“ข้าเอายาบำรุงมาให้เจ้า”
“ขอบพระทัยเพคะ แต่หม่อมฉันหายดีแล้ว” นางหายดีแล้วจริง ๆ เจ็บหน้าอกแค่สองสามวันเท่านั้น แต่เขาก็ยังหายาน้ำยาเม็ดมาให้นางดื่มกินอยู่ตลอดเวลาจนนางอยากจะอาเจียนอยู่แล้ว
“ถึงจะหายดีแล้วแต่เจ้าต้องดื่มยาถ้วยนี้” เขายกถ้วยยาที่วางอยู่ตรงหน้า ยื่นจ่อไปที่ปากนาง ดวงตาคมกริบจ้องนางดุดันเป็นการบังคับ เขาอุตส่าห์ใช้เวลานานหลายชั่วยามตุ๋นยานี้แล้วยังถือมาให้นางด้วยตัวเอง นางจะไม่กินก็ต้องกิน
“หม่อมฉันหายดีแล้วจริง ๆ นะเพคะ” นางดันถ้วยยาพร้อมกับเบือนหน้าหนี แค่ได้กลิ่นนางก็จะอยากจะอ้วกออกมาอยู่แล้ว ยาสีดำปี๋แค่มองก็รู้ว่าต้องขมมากแน่ ๆ
“จ้าวหรานเจ้าออกไปได้ คืนนี้ข้าจะนอนที่นี่กับพระชายา” เหมยลี่มองหน้าเขาตาโตก่อนจะหันไปจับมือจ้าวหรานไว้ ก่อนหน้านี้นางยังคิดว่าจะเป็นฝ่ายอ่อยให้เขาหลงหัวปักหัวปำ นางยังไม่ทันได้ลงมือเขากลับเป็นฝ่ายรุกถึงห้องนอน นี่เขาจะไม่ให้เวลานางได้เตรียมตั
