❤️‍🩹 ไม่กล้ารั้งเธอไว้ ᵒ̴̶̷̥́ ᴗ ᵒ̴̶̷̣̥̀

2318 Words

📗🗝️ คีย์เริ่ม “ตระหนักและกลัวเสียเธอจริง ๆ” จนตัดสินใจลงมือทำบางอย่าง…ชัดเจนที่สุด ไม่ใช่เพียงแค่พิมพ์แล้วไม่ส่ง ไม่ใช่แค่เฝ้ามองเงียบ ๆ อีกต่อไป 📑 “การดึงเธอกลับมา” ด้วยการ “ยอมรับ” ว่าเขาเคยผิด ว่าเขาเคยกลัว และว่าเขายังรักเธอ…มากพอจะสู้ แม้จะอาจช้าไปแล้วก็ตาม ⸻ ✦ ❤️‍🩹 “ถ้าไม่กล้ารั้งเธอไว้ตอนนี้…ฉันคงไม่มีสิทธิ์เรียกตัวเองว่าคนที่รักเธอ” ⸻ 🌘 คีย์ขับมอเตอร์ไซค์กลางคืน เขาไม่ได้ขับวนรอบมหาวิทยาลัย ไม่ได้มุ่งหน้าไปหอพักของพริม 🧸 แต่หักเลี้ยวออกไปอีกทาง ทางที่นำไปสู่บ้านของพ่อเขา และผู้คนที่เขา “พยายามแยกตัวออกมา” มานาน 🕯️ บ้านมาเฟียตระกูลกาญจนากุล – 22:37 น. คีย์จอดรถหน้าประตูเหล็ก 🚪 สายตานิ่ง เยือกเย็น แต่แน่วแน่ เขาเดินเข้าไปเงียบ ๆ ผ่านสายตาของการ์ดทั้งสองข้าง “คิรัน?” เสียงทุ้มเย็นของพ่อเขาดังขึ้นจากห้องรับแขก “ไม่คิดว่าจะกล้ามา” “ผมไม่มาในฐานะลูกชายคุณ” “ผมมาในฐานะคนที่อยากปกป้องคนที่ผมรัก…ด้วยตัวเอง” ชายวัยกลางคนเลิกคิ้ว วางแก้ววิสกี้ลงช้า ๆ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” “คุณรู้ดีว่ากำลังมีคนใช้ชื่อผมเล่นเกมกับผู้หญิงคนนั้น” “และผมรู้ว่าคุณไม่หยุดมัน เพราะคุณคิดว่าผู้หญิงธรรมดาคนนั้นไม่มีค่าพอจะเข้ามาในระบบของเรา” เขาหยุด สบตาพ่อเต็ม ๆ “แต่เธอคือทุกอย่างที่ผมมี” “ถ้าจะต้องตัดขาดกับทุกอย่างที่นี่เพื่อรักษาเธอ…ผมก็จะทำ” 🧊 พ่อเขานิ่ง “ความรักที่ยอมเสียทุกอย่าง…มักจะกลายเป็นจุดอ่อน” “ไม่ครับ” “ความรักที่กล้ายอมรับ…คือสิ่งเดียวที่คุณไม่มีวันเข้าใจ” แล้วคีย์ก็หันหลัง เดินออกจากห้องโดยไม่รอคำอนุญาต ⸻ ☕ ตัดภาพ – พริมที่คาเฟ่กับจิน เธอนั่งอ่านหนังสือ ไม่ได้แตะโทรศัพท์เลย จินแอบมองเธออยู่บ่อย ๆ ก่อนจะถามเบา ๆ “เธอจะรอเขาอีกนานไหม?” “…ไม่รู้ค่ะ” “หนูไม่ได้รอแล้ว แต่ก็ยังไม่เดินไปไหนใหม่” “มันค้างตรงกลางแบบนั้น…” เธอยิ้มเศร้า ๆ มือยังวางอยู่บนผ้าเช็ดหน้าเก่า ๆ ที่พับไว้อย่างดี ⸻ 📱 ข้อความที่เธอไม่รู้ว่าถูกพิมพ์อีกครั้ง คีย์นั่งอยู่หน้าห้องเงียบ ๆ ในมือถือโทรศัพท์ที่กำลังพิมพ์อีกครั้ง : พริม เราคุยกันได้ไหม : แค่ครั้งเดียว…ให้พี่พูดในสิ่งที่ควรพูดมาตั้งนาน เขาลังเล… แต่ครั้งนี้ เขากด ส่ง ⸻ 📌📑 ถ้าความเงียบคือกำแพงที่สร้างขึ้นด้วยความกลัว การเอ่ยคำแรก คือการยอมให้ตัวเองถูกทำร้าย…เพื่อรักษาคนที่กำลังจะหายไป 📤 คีย์ส่งข้อความออกไปจริง ๆ ครั้งแรก และครั้งนี้…พริมเห็น แต่เธอไม่ได้ตอบทันที เธอ เลือกเงียบไม่ใช่เพราะไม่อยากพูด แต่เพราะเธออยากรู้ว่า… เขากล้า “เดินมาหา” ด้วยตัวเองไหม หากไม่มีคำตอบกลับ ⸻ ✦📗🎄 “ถ้ารู้ตัวว่าช้า…ก็อย่ามาช้าอีกครั้งตอนที่ฉันยังยืนอยู่” ⸻ 🌧️ เย็นวันถัดมา – ฝนตกเบา ๆ หน้ามหาวิทยาลัย พริมพกร่มสีขาวในมือ ☂️ กำลังเดินออกจากตึกหลังเรียนเสร็จ วันนี้เธอไม่ได้มากับจิน 📲 บนหน้าจอโทรศัพท์มีข้อความที่คีย์ส่งค้างอยู่ แต่ไม่มีการแจ้งเตือนใหม่ และไม่มีข้อความใดเพิ่มเติม เธอถอนหายใจ…แล้วเก็บโทรศัพท์ลง ทันใดนั้น 🏍️ เสียงมอเตอร์ไซค์คันคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากฝั่งลานจอด คีย์จอดรถหน้าตึก ฝนตกเบา ๆ เปียกแขนเสื้อเขา แต่เขาไม่ได้กางร่ม พริมชะงัก สายตาของเขามองเธออย่างไม่หลบ เหมือนคนที่ รู้ว่าเดินช้ากว่าทุกคน แต่ก็ยังอยากขอให้เธอหยุด…แม้เพียงสักก้าว ⸻ ☔ พริมเดินเข้าไปหาช้า ๆ “พี่ไม่กลัวเปียกเหรอคะ?” เสียงของเธอเบากว่าฝน “กลัว…” เขาตอบ “แต่กลัวเสียหนูมากกว่า” เธอไม่ได้พูด แต่มือที่ถือร่มชะงักเล็กน้อย เขายื่นมือออกมา แต่ไม่ได้จับเธอ เพียงวางไว้ข้างตัวอย่างเปิดเปลือย “พี่เคยคิดว่าการปกป้องหนูคือการอยู่เงียบ ๆ” “แต่จริง ๆ แล้วมันคือการทำให้หนูมั่นใจ…ไม่ใช่สับสน” “พี่ช้าไปไหมคะ” “ถ้ายังไม่เดินจากไป…ก็ขอให้พี่ได้พูดต่อ” ⸻ 🧊 บทสนทนาเงียบที่เปลือยใจ “พี่กลัวจะเสียหนูเหมือนที่เคยเสียแม่” “พี่เลยผลักหนูออกตอนที่ควรดึงไว้” “พี่รู้…และพี่โคตรโง่” เธอหลบตา ฝนเริ่มตกหนักขึ้น แต่เธอยังไม่ขยับ “หนูไม่ใช่คนที่ต้องรอคำขอโทษตลอดเวลา” “แต่หนูอยากรู้ว่า…หลังจากนี้ พี่จะเลือกอะไร” คีย์เอื้อมมือออก ดึงเธอเข้ามาใต้ร่ม มือที่เปียกฝนวางแผ่วเบาบนไหล่ของเธอ “พี่เลือกหนู” “เลือกทุกวัน แม้ต้องตัดโลกทั้งใบออกไป” ☕ ในคาเฟ่เล็ก ๆ – ครึ่งชั่วโมงถัดมา พวกเขานั่งฝั่งเดียวกันบนโซฟาหน้าต่าง จิบโกโก้อุ่นคนละแก้ว ไม่ได้พูดอะไรกันอีก แต่มือของเขา…สอดเข้ามาใต้โต๊ะ และเธอก็ปล่อยให้มือของเธอถูกกุมไว้แน่น ไม่มีคำสัญญา ไม่มีคำรัก มีเพียงสัมผัสที่บอกว่า “ฉันยังอยู่ตรงนี้” ⸻ 📌 📖📗 บางความรัก…ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่ แค่คนหนึ่งกล้าเดินกลับมา และอีกคนยังยอมเปิดประตูให้ ทั้งคู่เริ่ม “กลับมาใช้ชีวิตในมหา’ลัยด้วยกัน” แต่มินตรา…เห็นทุกอย่าง และครั้งนี้ เธอไม่เลือกเงียบอีกต่อไป ⸻ ✦🎎🧸 “เมื่อความสุขเริ่มกลับมา เงาที่แอบตามอยู่…ก็เริ่มใกล้เข้ามาเหมือนกัน” ☀️ เช้าวันจันทร์ ที่มหาวิทยาลัย พริมเดินข้างคีย์ที่ถือเป้ใบเดิม ไม่มีใครพูดอะไรมาก แต่เธอหยิบกาแฟเย็นที่เขาชอบขึ้นมายื่นให้ตอนถึงตึก “ลองอีกทีไหมคะ?” “กับการเริ่มต้นแบบไม่เงียบใส่กัน” คีย์ยิ้มบาง รับแก้วกาแฟจากเธอ ก่อนเอื้อมไปวางมือลงบนหัวเบา ๆ “ครั้งนี้จะไม่เงียบแล้ว” “สัญญา” 🧃 คาบบ่าย – ในคาเฟ่หลังตึกอักษร เพื่อนของพริมสองคนแอบมองจากโต๊ะข้าง ๆ ก่อนจะกระซิบกันเบา ๆ “กลับมาคบกันแล้วจริงเหรอ?” “ดูเหมือนใช่ แต่ก็ไม่แน่ใจอ่ะ…คนแบบคิรันน่ะ” “รักเงียบมาก แต่น่ากลัวมากด้วย…” 🧊 ตัดภาพ – มินตรานั่งอยู่ในรถคันหนึ่ง นอกรั้วมหาวิทยาลัย เธอถือโทรศัพท์ในมือ กำลังเลื่อนดูภาพจากกล้องติดตัวที่แอบถ่ายหน้าตึกเรียนเมื่อเช้า ภาพ: พริมยื่นกาแฟให้คีย์ และทั้งสองหัวเราะเบา ๆ มีเสียงสั่นเล็กน้อยจากนิ้วมือที่จับมือถือแน่น “คิดว่าแค่เดินกลับมา เขาจะลืมทุกอย่างที่เคยมีงั้นเหรอ…” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนกดส่งภาพให้ใครบางคน พร้อมข้อความ: : ถึงเวลาทำให้เด็กนั่นออกไปจากภาพแล้ว 📚 กลับมาฝั่งพริม ช่วงเย็นเธอนั่งทำรายงานอยู่กับคีย์ในห้องสมุด เขาค่อย ๆ แปะโพสต์อิทลงในชีท เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ตอนนี้พี่เหมือนเวอร์ชั่นก่อนหน้านั้นแล้ว” “ตอนที่หนูเคยรู้สึกว่าพี่เหมือนบ้าน” คีย์หันมามอง “ตอนนั้นพี่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีใครมองแบบนั้น” “แต่ตอนนี้รู้แล้ว…และจะไม่ให้มันหลุดมืออีก” ☁️ กล้องวงจรปิดบริเวณคณะ มีภาพถูกส่งเข้าระบบลับแห่งหนึ่ง หน้าจอแสดงภาพของพริม พร้อมข้อมูลพื้นฐาน และข้อความใต้สุดว่า: > เป้าหมาย B-119: ตรวจสอบความเกี่ยวข้องกับคิรัน กาญจนากุล > สถานะ: เตรียมเรียกเข้าพบ ⸻ 📌☂️📗📑 ความสุขอาจเริ่มฟื้นขึ้น… แต่หากความลับยังไม่ถูกเปิด ความรัก…ก็อาจกลายเป็นจุดอ่อนของทั้งสองคนอีกครั้ง “จิน” ที่เคยเป็นเพื่อนเงียบ ๆ ข้างพริมจะเริ่มเผยอีกชั้นของตัวเอง เขาอาจไม่ได้เข้าหาด้วยความหวังดีเสมอไป และเขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับคีย์ ⸻ ✦🚪❤️‍🩹 “บางคนไม่ได้พูดโกหก…แต่เขาเลือกจะเล่าเพียงบางส่วน” 📚 – วันธรรมดาหลังเลิกเรียน พริมกับจินนั่งทำรายงานด้วยกันที่ห้องสมุด บรรยากาศดูเหมือนปกติ แต่วันนี้…พริมไม่ค่อยตอบแชตคีย์ เธอแค่อ่าน แล้วปิดหน้าจอเงียบ ๆ จินมองเธอเงียบ ๆ แล้วพูดเบา ๆ “ฉันเคยได้ยินชื่อคิรันมานาน ก่อนจะรู้ว่าเธอสนิทกับเขาอีกนะ” “อืม…” พริมตอบเรียบ ๆ “เพราะฉันมีญาติที่เคยทำงานฝั่งธุรกิจสีเทา…” เขาวางปากกา “และชื่อ ‘กาญจนากุล’ ไม่ใช่ชื่อที่คนแถบนั้นสบายใจเวลาพูดถึง” พริมชะงักเล็กน้อย แต่ยังไม่พูดอะไร “ฉันไม่ได้อยากให้เธอกลัวนะ” “แค่อยากให้เธอแน่ใจว่า คนที่เธอไว้ใจ…จะไม่กลายเป็นคนที่ลากเธอเข้าสู่สิ่งที่เธอไม่มีวันเลือกเอง” ⸻ 🧊 ด้านคีย์ – เย็นวันเดียวกัน คีย์ส่งข้อความหาพริมอีกครั้ง : เลิกเรียนยัง : อยากเจอ …แต่ไม่มีการตอบกลับเหมือนเคย แม้จะขึ้นว่าอ่านแล้ว เขาหยุดพิมพ์ ก่อนจะกดโทรหา ไม่มีคนรับสาย ⸻ 🌙 กลางคืน – หอพักพริม จินเดินมาส่งพริมที่หน้าอาคาร ฝนเริ่มตกเบา ๆ “ขอโทษนะ…ที่พูดเรื่องนั้น” “ไม่เป็นไรค่ะ” พริมฝืนยิ้ม “หนูแค่…ยังคิดอะไรไม่ค่อยออก” จินยื่นร่มให้เธอ ก่อนจะพูดเบา ๆ “ฉันไม่รู้ว่าเขาดีกับเธอแค่ไหน…แต่บางครั้ง ความรักไม่ใช่แค่ความรู้สึก” “มันคือความปลอดภัยด้วย” เธอเงียบไป และตอนที่เดินขึ้นหอพัก เธอกดเข้าไปดูแชตของคีย์อีกครั้ง… แต่ก็ยังไม่ตอบ ⸻ 🕯️ ด้านคีย์ – กลางดึก เขานั่งมองหน้าจอ ไม่เห็นการตอบกลับเลยทั้งวัน เขารู้สึกคุ้น คุ้นกับความเงียบที่เขาเคยใช้ผลักเธอออก แต่นี่มันคือเงียบ…ที่เธอเริ่มใช้ตอบกลับ “เธอเริ่มปิดใจ…เพราะฉันไม่ปกป้องอะไรเธอได้เลยใช่ไหม…” เขาเงียบ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ และพิมพ์แค่หนึ่งข้อความ : พริม ถ้าเธอไม่สบายใจ จะให้พี่พูดอะไร...พี่จะพูด ⸻ 📌🌳🌴 บางครั้ง ความรักไม่ถูกทำลายด้วยระเบิดเสียงดัง แต่มันร้าวเงียบ ๆ ด้วยคำพูดที่จงใจถูกทิ้งไว้ในเวลาที่อีกฝ่ายกำลังสับสน พริมเริ่ม “เงียบใส่คีย์” อย่างชัดเจน ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะ “หัวใจเริ่มสับสน” และ “ไม่รู้ว่าอะไรในโลกของเขาจริงบ้าง” ในขณะเดียวกัน จิน เพื่อนที่เงียบ เรียบร้อย และดูเหมือนไม่มีพิษภัย เริ่ม “เคลื่อนตัว” เข้าหาเธออย่างเป็นระบบ แต่ไม่ใช่ด้วยคำว่ารัก… เพราะจินไม่ได้อยากได้เธอไป “รัก” …เขาแค่อยาก “ดึงเธอออก” จากเขตที่ตัวเองไม่ควรอยู่ ⸻ ✦ “คนที่ไม่ได้พูดอะไรเลย…อาจกำลังถอยออกมาอย่างเงียบที่สุด” 🌙 ค่ำในหอพักหญิง พริมวางโทรศัพท์คว่ำลง ข้อความของคีย์ยังค้างอยู่บนหน้าจอ อ่านแล้ว…แต่ยังไม่มีคำตอบ เธอนั่งอยู่บนเตียง มือยังวางอยู่บนสมุดจดรายงาน แต่ไม่ได้เขียนต่อ ในหัวคือเสียงของจิน ที่พูดเรื่อง “ความปลอดภัย” และโลกของคีย์…ที่เธอเริ่มไม่แน่ใจอีกครั้ง ⸻ 📱 ด้านคีย์ – 22:41 น. เขานั่งอยู่หน้าห้องพักตัวเอง มองแชตที่ยังไม่มีคำตอบ : พริม...พี่อยู่ตรงนี้นะ : ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรอยู่ พี่รอฟังเสมอ ไม่มีการอ่าน ไม่มีสัญญาณออนไลน์ เขาเริ่มใจสั่น…แบบที่ไม่เคยยอมรับว่ากลัวจริง ๆ 🌤️ วันถัดมา – ลานคณะอักษร พริมเดินอยู่กับจิน มือเธอถือหนังสือ ส่วนจินเดินข้าง ๆ เหมือนทุกวัน “เธอเงียบมากเลยวันนี้” “ขอโทษนะ…แค่คิดอะไรเยอะ” “เกี่ยวกับเขาเหรอ?” เธอไม่ตอบ แต่แค่ยิ้มจาง ๆ และเบือนหน้าหนี “ฉันรู้ว่าความรักมันไม่ง่าย” “แต่บางครั้ง การอยู่ในพื้นที่ที่ไม่ต้องคิดว่าจะโดนดึงไปไหน…ก็ดีกว่าการอยู่ในที่ที่ไม่รู้ว่าใครจะมาเอาเธอไปจากตรงนั้น” เขาหยุดเดิน หันมามองเธอตรง ๆ “พริม…ลองคิดดูไหม?” “ว่าบางทีเราอาจจะเริ่มใหม่ได้ ในที่ที่เธอไม่ต้องพะวงเรื่องอดีตของใคร” เธอชะงัก มองเขา ก่อนจะเบือนสายตา “…ขอคิดดูก่อนได้ไหม” “ฉันจะไม่เร่งเธอเลย” “แต่ถ้าเธอเดินออกจากตรงนั้นจริง ๆ…ฉันอยากเป็นที่แรกที่เธอได้พัก” 🌘 คีย์ที่เห็นจากระยะไกล เขายืนอยู่หลังตึกฝั่งวิศวะ เห็นเธอเดินไปกับจิน เห็นรอยยิ้มบางของเธอ …รอยยิ้มที่เคยเป็นของเขา เขาไม่ได้เดินเข้าไป เพราะรู้ว่า…เวลานี้ การเดินเข้าไปโดยไม่ฟังเธอ อาจทำให้เธอวิ่งหนี “พี่จะไม่รีบ” “แต่พี่จะไม่ยอมให้ใครแย่งเธอไป…ด้วยการโกหก” 🧃 คืนนั้น – ข้อความจากจินถึงพริม : เธอว่างไหมเสาร์นี้ : ฉันจะไปหาหนังสือที่เมืองใกล้ ๆ : ถ้าเธออยากพักจากทุกอย่าง ลองไปด้วยกันไหม เธออ่านข้อความ… และไม่ได้ตอบทันที แต่คราวนี้…เธอไม่รู้จะตอบ “คีย์” ยังไงด้วยเช่นกัน ⸻ 📌📖📗 ความเงียบอาจไม่ใช่คำบอกลา แต่เมื่ออีกคนเริ่มคิดว่า “ตรงนี้ไม่น่าปลอดภัยพอ” คนที่เหลือ…อาจไม่มีโอกาสอธิบายได้อีกเลย 𖦹꙳࡛࣪⋕ ˚.✦ ⵢ₊˚.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more