“ฝากท่านอ๋องดูแลบุตรสาวของกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ” พ่อค้าใหญ่โค้งตัวรับให้ว่าที่บุตรเขยตัวปลอม
“ท่านพ่อตาวางใจได้ ข้าจะดูแลนางให้ดีเท่าชีวิต” กล่าวจบเขาก็เดินออกจากท้องพระโรง มุ่งหน้าไปเยี่ยมไทเฮาทันที
“หลานถวายบังคมเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ” ชินอ๋องคุกเข่า ไทเฮารีบเข้ามาดึงตัวหลานชายขึ้น ใบหน้าซีดเซียวยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่หลานชายสุดที่รักเดินทางมาเยี่ยม
“ย่านึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าเสียแล้ว” ชายหนุ่มประคองหญิงชราไปนั่ง
“ไม่ว่าหลานอยู่ที่ใดก็ต้องกลับมาหาเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ” มือเหี่ยวย่นลูบแก้มหลานเบา ๆ แล้วให้หวนคิดถึงหลานสะใภ้ที่เสียชีวิตไปท่านผิดเองที่บังคับให้นางเข้ามารับตำแหน่งฮองเฮา สุดท้ายก็ไม่พ้นถูกวางยา เสียชีวิตด้วยวัยเพียงยี่สิบหนาว เวลานั้นหลานชายเพิ่งอายุได้เพียงสองขวบหนาวเท่านั้น หากท่านไม่รับเลี้ยงดูเองคงไม่รอดมาถึงทุกวันนี้
“ทำมาเป็นพูดดี หลายปีเลยเชียวที่ไม่มาเยี่ยมย่า” หญิงชร
