DANGEROUS LOVE : 07
963 Words
หลายวันต่อมา....
@ ห้างสรรพสินค้า
“ไหนบอกแค่มากินข้าว?”
ผมขืนแรงลากของ น้ำฟ้า คู่ขาคนใหม่หมาดๆ ที่เพิ่งพากันออกมาจากโรงแรมได้สักพักนี่เอง ก่อนจะพากันมาหาอะไรกินที่นี่ ความจริงผมไม่ค่อยได้พาใครมากินข้าวแบบนี้สักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่ตัวเด็ดจริงๆ แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะหงุดหงิดแหละ เพราะมันนอกเหนือจากที่เธอขอ พาผมมาหยุดหน้าร้านเสื้อผ้าสุดหรูเฉย เรื่องเงินน่ะผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ที่เป็นปัญหาคือมันใช่หน้าที่ของผมเหรอ ที่จะต้องมานั่งเฝ้าเธอแบบนี้
“นะคะ แป๊บเดียวเองค่ะ” เสียงเล็กเอื้อนเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อนออเซาะ เกาะแขนผมพลางเอาหน้ามาซบ หึ! ผู้หญิงคนนี้ยังไม่รู้จักผมดีพอซินะ มารยาหญิงใช้ไม่ได้กับผมนะ บอกก่อน
“ปล่อย!” คำสั่งเสียงเข้มหลุดออกจากปากผมพร้อมๆ กับแขนผมก็หลุดจากการเกาะกุมเช่นเดียวกัน ไม่ใช่ว่าเธอยอมปล่อยตามคำสั่งนะ แต่ผมเองเนี่ยแหละที่สะบัดออกอย่างไม่ไยดี ก่อนจะสาวเท้าเดินแบบไม่ฟังใคร เด็ดแค่ไหนผมก็ไม่ได้ง้อนะ ไม่จำเป็นเลยสำหรับผม
“เดี๋ยวสิคะ รอฟ้าด้วย” เธอรีบเดินตามมาเกาะแขนผมเหมือนเดิม ก่อนฝีเท้าผมจะหยุดลงและตวัดตามองที่มือเธอ ถ้าทำให้ผมไม่พอใจขึ้นมาแล้วล่ะก็ อย่าหวังว่าจะได้ใกล้ผมอีก
“คุณวาโยขาาาา~ ฟ้าขอโทษก็ได้ค่ะ ไม่ก็ไม่สิคะ ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลยนี่คะ” แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ตัวนะ เอ่ยบอกผมเสียงอ่อนเสียงหวานใส่จริตจะก้านเต็มที่ เหอะ! น่ารำคาญชะมัด
ผมเลือกที่จะเงียบและแกะมือเล็กออก เร่งฝีเท้าออกมาให้ห่างจากผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็….
ปึกกก!
อ๊ะ!!!
ฝีเท้าผมต้องหยุดลงอีกจนได้ เพราะชนเข้ากับใครก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมโคตรจะหงุดหงิดเมื่อก้มมองเสื้อตัวเองและพบว่าเลอะคราบไอศกรีมของคนที่เดินมาชนผมเต็มไปหมด ผมเงยหน้าขึ้นกะจะต่อว่าคนตรงหน้าเต็มที่ แต่ก็ต้องชะงักไป
“นี่!!...”
“คุณ!!”
เพราะผู้หญิงซุ่มซ่ามคนนั้น ก็คือยัยเด็กต๊องนั่น เธอเองก็ดูตกใจไม่น้อยที่เจอผม เหมือนจะช็อกไปเลยด้วยซ้ำ อีกสองคนที่มากับหนูเฌอนั่นก็ด้วย คงจะช็อกพอกัน เพราะตอนนี้ไม่มีใครสนใจคราบไอศกรีมบนเสื้อผมเลยสักคน
“เหอะ! เธออีกแล้ว?” ผมเลื่อนมือขึ้นเท้าเอวตัวเองพลางสบถออกมาก่อนจะบ่นให้คนตัวเล็กตรงหน้า ผมจะหนียัยหนูเฌออะไรนี่ไม่พ้นเลยจริงเหรอวะ แล้วดูดิเนี่ย เจอทีไร เกิดเรื่องทุกที ให้มันได้อย่างงี้ดิ
“ว๊ายยย ทำไมเปื้อนแบบนี้ละคะ นี่เธอ!!...” เสียงแหลมของน้ำฟ้าที่ตามผมมาจนทันดังขึ้นพร้อมกับทำท่าจะเอาเรื่องหนูเฌอแต่ผมคว้าแขนเธอและออกแรงดึงกลับไปอยู่ด้านหลังซะก่อน ทำไมผมถึงไม่ชอบเลยเวลามีใครมาตะคอกยัยเด็กนี่ แล้วดูดิน่ะ...จะร้องไห้ไหมนั่น น้ำตาคลอเชียว ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยแท้ๆ
“จะไม่ขอโทษฉันหน่อยเหรอ”
“นะ...หนูขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ คือหนูไม่ได้ตั้งใจ” เธอเอ่ยขึ้นเสียงสั่นพลางเงยหน้าขึ้นมองผมนิดหนึ่งก่อนจะก้มหลบเหมือนเดิม
“แล้ว?” ผมเลิกคิ้วถามพลางชี้นิ้วไปที่คราบไอศกรีมบนเสื้อ ก่อนเธอจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วรีบเปิดกระเป๋าตัวเองหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหวานขึ้นมา กุลีกุจอเข้ามาเช็ดรอยเปื้อนบนเสื้อผม ที่เกิดขึ้นจากความป้ำๆ เป๋อๆ ของเธอ
Chernarin Talk
หมับบบ
ปึกกก….ตุ๊บบบบ
แขนฉันถูกกระชากออกจากเสื้อคุณวาโยอย่างแรงด้วยฝีมือของผู้หญิงที่มากับเขา ก่อนเธอจะออกแรงผลักฉันจนเซถอยแบบไม่ทันตั้งตัว ข้อเท้าฉันพลิกและล้มลงนั่งกับพื้นทันที ท่ามกลางความตกใจของทุกคน ปังปอนด์พุ่งเข้ามาช่วยประคองฉัน ส่วนใยไหมทำท่าจะพุ่งไปเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้น แต่…
“ทำบ้าอะไร ฮะ!!”
คุณวาโยกระชากแขนผู้หญิงคนนั้นกลับไปเผชิญหน้ากับเขาและตวาดใส่หน้าเธอเสียงลั่นก่อนที่ใยไหมจะไปถึงตัวผู้หญิงคนนั้นซะอีก แล้วคุณวาโยก็สะบัดแขนผู้หญิงคนนั้นอย่างแรงจนเธอเซถอยไปด้านหลัง ขายาวก้าวเข้ามาหาฉัน ย่อตัวลงนั่งยองย่อตรงหน้า ก่อนจะช้อนร่างฉันขึ้นแบบไม่พูดไม่จา ฉันตกใจผวาเข้าโอบรอบต้นคอเขาตามสัญชาตญาณ
ฉันมองเขาแบบไม่เข้าใจ ทั้งตกใจ ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น ผสมปนเปกันไปหมด เขาทำแบบนี้ทำไมกัน มาอุ้มฉันกลางห้างแถมยังต่อหน้าผู้หญิงของเขาอีก จังหวะนั้นเขาก็หันมามองหน้าพอดี เลยทำให้เราสบตากัน และนั่นทำให้ใจฉันเต้นผิดปกติทันที ก่อนจะพาสายตาตัวเองไปโฟกัสที่หัวไหล่เขาแทน อ้อมแขนเขากระชับขึ้นนิดหนึ่งก่อนจะพาฉันเดินผ่านผู้หญิงคนนั้นออกมา เธอมองตามเราสองคนด้วยอาการสั่นเป็นเจ้าเข้า กำหมัดแน่น สายตาเกรี้ยวกราดสุดๆ ถ้าคุณวาโยไม่อยู่ตรงนี้ มีหวังฉันตายคามือเธอแน่ๆ
- Writer
