DANGEROUS LOVE : 22
1072 Words
ย้อนไปสามเดือนก่อน….
“มานี่แป๊บ” มือหนาของคุณหมอไวน์คว้าข้อมือฉันแล้วออกแรงลากเข้ามาในห้องพักฟื้นระดับ VIP ของโรงพยาบาลแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นผู้ชายหนึ่งในนั้นที่ทำให้ใจฉันเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งที่เขาไม่มีท่าทีว่าจะสนใจฉันเลยด้วยซ้ำ
“เอามือถือมา” เสียงดุของคุณหมอไวน์ทำให้ฉันละสายตาจากผู้ชายที่ฉันเฝ้ามองมาตลอดหกปี คุณวาโยคนนั้นเขาอยู่ที่นี่ด้วย แต่ฉันก็ยังคงนิ่งไม่ทำตามคำสั่งของคุณหมอไวน์เพราะไม่เข้าใจว่าเขาจะเอามือถือไปทำอะไร เขาเลยล้วงหยิบมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อชุดนักศึกษาพยาบาลของฉันอย่างถือวิสาสะท่ามกลางความตกใจของทุกคนและของฉันด้วย ความจริงเราก็ค่อนข้างสนิทกันพอสมควรแหละ เขาแอบดูมือถือฉันเป็นประจำ ถึงได้เป็นผู้กุมความลับของฉันไว้แบบนี้ ไหนจะคำบอกเล่าของพี่สาวฉันอีก
“เอ้า นี่มันของหนูไหมละคะ เอาคืนมานะ” ฉันพยายามจะยื้อแย่งมือถือตัวเองคืนแต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันเตี้ยกว่าเขาตั้งมากมาย ไม่สามารถหรอก แถมยังออกคำสั่งเสียงดุใส่ฉันอีก
“หยุด!”
แต่นี่ไม่ได้ทำให้ฉันทำตามคำสั่งของเขาหรอกนะ ที่ทำให้ฉันหยุดการกระทำทุกอย่างลงเพราะประโยคที่เขาก้มลงกระซิบข้างหูฉันต่างหาก
“อยากให้ไอ้วามันรู้วันนี้เลยป้ะล่ะ”
ฉันเกิดอาการชาวาบไปทั้งตัว แขนขาไร้เรี่ยวแรง แค่คิดว่าถ้าคุณวาโยรู้ว่าฉันคิดยังไงกับเขา ก็อยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว เขาต้องหาว่าฉันไม่เจียมแน่ๆ คุณหมอนะคุณหมอ ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้ไง เขากดเบอร์โทรออกของใครสักคนพร้อมกับเปิด speakerphone ยื่นมาให้ฉันพร้อมกับโน้ตหนึ่งแผ่น
“พูดตามนี้”
ตี๊ดดดด….ตี๊ดดดดด….ตี๊ดด
“คุณปฐพีใช่ไหมคะ” ฉันกรอกคำพูดไปยังปลายสายตามข้อความในโน้ตนั่นแบบจำยอม
[ครับ ผมปฐพี]
“ฉันโทรจากโรงพยาบาล W ตอนนี้คุณนีรดาร์ประสบอุบัติเหตุถูกรถชน ยะ…”
[อะไรนะ! ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้]
ติ๊ด…!
ปลายสายแทรกขึ้นมาอย่างดังด้วยความตกใจ พอจบประโยคเขาก็ตัดสายทิ้งทันที และมือถือคุณหมอไวน์ก็มีสายเรียกเข้าในเวลาต่อมา
ครืดดดด....ครืดดดดด
“มันโทรมาละ พวกมึงเตรียมตัว กูจะไปเตี๊ยมเพื่อนกูก่อน” คุณหมอไวน์ล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับหันไปบอกเพื่อนๆ เขา ก่อนจะหันมาดันร่างฉันออกจากห้องแบบไม่บอกกล่าว นึกอยากจะพาเข้ามาก็ลากเข้ามา พอหมดประโยชน์ก็ไล่หนี ฉันคิดว่าเขาคงจะแกล้งอะไรกันสักอย่าง เพราะผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้เป็นอะไร
“จะไม่บอกคุณวาโยใช่ไหมคะ” ฉันรีบเอ่ยขึ้นแบบรีบร้อนทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง
“แค่ขู่ ฉันไม่ใช่กามเทพ ไม่ยุ่งกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว เก็บความลับไว้ให้ดีละกัน ยัยเด็กซื่อบื้อ”
“ว่าหนูอีกแล้ว” ฉันทำได้แค่ส่งหน้ามุ่ยไปให้เขาเท่านั้น แต่ก็รู้สึกดีที่เขายังรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉันอยู่ แต่ไม่รู้จะได้นานแค่ไหน เพราะยังไงพวกเขาก็เป็นเพื่อนกันอยู่ดี
[Warayu Talk]
ปัจจุบัน…
21:00 น.
@ผับ
ผมพากันมานั่งสุมหัวกันที่ผับไอ้ดินเหมือนเดิมเป็นประจำทุกวัน อยู่กันครบทุกตัว จะมีก็แต่ไอ้ดินกับหนูดาที่อยู่ในห้องทำงาน ส่วนมิณกับโรส ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่ขาดไม่ได้ไปเฉยเลย พวกมันพากันคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ผมกลับมองว่าน่ารำคาญและไม่ได้สนใจที่พวกมันคุยกันสักนิด ยกแต่แก้วเหล้าตัวเองกรอกแบบไม่ขาดปาก สมองก็พานคิดไปถึงแต่เรื่องของยัยเด็กบ้านั่น ทำไมเธอถึงไม่ปฏิเสธเรื่องไอ้หมอวะ ผมอุตส่าห์ลุ้นให้มันไม่เป็นความจริง แต่เธอกลับยอมรับแบบไม่อายหน้าตาเฉย เด็กสมัยนี้มันมีวิวัฒนาการในการแสดงขนาดนี้เลยเหรอวะ ผมนี่อึ้งไปเลย ตอนที่เธอบอกว่าเธอมาสายนี้ เกือบหลวมตัวแล้วไหมล่ะ เหอะ!!
แกร่กกก...แอ๊ดดดด
“ทำไมไม่สนโลกนักวะ หันหน้าหนีเฉย” ไอ้ดินเอ่ยทักผมแบบขำๆ ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาเห็นผมนั่งหันหน้าออกจากวงไอ้พวกแม่งที่พากันคุยห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ หนวกหูฉิบหาย แล้วมันก็พาหนูดาเดินตรงเข้ามานั่งลงบนโซฟาตัวที่ว่าง แต่ผมก็ยังไม่สนใจ อยู่ในโหมดโลกส่วนตัวต่อ
“เออ! วันนี้ฉันไปเจอ น้องนักศึกษาพยาบาลคนที่หมอไวน์ลากให้ไปโทรหลอกดะ..”
แค่กๆๆๆ
ผมสำลักน้ำเมาที่กำลังดื่มเข้าไปก่อนที่หนูดาจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำ แล้วทุกอย่างก็เงียบไปในทันที ทุกคนพากันหันมามองผมเป็นตาเดียว ก่อนที่ไอ้ยูจะเอ่ยถามขึ้น
“เป็นไรเฮีย”
“กูก็สำลักนี่ไง ตาบอดไงไอ้เวร” ผมตอบกลับพร้อมกับใส่อารมณ์แบบหงุดหงิดสุดๆ เพื่อกลบเกลื่อนอาการลุกลี้ลุกลนของตัวเอง ผมไม่รู้ว่าหนูดาจะพูดอะไรเกี่ยวกับเด็กนั่น แต่ผมโคตรระแวง กลัวเธอจะเห็นผมที่โรงพยาบาลวันนี้
“ต่อๆ” ต่อมเผือกของไอ้แม็กช่วยดึงความสนใจจากทุกคนไปได้ดีจริงๆ งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้ความอยากรู้อยากเห็นของมัน
“ก็ฉันไปเจอน้องเขาที่โรงพยาบาล”
ครืดดด ครืดดดด
หนูดาหยุดไว้แค่นั้นเพราะเสียงมือถือของผมเองแหละ ผมล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงพร้อมกับคิ้วหนาขมวดเป็นปม เพราะเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอไม่คุ้นเลย ส่วนหนูดาก็เล่าต่อแบบไม่สนใจผม มันคงไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมหรอกมั้ง ผมเลยเลื่อนสไลด์เพื่อรับสายแล้วยกขึ้นแนบหูตัวเองทันที
“แต่ที่พีคสุด น้องเขามี…”
“เฌอ!!!”
- Writer
