🌊 แรงกระเพื่อม “จากอดีตของคีย์” ˚₊·—̳͟͞͞✰

2111 Words

🗝️ เริ่มมี “แรงกระเพื่อม” จากอดีตของคีย์ 🍃 ใครบางคนที่เคยอยู่ร่วมโลกเงากับเขา..ไม่พอใจที่เขากำลังเปลี่ยนไปเพราะความรัก ˗ˋˏ❤︎ˎˊ˗ และเริ่มส่งสัญญาณเตือนอย่างจงใจ ไม่ใช่เพื่อทำร้ายเขา.. แต่เพื่อให้เขาจำว่าเขาเคยเป็นใคร..? ⸻ ✦ “การเปลี่ยนไปของฉัน คือการทรยศใครบางคนที่เคยร่วมโลกเงาด้วยกัน” ⸻ 🛠️ บ่ายวันจันทร์ – ห้องปฏิบัติการวิศวกรรม คีย์กำลังนั่งซ่อมเครื่องต้นแบบของโปรเจกต์ภาคเรียน เขานิ่ง เงียบ ขรึม ใจจดใจจ่ออยู่กับสายไฟเล็ก ๆ ในมือของเขา เมื่อวางเครื่องมือชิ้นหนึ่งลง..เขารู้สึกได้ทันทีว่า..มันไม่ใช่อันเดิม “หือ…” เขาหยิบมีดคัตเตอร์ของตัวเองขึ้นมา มันดูเหมือนของเดิมทุกอย่าง แต่น้ำหนักของมันเปลี่ยนไป ปลอกใบมีดข้างในถูกแกะออกและ ฝังชิ้นส่วนโลหะบางอย่างไว้ สัญลักษณ์เล็กจิ๋วของ “กลุ่มเก่า” ที่เขาเคยอยู่ในฐานะมือซ่อมระบบอาวุธเถื่อน “ใครบางคน..จงใจวางสิ่งนี้ไว้ให้ฉันเห็น” ⸻ 📱 เย็นวันเดียวกัน – ขณะเดินกลับ คีย์หยิบมือถือเครื่องที่ซ่อนไว้ออกมา มีสายไม่ได้รับจากชื่อที่เขา “ไม่คิดว่าจะขึ้นอีกในชีวิต” Alek – backchannel (4 missed calls) เขากดฟังข้อความเสียง “ได้กลิ่นเนยกับเสียงหัวเราะชัดเจนเลยนะคีย์” “คนอย่างนาย..ถ้าจะเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนเดียว ก็บอกกันตรง ๆ จะได้ไม่ต้องลากเธอเข้ามา” “แต่ถ้ายังดื้อ..นายรู้ใช่ไหมว่าเครื่องมือในมือฉัน เคยทำลายเมืองทั้งเมืองได้โดยไม่ต้องยิงสักนัด” คีย์หลับตาแน่น ใบหน้าดูนิ่งเงียบ..แต่แววตาเริ่มเปลี่ยนไปเป็น “ของคนที่เคยไม่ไว้ใจโลกนี้” “อย่ายุ่งกับเธอ…” เขาพึมพำกับตัวเอง “เธอไม่ใช่คนในเกมนี้” ⸻ 🌸 ด้านพริม – เย็นวันเดียวกัน พริมเดินกลับจากเรียนพร้อมถือถุงกระดาษใส่ขนมอบ เธอแวะหน้าห้องคีย์ หยิบโพสต์อิทมาแปะหน้าประตู 🗒️ “ฝากขนมไว้ให้ค่ะ วันนี้หนูมีความสุขที่ได้เห็นพี่ตั้งใจซ่อมเครื่องต้นแบบขนาดนั้น อย่าลืมกินนะคะ :)” เดี๋ยวเหนื่อยแย่เลย เธอไม่รู้เลยว่า..เขาไม่กลับห้องคืนนั้น เพราะมี “ใครบางคน” วางรอยเท้าไว้บนโต๊ะซ่อมของเขาแล้ว ⸻ 🔧 กลางดึก – ลานจอดรถใต้ตึกเก่า คีย์ยืนพิงมอเตอร์ไซค์ รอใครบางคนมา เสียงส้นเท้ากระทบพื้นดังขึ้นจากความมืด “ในที่สุดนายก็ยอมโผล่” ชายคนหนึ่งในเสื้อแจ็กเก็ตหนัง เดินออกมาพร้อมบุหรี่ในมือ เขาเคยเป็น คู่หูของคีย์ ในภารกิจลับสมัยวัยรุ่น แต่วันนี้..แววตาของเขาไม่มีมิตรภาพเหลืออยู่ “นายเปลี่ยนไป..เพราะผู้หญิงคนนั้น..?” คีย์เงียบ นิ่งจนน่ากลัว “เปล่า..ฉันแค่เพิ่งเข้าใจว่า..ชีวิตไม่ควรใช้เพื่อแค่รอด” “แต่ต้องมีใครบางคนให้เรากลับไปหา” “แล้วถ้าวันหนึ่ง..เธอกลายเป็นจุดอ่อนที่คนอื่นใช้กับนายได้ล่ะ..?” คีย์พูดช้า ๆ “ฉันยอมอ่อนแอ..เพื่อปกป้องเธอ ดีกว่าแข็งแรงแต่ไม่มีใครให้คิดถึง” ⸻ 📌 คีย์กลับถึงหอในเช้าวันถัดมา เห็นโพสต์อิทของพริมยังอยู่ และขนมในถุงยังอุ่น เขาหยิบโพสต์อิทขึ้นมาเก็บไว้ในสมุด ก่อนเขียนบรรทัดใหม่ใต้หน้าแผนเดิมที่เขาฉีกออกไปแล้ว: ❝ฉันอาจกลายเป็นเป้าหมายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้..ฉันจะไม่หนี เพราะข้างหลังฉัน มีใครบางคนที่ฉันห้ามเสียอีกแล้ว❞ —— พริมเริ่มสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของคีย์ไม่ใช่จากคำพูดแต่จาก สายตา น้ำเสียง และ ความเงียบ..ที่เขาเคยอุ่น..เมื่อเริ่มมีเงาปรากฏอีกครั้ง ทำให้หัวใจของเธอค่อย ๆ ถามตัวเองว่า.. “คนที่เราอยู่ด้วยทุกวัน..กำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่ใช่ไหม?” ⸻ ✦ “เงียบเหมือนเดิม..แต่เงียบที่เคยอบอุ่น กลับเย็นลงโดยไม่รู้ตัว” ⸻ ☀️ เช้าวันจันทร์ – ม้านั่งหน้าคณะอักษร พริมวรา..กำลังนั่งรอคีย์อยู่บนม้านั่งใต้ต้นจามจุรี ในมือถือกล่องข้าวเล็ก ๆ ที่เธอเตรียมมาให้เขา ข้าวผัดไก่สูตรที่เขาชอบ..! เสียงฝีเท้าเงียบ ๆ เดินเข้ามาใกล้ เธอเงยหน้าขึ้น คีย์ยืนอยู่ตรงนั้น — แต่มาวันนี้ เขาไม่ยิ้ม ไม่มีแม้แต่ “รอยอ่อน” บนใบหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย “พี่..เหนื่อยเหรอคะ..?” เขานิ่ง.. ก่อนรับกล่องข้าวมาเงียบ ๆ “ขอบใจ” เสียงเขาเรียบ..และเย็นกว่าที่เคย ⸻ 🧃 ช่วงบ่าย – ระหว่างเดินไปโรงอาหาร พริมเดินข้างเขาเงียบ ๆ คีย์เงยหน้ามองใครบางคนในระยะไกล ก่อนเบนสายตาทันที แววตาเขา — เงียบ แต่เหมือนมีอะไรแปลกประหลาดอยู่ในนั้น “พี่คะ” พริมถามเบา ๆ “มีใครมารบกวน หรือกวนใจพี่รึเปล่าคะ..?” “ไม่มี” “งั้น..หนูรบกวนรึเปล่า..?” คีย์หยุดเดิน หันมามองเธอ “ไม่..เธอคือคนเดียวที่ฉันอยากอยู่ด้วย” “แต่ตอนนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าโลกมันจะปล่อยให้ฉันอยู่ใกล้เธอได้นานแค่ไหน” คำพูดนั้น..ไม่เหมือนเดิมเลย ⸻ 🌘 เย็น – หน้าห้องของพริม คีย์มาส่งเธอเหมือนเคย แต่วันนี้ เขาไม่พูดเรื่องวันพรุ่งนี้! ไม่ถามว่าเธอได้กินยาแก้ปวดตอนเป็นประจำเดือนหรือยัง? ไม่พูดแม้แต่ “เจอกัน” พริมยิ้มบาง ๆ “พี่คะ…” “หืม?” “ถึงพี่จะเหนื่อย จะยุ่ง หรือมีอะไรในหัวมากแค่ไหน..พี่ไม่ต้องหายไปนะคะ” “แค่บอกว่า ‘ยังอยู่’ หนูก็พอใจแล้ว” เขานิ่งอยู่นาน.. ก่อนพูดเบา ๆ เหมือนขอ..ว่า.. “ถ้าวันหนึ่งฉันดูไม่เหมือนตัวเอง..ช่วยอย่าถามว่าเกิดอะไรขึ้นได้ไหม” เธอยิ้มจาง ๆ “หนูอาจไม่ถามตอนนั้น..แต่จะรอฟังเมื่อพี่พร้อมที่จะเล่าให้ฟังนะค่ะ” ⸻ 📌 คีย์กลับถึงห้อง หยิบกล่องข้าวที่เธอให้ขึ้นมา บนฝากล่อง มีข้อความเขียนด้วยลายมือพริมว่า.. “พี่คิรันคนเงียบ ๆ ที่ทำให้หนูรู้สึกปลอดภัยที่สุด หวังว่าวันนี้พี่จะมีแรงพอที่จะกินหมดกล่องนะคะ :)” เขาหลับตาแน่น เพราะความเงียบที่เขาใช้ปกป้องเธอ.. กำลังเริ่มทำร้ายเธอโดยไม่ตั้งใจ! ——— คีย์เริ่ม “ถอยห่างแบบเงียบ ๆ” เพื่อปกป้องพริม ไม่ใช่เพราะเขาไม่รักแต่..เพราะเขารู้ดีว่า ถ้าเธออยู่ใกล้มากเกินไป เธอจะต้องเจอกับโลกของเขาที่ไม่ควรมีใครเข้าไปอยู่ด้วย! เขายังอยากเห็นรอยยิ้มของเธอ..แม้จะต้องถอยออกมาอยู่ในเงามืด และพริมเองก็เริ่มรู้สึกว่า.. “อะไรบางอย่างในตัวเขากำลังจะหายไป” แม้ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมแต่มัน “ไม่เหมือนเดิม” เลยจริง ๆ ⸻ ✦ “ฉันไม่ไปไหนหรอก..แค่ยืนไกลพอให้เธอยังปลอดภัย” ⸻ 🧪 ช่วงเช้า – ห้องทดลอง วันนี้คีย์ยังมาที่ห้องทดลองตามปกติ แต่เขาเลือกนั่งแยกโต๊ะจากพริม ไม่มีคำว่า “เดี๋ยวไปส่ง” หรือ “พักเที่ยงกินอะไรดี” พริมมองเขาอยู่ห่าง ๆ แววตาเธอไม่เศร้า..แต่เริ่ม “ห่วง” “วันนี้พี่ไม่ได้ลืมอะไรใช่ไหมคะ?” เธอถามขณะยื่นชิ้นส่วนอะไหล่ให้เขา เขารับมานิ่ง ๆ “เปล่า แค่…อยากให้เธอทำอะไรเองได้มากขึ้น” “เพราะพี่จะไม่อยู่บ่อย ๆ ใช่ไหม?” คีย์ไม่ตอบ แค่เงียบ และก้มลงทำงานต่อ ⸻ 🌤️ ช่วงบ่าย – ขณะเดินสวนกันหน้าตึกเรียนรวม พริมเดินออกจากห้องเรียนพอดี บังเอิญสวนกับคีย์ที่เดินเข้าตึก สายตาเธอเผลอสบกับเขา …แต่นั่นคือครั้งแรกที่เขา “หลบตา” เธอหยุดเดิน หันกลับไปมองเขาที่เดินผ่านเธอไป โดยไม่พูดแม้แต่คำว่า “หวัดดี” ⸻ 🧁 ค่ำวันเดียวกัน – กล่องขนมยังไม่ถูกหยิบ พริมวางกล่องเค้กมูสไว้หน้าห้องเขา พร้อมการ์ดเขียนว่า: 🗒️ “วันนี้หนูลองทำรสใหม่ค่ะ ไม่รู้จะถูกปากพี่ไหม แต่ถ้าได้กิน…หนูจะดีใจมากเลย :)” คืนผ่านไป กล่องยังอยู่ที่เดิม ⸻ 📱 ฝั่งคีย์ – ห้องมืด, โทรศัพท์เครื่องเก่า เสียงปลายสายดังขึ้น Alek พูดเสียงเรียบ “เห็นไหม ว่านายเริ่มถอยแล้วจริง ๆ” “ฉันรู้ว่านายไม่กล้าปล่อยเธอเข้ามาเต็มที่…เพราะกลัว” คีย์พูดเบา ๆ “ฉันถอย…ไม่ใช่เพราะกลัว” “แต่เพราะเธอควรอยู่ในโลกที่ไม่มีฉัน” “แล้วถ้าเธอไม่อยากอยู่แบบไม่มีนายล่ะ?” เขานิ่ง… ก่อนพูดช้า ๆ ด้วยเสียงที่แทบจะสั่น “งั้นฉันจะทำให้เธอเกลียดฉันให้ได้…ก่อนที่ใครจะทำร้ายเธอเพราะฉัน” ⸻ 📌 พริมเดินไปเก็บกล่องขนมหน้าห้องเขา แค่จะเอากลับมาทิ้ง…แต่เมื่อเปิดดู กล่องข้างในหายไปครึ่งหนึ่งแล้ว และมี “โพสต์อิทแผ่นเล็ก” วางไว้ใต้ถ้วย ❝อย่าเสียใจที่ฉันเงียบลง เพราะบางครั้ง…ความเงียบคือคำบอกรักที่ปลอดภัยที่สุด❞ เธออ่านอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกอดกล่องเปล่าแน่น ๆ ไว้กับอก “พี่คิรัน…ถ้าหนูเดินเข้าไปในโลกของพี่บ้างล่ะคะ พี่ยังจะถอยอยู่ไหม…” “คีย์” พยายามตัดใจผลักพริมออก ด้วยคำพูดที่เจ็บที่สุดเท่าที่เขาเคยพูดออกไป แม้จะไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดจริง แต่เขาจำเป็นต้องทำเพื่อไม่ให้เธอเข้าไปใกล้โลกที่กำลังเริ่มอันตราย พริม…ที่เคยยิ้มให้เขาทุกวัน จะทำอย่างไรเมื่อวันหนึ่ง คนที่เธอไว้ใจที่สุด พูดคำที่เจ็บที่สุดออกมา ทั้งที่ในแววตายังคงมีความห่วงใยซ่อนอยู่เต็มเปี่ยม นี่คือตอนที่ “เขาทำเธอร้องไห้ เพื่อไม่ให้ใครทำเธอบาดเจ็บ” ⸻ ✦ “ไม่ใช่เพราะไม่รัก…แต่เพราะรักจนไม่กล้าให้เธออยู่ตรงนี้” ⸻ 🕧 กลางวัน – ลานหน้าตึกเรียนรวม พริมรอคีย์ที่ใต้ต้นกัลปพฤกษา ในมือถือกล่องข้าวที่เธอตั้งใจทำเอง หัวใจเธอหนักนิดหน่อยตั้งแต่เช้า — สังหรณ์บางอย่างบอกว่า…เขาจะไม่เหมือนเดิม แล้วเขาก็เดินมา เงียบ ขรึม และ…ห่างไกลอย่างที่ไม่เคยเป็น “ขอบใจ” เขารับกล่องข้าวจากมือเธอ แต่ไม่แตะมือเธอเหมือนทุกครั้ง “พี่คะ…” พริมมองหน้าเขานิ่ง ๆ “ถ้ามีอะไร หนูอยากฟังนะคะ” คีย์ไม่ตอบ แค่พูดช้า ๆ เสียงเย็นและนิ่งจนน่าตกใจ “พอได้แล้วพริม” “เธอไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้” ⸻ 🍃 ทุกอย่างเงียบลง เสียงพูดของเขากระแทกใจพริมแรงกว่าอะไรทั้งหมด เธอนิ่ง เหมือนยังไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน “พี่หมายความว่าอะไรคะ…” เขามองตาเธอ แล้วพูดต่อ โดยไม่หลบสายตา “ฉันไม่ได้ขอให้เธอสนใจ ไม่ได้ขอให้เธอทำข้าวมาให้ทุกวัน ไม่ได้ขอให้เธอเข้ามาอยู่ในชีวิตฉันขนาดนี้” พริมเม้มปากแน่น แต่สายตาเธอเริ่มสั่น “แล้ว…พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอคะ?” เขานิ่ง นาน ก่อนตอบ “ไม่รู้สึก” ⸻ 🌫️ ใบไม้ปลิว กล่องข้าวยังอยู่ในมือเขา แต่พริมไม่ได้ยื่นให้เพิ่ม เธอไม่ได้ร้องไห้เสียงดัง แค่ยิ้มจาง ๆ แล้วก้มหน้าช้า ๆ “เข้าใจแล้วค่ะ…” เธอหันหลังเดินไป แต่ทันทีที่หลังเธอหายจากสายตาเขา คีย์กำกล่องข้าวแน่นจนฝาเกือบแตก “ขอโทษนะพริม…” เขาพึมพำเบา ๆ คนเดียว “แต่ฉันอยากให้เธอเกลียดฉัน มากกว่าจะกลายเป็นศพเพราะรู้จักฉันมากเกินไป” ⸻ 🕯️ คืนนั้น – ห้องคีย์ เขาเปิดกล่องข้าวออก ในกล่องมีข้าวอบไข่ดาวง่าย ๆ และกระดาษแผ่นเล็กแปะอยู่ใต้ฝา 🗒️ “ถึงวันนี้พี่จะไม่อยากพูดอะไร หนูก็ยังดีใจที่พี่รับข้าวไว้ บางทีความเงียบ…อาจเป็นแค่วันหนึ่งที่พี่เหนื่อยมากเกินไปก็ได้” คีย์วางกล่องลง หลับตาแน่น แต่ไม่มีน้ำตา เพราะคนอย่างเขา…ร้องไห้ไม่ได้อีกแล้ว ⸻ 🖤 พริมกลับมานั่งในห้อง ไม่เปิดไฟ แค่เปิดสมุดเล่มหนึ่ง แล้วเขียนบรรทัดใหม่ลงไปช้า ๆ ❝พี่คิรัน… หนูไม่รู้ว่าอะไรเปลี่ยนพี่ แต่ถ้าสิ่งที่พี่พูดวันนี้ไม่ใช่ความจริง หนูจะรอ…จนกว่าพี่จะยอมพูดมันออกมาตามใจ ไม่ใช่จากความกลัว❞ +｡:.ﾟஐ⋆*♡･:*ೄ‧͙·*♪ 💚💛

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more