🌫️ ก่อนพายุลูกใหญ่จะเกิด 🌪️⛈️

1939 Words

🌫️ ก่อนพายุลูกใหญ่จะถาโถม 🌒 เป็นช่วงค่ำเงียบ ๆ ที่ทั้งคู่รู้ดีว่า “ไม่ใช่ความสงบที่แท้จริง” แต่เป็นจังหวะสุดท้ายก่อนตกลงไปในแผนลึกสุดของตระกูล 🪡 ดังนั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างคีย์และพริม ถ้าวันพรุ่งนี้ไม่มีใครรอด พวกเขาจะไม่มีวันเสียใจที่ไม่ได้ “รักกันจนสุดใจในคืนนี้” 💛🧡 ⸻ ✦ “แม้ในโลกที่ไม่มีที่ปลอดภัย…ขอแค่มีเธอ พี่ก็พร้อมอยู่ตรงนั้น” ⸻ 🌒 ค่ำคืนก่อนปฏิบัติการ — บ้านไม้กลางป่า แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันในมุมห้อง สาดแสงอุ่นสีทองลงบนใบหน้าของพริม เธอกำลังพับเสื้อผ้าใส่เป้ไปเงียบ ๆ ขณะที่คีย์เดินกลับเข้ามาหลังแอบเช็กเส้นทางรอบบ้าน “พี่เช็กหมดแล้ว ไม่มีสัญญาณติดตาม ยังไม่มีใครตามทัน” “คืนนี้…น่าจะเป็นคืนสุดท้ายที่เราจะอยู่กันเงียบ ๆ ได้แบบนี้” พริมเงยหน้ามามองเขานิ่ง ๆ แววตาเธออ่อนโยนมากกว่ากังวล แล้วพูดช้า ๆ ว่า… “ถ้าแบบนั้น หนูขอใช้คืนนี้ให้คุ้มที่สุดได้ไหมคะ” ⸻ 🌫️ เงียบ…ก่อนสายลมหัวใจจะพัดแรงขึ้น คีย์ไม่ตอบ เขาเพียงเดินเข้าไปใกล้เธอ หยุดอยู่ตรงหน้า แล้วโน้มตัวลง…แตะแก้มเขากับหน้าผากเธอเบา ๆ “เธอไม่ต้องขออะไรจากพี่ทั้งนั้น เพราะพี่อยากให้…ทุกอย่างที่พี่เป็นอยู่แล้ว” เสื้อช็อปของเขาถูกถอดออกช้า ๆ 👔 ด้วยมือของเธอที่ไม่ได้สั่นเพราะกลัว แต่สั่น…เพราะกำลังเปิดประตูให้ความรักที่ไม่เคยลังเล “หนูเคยกลัวนะคะ…” พริมกระซิบขณะมือสัมผัสแผ่นหลังเขา “ว่าความรักมันจะพาเราตายง่ายขึ้นในโลกของพี่” 🌻 คีย์ไม่ตอบ เขาก้มลงจูบริมฝีปากเธอ เบามาก เหมือนอยากบอกว่า ใช่…พี่ก็กลัวเหมือนกัน แต่ถ้ามันจะพาเราตายก็ให้ตายเพราะเรารักกันจริง ๆ ⚗️ อุณหภูมิในห้องสูงขึ้น เสียงลมหายใจเริ่มเบาบาง มีแค่เสียงเนื้อแนบเนื้ออย่างละเมียดละไม และเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นรัวในจังหวะเดียวกัน ทุกสัมผัสของเขา ไม่ได้เร่งรีบ แต่หนักแน่น…เหมือนจะจดจำเธอไว้แม้โลกจะหายไป และทุกการปล่อยตัวของเธอ ไม่ใช่เพราะเชื่อใจเขาอย่างเดียว แต่เพราะเธอเลือกแล้วว่า จะไม่หันหลังกลับอีก ⸻ 🌌 หลังจากนั้น — ไม่มีคำพูดใดดังกว่า “การไม่พูด” ทั้งคู่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเก่า ไม่มีใครพูดคำว่ารัก แต่ต่างฝ่ายต่างรู้ว่า…คืนนี้คือ “รัก” ที่ไม่มีคำใดเทียบได้ คีย์กอดเธอแน่นจากด้านหลัง และกระซิบเสียงแหบชิดต้นคอเธอ “ถ้าพรุ่งนี้พี่ไม่กลับมา…” “อย่าอยู่กับความรู้สึกผิดเลยนะ…แต่ขอให้จำว่า พี่ไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน” “หนูก็เหมือนกันค่ะ” เธอพูดเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลง “ถ้าวันพรุ่งนี้พี่หายไป…หนูจะไม่ยกให้ใครมาแทนที่พี่ในหัวใจเลย” ⸻ 📌 ความรักบางอย่าง…ไม่ต้องรอดพ้นจากอันตรายถึงจะมีค่า เพราะแค่ได้ “กล้ารักกันให้สุด” ในคืนก่อนความมืดจะกลืนมา ก็เป็นการมีชีวิตที่สมบูรณ์ที่สุดแล้ว คีย์และพริมเข้าสู่เครือข่ายอำนาจของวิโรจน์ ด้วยกัน แต่คนที่รออยู่ข้างใน…ไม่ใช่แค่ Alek หรือพ่อของคีย์ หากแต่มีบางสิ่งในอดีตของพริมที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่า มันกำลังเชื่อมเข้ากับทุกอย่าง ⸻ ✦ “ถ้าเราต้องหลอกทั้งโลก ก็อย่าหลอกหัวใจตัวเอง” ⸻ 🕶️ ช่วงเช้าก่อนแทรกซึม – บนถนนเลียบชานเมือง คีย์ขับรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ที่เก่าแต่เครื่องยังแน่น พริมซ้อนท้ายพร้อมเป้สะพายหลัง ในเป้นั้นมีสิ่งของสำคัญอยู่สองอย่าง: 1. บัตรผ่านปลอม ที่คีย์ทำขึ้นจากข้อมูลระบบเก่า 2. จดหมายของแม่เขา ที่มีลายเซ็นซึ่งจะใช้เป็นกุญแจปลดล็อกห้องชั้นใน “อย่าลืมนะ พอเข้าไปด้านใน เธอคือ ‘เจ้าหน้าที่วิจัยจากสายกลาง’ ที่ส่งมาเคลียร์แฟ้มเก่า” “ค่ะ” พริมตอบ “แต่ถ้าเขาจับได้ หนูจะพูดว่า ‘ขออนุญาตตรวจสอบกับฝ่ายภาคสนาม’ เพื่อซื้อเวลาให้พี่หลุดไปให้ได้” คีย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเบา… “อย่าซื้อเวลาให้พี่…แต่ให้ตัวเองหนีออกมา” ⸻ 🛡️ ภารกิจเริ่ม – ภายใน “ศูนย์ข้อมูลวิโรจน์” ศูนย์ข้อมูลใต้ดินตั้งอยู่ในตึกกระจกสมัยใหม่ใจกลางนิคมเก่า ดูภายนอกเหมือนบริษัทจัดเก็บเอกสารทั่วไป แต่ภายในชั้นล่างสุดคือห้องลับ — สถานที่ที่มีแค่ “คนในเครือข่ายสูงสุด” เท่านั้นที่เข้าได้ พริมผ่านด่านแรกได้ด้วยบัตร เธอไม่พูดมาก แค่ใช้ “บุคลิกเจ้าหน้าที่เงียบขรึม” ขณะที่คีย์แอบซ่อนตัวเข้าทางลิฟต์ส่งของ ปลอมเป็นช่างเทคนิคซ่อมสายเคเบิล ⸻ 🗃️ ห้องเก็บเอกสารลึกสุด – และสิ่งที่ถูกซ่อนไว้ แฟ้มของ “วรา” (แม่คีย์) ถูกเก็บไว้ในตู้เหล็ก แต่ในแฟ้มไม่ใช่ข้อมูลตัวเธอคนเดียว กลับมีแฟ้มอีกแฟ้มแนบไว้ — ชื่อผู้ถือแฟ้มคือ: “พริมา ชัยธนกุล – สายเลือดสาขาจากตระกูลย่อยเดิม” พริมชะงัก คีย์ที่เพิ่งแทรกเข้ามาได้พอดี มองแฟ้มนั้นนิ่ง ก่อนเงยหน้ามาสบตาเธอ “ชัยธนกุล…คือชื่อก่อนที่แม่เธอจะแต่งงานใช่ไหม” “ใช่…แต่หนูไม่เคยรู้ว่าแม่เคยเกี่ยวข้องกับ…” เธอเปิดแฟ้ม พบเอกสารที่เขียนไว้ว่า: “ลูกหลานจากสายย่อยมีสิทธิ์เข้าสู่ระบบบัญชีเงา หากแสดงความจงรักภักดีต่อเครือข่ายหลัก” “หนูอยู่ในสายเลือดของพวกเขา…” ⸻ ⏱️ จังหวะเวลาเปลี่ยน — เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น เสียงไซเรนในตึกดังขึ้น ไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงฉับพลัน พร้อมเสียงจากระบบประกาศ: “มีผู้บุกรุกเข้าสู่ชั้นบัญชีลับ โปรดปิดทุกช่องทางหลบหนี” คีย์คว้ามือพริม “วิ่ง!” ⸻ 🏃🏻 วิ่งหนี – แต่ไม่ใช่แค่จากคน พวกเขาวิ่งผ่านโถงยาว เบื้องหลังคือเสียงฝีเท้าหนักจากเจ้าหน้าที่ติดอาวุธ คีย์ยิงเปิดประตูฉุกเฉิน พาพริมหลบเข้าห้องนิรภัยเก่า ในนั้นคือแผงควบคุมไฟฟ้าหลัก “พี่จะลัดวงจรตรงนี้…เราจะมืดทั้งตึกสิบห้านาที แล้วเราต้องหนีผ่านช่องระบายอากาศใต้ตู้เซิร์ฟเวอร์” “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” พริมถามเสียงสั่น “เราจะยังมีที่ให้ไปไหม?” คีย์ไม่ตอบ แต่คว้ามือเธอมาแน่น แล้วจูบเธอ — จูบที่ไม่มีเวลาให้ค่อย ๆ ไล้ริมฝีปาก มีแต่ “คำพูดทั้งหมด” ที่เขาไม่มีโอกาสได้พูดในเวลาอันใกล้ ⸻ 📌 เสียงสัญญาณในตึกยังดัง เส้นทางข้างหน้าเต็มไปด้วยการไล่ล่า แต่ในใจของทั้งสอง… ไม่มีสิ่งใดชัดเจนไปกว่า “เราจะไม่เสียใจกับการเลือกจับมือกัน ไม่ว่าจะจบยังไงก็ตาม” ⸻ ✦ “ถ้าทั้งโลกตามล่าเรา ก็จงอย่าตามลมหายใจตัวเอง” ⸻ 🚨 ไฟแดงยังกระพริบ — เสียงไซเรนดังกระหึ่มในตึก คีย์กดแผงควบคุม ลัดวงจรไฟฟ้าชั้นล่างสุด ไฟทั้งตึกวูบดับ เสียงเงียบวาบในวินาทีที่ราวกับหยุดหายใจ “ไป” เขากระซิบ “ตอนนี้แหละ!” พริมวิ่งตามเขาไปยังช่องระบายอากาศด้านหลังตู้เซิร์ฟเวอร์ ต้องก้มต่ำ คลานผ่านท่อแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเสียงหอบหายใจของทั้งคู่ เสียงปืนดังในระยะใกล้ สะเก็ดเศษปูนปลิวเข้าใกล้ผมเธอจนกลิ่นควันปะทะหน้า ⸻ 🕳️ ช่องลับใต้ศูนย์ควบคุม – ประตูที่แม่ของคีย์อาจเคยใช้หนี คีย์เจอประตูเหล็กที่มีรอยเชื่อมเก่า เขาใช้เครื่องถอดรหัสแม่กุญแจ เปิดมันด้วยโค้ดที่เขาจำจากสมุดแม่ พอเปิดออกได้ ทั้งคู่ลื่นไถลลงทางลาดยางมืดสนิท จนสุดทาง…คือโพรงทางเดินใต้ตึกที่ต่อไปยังโกดังเก่าที่ไม่มีใครเฝ้าแล้ว ⸻ 🏚️ ภายในโกดังร้าง – แสงไฟจากเทียนแท่งเดียว ทั้งสองหยุดหายใจในห้องขนาดเล็ก เงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง พริมพิงกำแพงหายใจแรง มือข้างหนึ่งกุมท้อง “พริม เจ็บตรงไหนไหม?” คีย์ถามเสียงร้อนรน “ไม่…ไม่เป็นไร แค่เหนื่อย” เธอยิ้ม “แต่หนูเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ของพี่ถึงเลือก ‘หายตัวไป’ มากกว่าอยู่” เขานิ่งไป ก่อนพูดช้า ๆ “เพราะในโลกนี้…ไม่ใช่ทุกคนจะมีที่ให้ยืน โดยไม่ต้องเลือกระหว่าง ‘รัก’ กับ ‘รอด’” ⸻ 🧭 เสียงจากวิทยุเก่าในห้อง – และ “เสียงของ Alek” ที่แทรกเข้ามา “คีย์…ได้ยินไหม” เสียงของ Alek ดังขึ้นจากเครื่องวิทยุที่เหมือนจะตายไปแล้ว “ฉันให้เวลานายสิบห้านาที ถ้าไม่กลับมา พ่อของนายจะเริ่มไล่ล่า ‘คนที่อยู่ข้างนาย’ แทน” เสียงเงียบไป แต่ใจของพริมเต้นโครมขึ้นทันที “เขารู้…ว่าเราอยู่ด้วยกัน” เธอกระซิบ “พวกเขาอาจมี GPS ติดในรหัสแม่พี่…” ⸻ 🛠️ คีย์ทุบเครื่อง – และพูดในที่สุดด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่เหมือนตัวเขา “หนูต้องไปคนเดียว” เขาหยิบแฟลชไดรฟ์จากในกระเป๋า “นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่เราดึงมาได้จากห้องนั้น” “ไม่ค่ะ” พริมส่ายหน้า “ถ้าหนูไปคนเดียว หนูจะไม่มีวันรอด พี่ก็รู้” คีย์เดินเข้าไปใกล้ จับใบหน้าเธอเบา ๆ “แต่ถ้าพี่เป็นฝ่ายหายไป หนูจะรอดได้แน่…เพราะเขายังไม่คิดว่าหนูสำคัญพอ” “งั้นหนูจะทำให้เขารู้ว่าพี่ก็สำคัญกับหนู…จนเขาทำอะไรหนูไม่ได้อีก” คำพูดเธอสั่น แต่นั่นคือครั้งแรกที่แววตาของพริมเปล่งแสงเทียบเท่าคนที่อยู่ในสงครามนี้อย่างแท้จริง ทั้งสองซุกตัวในมุมหนึ่งของห้องเก็บของ เสียงภายนอกเงียบลง เหลือแค่เสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสี คีย์พูดเสียงเบา ขณะที่พวกเขานั่งชิดกันบนพื้น “หนูเคยบอกว่ากลัวความลับใช่ไหม” พริมพยักหน้า “พี่เองก็เคยกลัวความรัก…เพราะมันทำให้พี่รู้สึก ‘ไม่คุมได้’ เหมือนเครื่องกล” “แต่หนูไม่ได้อยากให้พี่ควบคุมมัน…แค่พี่รู้ว่าหนูอยู่ตรงนี้ ไม่หนี” เขาหันไปสบตาเธอ แล้วก้มลงจูบเธออีกครั้ง ไม่ใช่จูบเร่าร้อน แต่เป็นจูบของคนที่ “ไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้จะได้เจออีกไหม” ⸻ 🧩 “พริม” เริ่มจำภาพในอดีตได้ทีละนิด ก่อนจะออกจากห้อง สายตาของพริมพลันหยุดที่ “ป้ายไม้ผุ ๆ” เขียนชื่อ: ห้องวิจัย: โครงการ ‘Re:Origin’ ทดลองจิตประสาทจากสายเลือดพิเศษ เธอชะงัก ใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก ในหัวเหมือนมีอะไรบางอย่างกรีดเบา ๆ และภาพหนึ่งแล่นวาบ — ห้องขาว — เตียงเหล็ก — ผู้หญิงคนหนึ่งที่บอกว่า “แม่ขอโทษที่ต้องให้ลูกเริ่มต้นใหม่แบบนี้…” ⸻ 📌 ไม่ใช่แค่คีย์ที่แบกอดีตไว้ แต่พริม…อาจกำลังจะพบว่า ตัวเธอเองก็เป็นผลลัพธ์ของการทดลองที่ไม่มีใครกล้าพูดถึง และเมื่อ “ความรัก” ถูกโยงเข้ากับสิ่งที่ออกแบบไว้ คำถามที่น่ากลัวที่สุดคือ… ถ้าความรักของเรา…เป็นแค่เศษโปรแกรมในสมองที่ถูกเขียนไว้ล่วงหน้า แล้วเราจะยังกล้าเชื่อใจหัวใจของตัวเองอยู่ไหม? 🖇˚ ༘🌠✸ꔛ☄ˎˊ˗ ꔛ🍀✩‧₊🛴 ༘♡ ☄︎🌋*˻˳˯ₑ⋆🦕

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more