DANGEROUS LOVE : 20
1086 Words
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้น ก่อนจะเห็นร่างหนาของเฮียวาโยเดินไปจะถึงประตูอยู่แล้ว ฝีเท้าฉันรีบก้าวตามออกไปแบบไม่ต้องรอคำสั่งใดๆ
ปึกกก!
ฉันผงะถอยเมื่อหันกลับมาจากการดึงประตูห้องปิดและชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างที่ฉันเดินตามออกมาเมื่อกี้นี้ เพราะเฮียวาโยหยุดกะทันหันไม่บอกกล่าว มือเล็กถูกยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ พร้อมกับย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้างนั่น เพราะถ้าเป็นด้านหน้าก็คงไม่กล้าหรอก แล้วชะโงกหน้าไปมองข้างหน้า อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงหยุด แต่…
ร่างฉันถูกผลักเข้าไปหลบอยู่หลังตัวเขาเหมือนเดิม เพราะคนที่อยู่ข้างหน้าเฮียวาโย นั้น...หนึ่งในคนที่ทำร้ายเขาวันนั้น ฉันจำได้ เพราะเขามีรอยสักที่แขนซ้ายทั้งแขนเลย
“โอ๊ะ...โอ สาวน้อยคนนี้ใครกัน กูเจออยู่กับมึงสองครั้งแล้วน้า ไม่ใช่แค่ของแก้ขัดธรรมดาแน่ใช่มะ?”
“ไป!”
พอผู้ชายน่ากลัวคนนั้นพูดจบ เฮียวาโยก็หันมาไล่ฉันด้วยโทนเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นและแววตาดุอีกเหมือนเดิม แต่ฉันเริ่มจะชินแล้วล่ะ
“ (-_-) (-_-) (-_-) (-_-) ” ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับส่ายหน้าไปมาปฏิเสธคำสั่งของเขา ใครจะยอมให้เขาอยู่คนเดียวกันเล่า...พวกนั้นน่ากลัวจะตาย
“บอกให้ไป ก็ไปดิวะ” เฮียวาโยพูดขึ้นในโทนเสียงที่ดังกว่าเดิมอีกระดับ ก่อนที่เขาจะหันไปหาผู้ชายน่ากลัวคนนั้นพร้อมกับปัดมือคนนั้นอย่างแรงจนเปลี่ยนทิศทางจากตอนแรกมุ่งที่ตรงมายังใบหน้าฉัน
“หึ! แตะนิดแตะหน่อย ก็ไม่ได้เหรอ” ผู้ชายคนนั้นว่า แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนใบหน้าเขาในเวลาต่อมา
แต่ดูเฮียวาโยจะไม่สนใจเขาสักนิด ยังคงหันมาใช้สายตาไล่ฉันอีกรอบ คราวนี้ฉันคงต้องไปจริงแล้วแหละ สายตาเขามีความกราดเกรี้ยวขึ้นอีกเป็นเท่าตัว และเขาดูน่ากลัวกว่าผู้ชายกลุ่มนั้นเป็นไหนๆ อีกอย่างที่นี่มันเป็นที่สาธารณะ พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรเขาหรอกมั้ง
ฉันหันหลังเดินเลี่ยงมาอีกทาง ทั้งที่ยังลอบหันกลับไปมองเขาเป็นระยะๆ จนสุดสายตา เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม...จริงซิ! คุณหมอไวน์!
ขาเรียวก้าวยาวๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังห้องทำงานของคุณหมอไวน์ทันที...แต่พอเปิดเข้าไปกลับพบแต่ความว่างเปล่า วันนี้คุณหมอไวน์หยุดเหรอ ไม่น่านะ…
“พี่คะ คุณหมอวายุพัฒน์ไม่เข้าเหรอคะ”
ฉันหันมาถามพี่พยาบาลคนที่กำลังจะเดินผ่านไปยังห้องตรวจอีกห้องที่อยู่ถัดไป
“คุณหมอไปญี่ปุ่นสองอาทิตย์จ้ะ มีอะไรรึเปล่า”
“อ๋อ...เปล่าค่ะ” ฉันตอบพี่พยาบาลคนนั้นไปแบบยิ้มๆ ทั้งที่ในใจกระวนกระวายจนอยู่ไม่ติด เอาไงดีล่ะทีนี้ คิดซิ...หนูเฌอคิดให้ออก
[Warayu Talk]
“ไสหัวไป!” ผมชี้หน้าไล่พวกไอ้แบล็คอย่างหัวเสีย ยอมรับแหละว่าเห็นมันตอนแรกก็ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่ามันจะกลับมาเร็ว แล้วที่สำคัญคือผมดันอยู่กับยัยเด็กบ้านั่นด้วย เธอจะต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ
“ไรว้า ไม่เอาน่า กูอุตส่าห์มาเยี่ยมไอ้ลูกน้องจอมอวดเก่งของมึงนะ” มันว่าพลางทำหน้าตากวนตีนใส่ผม ไอ้เวรนี่...มัน เห็นหน้าแล้วคันไม้คันมือฉิบหาย
“ไม่ต้องเสือก!!” ประโยคชัดถ้อยชัดคำหลุดออกจากปากผม สายตาก็ยังคงจ้องกันอย่างไม่ลดละ
“จิ๊ๆๆ ปากเก่งเหลือเกินนะมึง”
“แน่นอน เพราะกูชอบสู้ต่อหน้าว่ะ ไม่ชอบลอบกัด”
“งั้นเหรอวะ แต่กูชอบลอบกัดมากกว่าว่ะ สนุกดี เออๆ สาวน้อยเมื่อกี้พักอยู่ไหนนะ แถวๆ ซอยสิบใช่ปะ?”
“ไอ้เหี้ยแบล็ค!!!” ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อมันมาประจันหน้ากับผมอย่างแรง ไม่ใช่เพราะมันทำหน้ากวนตีนหรอกนะ แต่เพราะมันกำลังจ้องจะเล่นงานยัยหนูเฌอของผม เอ๊ย! ไม่ใช่..ของไอ้หมอต่างหาก
“มีอะไรกันรึเปล่าครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดพนักงานรักษาความปลอดภัยมาหยุดยืนข้างเราสองคน ผมเลยปล่อยมือจากคอเสื้อมันอย่างจำยอม
“เปล่าครับ พอดีเจอเพื่อน ก็เลยทักทายกันเฉยๆ” ไอ้แบล็คหันไปบอก รปภ. คนนั้นแบบยิ้มๆ ซึ่งผิดจากผมที่หันหนีพลางขบกรามแน่น
ผมไม่สามารถเปลี่ยนสีได้เร็วแบบมันหรอกนะ ผมตวัดตามองมันที่กำลังยกยิ้มมุมปากส่งมาให้ผมก่อนจะหันหลังเดินกลับไปอย่างสบายใจ แม่งเอ๊ยยย!! ทิ้งความไม่สบายใจไว้ให้กูเต็มๆ เลย ผมยกมือขึ้นยีผมตัวเองอย่างหัวเสียพร้อมกับก้าวเท้าตามไอ้เหี้ยแบล็คออกไป
“เฮียขา”
ฝีเท้าผมชะงักไปในทันทีที่ได้ยินเสียงหวานเอ่ยเรียกจากด้านหลัง แต่ก็ยังไม่ได้หันกลับไปหรอกนะ ใครสั่งใครสอนให้เรียกแบบนี้วะ ใจสั่นเลยกู จากที่หัวร้อนจนเดือดเมื่อกี้กลายเป็นเย็นวูบลงในทันที ยัยเด็กบ้านี่ทำได้ยังไงกันวะ
“หนูให้ค่ะ” ยัยหนูเฌอเดินอ้อมมาหยุดตรงหน้าผมก่อนจะยื่นบางอย่างมาให้ คิ้วผมขมวดเป็นปมทันที แต่ก็ยังรับสิ่งนั้นมาจากเธอ และอาการหัวร้อนของผมก็กลับมาอย่างรวดเร็ว
“นี่!!”
“ไปแล้วค่ะ ไปแล้วววว~ ~”
ยัยเด็กบ้านั่นชิ่งหนีไปก่อนที่ผมจะพูดจบซะอีก ผมได้แต่กำมือที่ยกขึ้นจะชี้หน้าคาดโทษยัยเด็กบ้านั่นแน่นพลางทิ้งลงข้างลำตัว เพราะผมจัดการเธอไม่ทัน น่าโมโหฉิบ ผมก้มมองยาอมแก้เจ็บคอในมือก่อนจะหลุดยิ้มน้อยๆ ออกมา ยัยตัวแสบเอ๊ย! นี่ถึงขั้นกล้าหลอกด่ากันเลยเหรอวะ แต่เดี๋ยวนะ...ความจริงผมควรโกรธเธอมากกว่านี้ดิ ใช่ผมกำลังโกรธยัยเด็กบ้านั่นอยู่ ยิ้มทำห่าอะไร... นั่นเด็กเพื่อน เด็กเพื่อน ไอ้วา ไอ้ฉิบหาย...ท่องให้ขึ้นใจเลยนะมึง
- Writer
