🌍 โลกที่ไม่มีระบบ ₊·—̳͟͞͞♡

2302 Words

พริม “ตื่นขึ้นมาในโลกที่ไม่มีระบบ” แล้วจำคีย์ไม่ได้ทั้งหมด แต่..ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจเธอ ยังหลงเหลืออยู่โดยไม่รู้ตัว ⸻ ✦🐳🪼 “ถ้าหนูไม่รู้จักพี่..งั้นขอเป็นคนแปลกหน้าที่อยู่ข้าง ๆ ได้ไหม” ⸻ 🌤️ เช้าวันใหม่ในคณะอักษร 🐡 📑 พริมเดินถือชีทในมือลวก ๆ ตาเธออ่านตัวหนังสือ แต่สมองเหมือนไม่โฟกัส ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างในตัว เธอไม่สมบูรณ์ดี “พริม” เพื่อนสนิทสะกิด 🐙 “วันนี้มีคนมานั่งรอหน้าตึกตั้งแต่เช้าเลยนะ เห็นว่าถือพัดลมพัง ๆ มาด้วย” “หือ?”🐋 พริมขมวดคิ้ว แล้วเดินไปดูตามเสียงลือ และพบว่า…🐅 ⸻ 🧰 คีย์ – นั่งรอพร้อมพัดลมเก่าตัวหนึ่ง เขาวางพัดลมไว้บนโต๊ะหน้าตึก มีโน้ตเล็ก ๆ แปะอยู่ว่า🐳 “ต้องการคนซ่อมหัวใจไหม?” พริมอ่านแล้วถึงกับหัวเราะพรืด เธอหันไปถามอย่างติดจะงง ๆ:📚 “นี่คุณ…เคยรู้จักฉันมาก่อนใช่ไหม?” เขายิ้ม “ถ้าบอกว่าเคย หนูจะเชื่อไหมล่ะ?” “ไม่รู้สิคะ แต่รู้สึกคุ้น ๆ กับรอยยิ้มน่าหมั่นไส้นี่แปลก ๆ…” 🐠 ⸻ ☕ คาเฟ่ช่วงบ่าย – พวกเขานั่งคุยกันอีกครั้ง “ในฐานะคนแปลกหน้า” คีย์สั่งกาแฟหวานน้อย เธอสั่งชาเขียวหวานจัด🦜 “หนูจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ แต่เวลาอยู่ใกล้คุณ มันไม่รู้สึกแปลกเลย” “งั้นพี่จะลองเล่าเรื่องของหนูก็ได้นะ” “จากมุมของคนที่เคยฟังหนูพูดทุกวัน — แม้ตอนหนูไม่รู้ตัว”🦥 🦨 เธอเงียบ ฟังเขาพูดด้วยตาใส น้ำเสียงของเขานุ่มนวล ไม่มีคำว่า “ระบบ” ไม่มีคำว่า “ลบความจำ” มีแต่เรื่องเล็ก ๆ อย่าง “พัดลมในคลาสวิศวะ” “กลิ่นหนังสือที่เธอชอบ” 🕊️ และ “ข้อมือเล็ก ๆ ที่ชอบวางบนโต๊ะแล้วเขียนอะไรไม่รู้เต็มไปหมด” ⸻ 💫 กลับหอ – พริมเปิดสมุดจดเก่าของตัวเอง และพบ “อะไรบางอย่าง” เธอเคยจดบันทึกไว้ 📖 หน้าเปล่าหนึ่งที่มีแต่คำว่า “อย่าลืมว่าใจเรายังเป็นของเรา” และเซ็นชื่อว่า “พริมวรา” เธอแตะหน้ากระดาษนั้นเบา ๆ แล้วหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว 🎞️ “หัวใจเรา…อาจจะจำได้มากกว่าสมองก็ได้นะ” 💛🧡 ⸻ 📌 🦚 ไม่ใช่ทุกการเริ่มต้นต้องเริ่มจากศูนย์ บางครั้ง…เราอาจเดินกลับมาที่เดิม แม้ไม่รู้ว่าเคยรักกันมากแค่ไหน แต่หัวใจจะพาเรากลับไปหาคนที่เคยอยู่ข้าง ๆ เสมอ 🌴 “จังหวะใกล้ชิดเงียบ ๆ” ระหว่างคีย์กับพริม แม้พริมจะยังจำเรื่องทั้งหมดไม่ได้ แต่ ความรู้สึกบางอย่างในใจเธอเริ่มตอบสนองต่อเขาอีกครั้ง…โดยไม่ต้องมีคำอธิบาย ⸻ ✦🎄🪴 “บางจังหวะไม่ต้องจำได้ แค่ใจยังเต้นในทำนองเดิม” ⸻ 🌤️ บ่ายวันธรรมดาใต้ต้นไม้เดิม 🎄 คีย์กับพริมนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังตึกวิศวะ เป็นมุมที่เธอ “เลือก” เดินมาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งสองนั่งเงียบ ดูชีทในมือที่เปื้อนรอยกาแฟเล็กน้อย คีย์นั่งข้าง ๆ แขนของเขาไม่ได้แตะเธอ แต่เงาของเขาซ้อนกับเงาเธออย่างพอดี ⸻ “พี่คีย์” เธอพูดเสียงเบา เหมือนกำลังระวังใจตัวเองไม่ให้หลุดลึกไปกว่านี้ “หนูขอถามอะไรหน่อย…” “ว่าไงครับ” “เราเคยนั่งแบบนี้…มาก่อนใช่ไหมคะ?” “ไม่ใช่แค่หนหนึ่ง แต่…หลายครั้ง?” เขามองเธอแผ่วเบา ก่อนจะพยักหน้า “ใช่ครับ — หนูเป็นคนชวนพี่นั่งตรงนี้เอง…หลายครั้ง” ⸻ 🧃 เขายื่นขวดน้ำส้มให้และเธอเผลอยิ้ม “จำได้ว่าหนูไม่ชอบกาแฟเย็นใส่นม แต่ชอบน้ำส้มขวดเล็ก ๆ ยี่ห้อนี้” พริมรับขวดนั้นไว้ในมือ นิ้วเธอสัมผัสโดนนิ้วเขาแผ่ว ๆ แค่นั้น… หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล เหมือนกำลังจะเจอประโยคสำคัญในหนังสือที่อ่านมานาน ⸻ 🌙 ค่ำคืน – ฝนตกบางเบา และเขาเดินมาส่งหน้าหอ เสียงฝนกระทบใบไม้ พริมยืนอยู่หน้าประตูหอหญิง คีย์ยื่นร่มให้เธอ…แต่เธอไม่รับ “หนูยังไม่อยากขึ้นไปค่ะ” “อยากอยู่ข้างล่างอีกสักหน่อย” เขาไม่ถามต่อ แค่ยืนข้าง ๆ ปล่อยให้เสียงฝนพูดแทนบทสนทนา ⸻ 💫 จังหวะแบบไม่ต้องพูด ในมือของเขามีผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก เขายื่นให้เมื่อเห็นเธอเงยหน้ารับละอองฝน “เปียกแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย” เธอรับไว้ แล้วพูดเบา ๆ โดยไม่มองหน้าเขา “หนูชอบแบบนี้จังค่ะ” “ไม่ต้องพูดมาก…แต่รู้สึกว่าพี่อยู่ข้าง ๆ จริง ๆ” “มันเหมือน…” “เหมือนเคยเป็นแบบนี้มานานแล้ว” ⸻ 📌 ความทรงจำอาจหายไป แต่ความรู้สึก…กำลังสร้างรอยเดิมขึ้นใหม่ บางความสัมพันธ์ไม่ต้องเริ่มที่ “การจำได้” แค่เริ่มจาก “การรู้สึกอีกครั้ง” ก็เพียงพอ แม้สมองของเธอจะลืม แต่หัวใจของเธอ…ยังจำเขาได้ลึกกว่าที่คิด ☘️🍀 ให้ผู้อ่านได้รู้ว่า ความรักแท้ไม่ต้องใช้เหตุผลพิสูจน์ ⸻ ✦ “ชื่อที่หลุดจากหัวใจ…ไม่ต้องผ่านสมองก็ออกมาได้” ⸻ 🌤️ เช้าตรู่หน้าคณะวิศวะ พริมมาส่งคีย์หน้าตึกตามปกติ แต่วันนี้เธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ในมือถือแก้วนมสดเย็น กับคุกกี้ห่อเล็ก “พี่คีย์คะ~ ถือไว้หน่อยค่ะ จะไปส่งชีทให้เพื่อน” เขารับมาอย่างงง ๆ “เดี๋ยวนะ หนูเรียกพี่ว่าอะไรนะ?” “หือ?” “เมื่อกี้หนูเรียกพี่ว่าอะไร?” “พี่คีย์…ไงคะ?” “ไม่ใช่…” เขายิ้มมุมปาก จ้องตาเธอนิ่ง “เมื่อกี้หนูเผลอเรียกพี่ว่า ‘คิรัน’” ⸻ 💫 บรรยากาศนิ่งไปชั่ววินาที พริมชะงัก เธอขมวดคิ้ว ก้มหน้า มือสั่นนิด ๆ อย่างไม่เข้าใจตัวเอง “หนูพูดแบบนั้นเหรอคะ…?” “อืม” เขาพยักหน้า “และหนูไม่เคยรู้ชื่อจริงพี่เลย…นอกจากเมื่อก่อน” ⸻ 🍂 กลางลานต้นไม้ พริมกับคีย์นั่งใต้ต้นไม้เดิม แต่ครั้งนี้เธอเงียบผิดปกติ เขาไม่ได้ซัก แค่ยื่นแก้วน้ำให้เธอเงียบ ๆ “พี่คะ…” เสียงเธอสั่นน้อย ๆ “ถ้าความทรงจำมันกลับมาทีละนิด โดยไม่รู้ตัว…มันจะทำให้เราเสียใจไหมคะ” “ถ้าบางช่วงที่หนูจำไม่ได้ มันมีทั้งความรัก…และความเจ็บปวด” คีย์นิ่งไปนาน ก่อนพูดช้า ๆ “พี่ไม่อยากให้หนูต้องจำอะไรทั้งนั้น ถ้าต้องแลกกับการเสียใจซ้ำ” “แต่ถ้าหนูรู้สึกอะไรกลับมา…” “พี่จะอยู่ตรงนี้ — เพื่อเดินข้าง ๆ ไปกับหนูอีกครั้ง ไม่ว่าเส้นทางนั้นจะเป็นแบบเดิม หรือไม่” ⸻ 🌙 เย็นวันนั้น – เธอยืนหน้าห้องหอเขา “พี่คิรัน…” เธอเรียกชื่อเขาอย่างมั่นใจในที่สุด “คืนนี้…หนูขออยู่ด้วยได้ไหมคะ” เขาเงียบ — ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะรับรู้ได้ว่า “มันไม่ใช่เพราะเธอกลัว” มันคือการเลือก…ที่จะอยู่กับเขาโดยเต็มใจ พวกเขานั่งข้างกันบนเตียง ไฟในห้องสลัว ไม่มีเสียงโทรศัพท์ ไม่มีสิ่งรบกวน มีเพียงเสียงลมหายใจ…ที่เริ่มตรงจังหวะกันเรื่อย ๆ มือเธอวางลงบนเข่าเขา เขาเงยหน้ามองเธอ ไม่มีคำถาม มีเพียงสายตาที่ถามเบา ๆ ว่า… “แน่ใจนะ” เธอพยักหน้า ก่อนจะเอนหัวลงมาซบไหล่เขา “บางอย่างในใจหนูมันยังรู้จักพี่อยู่…” “หนูไม่อยากฝืนมันแล้วค่ะ” ⸻ 📌 ความจำอาจถูกลบ แต่ “ชื่อของใครบางคน” ที่อยู่ในหัวใจ… จะหาทางกลับออกมาจากปากเราเสมอ และบางที ความรักก็ไม่ต้องเริ่มใหม่ ถ้าใจยังเดินอยู่ในเส้นทางเดิม โดยไม่รู้ตัว “คืนอบอุ่น” ที่พริมและคีย์ได้ เลือกกันอีกครั้ง อย่างเงียบ ๆ โดยไม่ต้องมีฉากวาบหวิว ไม่เร่ง แต่ใช้ บรรยากาศ ความใกล้ชิด และการรับรู้กันอย่างลึกซึ้ง ⸻ ✦🐉🍀 “ค่ำคืนที่ไม่มีคำว่า ‘ต้องการ’…มีแต่คำว่า ‘ไว้ใจ’” ⸻ 🌙 ห้องพักเงียบ ๆ ของคีย์ เสียงแอร์เบา ๆ กลืนหายกับแสงจากโคมข้างเตียง พริมนั่งบนขอบเตียง เธอสวมเสื้อเชิ้ตของคีย์ที่ตัวโคร่งไปกว่าขนาดเธอ แขนเสื้อยาวลงมาจนคลุมมือ คีย์นั่งพิงหัวเตียง ในมือมีหนังสือเล่มเล็ก แต่สายตาไม่ได้อยู่บนตัวหนังสือเลย “พี่คิรัน” เสียงของเธอเบากว่าลมหายใจ “คืนนี้หนูขออยู่ตรงนี้จริง ๆ ได้ไหมคะ… ไม่ใช่แค่นอนที่ห้องนี้ แต่คือ อยู่ข้าง ๆ พี่ แบบที่หนูรู้ว่าใจตัวเองเลือกแล้ว” คีย์วางหนังสือลง หันไปมองเธอเต็มตา ไม่มีคำถาม ไม่มีความรีบร้อน “ไม่ต้องรีบรักพี่หรอกนะ” “แค่เชื่อใจกันก็พอ” ⸻ ✨ การเคลื่อนไหวที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน คีย์ลุกจากเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นให้เธอ มือเขาแตะแผ่นหลังเธอเบา ๆ เหมือนจะบอกว่า ยังอยู่ตรงนี้…และจะไม่ไปไหน เธอเงยหน้ามองเขา แววตาเธอไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักเขาอีกต่อไป “พี่รู้ไหมคะ…” เธอกระซิบ ขณะเขานั่งลงข้าง ๆ “แม้หนูจะจำเรื่องราวไม่ได้ทั้งหมด แต่ทุกครั้งที่พี่เข้าใกล้… มันเหมือนหัวใจหนูหายใจโล่งขึ้นโดยไม่ต้องคิดเลย”🌴🎄 เขาไม่ตอบ แต่ยื่นมือออกไป และเธอก็วางมือลงมา…เต็มใจ ⸻ 🛏️ ไม่มีคำสัญญา แต่มีการยอมรับ เขาดึงเธอเข้ามากอด อ้อมแขนอบอุ่น แผ่นหลังของเธอแนบอยู่กับอกเขา และเธอรู้ว่านี่ไม่ใช่แค่กอดเพื่อความต้องการ แต่มันคือ การกอดของคนที่เลือกจะปกป้องแม้ในวันที่เธอจำเขาไม่ได้ มือเขาลูบผมเธอเบา ๆ ริมฝีปากแตะหน้าผากอย่างเงียบงัน “คืนนี้เราไม่ต้องรีบอะไรเลยนะพริม…” “ขอแค่ได้อยู่ข้าง ๆ กัน…พี่ก็พอแล้ว” เธอหันกลับมาหาเขา ค่อย ๆ เอนหัวลงบนอกเขา ปล่อยให้เขาเป็นโลกใบเดียวในค่ำคืนนี้ 💫 เช้าวันใหม่ที่เธอยังหลับอยู่ในอ้อมแขนเขา แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่าน คีย์ยังตื่นอยู่ มองเธอที่นอนข้าง ๆ มือหนึ่งของเธอยังจับเสื้อเขาไว้แน่น แม้ในความฝัน เขาไม่รู้ว่าความทรงจำของเธอจะกลับมามากแค่ไหน แต่เขารู้ว่า ความรู้สึกของเธอ…ไม่เคยจากไปไหน ⸻ 📌 บางคืนไม่จำเป็นต้องมีคำสัญญา ไม่ต้องมีบทพิสูจน์ แค่มีใครบางคนให้เราเลือกอยู่ข้าง ๆ แม้ในวันที่ยังไม่แน่ใจอะไรเลย… และนั่น…คือคืนที่อบอุ่นที่สุด ⸻ ✦🌳🌴 “คืนที่ไม่ต้องพูดว่า ‘รัก’ แต่ทุกสัมผัสต่างพูดแทน” 🌙 ค่ำคืนที่สอง หลังจากเธอเริ่มจำบางอย่างได้ ฝนโปรยเบา ๆ อากาศในห้องเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง พริมนั่งพิงอกเขาบนเตียง เธอสวมเสื้อเชิ้ตเขาเหมือนคืนก่อน แต่คืนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป มือของเขาไม่ได้แค่แตะแผ่นหลังเธออย่างอ่อนโยนอีกต่อไป มันขยับ…ช้า มั่นคง และตั้งใจจะ ถามความรู้สึก ของเธอ ผ่านทุกนิ้วที่ลูบผ่านเนื้อผ้าบางเบานั้น “พี่…” เสียงเธอสั่นเมื่อริมฝีปากเขาแตะแถวข้างหู “คืนนี้อย่าอ่อนโยนได้ไหมคะ” “เพราะหนู…ไม่อยากรู้สึกแค่ปลอดภัย แต่อยาก อยู่ในพี่ทั้งคืน จนไม่มีเหลืออะไรที่ไม่ได้เป็นของกันและกัน” เขาไม่ตอบ แค่จ้องตาเธอ…นาน และโน้มตัวลงมาอย่างช้า ๆ ⸻ ✧ การแตะต้องที่เต็มไปด้วยความเชื่อใจ เสียงผ้าเสียดสีกันเบา ๆ ก่อนที่ผิวกายจะสัมผัสกันอย่างไม่มีอะไรกั้นอีกต่อไป มือเขาไม่รีบ แต่ร้อน อุ่นจัด จนเธอสั่นไปทั้งร่าง ริมฝีปากเขาไล้จากซอกคอลงไปอย่างจงใจ ไม่ใช่เพื่อยั่ว…แต่เพื่อจดจำ ราวกับเขาต้องการให้ ทุกตารางนิ้วของเธอ บันทึกชื่อเขาไว้ “อย่าเบามือค่ะ…” เธอพูดออกมาอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน “หนูอยากรู้ว่าพี่…อยู่ในตัวหนูจริง ๆ” เขาไม่พูด แต่การกระทำของเขาตอบทุกอย่างแทน ✧ จังหวะที่ไม่ใช่แค่ร่างกาย ห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงหายใจของสองคน เธอเงยหน้าขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับลึกขึ้น ราวกับถูกดึงให้กลับไปในความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แม้จะจำไม่ได้ แต่ร่างกายของเธอ…ยังจำ ทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อเธอ ทุกครั้งที่เขากระซิบว่า “อยู่ตรงนี้นะ” หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น จนไม่มีที่ให้ความกลัวเหลืออยู่ “พี่คิรัน…” เสียงเธอขาดห้วงในจังหวะท้าย “อย่าหยุดนะคะ…” เขากอดเธอแน่นขึ้น เหมือนอยากละลายเธอไว้ในอ้อมแขน ให้ไม่มีที่ว่างระหว่างสองคนอีกเลย ✧ ค่ำคืนที่เธอหลับในอ้อมกอดเขา พร้อมน้ำตาอุ่นบนแก้ม หลังจากทุกสัมผัสจบลง หลังจากหัวใจของทั้งสองเต้นตามกันมาทั้งคืน เธอซุกตัวอยู่ในอกเขา…หลับไปโดยไม่รู้ตัว คีย์ลูบผมเธอแผ่ว ๆ ก่อนกระซิบกับหน้าผากเธอว่า “ไม่ว่าจะจำได้หรือไม่ได้…” “คืนนี้…เธอเป็นของฉันทั้งหมดแล้ว” ⸻ 📌 ไม่ใช่ทุกสัมผัสจะเกิดจากความปรารถนา แต่บางสัมผัส…เกิดจากความแนบแน่นที่ไม่อาจเอ่ยเป็นคำพูด และบางคืน…เราจะรู้ว่า หัวใจสองดวงไม่ต้องมีความทรงจำ ก็สามารถกลับมารักกันได้ใหม่อีกครั้ง ⸝⸝ 𓏔 ⟡ ⸝⸝ ✿ 𓈈 𓂂 𓏸 יִ ◞

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more