปบ้านหลังเก่าของแม่เธอที่อยู่ชายขอบเมือง เพราะเขารู้ว่า ถ้าจะยื้อเธอจากระบบให้ได้นานกว่านี้ เขาต้องให้ “เธอคนนั้น” กลับมาจากข้างใน…ก่อนที่โค้ดจะเขียนเธอใหม่หมด ⸻ ✦ “ถ้าความรักไม่พอ…ขอให้ความทรงจำช่วยพาเธอกลับมา” ⸻ 🚙 เส้นทางนอกเมือง เวลาเช้าตรู่ คีย์ขับรถช้า ๆ บนถนนที่มีต้นไม้เรียงริม พริมหลับตาอยู่เบาะข้างคนขับ🌻 ไม่ใช่เพราะง่วง แต่เพราะต้องใช้แรงมากในการ “กลั้นระบบไม่ให้ทำงาน”🍀 มือเธอวางบนตัก ไม่ได้จับมือคีย์ แต่รู้ว่าเขามองมาบ่อยกว่าทุกครั้ง🍃 เสียงเพลงเบา ๆ จากวิทยุรถดังขึ้น เป็นเพลงเก่าที่เธอไม่รู้ชื่อ แต่เนื้อร้องหนึ่งทำให้เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ🕯️ “หากวันหนึ่งเธอลืมว่ารักคืออะไร…ฉันจะร้องให้ฟังซ้ำอีกครั้ง” ⸻ 🏠 ถึงบ้านไม้เก่าของแม่เธอ บ้านชั้นเดียวใต้ต้นลั่นทม🛖 สีซีดจางไปตามกาลเวลา แต่มีผ้าลายดอกไม้เก่า ๆ ห้อยหน้าต่าง ทุกอย่างยังเหมือนวันสุดท้ายที่แม่เธอจากไป🌼 พริมยืนอยู่หน้าบ้านเงียบ ๆ แสงแดดลอดผ่านไม้ระแนง ทำให้ใบหน้าของเธอดูอ่อนลง📝 “หนูจำที่นี่ได้” เธอพูดขึ้นเบา ๆ “แม้ระบบจะไม่ใส่ที่นี่ไว้ในข้อมูล…”📗 ⸻ 🧠 ความทรงจำเริ่มกลับมา — ไม่ใช่ผ่านระบบ แต่ผ่าน “กลิ่น” และ “สัมผัส” ในครัว🧼 เธอหยิบกระปุกน้ำตาลขึ้นมา นิ้วเธอสั่นเล็กน้อย ก่อนจะเปิดฝากระปุก “ตอนเด็ก แม่ชอบใส่จดหมายไว้ในนี้…จดหมายที่ไม่กล้าส่งให้ใคร” “แม่เขียนถึงพ่อ ถึงตัวเอง ถึงโลกที่เธอกลัว…แต่ก็ยังอยากให้ลูกมีชีวิตในโลกนั้น” เธอยิ้มบาง🧽 “ไม่มีคำว่า ‘ระบบ’ ในจดหมายนั้นเลย มีแค่ความรักที่แม่พูดเบา ๆ ผ่านปลายปากกา” ⸻ 🥣 ในห้องครัวที่แสงแดดตกกระทบโต๊ะไม้ คีย์นั่งฝั่งตรงข้ามพริม บนโต๊ะมีแก้วนมร้อนกับขนมปังแผ่นหนึ่ง เธอหั่นขอบขนมปังให้เขา…เหมือนที่เธอเคยทำกับแม่👨‍💻 “พี่คีย์คะ” “ครับ” “ถ้าวันหนึ่ง…หนูไม่เหลืออะไรจากตัวเองเลย ไม่เหลือแม้แต่ความทรงจำที่ได้มาเอง พี่ยังจะยิ้มให้แบบนี้อยู่ไหม”🍁 เขาเงียบ มองตาเธอ แล้วเอื้อมมือแตะหลังมือเธอเบา ๆ⛈️ “พี่ยิ้มให้ ‘วันนี้’ ของหนู ไม่ใช่เพราะหนูจำอะไรได้…แต่เพราะหนูยัง ‘รู้สึกได้’ ว่าอยากจะจำ”🧼 ⸻ 📁 พริมเปิดลิ้นชักเก่า แล้วเจอจดหมายของแม่ที่ระบบไม่มีข้อมูล ในจดหมายฉบับหนึ่ง📗📝 แม่ของเธอเขียนถึง “การเลือกให้อภัยคนที่สร้างเธอขึ้นมา” “แม่ไม่โกรธใครอีกแล้ว แม้แต่พวกเขา เพราะถ้าแม่ยังมีลูกอยู่ตรงหน้า…ก็ไม่มีอะไรในอดีตที่ควรค่าให้เก็บไว้อีก”🧽🧼 พริมอ่านแล้วเงียบไปนาน น้ำตาหยดหนึ่งตกลงบนโต๊ะไม้ เธอไม่ได้สะอื้น แต่มือที่วางบนอกกำแน่นเหมือนกอดอะไรไว้แน่น ๆ ⸻ 🕯️ เธอหันมาหาคีย์ในแสงเย็น “ถ้าหนูต้องเป็นทั้ง ‘พริม’ และ ‘ซาร่า’ พร้อมกัน พี่จะยอมเหนื่อยไปด้วยไหมคะ?” คีย์ลุกขึ้นมายืนหลังเธอ โอบไหล่เธอจากด้านหลังอย่างเงียบ ๆ🌻 “พี่ยอมทุกอย่าง ขอแค่หนูไม่ยอมแพ้ตัวเองก็พอ”🪇 ⸻ 📌 💛 ความทรงจำที่ไม่มีอยู่ในระบบ คือความทรงจำที่หัวใจเลือกเก็บไว้เอง และบางที…🛡️ ที่เรายังไม่ลืมใครสักคน ก็เพราะ เขาคือสิ่งเดียวที่ระบบไม่มีวันเขียนแทนได้🍃 ⚗️ “การตัดสินใจในจิตใต้สำนึก” พริมฝันแต่ไม่ใช่ฝันธรรมดา เพราะมันคือ “พื้นที่กลาง” ที่ระบบและจิตใจของเธอกำลังต่อรองกันเงียบ ๆ เธอเห็นตัวเอง แยกออกเป็นสองคน หนึ่งคือ พริม ที่เติบโตมากับความรัก ความผูกพัน ความกลัว และการให้อภัย 🍁 อีกหนึ่งคือ ซาร่า เด็กสาวในระบบที่แข็งแกร่ง ตัดสินเร็ว และไม่ลังเลแม้จะต้องทำลายความรู้สึก ฝันนี้คือ “จุดเริ่มต้นของการเลือก” เพราะตอนเช้า… จะมีเพียงคนเดียวที่ได้ตื่น🚏 ⸻ ✦ “ถ้าทั้งสองคนคือฉัน…แล้วใครกันที่หัวใจจะยอมให้ลืม?” ⸻ 🌘 กลางคืน, บ้านไม้เงียบสนิท พริมหลับอยู่บนเตียงไม้ในห้องของแม่ ข้างตัวมีผ้าห่มลายดอกซีด ๆ ที่เคยใช้ในวัยเด็ก เสียงลมผ่านช่องหน้าต่างเบาบางราวเสียงกระซิบ คีย์นั่งเฝ้าเธอเงียบ ๆ ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอ🧼 แต่ใบหน้าขมวดแน่น เหมือน “ข้างใน” ของเธอกำลังต่อสู้🧡🧣 ⸻ 🕯️ ในฝัน – ห้องกระจกสีขาว ไม่มีเงา พริมลืมตาขึ้นท่ามกลางความว่างเปล่า ไม่มีเสียง ไม่มีสี ไม่มีขอบเขต เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันไป…และพบ “ตัวเอง”🌼 – “พริม” ในชุดเดรสสีขาว ใบหน้าละมุน อ่อนโยน – “ซาร่า” ในชุดดำแบบทดลอง ท่าทางนิ่ง เยือกเย็น สายตาคมราวใบมีด🍀 ทั้งคู่มองกัน และพูดขึ้นพร้อมกันว่า: “เราคือเธอ… แต่ตอนเช้า จะมีเพียงหนึ่งคนที่ได้ลืมตา”🕯️ ⸻ 🧠 บทสนทนาในฝัน – การเผชิญหน้ากับเงาของตัวเอง ซาร่า: “ถ้าเธอเลือกเป็นฉัน เธอจะไม่เจ็บอีก🛖 จะไม่มีใครทำให้กลัว ไม่มีความลังเล ไม่มีการสูญเสีย” พริม: “แต่เธอก็ไม่มีวันยิ้มได้จริง ๆ เช่นกัน…”👨‍💻 ซาร่า: “โลกที่เรารู้จัก ไม่ใช่ที่สำหรับคนใจอ่อน และเธอก็รู้ดี…ว่าระบบจะไม่หยุดไล่เธอ เว้นแต่เธอจะ กลายเป็นฉัน”🪇 พริมก้าวเข้าไปใกล้ มองดวงตาของซาร่า และถามเบา ๆ ว่า:🧽 “แล้วความรักล่ะ…? เธอเชื่อในมันบ้างไหม?” ซาร่าเงียบไป ก่อนจะตอบช้า ๆ “ฉันไม่เคยเชื่อ แต่บางที…เธออาจเปลี่ยนสิ่งที่ฉันไม่เคยรู้จักให้กลายเป็นจริงได้”🍁 ⸻ 💔 ทั้งคู่เดินไปยัง “กระจกเงา” เพียงหนึ่งบาน ที่กระจกมีข้อความเรืองแสงว่า: “เลือกหนึ่งในเรา แล้วผ่านประตูนี้ไป”💛 พริมหันไปหาซาร่า ดวงตาสองคู่นิ่งงัน “ถ้าเธอไม่ใช่ฉัน… ฉันคงกลัวที่จะสูญเสียเธอไป”⛈️ ซาร่า: “และถ้าเธอไม่กล้าเลือก ฉันจะเลือกให้เธอเอง”🌻 ⸻ 🕯️ คำตอบในจังหวะเงียบ – พริมเอื้อมจับมือซาร่า “อย่าหายไปไหนเลย”🫧 “อยู่กับฉัน…ในแบบที่เราไม่ต้องฆ่ากันเพื่ออยู่” เธอไม่เลือกใครให้หายไป แต่เลือก ก้าวผ่านกระจกไปคนเดียว…พร้อม “มือในจิตใจ” ที่ยังเชื่อมถึงกัน🚏 ⸻ ☀️ ตื่นเช้า – แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างห้องไม้ พริมลืมตาช้า ๆ คีย์ที่เฝ้าอยู่เงยหน้าขึ้นมาทันที ยิ้มบาง แต่มีแววกังวล🧣 “ฝันดีไหม?” เธอมองหน้าเขานาน…ก่อนจะตอบว่า: “ไม่รู้ว่าในฝันหนูเป็นใคร🎒 แต่ตอนนี้ หนูรู้แค่ว่า…หนูยังอยากอยู่ตรงนี้กับพี่” คีย์เอื้อมมือมาแตะหน้าผากเธอเบา ๆ ราวกับจะทักทายเธอใหม่ เหมือนเป็นวันแรกของการรู้จักกันอีกครั้ง🧡 ⸻ 📌 บางครั้ง การไม่เลือกฝั่งใดเลย อาจเป็น “คำตอบ” ที่ยากที่สุด🧼 เพราะมันต้องแบกรับทุกแง่มุมของตัวตน…โดยไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง แม้กระทั่ง “ตัวเราที่เราเคยกลัว”⛰️ หลังจากที่พริม “ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง” จากความฝันที่แยกตัวตน🌼 เธอยังไม่สมบูรณ์ดี แต่วันนี้คือเช้าที่เธอรู้ว่าเธอยัง “เป็นตัวเองพอที่จะรักได้”🫧 ⸻ ✦ 💛🫧 “เช้าที่ไม่มีอะไรพิเศษ…นอกจากเธอที่ยังอยู่ตรงนี้” ⸻ ☀️ แสงแดดส่องลอดผ่านม่านลายดอกซีด พริมลืมตาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพราะฝันร้าย แต่เพราะได้ยินเสียง แก้วกระทบกันเบา ๆ จากในครัว🍀 เธอลุกจากเตียง เท้าเปล่าเหยียบไม้ที่ยังอุ่นแดด กลิ่นขนมปังปิ้งลอยเข้ามาพร้อมเสียงกาน้ำเดือด📝 ⸻ 🍵 ในครัว – คีย์กำลังทาแยมอยู่เงียบ ๆ เขาสวมเสื้อยืดเก่า ๆ ของแม่เธอ — ตัวใหญ่และดูตลกบนร่างเขา แต่เขาใส่มันอย่างตั้งใจ เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกว่าบ้านหลังนี้กลายเป็นบ้านของเขา 👨‍💻🛖 พริมยืนพิงกรอบประตู มองเงาเขาในแสงแดดอ่อน ๆ “พี่คีย์…” เขาหันมา แล้วยิ้มแบบที่ไม่ได้ยิ้มมาหลายวัน🌻 “หิวรึยัง” ⸻ 🥣 มื้อเช้าเงียบ ๆ บนโต๊ะไม้เล็ก ๆ เธอนั่งลงตรงข้ามเขา บนโต๊ะมีแยม กล้วย และนมอุ่น ไม่มีอะไรหรู ไม่มีพิธีรีตอง🧼 แต่ทุกอย่างในเช้านี้ คือ ความปกติ ที่เธอคิดว่าจะไม่มีวันได้กลับมา “พี่นอนบ้างไหมคะเมื่อคืน?”🚏 “นั่งดูแมวที่ไม่มีตัวตนวิ่งผ่านหน้าบ้านไปเรื่อย ๆ” เขาตอบแบบกวน ๆ แล้ววางกล้วยใส่จานเธอเงียบ ๆ ⸻ 💛 เขาเอื้อมมือมาเกลี่ยเส้นผมเธอเบา ๆ “หนูตื่นมาแล้วจริง ๆ ใช่ไหม” เธอพยักหน้า🛡️ ก่อนจะพูดเบา ๆ: “และหนูก็ยังอยากเป็นคนที่พี่มองแบบนี้”🍃 คีย์ขยับเข้ามานั่งข้างเธอ มือวางลงบนไหล่เล็ก ๆ ของเธอ นิ้วโป้งลูบปลายแขนเธอช้า ๆ🧡 “หนูยังเป็นคนนั้นเสมอ แค่บางวันอาจลืมไปบ้างว่าตัวเองพิเศษขนาดไหน” ⸻ ☁️ บรรยากาศเริ่มนิ่ง…และใกล้ขึ้น พริมเอนหัวลงกับหัวไหล่เขา ลมหายใจของเธอแตะคอเสื้อเขาเบา ๆ⛈️ “พี่รู้ไหม” “ตอนฝัน…หนูกลัวจะตื่นมาแล้วลืมทุกอย่าง แต่เสียงพี่…มันดึงหนูกลับมาได้ทุกครั้ง”⚗️ เขากอดเธอแน่นขึ้นนิดหนึ่ง ฝ่ามือลูบหลังเธอช้า ๆ ไม่มีคำพูด แค่ความเงียบที่ ปลอบใจได้มากกว่าทุกประโยค🫧 ⸻ 🕯️ เธอยกหน้าขึ้นจากไหล่ แล้วสบตาเขา “หนูขออะไรได้ไหมคะ”🎒 “ได้เสมอ” “ขอจูบแบบ…ที่หนูยังเป็นหนู”🍀 “ไม่ใช่เพราะระบบสั่ง ไม่ใช่เพราะกลัวจะหายไป แค่เพราะ หนูอยากจูบพี่เอง” ⸻ 💋 คีย์ไม่ตอบ เขาเพียงโน้มตัวเข้ามาช้า ๆ และสัมผัสริมฝีปากเธอเบา ๆ เหมือนกำลังแน่ใจว่า “นี่คือเธอ” ที่เขารักจริง ๆ🌼 ริมฝีปากแตะกันเพียงครู่ แสงแดดเคลื่อนไปบนพื้นไม้ ไม่มีไฟ ไม่มีฝน มีแต่กลิ่นแยม กลิ่นผมของเธอ และลมหายใจอุ่น ๆ ที่พูดว่า🍃 “หนูอยู่ตรงนี้แล้ว…พี่ไม่ต้องตามหาอีก” ⸻ 📌 ไม่ใช่จูบเพื่อลืมความกลัว ไม่ใช่สัมผัสเพื่อลบระบบ แต่เป็น “เช้าวันหนึ่ง”🪢 ที่คนสองคนเลือกจะ อยู่ตรงนี้ต่อไป แม้ยังไม่มีใครรู้ว่าจะพรุ่งนี้จะเป็นยังไง🧷 𖠚ᐝ　⋆ Ꮺ ָ࣪ ۰　꙳⋆ᯭ　𓌈˒˒　𓎩 ⸝⸝

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more