DANGEROUS LOVE : 18
1079 Words
หลังจากส่งมิเชลกะไอ้หมอขึ้นเครื่องเรียบร้อย ผมก็มาหาไอ้เรย์กับไอ้วินที่โรงพยาบาลทันที คิดว่าน่าจะดีขึ้นถ้าผมไม่ต้องอยู่คนเดียว และตอนนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่กับไอ้พวกเวรนั่นเหมือนกัน เพราะมันจะเอาแต่จับผิดผม มันน่ารำคาญและอึดอัดมาก มาเล่นกับไอ้ลูกน้องสองตัวนี่จะดีกว่า
“เฮ้ย!!”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูเข้ามายังไม่ทันถึงเตียงคนไข้ ไอ้ห่าวินเสือกอุทานออกมาอย่างดัง จนไอ้เรย์ที่มันนอนอยู่บนเตียงต้องดีดตัวขึ้นนั่งแล้วมองตามสายตาเพื่อนตัวเองจนมาปะทะเข้ากับผม ก่อนจะหันไปด่าไอ้วินที่แม่งตกใจโอเวอร์ระดับร้อย ไอ้เวร!
“ไอ้ห่า! กูเกือบช็อก”
“เออ! มึงจะตกใจเหี้ยอะไร” ผมเสริมทันทีเมื่อหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาตัวยาวที่มีไว้สำหรับคนมานอนเฝ้าไข้
“นี่มันยังไม่เคารพธงชาติเลยนะ” ไอ้วินพูดขึ้นทั้งๆ ที่หน้าตามันยังดูช็อกอยู่แบบนั้น ก่อนที่ไอ้เรย์จะเอื้อมมือไปหยิบมือถือมากดดูเวลาแล้วเสริมเพื่อนตัวเองทันที
“เออว่ะ เหี้ยแล้วไง กูต้องรีบไปขนของขึ้นชั้นสองแล้วว่ะ”
“ทำไมวะ?” ไอ้วินถาม แต่ผมพอจะรู้นะว่าทำไม เพราะผมตื่นเช้าเนี่ยแหละ ปกติถ้าไม่สิบโมงอย่าหวังจะได้เห็นหน้าผม แต่มันต้องขนาดนั้นไหม ไอ้พวกเวรนี่ก็เกินไป กูก็ตื่นเช้าเป็น แค่ไม่อยากตื่นเว้ย...
“เอ้าไอ้ฟาย พายุลูกใหญ่กำลังจะมา มึงไม่รู้ง่ะ” ไอ้เรย์ก็แจงรายละเอียดให้เพื่อนตัวเองฟัง แล้วแม่งก็พานินทาผมแบบระยะเผาขนกันอย่างสนุกปาก
“เออช่าย ฮ่าๆๆๆ กูว่านะ คะ...”
“ถ้ายังไม่หุบปาก พายุจะเข้าในห้องนี้เนี่ยเหละ ไอ้ฉิบหาย! กูเจ้านายมึงนะ” ไม่มีใครเคารพกูสักคนเลยใช่ไหมเนี่ย...เวรจริง"
สิ้นเสียงผม พวกมันก็พากันเม้มปากเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนผมจะชี้หน้ามันสองตัวอย่างคาดโทษ แล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาพลางเอาแขนขึ้นมารองศีรษะไว้ข้างหนึ่ง ความจริงที่ผมตื่นเช้าก็ไม่ใช่เพราะมาส่งไอ้หมอกับมิเชลขึ้นเครื่องหรอกนะ แต่เพราะผมนอนไม่หลับต่างหาก เด็กบ้านั่นต้องเป็นแม่มดแน่ๆ ทำไมผมเอาแต่คิดถึงเธอตลอดเวลา ยิ่งรู้ว่าเธอกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว มันยิ่งแค้นแบบบอกไม่ถูก งง? ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ เฮ้ออออ
….
“ไอ้เรย์ คนนี้แม่งชื่ออะไรนะ”
ผ่านไปสักพัก เสียงไอ้วินก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมหรี่ตาขึ้นมองมันสองคนที่สายตาจับจ้องไปที่หน้าจอโทรทัศน์อย่างไม่ลดละ ผมพยายามข่มตาให้หลับนะแต่ก็ไม่หลับ
“น้องดิว” ไอ้เรย์ตอบแบบมั่นใจ
“เออๆ กูนึกตั้งนาน” เดี๋ยวๆ คิ้วผมเริ่มขมวดเป็นปมแหละ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น มือซ้ายกับมือขวาผม ที่วางมาดจนลูกน้องทั้งสนามเกรงขาม ทั้งดุและโหด มานั่งคุยกันเรื่องดาราเนี่ยนะ หมดกันลูกน้องกู แถมยังตั้งหน้าตั้งตาดูจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง คือมันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอวะ ละครไทยเนี่ย…เหอะ!
“หน้าสวย หุ่นเป๊ะ จิ๊ๆๆๆ เปคกูเลย” ไอ้วินพูดขึ้นพลางส่งเสียงจิ๊จ๊ะซ้ำๆ โธ่ๆๆๆ กูจะสงสารหรือสมเพชมึงดีวะ ไม่รู้จักเจียมกะลาหัวเลยนะมึง ไอ้หมาวิน
ผมนอนฟังพวกมันสองตัวคุยกันเรื่องดาราต่อไป แม่ง! รู้เยอะฉิบหาย มันมาจากเพจใต้เตียงดารารึเปล่าวะ...
“โห...แม่ง โคตรเลวอะ” เสียงไอ้ห่าเรย์ แบบใส่อารมณ์สุดๆ สงสัยจะอินจัด
“นั่นดิ ทำได้ไงวะ เพื่อนผัวนะนั่น”
ส่วนประโยคนี้ของไอ้วินทำเอาผมสตั้นไปเลย ‘เพื่อนผัวนะนั่น’ เสียงมันยังดังก้องอยู่ในโซนประสาท พร้อมกับภาพที่ไอ้หมอกับยัยหนูเฌอเดินกอดกันออกมาจากลิฟต์ก็ผุดขึ้นในหัวและฉายวนไปซ้ำๆ ผมลุกขึ้นนั่งพลางสะบัดไล่ความคิดพวกนั้นออกจากหัว ก่อนจะเอื้อมหยิบขวดน้ำที่ตั้งไว้มาเปิดกิน
“ไอ้เวรนี่ก็เหี้ยจริงๆ รู้อยู่แล้วว่าเมียเพื่อน ยังจะเอาอี๊ก จังไรฉิบหาย”
พรวดดดด...แค่กๆๆ
“เหี้ยเอ๊ยยยย!!”
น้ำผมพุ่งออกจากปากจนสำลักทันทีที่มันพูดจบ เวรเอ๊ยยยย...ผมกระแทกขวดน้ำลงบนโต๊ะอย่างแรงและยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเองแบบลวกๆ ลุกขึ้นไปกระชากปลั๊กโทรทัศน์ด้วยความโมโห หน้าจอดับวูบลงทันทีท่ามกลางความมึนงงของไอ้สองตัวนั่น
พรึบบบบ
ผมถึงกับไปต่อไม่เป็นเลยกับประโยคที่ไอ้เรย์เสริมเข้ามา ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังโดนด่ายังไงไม่รู้ มันแปลกๆ และยังมีภาพผมแย่งคุกกี้มาจากปากยัยหนูเฌอลอยซ้อนเข้ามา ไม่...และมันไม่หมดแค่นั้น ยังมีภาพที่ผมจูบเธอ กอดเธอ วนลอยไปมาสลับกับภาพไอ้หมออยู่แบบนั้น
ส่วนไอ้สองตัวนั่นก็นั่งอ้าปากหวอมองผมแบบงงๆ ก่อนผมจะตวัดตามองพวกมันอย่างคาดโทษและเดินออกมาจากห้องอย่างหัวเสีย แม่งเอ๊ยยย!! คือกูจะหนีเรื่องนี้ไม่พ้นเลยเหรอวะ ละครเหี้ยนี่ก็มาฉายอะไรตอนนี้ ตรงกับชีวิตกูดีซะเหลือเกิน เออดี...ตอกย้ำกูเข้าไป
ผมกะว่าจะเดินกลับไปที่รถ แต่ระหว่างทางสายตาผมดันเหลือบไปเห็นร่างบางที่คุ้นตาของใครบางคนซะก่อน เธออยู่ในชุดนักศึกษาพยาบาลของมหาลัยและกำลังก้มหน้าดูแฟ้มอะไรสักอย่างพร้อมกับขาที่ก้าวมาทางผม ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรต้องข้องใจแล้วซินะ เธออยู่ที่นี่ในวันเกิดไอ้ดินจริงๆ และเรื่องของเธอกับไอ้หมอก็คงเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น…
เพราะงั้น...ผมควรเลิกยุ่ง เลิกคิดถึงแต่เรื่องเธอสักทีใช่ไหม ผมควรตัดเธอออกไปจากสารระบบ ใช่...ผมควรทำแบบนั้น....
- Writer
