🌪️ ก่อนที่พายุจะเริ่มพัดเข้ามา 𓂃ּ̉ ⸝⸝ 𖥧 ⋆*◞࿐ 𖠿

1630 Words

👜 มีเงาของความลับตามมาทีละนิด ขณะที่ความสัมพันธ์ของพริมกับคีย์ค่อย ๆ ลึกขึ้น ทั้งสอง เริ่มใช้ชีวิตเล็ก ๆ ด้วยกัน มากขึ้นกว่าที่คิด และสำหรับคีย์.. “บ้าน” เป็นคำที่คีย์ไม่เคยกล้าคิดถึง แต่เป็นเพราะเธอ..พริม ที่ทำให้เขาเริ่มอยากมีบ้านแม้เพียงชั่วขณะ ⸻ ✦ “ถ้ามีที่ไหนสักแห่งที่ทำให้ฉันเงียบนิ่งได้โดยไม่รู้สึกอ้างว้าง..ก็คือข้างเธอ..พริม” ⸻ 🍳 เช้าในวันอาทิตย์ — ห้องของพริม แสงแดดลอดผ่านม่านสีม่วงพาสเทลอ่อน ๆ พริมใส่ผ้ากันเปื้อนลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองน่ารัก ทำไข่กระทะง่าย ๆ บนเตาไฟฟ้าเล็ก ๆ กลิ่นหอมของเนยกับแฮมลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้นพอดี ก๊อก ก๊อก ก๊อก ๆ ๆ “มาแล้วค่ะ มาแล้วค่ะ ๆ” ได้ยินแล้ว ริสักครู่ค่ะ พริมรีบวิ่งมาเปิดประตู และแน่นอนคนที่เคาะและอยู่ด้านหลังประตูนั้นคือ คีย์ คีย์ยืนอยู่ตรงนั้นด้านหลังประตูห้องของพริม วันนี้เขามีเสื้อยืดสีขาวธรรมดา ใส่หมวกแก๊ปกลับด้าน ไม่มีร่ม ไม่มีแผน ไม่มีความลับ ไม่มีใบหน้าที่เข้มขรึม มีแต่น่ารัก ๆ และ.. มีแค่ขนมครัวซองต์จากร้านข้างล่างในมือ “เธอบอกว่าอยากลองชงกาแฟสูตรใหม่” “ฉันเลยเอาของแถมมาแลก” พริมยิ้ม “เชิญเข้าครัวค่ะ — แขกคนพิเศษเช้านี้” ⸻ ☕ มุมครัวเล็ก ๆ ที่อุ่นที่สุดในโลกของเขา “พี่คิรันคะ…ช่วยหยิบนมให้หน่อยค่ะ ชั้นล่างสุดเลย” เขานั่งยอง ๆ หยิบกล่องนมออกมา ขณะที่พริมกำลังคนกาแฟข้าง ๆ — มือทั้งสองคนเกือบชนกัน ต่างคนต่างหยุดนิดหนึ่ง ไม่มีใครพูด แต่ก็ไม่มีใครถอย พริมยิ้ม “รู้ไหมคะ ว่าหนูเคยกลัวห้องนี้จะเงียบเกินไป…ก่อนจะมีพี่เข้ามา” เขาหันมามองเธอช้า ๆ “ฉันเคยอยู่ในที่ที่เสียงดังตลอด…แต่ใจเงียบ” “จนมาอยู่ตรงนี้…ถึงได้รู้ว่าความเงียบจริง ๆ คืออุ่นใจต่างหาก” ⸻ 🍽️ ระหว่างมื้อเช้า พริมตักไข่ให้เขา คีย์ฉีกครัวซองต์แบ่งเธอโดยไม่พูดอะไร เหมือนทุกอย่างในโต๊ะนี้…ไม่ได้ต้องใช้คำอธิบาย แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจลึก ๆ ที่ค่อย ๆ ก่อตัว “ถ้ามีวันหนึ่งที่พี่ต้องไปไกลกว่านี้” พริมพูดขึ้นโดยไม่มอง “หนูจะยังทำอาหารไว้ให้นะคะ เผื่อพี่กลับมา” คีย์นิ่งไป กลืนคำบางอย่างลงคอ “งั้นฉันจะหาทางกลับมา…ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน” ⸻ 📌 หลังจากเขากลับ พริมเดินมาหยิบแก้วกาแฟบนโต๊ะ พลันเห็นกระดาษโน้ตใบเล็กที่เขาแอบวางไว้ใต้แก้ว ลายมือเขียนไว้สั้น ๆ: ❝ตอนอยู่ที่อื่น…ฉันกินข้าวคนเดียวจนเคยชิน แต่วันนี้ ฉันแค่ไม่อยากให้มันเป็นมื้อสุดท้าย❞ เธอหลับตาแน่น ก่อนจะเขียนตอบไว้ในสมุดรายวันว่า: “ฉันจะทำอาหารให้พี่อีก — ไม่ใช่แค่เพราะอยากดูแล แต่เพราะ…ฉันอยากให้พี่รู้ว่า ‘ที่นี่’ พี่ไม่ต้องเงียบก็ได้” ——— “มีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลัง” โดยที่พริมเริ่ม เห็นบางสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าโดยบังเอิญส่วนคีย์เอง…ก็เริ่มรู้แล้วว่า เขา “ถอยออกไปไม่ได้อีกแล้ว” ⸻ ✦ “ถ้าเธอรู้ว่าฉันไม่ใช่แค่ ‘พี่คิรันจากวิศวะ’…เธอจะยังยิ้มให้ฉันอยู่ไหม” ⸻ 🧺 บ่ายวันอาทิตย์ – ร้านซักผ้าใกล้หอ พริมยืนรอเครื่องปั่นแห้งกับคีย์ เสียงเครื่องซักผ้าดังสม่ำเสมอในร้านเล็ก ๆ คีย์นั่งพับเสื้อของตัวเองเงียบ ๆ ส่วนเธอก็หยิบชีทขึ้นมาอ่านช้า ๆ เงียบดี เรียบง่าย และแทบไม่น่าเชื่อว่า..คนอย่างเขา..จะนั่งรอผ้าเงียบ ๆ ข้างเธอได้เป็นชั่วโมง พริมยิ้มน้อย ๆ แล้วหันไปถาม “พี่เคยทำแบบนี้บ่อยไหมคะ?” “ซักผ้า?” “ไม่ใช่สิคะ…หมายถึง ทำอะไรเงียบ ๆ กับใครแบบนี้” เขานิ่งนานกว่าปกติ ก่อนตอบเรียบ ๆ “ไม่เคยเลย จนมาเจอเธอ” ⸻ 📱 จังหวะนั้น — เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู แล้วรีบกดปิดเสียง หน้าจอขึ้นชื่อภาษาอังกฤษว่า “Alek – backchannel” พริมเผลอมองเห็น แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หัวใจเต้นแผ่วลง…นิดหนึ่ง “Backchannel?” “ชื่อแบบนี้…ไม่ใช่ชื่อเพื่อนธรรมดาแน่ๆ” เธอวางชีทลง แกล้งถามเบา ๆ “พี่มีเพื่อนชื่อแปลกจังนะคะ Alek อะไรนะ…” คีย์เงยหน้ามา แต่ไม่ได้ตกใจ เพียงแค่ตอบเบา ๆ พร้อมมองตาเธอนิ่ง ๆ “เป็นคนที่เคยอยู่ในชีวิต…แต่ตอนนี้ไม่ควรอยู่ในโลกเดียวกันแล้ว” พริมพยักหน้าเบา ๆ ไม่เซ้าซี้ แต่รู้เลยว่า…เธอเริ่มข้ามเส้นบางอย่างในใจเขาแล้ว ⸻ 🌧️ เย็นวันเดียวกัน – ฝนเริ่มตกอีกครั้ง คีย์เดินไปส่งเธอที่หอ เงียบเหมือนทุกวัน — แต่รู้สึกแน่นขึ้นในอก ก่อนถึงหน้าหอ เขาหยุดเดินกะทันหัน “พริมวรา…” เธอหันมาหาเขา เขาไม่พูดอะไร แค่เอื้อมมือไปจับชายเสื้อของเธอเบา ๆ “ถ้า…สักวันหนึ่ง เธอรู้ว่าฉันเคยทำอะไรบางอย่างที่ไม่ควรทำ” “เธอจะยังยืนอยู่ข้างฉันไหม?” เธอนิ่ง เหมือนประโยคนั้นหยุดฝนที่ตกอยู่จริง ๆ “ถ้ามันคืออดีต…ก็ปล่อยให้เป็นของมันค่ะ” “แต่ถ้าพี่ไม่หนีจากมันตอนนี้ หนูอาจเป็นห่วงมากกว่าโกรธ” ⸻ 📌 หลังจากเขากลับถึงห้อง คีย์เปิดมือถืออีกเครื่อง — เครื่องที่พริมไม่เคยเห็น ข้อความเข้าใหม่ขึ้นมา: ❗ “Alek: งานนั้นยังไม่จบ คนจาก ‘ฝั่งนั้น’ เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” ❗ “แล้วเด็กคนนั้นที่นายเดินด้วย…เกี่ยวข้องหรือเปล่า?” คีย์ลบข้อความทันที ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับเพียงประโยคเดียว “อย่ายุ่งกับเธอ” “ไม่ว่าเธอจะเป็นใครในสายตาโลก…เธอคือเขตปลอดภัยของฉัน” “ความอบอุ่น” กับ “เงาอันตราย” คีย์กับพริมไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรก — ทั้งคู่ตั้งใจแค่จะใช้เวลาธรรมดา ๆ ด้วยกัน แต่โลกที่คีย์พยายามหนี…กลับเริ่มก้าวตามพวกเขามาอย่างเงียบเชียบ ⸻ ✦ “เธอยิ้มอยู่ข้างฉัน แต่ฉันเริ่มรู้แล้วว่า…มีบางสายตาไม่ได้ยิ้มไปด้วย” ⸻ 🌿 เช้า – สถานีรถไฟฟ้า BTS พริมใส่เดรสผ้าฝ้ายสีอ่อน สะพายกระเป๋าใบเล็ก เธอยืนรอคีย์อยู่หน้าทางเข้าสถานี มือถือชาเขียวเย็นอีกแก้วไว้ให้เขา คีย์เดินเข้ามาเงียบ ๆ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพับแขน สะพายกระเป๋าผ้าใบเก่า เขาไม่ได้พูดอะไร — แค่รับแก้วชาเขียวแล้วยิ้มมุมปาก “ขอบใจ” “วันนี้ไม่ใช่แผนนะคะ” พริมยิ้ม “เราจะเดินไปเรื่อย ๆ แบบไม่มีแผนเลย” คีย์พยักหน้า “แต่ฉันขอวางแผนเรื่องเดียวได้ไหม” “เรื่องอะไรคะ?” เขามองเธอ “จะไม่ปล่อยให้เธอหลงในคนเยอะ ๆ” พริมหลุดขำ “พี่จำได้เหรอคะว่าหนูหลงทางตอนงานคณะ” “จำได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ” ⸻ 🎡 สวนสาธารณะกลางเมือง – บ่าย พริมกับคีย์นั่งริมสระน้ำ ดูเด็ก ๆ ปั่นเรือเป็ด เธอกินไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รี ส่วนเขา…ถือช้อนเล็กของเธอโดยไม่รู้ตัว “พี่คะ” “เคยมีใครพาเที่ยวแบบนี้ไหมคะ? เดินเล่น กินไอติม ขำ ๆ” “ไม่มี” “เพราะไม่ว่าง หรือไม่เคยยอมให้ใครเข้าใกล้?” เขาไม่ตอบ แต่พูดเบา ๆ “เพราะไม่เคยรู้ว่า…ความสุขมันหน้าตาแบบนี้” ⸻ 📷 พริมแอบถ่ายรูปเขา เธอแอบยกมือถือขึ้นถ่ายตอนเขาหลับตานั่งฟังเสียงลม ภาพที่ได้คือ…ผู้ชายที่ดูเข้ม แต่มีบางอย่างละลายอยู่ในตัว “พี่คะ…” เธอพูดเบา ๆ “ถ้ารูปนี้หลุดไป คนในคณะต้องไม่เชื่อแน่เลยว่าพี่เคยยิ้มเงียบ ๆ แบบนี้ได้” “งั้นเธอเก็บไว้คนเดียวก็พอ” เขาตอบ “แล้ว…ถ้ามีใครมาเห็นจริง ๆ ล่ะคะ?” “ฉันจะยอมให้เห็นอีกแค่คนเดียว…คือเธอ” ⸻ 👣 แต่ระหว่างที่ทั้งคู่เดินกลับจากสวน… กล้องจากมือถือเครื่องหนึ่งในระยะไกล… กดชัตเตอร์เบา ๆ จากหลังพุ่มไม้ 📸 ภาพคีย์และพริมเดินข้างกัน — เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าให้เธอซับเหงื่อ ข้อความถูกส่งออกไป: ❗ “เขาอยู่กับผู้หญิงคนนี้บ่อยขึ้น” ❗ “อ่อนลงเกินไปแล้ว…ได้เวลาสะกิดความจำ” ⸻ 🌆 ค่ำวันนั้น – ที่ร้านอาหารเล็ก ๆ พริมกับคีย์นั่งทานข้าวในร้านบรรยากาศอบอุ่น เธอยื่นช้อนข้าวผัดให้เขา เขารับเงียบ ๆ แล้วเอาช้อนตัวเองแตะช้อนเธอเบา ๆ เป็นคำว่า “ขอบคุณ” “พี่เคยมีวันที่สงบแบบนี้ไหมคะ?” เขานิ่ง “ไม่เคยเลย” “แต่วันนี้…ฉันไม่อยากให้จบ” ⸻ 📌 พริมเดินขึ้นหอพัก ในมือถือกล่องข้าวเล็ก ๆ ที่เขาซื้อกลับมาให้เธอไว้กินตอนดึก เธอเปิดดูรูปที่แอบถ่ายวันนี้ ยิ้มกว้าง แต่ไม่รู้เลยว่า…ในเงาของอาคารอีกฝั่ง ชายคนหนึ่งในชุดดำ ยืนพิงรถมองขึ้นไปยังห้องเธอ ก่อนจะพูดเบา ๆ ในไมค์สนทนา “เขาเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนนี้จริง ๆ” “แล้วนายจะเสียเธอแบบที่เคยเสียคนอื่นอีกครั้งไหม…คีย์?” ֢ ˑ 𓈒 ׄ ᥥ⑅ᥥ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏ ͏⠀ ׅ c꒰⌒꒰ ྀིʚ̴̶̷̷ .̥ ʚ̴̶̷̷゙ ꒱ ♡

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more