“เจ้าไม่ต้องสงสัย เชื่อฟังที่ข้าพูดก็พอ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ สองสิ่งนี้เป็นสิ่งของล้ำค่า หากเจ้าไม่อยากมีภัยต้องเก็บซ่อนให้ดี” นางมองแผ่นป้ายกับหน้าเขาสลับกันตาโตก่อนจะยื่นแผ่นป้ายกับขลุ่ยใส่มือเขา
“ถ้าเป็นเช่นนั้นหม่อมฉันก็ไม่อยากถือ ท่านอ๋องช่วยเก็บไว้ได้หรือไม่เพคะ” มือหนาจับยื่นใส่มือคืนให้นาง
“มันเป็นของเจ้า เจ้าควรเป็นคนดูแล”
“ไม่เอา หม่อมฉันไม่มีที่ซ่อน ไม่เช่นนั้นท่านอ๋องก็เก็บแค่ขลุ่ยไว้ก็ได้มันใหญ่ไปหม่อมฉันไม่รู้จะรักษาอย่างไร หม่อมฉันไม่อยากได้แล้ว” พอนางพูดจบก็เกิดแสงวาบจากขลุ่ยพุ่งเข้าชนที่อกนางจนร่างบางกระอักเลือด
“เหมยเอ๋อ!” ชินอ๋องเรียกนางเสียงหลง รีบประคองกอดนางไว้
ขบวนรถม้าหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของท่านอ๋องดังออกจากรถม้า เย่วเทียนรีบกระโดดลงจากม้าพร้อมกับสององครักษ์
“เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ” เย่วเทียนตะโนถามจากด้านนอก
“หาที่พัก” ชินอ๋องตอบแค่นั้นก่อนจะรีบเปิดดูที
