สามวันที่ต้องดูแลผู้ป่วยทำให้นางเหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่พอเห็นสีหน้าของพวกเขาที่เริ่มดีขึ้น บางคนก็เริ่มลุกขึ้นนั่งได้นางก็มีแรงสู้ต่อ สำหรับคนเป็นหมอแล้วนั้นไม่มีอะไรน่ายินดีไปกว่าการที่เห็นคนป่วยหายป่วย รอยยิ้มของพวกเขาคือสิ่งล้ำค่า
นั่นคือเหตุผลที่นางชอบอาชีพนี้ แต่กลับกันเมื่อไหร่ที่รักษาไม่ได้ และผู้ป่วยเสียชีวิตมันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น เสียงร้องไห้เสียใจของญาติ ๆ ยิ่งทิ่มแทงจิตใจ
“พระชายาเจ้าคะ” นางตวัดสายตามองจ้าวหรานอย่างไม่พอใจ
“นี่เจ้าก็เป็นไปตามพวกเขาด้วยหรืออย่างไร เลิกเรียกข้าว่าพระชายาได้แล้ว หากเจ้ายังเรียกข้าแบบนั้นอีกข้าจะโกรธเจ้าจริง ๆ แล้วนะ” พูดพลางทำปากเบะเหมือนจะร้องไห้ จ้าวหรานได้แต่นั่งก้มหน้าหลบสายตานาง
“เรียกข้าว่าเหมยลี่หรือคุณหนูเหมือนเดิมก็ได้” ที่ไม่ชอบให้ใครเรียกแบบนี้เพราะนางรู้สึกหงุดใจ นางนั้นเป็นเพียงพระชายาตัวปลอม ถึงจะรักเขามากแค่ไหนแต่ก็ทำใจไม่ได้ที
