🔍 : “ค้นหาความจริง” ᒪᓍᐺᘿ ( ၴႅၴ

2377 Words

📚 บทที่แล้ว คีย์พูดคำที่เจ็บที่สุดเพื่อผลักพริมออก ทั้งที่เขายังรักเธอเต็มหัวใจ พริมเริ่ม “รับรู้ถึงความผิดปกติ” มากกว่าความเสียใจ และเริ่มตัดสินใจ “ค้นหาความจริง” ด้วยตัวเอง เพราะเธอเชื่อว่า คนที่พูดว่า..ไม่รู้สึกอะไรเลยนั้น ยังรู้สึกอยู่ แต่กำลังซ่อนทุกอย่างเพราะกลัวบางอย่างมากกว่า และวันนี้..เธอกำลังจะได้เจอบางสิ่งที่ยืนยันว่า.. พี่คิรันของเธอ ไม่ใช่แค่รุ่นพี่วิศวะธรรมดา ⸻ ✦ 🗝️👨‍🔧 “ถ้าพี่ไม่ยอมพูด หนูจะหามันด้วยตัวเอง” ⸻ 🌤️ เช้า – โต๊ะเรียนในห้องอักษร พริมวรานั่งมองชีทตรงหน้า ตัวหนังสือเต้นระริก เพราะในหัวเธอวนเวียนแต่เสียงของเขาเมื่อวาน “ไม่รู้สึก” “ไม่ได้ขอให้เธอเข้ามาอยู่ในชีวิตฉัน” แต่เธอก็ยังจำได้ ในวันเดียวกัน เขารับกล่องข้าวไว้เงียบ ๆ ไม่ได้ปฏิเสธ! และยังเงียบพอให้เธอเห็นว่า..เขากำลังสั่นเบา ๆ ⸻ 💡 เที่ยง – ม้านั่งใต้ตึก เธอหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา เปิดไปหน้าที่เคยจดชื่อของเขาไว้แบบล้อ ๆ ‘คิรัน กาญจนากุล’ “ถ้าจะเริ่มสืบ…” เธอพึมพำ “ต้องเริ่มจากชื่อของเขา…ที่หนูคิดว่ารู้จักหมดแล้ว” เธอเปิดแล็ปท็อป เริ่มค้นจากฐานข้อมูลนิสิต ผลการค้นหาธรรมดา — ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เมื่อเธอใส่คำว่า “คิรัน กาญจนากุล” + “ข่าว” เธอพบลิงก์หนึ่ง…ที่เปิดไม่ได้เลย แต่พอเข้าโหมด “เก็บถาวร” ของเว็บไซต์เก่า ชื่อที่โผล่ขึ้นมาคือข่าวเก่าเมื่อห้าปีก่อน “บุตรชายของผู้ต้องสงสัยในคดีอาวุธเถื่อนระดับนานาชาติ…หายตัวจากระบบ” รูปที่แนบอยู่ — แม้เบลอ…แต่เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร “พี่คิรัน…” ⸻ 🪞 เย็น – หน้ากระจกในห้องเธอ พริมมองตัวเองนิ่ง ๆ “ไม่ใช่แค่เรื่องรักแล้ว…ใช่ไหมคะพี่” “หนู…เริ่มกลัวแล้วค่ะ” แต่… ไม่ใช่กลัวเขา แต่กลัวว่า เขาจะปกป้องเธอด้วยการ ทำลายความรักนี้ด้วยมือของเขาเอง ⸻ ☎️ ดึกคืนนั้น – มือถือของคีย์ เสียงโทรศัพท์จากเบอร์ที่ไม่มีชื่อดังขึ้น กริ่ง กริ่ง กริ่ง เขากดรับโดยไม่พูดอะไร..? เสียงปลายสายคือเสียงผู้หญิง แผ่ว…แต่นุ่มแน่น “พี่คิรันคะ” เขานิ่งไป “พริม…” “หนูจะไม่ถามว่า พี่เคยอยู่ในโลกไหน สถานะไหน” “แต่ถ้าพี่กำลังจะจากไป หนูแค่อยากรู้ว่า.. พี่จะปล่อยให้หนูเดินอยู่ในความไม่รู้ไปจนถึงที่สุดจริง ๆ เหรอคะ?” เขาเงียบ แต่ปลายทางไม่มีเสียงวางสาย “พี่อาจปกป้องหนูจากอันตรายได้…” “แต่หนูไม่แน่ใจว่า..พี่กำลังปกป้องหัวใจหนู…หรือกำลังทำลายมันอยู่กันแน่” เธอกดวาง ปล่อยให้อีกฝ่ายฟังคำพูดนั้นค้างอยู่ในความเงียบ ⸻ 📌 คีย์เดินไปเปิดตู้เซฟใต้โต๊ะ หยิบซองเอกสารเก่าใบหนึ่งขึ้นมา — บนนั้นมีรูปของเขาในอดีตกับชายคนหนึ่งที่หน้าเหมือน “Alek” ข้างหลังรูป เขาเคยเขียนไว้ว่า.. ❝หากวันใดที่เธอรู้ทุกอย่าง..? ขอให้เธอยังมีรอยยิ้มอยู่กับใครสักคน แม้ไม่ใช่ฉัน❞ แต่วันนี้..! เขากลัวว่า ถ้าเธอรู้ เธอจะไม่เหลือรอยยิ้มให้ใครเลย ⏳จะย้อนกลับไปยังช่วงที่ “คิรัน” ยังไม่ใช่เพียงนักศึกษาวิศวะที่ชอบซ่อมของอยู่เงียบ ๆ อย่างเดียว แต่คือ “ลูกชายของคนที่ไม่มีวันปฏิเสธคำสั่ง” ในโลกใต้ดินได้ โลกที่ครั้งหนึ่ง เขาเคยคิดว่าตัวเอง ควบคุมมันได้ จนกระทั่งวันหนึ่ง เขา “สูญเสียแม่” เพราะเขาคิดผิด 📚 บทนี้จะค่อย ๆ เปิดเงาของอดีต พร้อมกับความรู้สึกที่เขาไม่เคยกล้าพูดกับใคร รวมถึงความกลัวลึกที่สุดของเขา การรักใครสักคน…อีกครั้งหนึ่ง ⸻ ✦ “เพราะวันนั้น ฉันยืนใกล้คนที่ฉันรักที่สุด…แต่ช่วยเธอไม่ได้เลย” ⸻ ⏳ [6 ปีก่อน] – บ้านพักตระกูล “กาญจนากุล” เขตชานเมือง เสียงประกอบอาหารในครัวดังคลอไปกับเสียงข่าวเศรษฐกิจ เด็กหนุ่มวัย 16 ปีในชุดนักเรียน ม.ปลาย นั่งแงะของเล่นเก่า ๆ อยู่บนโต๊ะกินข้าว “คีย์ พอได้แล้วลูก เดี๋ยวโต๊ะกินข้าวก็กลายเป็นโต๊ะซ่อมพังหมด” เสียงหญิงวัยกลางคนหัวเราะ เธอคือ “คุณรสา” แม่ของเขา ผู้หญิงคนเดียวในบ้านที่ยังเรียกเขาว่า “คีย์” ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก ไม่ใช่คำสั่ง “อีกแป๊บเดียวแม่ ผมจะแปลงมันให้เป็นนาฬิกาตั้งปลุกแบบใช้เซ็นเซอร์เลยนะ” เธอเดินมาเช็ดเหงื่อให้เขา ก้มมองลูกชายที่ไม่ยอมทิ้งไขควงแม้แต่ตอนข้าวจะขึ้นโต๊ะ “แม่เชื่อว่า คีย์จะใช้มือซ่อมของ…ไม่ใช่ถือปืนเหมือนพวกเขา” เขายิ้ม “ผมไม่อยากเป็นมาเฟียครับแม่ ผมอยากเป็นช่าง…อยากซ่อมให้ทุกอย่างมันไม่พัง” ⸻ 🌧️ เย็นวันนั้น – เสียงปืนจากนอกบ้าน 🔫 🏡 เกิดการลอบยิงที่หน้าคฤหาสน์ คีย์ในวัย 16 วิ่งออกมาจากครัว เขาเห็นแม่ก้มลงบังตัวเขาไว้ ก่อนกระสุนลูกหนึ่งจะทะลุประตูมาโดนแม่เข้าที่หน้าอกเต็มแรง เลือดกระจาย 🩸 ทุกอย่างชะงัก “แม่!! แม่!!” เขากอดร่างที่ค่อย ๆ เย็นลง และรู้สึก โกรธ แค้น มือที่เปื้อนเลือด เสียงรอบข้างหายไป เหลือเพียงเสียงหัวใจเขา..ที่เหมือนจะหยุดเต้น ⸻ 🩸 คืนนั้น – ห้องใต้ดิน 🚑 ศพแม่ถูกส่งไปตรวจสอบ แต่ไม่มีใครในบ้าน “ยอมรับผิด” ว่ามาจากความขัดแย้งภายใน เขาเดินลงห้องใต้ดินไปลำพัง ในมือนั้น..คือชิ้นส่วนปืนพกสั้นที่เขาเคยแกะมาจากของเล่น เขาวางมันลงตรงหน้าพ่อ “พ่อบอกผมว่าทุกอย่างในบ้านนี้คือระบบ” “แต่ถ้าระบบที่ว่านั้นฆ่าแม่..ผมขอไม่อยู่ในระบบนี้อีกแล้ว” เขาฉีกตราประทับตระกูลออกจากเสื้อสูท แล้วหันหลังออกไปอย่างเงียบที่สุดในชีวิต ⸻ 💬 [ย้อนกลับปัจจุบัน] – เสียงในหัวของคีย์ “วันนั้น ผมยืนอยู่ใกล้แม่ที่สุด…” “แต่ช่วยเธอไม่ได้เลย” “ถ้าผมปล่อยให้พริมอยู่ใกล้ผมมากขึ้นอีก… ผมกลัวว่า เธอจะเป็นอีกคนที่ผมจะ ‘กอดไว้ไม่ทัน’ เหมือนวันนั้น” ⸻ 📌 😔 คีย์นั่งอยู่ลำพังในห้อง มือเขาถือของชิ้นหนึ่งมันคือ..“นาฬิกาตั้งปลุกใช้เซ็นเซอร์” ที่เขาซ่อมไม่เสร็จเมื่อ 6 ปีก่อน ตอนนี้มันถูกประกอบเสร็จแล้ว เขาตั้งปลุกไว้ที่เวลา 19:47 น. ซึ่งเป็นเวลาที่แม่เขาหยุดหายใจ และเขาค่อย ๆ พึมพำคำหนึ่งกับตัวเอง “ผมจะไม่ให้ใครต้องหยุดหายใจเพราะผมอีกแล้ว…” “Alek” เริ่มปรากฏตัวในชีวิตของพริม ไม่ใช่ในฐานะศัตรู แต่ในคราบของ “คนรู้จักแปลกหน้า” ที่เหมือนบังเอิญเจอกันหลายครั้ง เขาไม่ได้พูดโกหกตรง ๆ แต่เลือกจะ “บิดเบือน” เพื่อให้พริมเริ่มตั้งคำถามกับคีย์ และห่างออกไปเอง “คำพูดที่อ่อนโยน” ทำร้ายใจคนที่เงียบได้มากกว่ากระสุน และคนที่ยิ้มอาจเป็นคนที่มี “เงา” อยู่ในดวงตา ⸻ ✦ “ถ้าความจริงบางส่วนถูกเล่าโดยคนแปลกหน้า มันจะกลายเป็นคำโกหกหรือเปล่านะ?” ⸻ ☕ บ่ายวันพุธ – ร้านกาแฟหน้าคณะอักษร 🍹 พริมวรานั่งแก้วลาเต้ไว้ตรงหน้า เธอไม่ได้สั่งของหวาน ทั้งที่ปกติชอบสั่งเค้กมูสรสแปลก ๆ ข้าง ๆ มีชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีขาวสะอาด นั่งอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่เงียบ ๆ เธอไม่ทันสังเกต จนกระทั่งเขาเงยหน้ามาถามเบา ๆ “ขอโทษนะครับ…คุณเรียนภาษาจีนใช่ไหม?” พริมเงยหน้าขึ้น สบตาเขา — ชายหนุ่มตาคม ยิ้มบาง และมีบุคลิกสุขุมนุ่มลึกแบบไม่น่ากลัว เธอพยักหน้า “ใช่ค่ะ…ทำไมเหรอคะ?” เขายกหนังสือขึ้น — เป็นพจนานุกรมจีนโบราณ “ผมแปลไม่ออกตรงนี้นิดหน่อย เลยอยากขอคำปรึกษาเล็ก ๆ ครับ” พริมยิ้มบาง ๆ 📝 หยิบปากกาขึ้นมา แล้วช่วยเขาแปล ⸻ 📎 15 นาทีถัดมา 📝 บทสนทนาเลื่อนไปเรื่อย ๆ จากภาษาจีน → มาถึงชื่อของเธอ → แล้วเขาก็พูดเบา ๆ ว่า.. “คุณเป็นคนใจดีนะครับ…น่าจะเป็นคนใกล้ชิดใครสักคนที่โชคดีมาก” พริมยิ้ม แต่รู้สึกแปลกนิด ๆ คนแปลกหน้า…ไม่ควรพูดแบบนี้กับคนเพิ่งเจอกัน “แล้วคุณเรียนอยู่ที่ไหนเหรอคะ?” ชายหนุ่มยิ้ม “ไม่ได้เรียนแล้วครับ…ผมทำงานในเครือของ ‘คุณพงศ์ กาญจนากุล’ อยู่พักหนึ่ง” เธอชะงัก “คุณ…รู้จักคนในตระกูลนั้นเหรอคะ?” เขาไม่ตอบตรง ๆ แต่หยิบหนังสือขึ้นพลิกหน้า “คนบางคน…มีโลกที่คุณอาจไม่อยากรู้จักหรอกครับ และถ้าเขาเคย ‘ทำให้ใครต้องหายไป’…คุณแน่ใจเหรอว่าอยากอยู่ใกล้เขาต่อไป?” ⸻ ☁️ อากาศเริ่มอึมครึม พริมวราเงียบ แต่ใจเธอสั่น — ไม่ใช่เพราะเชื่อทันที แต่เพราะเขารู้ชื่อพ่อของคีย์…โดยเธอยังไม่เคยพูดออกไปเลย ชายหนุ่มลุกขึ้นช้า ๆ หยิบกระดาษใบเล็กวางไว้ “ถ้าวันหนึ่งคุณอยากรู้ว่าเขาเคยอยู่ตรงไหนของโลกนี้… ลองไปที่นี่ตอนสามทุ่ม” “แต่คุณต้องเลือกเองนะครับ ว่าจะเดินต่อไปทั้งที่ยังไม่รู้ทุกอย่าง…หรือจะหันหลังตอนที่ยังปลอดภัยอยู่” ⸻ 📌 เมื่อเขาเดินออกไป พริมเปิดกระดาษนั้นดู — มีแค่ชื่อสถานที่เก่าแห่งหนึ่งในเขตท่าเรือ และเลขห้อง “B-12” เธอเม้มปากแน่น ในใจมีคำถามใหม่ ๆ พุ่งเข้ามาไม่หยุด “เขาคือใคร…” “ทำไมถึงรู้เรื่องพี่คิรันแบบที่หนูยังไม่เคยได้ยินจากปากพี่เลย…” เธอหยิบมือถือขึ้นมา เลื่อนไปยังเบอร์ที่ถูกเมมไว้ว่า พี่คิรัน แต่ยังไม่กดโทร เธอแค่จ้องมัน และพูดเบา ๆ กับตัวเอง… “ถ้าหนูเดินไปที่นั่น…พี่จะยังอยากให้หนูอยู่ข้าง ๆ เหมือนเดิมไหม…” จะเดินสองเส้นทางไปพร้อมกัน ฝั่งของ พริม ที่ตัดสินใจเดินเข้าสู่ความจริงเพียงลำพัง และฝั่งของ คีย์ ที่รู้ว่า Alek กำลังเคลื่อนไหว เขาไม่มีเวลาอีกแล้วที่จะ “ซ่อนเธอ” ด้วยความเงียบ ถึงแม้เขาจะถอยออกมาเพื่อปกป้อง แต่วันนี้… เขาจะถอยอีกไม่ได้ ⸻ ✦ “เธอกำลังเดินเข้าสู่ความลับที่ฉันเคยหลบซ่อนไว้ แต่ต่อให้ฉันห้ามไม่ทัน ก็จะไม่ปล่อยให้เธอเดินอยู่ในนั้นคนเดียว” ⸻ 🕖 เวลา 19:48 น. — หอพักพริม พริมวรายืนลังเลอยู่หน้ากระจก เธอสวมเสื้อฮู้ดเรียบ ๆ กับกางเกงยีนส์ กระเป๋าสะพายมีแค่โทรศัพท์, บัตรนักศึกษา และโน้ตที่ Alek ทิ้งไว้ เธอไม่บอกใครว่าไปไหน แม้กระทั่งรุ่นพี่สนิทที่เรียนอักษรด้วยกัน “ถ้าหนูไม่ไป… หนูก็จะไม่มีวันรู้เลยว่าคนที่พยายามผลักหนูออก…กำลังหนีอะไรอยู่” ⸻ 🕣 เวลา 20:30 น. — ห้องของคีย์ คีย์นั่งอยู่ในห้องเงียบ ๆ มือเขาถือมือถือที่มีตำแหน่งของพริมปรากฏอยู่ (เขาเปิดระบบติดตามไว้…เธอไม่รู้) จุดสีแดง…กำลังเคลื่อนไปยัง โกดังเก่าท่าเรือ B-12 เขาเงียบ ขากรรไกรเขากัดแน่น ก่อนจะลุกขึ้น หยิบแจ็กเก็ตหนัง และกล่องเหล็กเล็ก ๆ ใต้เตียง ในกล่องมี “ปืนพก” รุ่นเก่าที่ไม่ได้ใช้มาหลายปี และจดหมายฉบับหนึ่ง — ที่เขาเขียนทิ้งไว้ หากไม่กลับมา “หนีจากฉันเธออาจเสียใจ… แต่เดินเข้ามาหาฉัน เธออาจเสียเธอเองทั้งชีวิต…” เขาเก็บปืนไว้ใต้เสื้อ หยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ แล้วหายไปในความมืด ⸻ 🕘 เวลา 21:00 น. — โกดังท่าเรือ B-12 พริมเดินมาถึงสถานที่ที่ Alek ระบุไว้ โกดังเก่าที่มีประตูเหล็กขึ้นสนิม กับกลิ่นของน้ำทะเลแทรกกลิ่นฝุ่น ภายใน…เงียบ มีเพียงแสงไฟเพดานดวงหนึ่งส่องลงมายัง “โต๊ะไม้” ตรงกลาง มีรูปถ่ายหลายใบ — ทั้งข่าวเก่า, เอกสารลับ, และภาพของชายคนหนึ่งในสูทดำ “คุณพงศ์ กาญจนากุล” (พ่อของคีย์) และข้าง ๆ รูปนั้นคือ “Alek” ในภาพถ่ายหลายใบ แต่ที่ทำให้พริมตัวชา คือภาพหนึ่งที่เห็นคีย์ในวัย 16 ยืนอยู่ในห้องเดียวกับศพผู้หญิงคนหนึ่งที่เปื้อนเลือด เธอแทบหายใจไม่ออก ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรู้แล้วว่า.. เขาเคยสูญเสีย “แม่” ไปต่อหน้าต่อตา ⸻ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้น Alek ปรากฏตัวจากเงามืด ยิ้มบาง ๆ และเดินเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบ “ผมรู้ว่าเธอจะมา” พริมพูดเสียงสั่น “คุณเอารูปพวกนี้มาเพื่ออะไร…” “เพื่อให้เธอเห็นว่า โลกของเขา ไม่ได้มีแค่รักกับข้าวกล่อง” “คีย์อาจดูเหมือนคนเงียบ แต่เขาเคยอยู่ตรงกลางของสงครามในนรกมาแล้ว” เธอสั่น แต่ยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ถอย “แล้วคุณเป็นใครกันแน่” Alekยิ้ม “คนที่พยายามดึงเขากลับมา…เพราะเขาคือหัวใจขององค์กรหนึ่งที่เคยไร้เทียมทาน” “และถ้าเขาไม่กลับมา เธอจะเป็นคนแรกที่หายไป” ⸻ 💥 ทันใดนั้น เสียงกระสุนยิงเฉียดเข้ากำแพง Alek ชะงักหันหลังไปเจอชายร่างสูงในชุดดำที่เธอคุ้นตา คีย์ยืนอยู่ตรงนั้น ในแววตาไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย “ขยับอีกนิดเดียว..ฉันจะยิงจริง ๆ” “อย่าแม้แต่จะคิดแตะเธอ” ⸻ 📌 Alekยิ้ม เดินถอยช้า ๆ อย่างไม่รีบร้อน “ฉันบอกแล้วใช่ไหม… ว่าสุดท้าย นายก็จะเป็นคนพาเธอเข้ามาในโลกของนายด้วยมือของนายเอง” เสียงรองเท้าเขาหายไปในเงา เหลือแค่คีย์กับพริม — ในโกดังที่ยังมีแสงไฟส่องลงมาเบา ๆ พริมมองหน้าเขา ในมือยังถือภาพถ่ายวันนั้น “พี่เคยบอกว่า…อยากให้หนูอยู่ในโลกที่ไม่มีพี่ แต่ตอนนี้ หนูไม่แน่ใจว่า พี่ต่างหากที่อยู่ในโลกที่ไม่มีใครเลย…” 𑁍ࠬܓ 𓇢𓆸 ⟣┄─ ˑ ഒ ꫂ ၴႅၴ ❀ ( ၴႅၴ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more