โรคระบาด (1)
วันรุ่งขึ้นขบวนรถม้าก็ออกเดินทางอีกครั้ง หนทางขรุขระทำให้นางคิดถึงการเดินทางในยุคอนาคตนัก เมื่อก่อนก็บ่นให้กับรถที่ติดเป็นหางว่าว แต่พอมาอยู่ที่นี่จึงรู้ว่าตัวเองนั้นโชคดีแค่ไหนที่ถึงรถจะติดแต่ก็นั่งรอแค่ไม่เท่าไหร่ก็ถึงจุดหมาย มีแอร์เย็น ๆ มีเพลงให้ฟังเวลาที่รอ แต่การเดินทางด้วยรถม้านั้นไม่มีอะไรให้ทำนอกจากนั่งมองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยป่าเขาที่นาน ๆ ทีจะพบเจอหมู่บ้านเล็ก ๆ ปวดก้นปวดเอวจนจะแย่แล้ว
“เกิดอะไรขึ้น” หมู่บ้านที่ขับผ่านเข้ามานั้นเงียบเหงาจนน่าขนลุก
“ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ แต่ดูแล้วที่นี่คงมีโรคระบาด เราคงต้องถอยกลับแล้วไปทางอ้อมขอรับ” ตอนผ่านมาที่นี่กับท่านอ๋องเมื่อสองเดือนก่อน หมู่บ้านนี้ยังมีผู้คนอยู่เต็ม
“แล้วแต่ท่านเลย” ฟางจวินยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ขบวนรถม้าหันหัวกลับ
“ฟางจวินหยุดก่อน” นางรีบสั่งให้หยุดเมื่อสายตากระทบเข้ากับเด็กน้อยรูปร่างผอมแห้ง สภาพมอมแมม
